پاورپوینت کامل درس های تربیتی زیارت امام حسین(علیه السلام) ۱۱۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درس های تربیتی زیارت امام حسین(علیه السلام) ۱۱۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درس های تربیتی زیارت امام حسین(علیه السلام) ۱۱۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل درس های تربیتی زیارت امام حسین(علیه السلام) ۱۱۸ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

از مسائل مهم انسان ها در طول تاریخ، تربیت بوده است و آدمیان همواره به دنبال تربیت فرزندانشان، بوده اند. بر خلاف فرهنگ ها و مکتب های بشری، در ادیان الهی اساسی ترین مسئله، تربیت و انسان سازی بوده است. فرستادگان الهی نیز همواره در پی آن بوده اند که انسان ها را از ابعاد مختلف اخلاقی و روحی تربیت کنند.

تربیت از مشتقات ماده «ربو»، به معنای «برآمدگی» و «زیادی» است؛ چنان که به بهره پول نیز «ربا» می گویند (راغب اصفهانی، ۱۴۱۲، ص۳۴۰). برخی نیز اصل «ربو» را «ربب» می دانند (همان) که در این صورت، «تربیت» به معنای تکامل بخشیدن تدریجی به شی ء است (همان، ص۳۳۶).

امروزه مقصود بسیاری از اندیشمندان مسلمان از واژه تربیت، آن گاه که آن را در برابر تعلیم قرار می دهند و درباره انسان به کار می گیرند، «پرورش روحی و معنوی» است. (فتحعلی و دیگران، ۱۳۹۱، ص ۲۶).

قرآن کریم، یکی از اولین و مهم ترین اهداف بعثت پیامبر۹ را تزکیه انسان ها می داند و می فرماید:

{لَقَدْ مَنَّ الله عَلَی الْمُؤْمِنینَ إِذْ بَعَثَ فیهِمْ رَسُولاً مِنْ أَنْفُسِهِمْ یتْلُوا عَلَیهِمْ آیاتِهِ وَ یزَکِّیهِمْ وَ یعَلِّمُهُمُ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَهَ وَ إِنْ کانُوا مِنْ قَبْلُ لَفی ضَلالٍ مُبینٍ} (آل عمران: ۱۶۴)

خداوند بر مؤمنان منت نهاد (نعمت بزرگی بخشید) هنگامی که میان آنها پیامبری از خودشان برانگیخت که آیات او را بر آنها بخواند و آنها را پاک کند و کتاب و حکمت بیاموزد؛ هر چند پیش از آن، در گمراهی آشکاری بودند.

بنابراین، در تعالیم اسلامی، باید به دنبال شیوه ها و راهکارهایی بود که استفاده از آنها، سطح تربیت یافتگی افراد را ارتقا دهد.

امام حسین علیه السلام الگوی تربیتی انسان ها

آموزه های اسلامی، راهکارهای نوینی در اختیار افراد قرار می دهد که مایه تهذیب نفس و تربیت اخلاقی افراد می گردد و آنان را به برخورداری از سعادت دنیوی و اخروی رهنمون می سازد. یکی از روش های یادگیری که در روان شناسی یادگیری به آن پرداخته می شود و در تربیت دینی نیز کاربرد گسترده دارد روش الگوبرداری یا سرمشق گیری است.

الگوبرداری یا سرمشق گیری فرایندی است که طی آن، یادگیرندگان، در نتیجه دیدن، شنیدن، یا حتی خواندن رفتار فرد دیگر (سرمشق یا الگو) یا شنیدن چگونگی عملکردش، از او یاد می گیرند و سعی می کنند با سرمشق قرار دادن او، همانند او عمل کنند. الگوبرداری یا سرمشق گیری می تواند به اکتساب رفتارهای تازه یا اجتناب از رفتارهای غلط پیشین بینجامد (سیف، ۱۳۷۹ش، ص ۳۵۲). یکی از عواملی که احتمال وقوع الگوبرداری را افزایش می دهد، جایگاه الگو نزد یادگیرنده است. هر قدر فرد الگو، منزلت و جایگاه بالاتری نزد یادگیرندگان داشته باشد، احتمال سرمشق گیری و پیروی از او نیز بیشتر می شود. قرآن کریم، پیامبر گرامی اسلام۹ را به عنوان سرمشق و الگوی همه مسلمانان معرفی کرده و پیروی از آن حضرت را نجات دهنده انسان ها دانسته است:

