پاورپوینت کامل چیستی و آثار در نجف ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چیستی و آثار در نجف ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چیستی و آثار در نجف ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل چیستی و آثار در نجف ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

دُرّ نجف سنگ ارزشمندی است که در نجف اشرف یافت می شود و روایاتی درباره خواص و آثار آن وجود دارد. به همین دلیل بسیاری از مسلمین به آن اهمیت می دهند و تهیه، عرضه و خرید آن را به یک صنعت تبدیل کرده اند. به سبب فراوانی این سنگ در وادی السلام نجف، آن را دُرّ نجف نامیده اند. به گفته برخی علمای معاصر، این سنگ از نعمت های خدا در این سرزمین مقدس (نجف) است. دُرّ نجف به ویژه در روزهای بارانی، پس از تابیدن خورشید به راحتی یافت می شود (طبسی، ۱۳۹۱ق، ص ۱۰۸).

این سنگ در علوم مختلفی همچون فقه، ادبیات و پزشکی جایگاه ممتازی دارد. در این نوشتار، درباره ماهیت، تاریخچه و شیوه پیدایش و انواع مختلف دُرّ و بازار دُرّ نجف در عراق و آثار این سنگ و جایگاه آن سخن خواهیم گفت. در این پژوهش از دو کتاب نفحات نجفی اثر محسن عبدالصاحب مظفّر و الدر الثمین فی التختم بالیمین اثر آیت الله طبسی نجفی در کنار دیگر منابع علمی بهره فراوانی برده ایم.

چیستی دُرّ

کلوخ دُرّ، نوعی سنگ شبیه شیشه و از خانواده سنگ های کوارتز است که در بیایان ها و به سبب عوامل آب و هوایی، بدون دخالت عامل انسانی به عمل می آید. انسان ها این سنگ را صیقل می دهند و به شکل های مختلف درمی آورند؛ به گونه ای که صنعت نگین سازی، تسبیح سازی و لوستر سازی با ماده خام این سنگ راه اندازی شده است. گاهی نیز نقش و نگار گوناگون یا اسامی اولیای خدا و آیات قرآن کریم را بر روی آن حکاکی می کنند. سنگ های این منطقه، میان اقوام پیش از اسلام نیز مطرح بوده و آن را سنگ درخشان و یا سنگ براق می نامیدند. زمین های پشت شهر کوفه را با این سنگ می شناختند.

عواملی همچون خاک، باران، حرارت آفتاب، سرعت خشک شدن سطح زمین، تغییرات رطوبتی و دمایی، جنس خاک در پدید آمدن چنین سنگ درخشنده ای مؤثرند. ساکنان منطقه حیره، این سنگ درخشان را خوب می شناسند و برای یافتن آن به بیابان های نجف می روند. به خاطر وجود سنگ های براق در این منطقه آن را بارق نام نهاده اند، با اینکه این نام امروزه معروف و متداول نیست (مظفر، ۲۰۱۱م، ص ۱۵۴).

اهل حیره زیباترین دُرها را پس از جمع آوری به زنانشان می دادند تا به گردن بیاویزند. آنها معتقد بودند که این سنگ جایگزین شایسته ای برای یاقوت است.

گفتنی است گِل سفت شده و ابتدایی دُرّ پیش از تراش کاری، هر قدر تیره تر باشد به اصل نزدیک تر است و پس از تراش کاری، شفاف تر می شود. خاک این نوع سنگ که به دُرّ معروف شده در ایران و برزیل، معادن محدودی دارد.

انواع دُرّ

دُرّ نجف با توجه به شکل و رنگ انواع گوناگونی دارد:

۱- دُرّ سفید که به آن دُرّ ستاره ای [به سبب شباهت به ستاره در سفیدی و درخشندگی] می گویند.

۲- دُرّ نفتی [به سبب شباهت رنگش به نفت] درخشندگی خاصی دارد که به سیاهی می زند.

۳- دُرّ حسینی که به رنگ قرمز است؛ گاهی قرمز کدر و گاهی قرمز شفاف. گاهی نیز رگه های قرمز رنگ در آن به چشم می خورد.

۴- دُرّ مودار که دارای رگه هایی سیاه رنگ شبیه موی سر است. این خطوط با یک رگه آغاز و سپس به چند شاخه منشعب می شود.

مرحوم آیت الله طبسی در کتاب الدُرّ الثمین می نویسد:

در نقل ها آمده که امیرمؤمنان علیه السلام موی سر مبارکش را در صحرای نجف کوتاه نمود و آنها را در بیابان رها کرد و رگه های مشکی در این نوع از دُرّ، موهای مبارک حضرت است که از درون آن دیده می شود (طبسی، ۱۳۹۱، ص ۱۰۹).

۵- دُرّ کهربایی که به سبب رنگ زردش، به این نام معروف شده است.