{لَقَدْ کانَ لَکُمْ فی رَسُولِ اللهِ أُسْوَهٌ حَسَنَهٌ لِمَنْ کانَ یرْجُوا اللهَ وَ الْیوْمَ الْآخِرَ وَ ذَکَرَ اللهَ کَثیراً} (احزاب: ۲۱)

همانا برای شما در [زندگی] رسول خدا الگو و سرمشقی نیکوست؛ [البته] برای کسانی که به خدا و روز قیامت امید دارند و خدا را بسیار یاد می کنند.

در کنار رسول خدا(ص)، اهل بیت ایشان نیز بهترین سرمشق مؤمنان معرفی شده اند و به الگوپذیری از ایشان تأکید شده است. امام علی علیه السلام می فرماید:

اُنْظُرُوا أَهْلَ بَیتِ نَبِیکُمْ فَالْزَمُوا سَمْتَهُمْ وَ اتَّبِعُوا أَثَرَهُمْ فَلَنْ یخْرِجُوکُمْ مِنْ هُدًی وَ لَنْ یعِیدُوکُمْ فِی رَدًی فَإِنْ لَبَدُوا فَالْبُدُوا وَ إِنْ نَهَضُوا فَانْهَضُوا وَ لَا تَسْبِقُوهُمْ فَتَضِلُّوا وَ لَا تَتَأَخَّرُوا عَنْهُمْ فَتَهْلِکُوا.

به اهل بیت پیامبرتان نظر کنید و ملتزم جهت الهی آنان باشید؛ راه و روش آنها را پیروی کنید که آنان شما را از راه هدایت بیرون نمی برند و به گمراهی بازنمی گردانند. اگر از چیزی بازایستادند، شما هم بازایستید و اگر به جهتی حرکت کردند، شما هم حرکت نمایید. از آنان پیشی مجویید که گمراه می گردید و عقب نمانید که هلاک می شوید. (شریف رضی، ۱۴۱۴، خطبه۹۷).

آن بزرگواران در همه امور اعم از اعتقادات، عبادات و اخلاق بهترین الگو و اسوه برای دیگران اند و هرکس که برای حرکت در مسیر سعادت و خوش بختی تصمیم واقعی دارد، باید به آنان اقتدا کند و با الگوگیری از ایشان در همه مسائل زندگی، خود را به سرمنزل مقصود برساند. در زیارت جامعه کبیره می خوانیم:

فَإِنِّی لَکُمْ مُطِیعٌ مَنْ أَطَاعَکُمْ فَقَدْ أَطاعَ اللهَ وَ مَنْ عَصَاکُمْ فَقَدْ عَصَی اللهَ.

همانا من مطیع شما هستم؛ کسی که از شما اطاعت کند، از خدا اطاعت کرده و کسی که نافرمانی شما کند، خدا را نافرمانی کرده است (شیخ صدوق، ۱۴۱۳، ج ۲، ص ۶۱۷).

اهل بیت: ، از جمله امام حسین علیه السلام، در پایبندی به صفات پسندیده و خصلت های برجسته انسانی و الهی، برترین نمونه و الگو هستند. یاد و نام امام حسین علیه السلام، در کنار پذیرش ولایت و امامت او، افراد را به سوی سرمشق گیری از آن حضرت سوق می دهد. شیعه واقعی می داند که راه نجات در دنیا و آخرت، اقتدا به امام حسین علیه السلام و سایر امامان و سرمشق گیری از آن پیشوایان مقدس است؛ چنان که در زیارت جامعه کبیره می خوانیم: «مَنْ أَتَاکُمْ نَجَا وَ مَنْ لَمْ یأْتِکُمْ هَلَک»؛ «کسی که نزد شما بیاید، نجات یابد و کسی که نزد شما نیاید، هلاک گردد». (همان، ج ۲، ص ۶۱۳).

امام حسین علیه السلام، در مسیر خود به سوی کوفه، در نامه ای که برای بزرگان شیعه آنجا می نویسد، خود را سرمشق و مقتدا معرفی کرده، می فرماید:

. . . وَ نَفْسِی مَعَ أَنْفُسِکُمْ وَ أَهْلِی وَ وُلْدِی مَعَ أَهَالِیکُمْ وَ أَوْلَادِکُمْ فَلَکُمْ بِی أُسْوَهٌ. (مجلسی، ۱۴۰۳، ج ۴۴، ص ۳۸۲)

خودم با شما، خانواده و فرزندانم با خانواده و فرزندان شما هستند و من الگو و مقتدای شما هستم.

از سوی دیگر می بینیم که زیارت امام حسین علیه السلام، در منابع دینی ما، جایگاه ویژه ای دارد. اهل بیت: در موارد بسیار، به زیارت آن حضرت توصیه کرده و پاداش های بی شماری برای زائران اباعبدالله الحسین علیه السلام برشمرده اند؛ برای مثال، از امام صادق علیه السلام روایت شده است:

مَنْ أَرَادَ أَنْ یَکُونَ فِی جِوَارِ نَبِیِّهِ (ص) وَ جِوَارِ عَلِیٍّ وَ فَاطِمَهَ فَلَا یَدَعْ زِیَارَهَ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ(ع)

هرکس می خواهد در همسایگی پیامبر اکرم (ص) و نیز در همسایگی امام علی علیه السلام و فاطمه زهرا (س) باشد، زیارت امام حسین علیه السلام را ترک نکند (ابن قولویه، ۱۳۵۶ش، ص ۱۳۷).

زیارت امام حسین علیه السلام، افزون بر جنبه های اخروی در ابعاد مختلفی، همچون بعد تربیتی نیز، سودبخش است. زیارت آن حضرت موجب می شود افراد به دلیل محبتی که نسبت به ایشان دارند، در امور تربیتی به ایشان اقتدا کنند و آن حضرت را الگو و سرمشق خود قرار دهند.

بر این اساس، از آثار و کارکردهای زیارت امام حسین علیه السلام درس هایی تربیتی است که در این نوشتار به بیان آنها می پردازیم:

۱- تقویت آخرت گرایی و ترجیح آخرت بر دنیا

ما انسان ها پیش از ورود به سرای آخرت، چند صباحی را در این دنیا سپری می کنیم تا خود را برای زندگی ابدی در آن عالم، آماده کنیم. در واقع این دنیا مزرعه آخرت است و آخرت، اصل و مقصود از زندگی در این دنیاست. در قرآن کریم می خوانیم: {إِنَّما هذِهِ الْحیاهُ الدُّنْیا مَتاعٌ وَ إِنَّ الْآخِرَهَ هِی دارُ الْقَرار}؛ «این زندگی دنیا، تنها متاع زودگذری است و آخرت سرای همیشگی است». (غافر: ۳۹)

در روایات معصومین: نیز بر توجه به آخرت تأکید شده و نتایج آن بیان گردیده است؛ برای مثال رسول خدا(ص) فرمود:

مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَی وَ الْآخِرَهُ أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ الله الْغِنَی فِی قَلْبِهِ وَ جَمَعَ لَهُ أَمْرَهُ وَ لَمْ یخْرُجْ مِنَ الدُّنْیا حَتَّی یسْتَکْمِلَ رِزْقَهُ وَ مَنْ أَصْبَحَ وَ أَمْسَی وَ الدُّنْیا أَکْبَرُ هَمِّهِ جَعَلَ الله الْفَقْرَ بَینَ عَینَیهِ وَ شَتَّتَ عَلَیهِ أَمْرَهُ وَ لَمْ ینَلْ مِنَ الدُّنْیا إِلَّا مَا قُسِمَ لَهُ.

هر آن کس که در شب و روز، بزرگ ترین دغدغه اش آخرت باشد، خداوند بی نیازی را در دل او جای می دهد و کارش را سامان می بخشد و از دنیا نمی رود، مگر وقتی که روزی اش را کامل دریافت کرده باشد؛ و هر آن کس که شب و روز، بزرگ ترین دغدغه اش دنیا باشد، خداوند فقر را در بین دو چشم او قرار می دهد (همیشه چشمش گرسنه دنیا است) و کارش را پریشان می سازد و از دنیا به چیزی بیشتر از آنچه برای او مشخص شده، نمی رسد (ابن شعبه، ۱۴۰۴، ص۴۸).