بدل این سنگ ها و به تعبیری دُرّ های مصنوعی و دست ساز، در نقاط دیگر عالم به ویژه در چین و ترکیه نیز دیده می شود، ولی با کمی دقت در شفافیت، می توان اصل را از بدل تشخیص داد. به گونه ای که دُرّ نجف بر خلاف سنگ های دیگر با تراش دادن شفاف می شود.

تاریخچه دُرّ نجف

ایده استفاده از درّ برای ساخت انگشتر ابتدا در سال ۷۵۵ میلادی از شهر نجف آغاز شد و در سال ۹۰۰ میلادی افرادی از این شهر کوچک، این ایده را اجرا و انگشترهایی با دُرّ نجف تولید کردند. البته پیش از آن زنان کوفی به تقلید از زنان حیره دُرّ نجف را برای زینت به کار می بردند. پطرس یوسف، کشیش مسیحی لبنانی تبار (۱۹۴۷م. ) می گوید:

در یکی از شهرهای عراق، بلوری صاف و شفاف یافت می شود که از آن انگشتر و وسایل دیگر می سازند. این بلور در دوره جاهلیت و صدر اسلام تا دوره عباسی زیاد بود و رفته رفته حسن شهرتش سراسر عراق و خارج آن را فراگرفت و به آن دُرّ نجف گفته می شود. از این سنگ، انواع چراغ و لوستر در کشور مصر ساخته می شود (پطرس، بی تا، ص ۱۷۸).

دکتر عبدالعزیز دوری می گوید:

در برخی دوره ها به این ریگ های نجف، دُرّ گفته اند درحالی که بلور و شیشه ای ا ست که از آن انگشتر و برخی وسایل زینتی ساخته می شود. از آنجایی که این سنگ مربوط به نجف است به آن دُرّ نجف گفته می شود (دوری، بی تا، ص ۴۴).

غرب شهر نجف اشرف را دریای نجف می نامند، با اینکه قسمت بیشتر آن بیابان است. در مسافتی از همین بخش تا حدود صد کیلومتر، ریگ هایی با رنگ ها و شکل ها و اندازه های مختلف یافت می شود. دُرّ نجف به سبب براقیّتی که دارد، به سادگی از دیگر ریگ ها قابل تشخیص است. این سنگ در زمانی مشخص و در یک روز آفتابی پس از بارندگی، جمع آوری می شود. باران سنگ ها را شست وشو می دهد و آفتاب پس از باران، درخشندگی این سنگ ها را دوچندان می کند و این گونه مردم این سنگ ها را می یابند و جمع آوری می کنند.

نجفی ها خوب می دانند این سنگ ها کی و کجا بیشتر یافت می شود. این درّ، در بیابان کوفه، وادی السلام و منطقه بین حیره و نجف نیز دیده شده است.

تهیه و ساخت دُرّ

پس از جمع آوری این سنگ های خام، آنها را به صنعتگرانِ این حرفه می فروشند که پیش از تراشکاری، بسیار ارزانند و بیشتر به صورت عمده فروخته می شوند.

تراشکاری دُرّ نجف در کارگاه های مخصوص انجام می شود. البته در برخی خانه های قدیمی مرکزی شهر نیز به تراشکاری سنگ ها می پردازند. در سال ۲۰۱۲ میلادی، تعداد تراشکاران اصلی دُرّ نجف به پانصد نفر می رسید.

سنگ کوارتز برای تبدیل به دُرّ چند مرحله را می گذراند:

۱- شست وشو از خاک و گل؛

۲- صیقل دادن که نجفی ها نسل به نسل این حرفه را به یکدیگر منتقل کرده اند؛

۳- شکل دهی که در این مرحله سنگ ها به شکل مطلوب و دلخواه درمی آید؛

۴- نقش و نگار زدن که در این مرحله نوشته یا تصاویر بر روی سنگ حکّاکی می شود که سخت ترین و دقیق ترین مرحله است و نیاز به مهارت بالایی دارد؛

۵- آب بندی که در این مرحله پس از تراش پایانی بر کل کار لبه های تیز گرفته و درزها پر می شود؛

۶- براق سازی که مرحله پایانی است و از سنباده مخصوص برای آن بهره گرفته می شود؛

۷- تعیین کاربری که در این مرحله نوع استفاده از سنگ معلوم می شود؛ مثلاً هنگام تولید دانه تسبیح سنگ باید سوراخ شود. همچنین نگین انگشتر بر روی رکاب نصب می گردد و برای تولید لوستر و چراغ سنگ متناسب با آن تغییر شکل پیدا می کند.

دُرّ نجف در روایات

نجفی ها بر این باورند که نگاه کردن به دُرّ مانند زیارت مرقد امیرمومنان علیه السلام است، بلکه نگاه کردن به آن با دیدن چهره رسول خدا۹ و علی مرتضی علیه السلام برابری می کند. به همراه داشتنش انسان را از شرّ شیطان مصون می دارد (اعلمی، ۲۰۰۰م، ص ۱۵۸؛ عقیل، ۲۰۰۷م، ص ۳۷۴؛ طبسی، ۱۳۹۱، ص ۱۰۸).