از درس های مهم زیارت امام حسین علیه السلام، آموزش گرایش به آخرت و عمل برای آن است. این عمل عبادی از جهات متعدد، موجب دل کندن از دنیا و توجه به آخرت می شود:

الف) زائران اباعبدالله الحسین علیه السلام، به این مطلب توجه دارند که آن حضرت، در راه خدا قیام کرد و جان خویش را فدا نمود و اکنون در دنیای دیگر، از حیات و نعمت های عظیم الهی برخوردار است. آنان متوجه این نکته هستند که یاران امام حسین علیه السلام و خاندان آن حضرت که رنج اسارت و بی حرمتی ها را بر خود هموار کردند یا در این راه شربت شهادت نوشیدند همگی زندگی اخروی را بسی بالاتر و ارزشمندتر از زندگی دنیوی می دانستند.

در شب عاشورا، هنگامی که امام حسین علیه السلام بیعت خود را از اصحاب برداشت، اصحاب آن حضرت یکی پس از دیگری اعلام وفاداری کردند و حاضر نشدند زندگی دنیوی را به بهای سنگین از دست دادن سعادت اخروی به دست آورند؛ چنان که سخنان نقل شده از آنان، به خوبی بیانگر این واقعیت است؛ برای مثال، مسلم بن عوسجه در پاسخ به امام حسین علیه السلام فرمود:

وَ اللهِ لَا نُخَلِّیکَ حَتَّی یَعْلَمَ الله أَنْ قَدْ حَفِظْنَا غَیبَهَ رَسُولِ اللَّهِ۹ فِیکَ وَ اللهِ لَوْ عَلِمْتُ أَنِّی أُقْتَلُ ثُمَّ أُحْیا ثُمَّ أُحْرَقُ ثُمَّ أُذْرَی یُفْعَلُ ذَلِکَ بِی سَبْعِینَ مَرَّهً مَا فَارَقْتُکَ حَتَّی أَلْقَی حِمَامِی دُونَکَ وَ کَیفَ لَا أَفْعَلُ ذَلِکَ وَ إِنَّمَا هِی قَتْلَهٌ وَاحِدَهٌ ثُمَّ هِی الْکَرَامَهُ الَّتِی لَا انْقِضَاءَ لَهَا أَبَداً.

به خدا قسم تو را رها نمی کنیم تا خداوند بداند که ما غیبت رسول خدا۹ را در مورد تو حفظ کردیم؛ به خدا قسم، اگر می دانستم که کشته می شوم، سپس زنده می گردم، سپس مرا آتش می زنند و [خاکستر] مرا را به باد می دهند و این عمل هفتاد بار درباره من انجام می گیرد، از تو جدا نمی شدم تا اینکه در راه تو کشته شوم؛ و چگونه در راه تو فداکاری نکنم، درحالی که فقط یک بار کشته می شوم و پس از آن از کرامتی برخوردار می شوم که هیچ گاه پایانی نخواهد داشت (مفید، ۱۴۱۳، ج ۲، ص ۹۲).

امام حسین علیه السلام و اصحاب آن حضرت، با این فداکاری و تحمل سختی ها، آخرت گرایی و گذشتن از دنیا را برای رسیدن به سعادت اخروی به ما آموختند.

ب) زائران اباعبدالله الحسین علیه السلام این عمل را برای تقرب به خدا انجام می دهند و همه تلاش و هزینه هایشان در این راه عملی عبادی در نظر گرفته می شود. آنان در زیارت، به درک ثواب اخروی و برخورداری از شفاعت امام حسین علیه السلام امید دارند. امام صادق علیه السلام فرمود:

مَنْ زَارَ الْحُسَیْنَ علیه السلام مِنْ شِیعَتِنَا لَمْ یَرْجِعْ حَتَّی یُغْفَرَ لَهُ کُلُّ ذَنْبٍ، وَ یُکْتَبَ لَهُ بِکُلِّ خُطْوَهٍ خَطَاهَا وَ کُلِّ یَدٍ رَفَعَتْهَا دَابَّتُهُ أَلْفُ حَسَنَهٍ وَ مُحِیَ عَنْهُ أَلْفُ سَیِّئَهٍ وَ تُرْفَعُ لَهُ أَلْفُ دَرَجَهٍ.

هر یک از شیعیان ما که امام حسین علیه السلام را زیارت کند، باز نمی گردد مگر آنکه همه گناهانش آمرزیده شده است و در ازای هر قدمی که برداشته و هر دستی که چهارپایش برداشته، هزار حسنه برای او نوشته می شود و هزار گناه از او محو می گردد و هزار درجه بالا می رود (ابن قولویه، ۱۳۵۶ش، ص ۱۳۴).

بدین ترتیب، زیارت امام حسین علیه السلام، به طور طبیعی، توجه افراد را به روز قیامت و حساب بازپسین افزایش می دهد و اهمیت آخرت و کار برای نجات در روز قیامت را به آنان می نمایاند.

۲- افزایش تمایل به انجام دادن کارهای نیک

می دانیم هدف از آفرینش انسان، برخورداری از اجر معنوی و وصول به کمال واقعی، (قرب خداوند) است. خداوند متعال انسان ها را این گونه به روی آوردن به سوی انجام کارهای نیک توصیه می کند:

{مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثی وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَلَنُحْیینَّهُ حَیاهً طَیبَهً وَ لَنَجْزِینَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما کانُوا یعْمَلُونَ} (نحل: ۹۷)

هر کس کار شایسته ای انجام دهد، خواه مرد باشد یا زن، درحالی که مؤمن است، او را به حیاتی پاک زنده می داریم و پاداش آنها را به بهترین اعمالی که انجام می دادند، خواهیم داد.

هر عمل شایسته ای که در مسیر کمال و رضایت الهی است، مصداقی از عمل صالح، و مورد توصیه قرآن کریم و روایات معصومین: است. امام علی علیه السلام در توصیه به عمل صالح می فرماید:

. . . فَلْیکُنْ أَحَبَّ الذَّخَائِرِ إِلَیکَ ذَخِیرَهُ الْعَمَلِ الصَّالِح.

پس باید که دوست داشتنی ترین اندوخته در نظر تو، اندوختن کار نیک باشد (شریف رضی، ۱۴۱۴، نامه ۵۳).

در این میان، زیارت اباعبدالله الحسین علیه السلام، نقش مهمی در سوق دادن افراد به سوی انجام دادن کارهای نیک ایفا می کند.

همان طور که می دانیم، اهل بیت عصمت و طهارت: مقربان درگاه خداوند هستند و قرآن کریم محبت به آنان را مزد رسالت برشمرده است. در روایات نیز، به زیارت آنان بسیار سفارش شده است؛ بدین ترتیب زیارت سیدالشهدا علیه السلام معنویت و نورانیت عظیمی در عمق وجود زائران ایجاد می کند؛ به گونه ای که آنان خود را در ارتباط نزدیک با خدا و اولیای الهی احساس می کنند؛ گویا در محضر آنان هستند و از این حضور بهره می برند. به دنبال این حالت، آنان به طور طبیعی به عبادت و راز و نیاز با خدا و انجام دادن کارهای نیک رغبت بیشتری دارند؛ احساس می کنند دلشان برای اطاعت خداوند و انجام کارهای خداپسندانه نرم شده است؛ تسلط شیطان بر آنان کاهش یافته و وسوسه هایش دیگر کارگر نیست. در این حالت، آنان به انجام دادن اعمال صالحی از قبیل عبادت و ذکر، انفاق در راه خدا، کمک به دیگران و حتی جهاد در راه خدا میل و رغبت پیدا می کنند و از انجام آن ها طفره نمی روند.

بدین ترتیب می توان گفت یکی از درس های مهم زیارت اباعبدالله الحسین علیه السلام، افزایش تمایل افراد به انجام کارهای نیک است.

۳- افزایش گرایش به فضایل اخلاقی

دین اسلام آموزه های مهمی در زمینه اخلاق فردی و اجتماعی دارد که رعایت آنها موجب پیشرفت و سعادت فرد و جامعه خواهد بود؛ در مقابل، بدون رعایت اخلاق، جامعه رو به انحطاط می رود و می پوسد. ازاین روست که در اسلام، به اخلاق توجه و اهمیت بسیاری داده می شود؛ برای مثال، امام علی علیه السلام می فرماید:

عَلَیکُمْ بِمَکَارِمِ الْأَخْلَاقِ فَإِنَّهَا رِفْعَهٌ وَ إِیّاکُمْ وَ الْأَخْلَاقَ الدَّنِیهَ فَإِنَّهَا تَضَعُ الشَّرِیفَ وَ تَهْدِمُ الْمَجْدَ.