در حلیه المتقین به نقل از مفضّل چنین روایت شده است:

روزی بر امام صادق علیه السلام وارد شدم. حضرت به من فرمود: ای مفضّل! دوست دارم به دست مؤمن یکی از این چند انگشتر باشد: عقیق، فیروزه، یاقوت و دُرّ نجف. مفضّل پرسید: دُرّ نجف چیست؟ حضرت فرمود: آن سنگی است که خداوند آن را در آن تلّ سفید رنگ در غریّ ظاهر می کند و هر کس دُرّ نجف به دست داشته باشد، برای هر نگاهی که به آن می اندازد، خداوند ثواب یک زیارت مقبول (حج و یا عمره) که با ثواب عمل تمام پیامبران و صالحین برابر است به او عنایت می کند. اگر رحمت خدا بر شیعیان نبود، هر دانه از آن چنان گران می شد که هیچ کسی توانایی خرید آن را نداشت، ولی خداوند ارزان و فراوان آن را در اختیار شما قرار داد تا دارا و ندار آن را تهیه کنند (آل محبوبه، ۱۹۵۸م، ص ۱۵؛ طوسی، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص ۳۷).

در روایت آمده است که فردی به نام ابوطالب درباره درستی این حدیث از امام عسکری علیه السلام پرسید. حضرت فرمود: «بله این حدیث جدّم امام صادق علیه السلام است» (مجلسی، ۱۱۱۰ق، ص ۶۷).

بر اساس این روایات بسیاری از مردم انگشتر دُرّ نجف به دست می کنند که همین امر باعث رواج خرید و فروش آن شده است. آنان معتقدند که انگشتر دُرّ نجف و تسبیح، برایشان اطمینان قلب، عافیت در جسم و جان، فزونی روزی، جلب محبت و آرامش روحی، دوری از خشم، محبت به دیگران، دوری از درد و بیماری را به همراه دارد (حر عاملی، ۱۴۱۴ق، ج۵، ص۴۰۳).

در روایتی آمده است که امام صادق علیه السلام پیوسته برای زیارت مرقد جدشان امیرمؤمنان علیه السلام به نجف می آمدند و از آنجا به سمت کربلا می رفتند. وقتی به نجف می رسیدند، بر فضیلت خاک و زمین آن تأکید می کردند و می گفتند این لطف خدا بر شیعیان است که دُرّ نجف زیبا، درخشنده، پر مزیّت و در عین حال ارزان است (همان، ج۱۴، ص ۴۰۳).

درّ نجف در فقه

در فرهنگ فقه در تعریف واژه درّ نجف آمده است:

سنگ قیمتی منسوب به نجف اشرف. درّ نجف، سنگی است سفید و شفاف در سرزمین نجف اشرف که از آن نگین انگشتر می سازند (دهخدا، ۱۳۷۲ش، واژه درّ). در ابواب نماز و زیارت از درّ نجف بحث شده است. در دست کردن انگشتری که نگینش درّ نجف باشد و زیاد نگاه کردن به آن مستحب است (شاهرودی، ۱۳۸۷ش، ج۳، واژه درّ نجف).

شهید اول در باب نماز از کتاب دروس می فرماید: «انگشتر به دست راست در هنگام نماز مستحب و به دست چپ مکروه است». سپس در ادامه به بیان فوائد سنگ های گوناگون می پردازد و نوبت به درّ که می رسد چنین می نویسد:

«وَ بِالحَجر الغَروی علی اختلاف أَلوانه و الأَبیض أَفضل؛ و به انگشت داشتن سنگ نجفی در همه رنگ هایش مستحب است و رنگ سفید ثواب بیشتری دارد» (شهید اول، ۱۴۱۲ق، ج۱، ص ۱۵۲؛ طوسی، ۱۴۰۷ق، ج۳، ص۳۳).

دُرّ نجف در شعر

شاعران سروده های زیادی درباره درّ نجف از خود به یادگار نهاده اند؛ حتی برخی، سروده های خود را بر روی دُرّ نقش می بستند. در نقل ها آمده که حسین عاملی پدر شیخ بهایی، دُرّ قرمز رنگی در مسجد کوفه پیدا کرد که دو بیت بر آن نقش بسته بود که محتوای آن به قیام خونین کربلا اشاره داشت و می گفت:

أنا درٌّ من السّماء نَثَرونی یومَ تزویج والد السبطَین

کنتُ أجلی من اللُجین بیاضاً صِبغتی دم نحر الحُسینی

«من درّی از آسمان هستم که مرا به پدر بزرگوار حسنین علیه السلام هدیه کردند و من شفّ