بر شما باد به تحصیل و رعایت مکارم اخلاق که مایه رفعت است و از خوی های پست دوری کنید که آن انسان های شریف را پست می کند و بزرگواری را از بین می برد (مجلسی، ۱۴۰۳، ج ۷۵، ص ۵۳).

شجاعت، جوانمردی، صبر، ادب، عفو و خطاپوشی، سخاوت، عفت، غیرت و راستگویی، از صفاتی هستند که وجود آنها، فرد و جامعه را ارتقا می دهد و نبود آنها، فرد و جامعه را به انحطاط می کشاند.

یکی از امتیازات شیعیان اهل بیت: آن است که الگوها و ابزارهایی در اختیار دارند که در آموزش موازین اخلاقی تأثیر آشکاری دارد. حادثه کربلا رویدادی است که این الگوهای اخلاق را در اختیار انسان ها گذاشته است. در کنار شخصیت بی بدیل امام حسین علیه السلام، در واقعه کربلا شخصیت هایی داریم که هر یک در اوج کمالات اخلاقی قرار داشتند؛ بزرگانی همچون عباس بن علی، علی اکبر۸، حبیب بن مظاهر، حرّ بن یزید ریاحی، قاسم بن حسن۸، حضرت زینب۳ و بسیاری دیگر از خاندان و اصحاب امام حسین علیه السلام- هر یک از این افراد، نمادی هستند که بر تارک صفات اخلاقی می درخشند. امام حسین علیه السلام خود در اوج صفاتی از قبیل غیرت، شجاعت، عفو و خطاپوشی، صبر و. . . قرار دارد. حضرت ابوالفضل علیه السلام، وفاداری و جوانمردی، و شجاعت و ادب را به همگان می آموزد؛ حضرت زینب۳ نمادی عظیم از عفت و صبر است؛ حر بن یزید ریاحی نماد ادب، توبه و سعادتمندی است و همین طور درباره سایر اصحاب و یاران امام حسین علیه السلام- . . .

زیارت امام حسین علیه السلام، ابزاری برای یادآوری این صفات برجسته اخلاقی است. زائران امام حسین علیه السلام، به آن حضرت و یارانش عشق می ورزند و تلاش می کنند از نورانیت آنها بهره ببرند؛ با زیارت یاد و خاطره آن بزرگمردان را در دل خود زنده می کنند و صفات اخلاقی برجسته آنان را در وجود خود متبلور می سازند.

۴- ایجاد و تقویت انگیزه توبه و بازگشت از گناهان

انسان ها معصوم از خطا و اشتباه نیستند و گاه در اثر غفلت و فراموش کردن خدا و عذاب دوزخ، دچار لغزش شده و گناهی را مرتکب می شوند. خدای متعال به گناهکاران دستور می دهد از گناه خود توبه کنند و به سوی او باز گردند. در قرآن کریم می خوانیم:

{یا أَیهَا الَّذینَ آمَنُوا تُوبُوا إِلَی اللهِ تَوْبَهً نَصُوحاً عَسی رَبُّکُمْ أَنْ یکَفِّرَ عَنْکُمْ سَیئاتِکُمْ وَ یدْخِلَکُمْ جَنَّاتٍ تَجْری مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ} (تحریم: ۸)

ای کسانی که ایمان آورده اید، به سوی خدا توبه کنید؛ توبه ای خالص. امید است [با این کار] پروردگارتان گناهانتان را ببخشد و شما را در باغ هایی از بهشت، که نهرها از زیر درختانش جاری است، وارد کند.

توبه از گناهان، برای کسانی که گاه دچار غفلت و گناه می شوند، دشوار نیست؛ اما برای آنان که با اصرار بر گناه و ادامه دادن آن قلب خود را سیاه کرده اند، دشوار می شود. با این حال، خدای منان با رحمت بی انتهای خود، حتی بندگان غرق در گناه و معصیت خود را