پاورپوینت کامل نقش زیارت در تربیت عبادی زائر ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نقش زیارت در تربیت عبادی زائر ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نقش زیارت در تربیت عبادی زائر ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نقش زیارت در تربیت عبادی زائر ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

عبادت و راز و نیاز با معبود، از نیازهایی است که در اعماق جان و فطرت بشر ریشه دارد. برخی صاحب نظران، رابطه هر فرد با خداوند (عبادت) را عاملی مؤثر در تربیت او می دانند (طباطبایی، ۱۳۹۳ق، ج۱۴، ص۱۲۰). در این نگاه، به آثار تربیتی و کمال آفرینی عبادت و رابطه معنوی حاصل از پای بندی به آن و نقش مدبرانه خداوند از مسیر تشریع عبادات توجه شده است.

یکی از مهم ترین ابعاد تربیت دینی، تربیت عبادی است؛ تربیت عبادی عبارت است از: «آموزش عبادات به متربیان و متعهد کردن آنان به انجام این عبادات» (همانجا). تربیت عبادی، بُعدی از تربیت دینی است که متربی را با اعمال و تکالیف عبادی آشنا، و او را با انگیزه راسخ، به انجام دادن آن، مکلف می کند. پیشوایان دینی: بر این نوع تربیت (پرورش بعد معنوی و ایجاد ارتباط با خداوند) تأکید فراوان دارند.

تربیت عبادی، از مهم ترین موضوعات جامعه دینی است که بسیاری از والدین و مربیان متعهد و دل سوز به آن توجه نشان می دهند. از سوی دیگر، تربیت عبادی را مکمل تربیت در بعد شناختی می دانند. از آنجا که لازمه شناخت دین، عمل به آموزه های آن است، تربیت اعتقادی بدون بعد شناختی ارزشی ندارد. بسیاری از صاحب نظران، تربیت عبادی را در همه مراحل زندگی بشر ضروری می دانند؛ اگرچه تعلیم و تربیت در سنین پایین ضروری تر است.

زیارت و تربیت

در فرهنگ دینی، «زیارت» یادآور ابراز محبت به انسان های برگزیده خداست و «زیارتگاه»، یعنی جایگاه دل سپردن به ولیّ خدا زیارتگاه ها پس از مساجد، برترین و اصیل ترین محل برای عبادت و تقرب جستن به خداوند متعال هستند. بنابراین، در روایات معصومین: بر جنبه های عبادی زیارت بسیار تأکید شده است.

همان گونه که نماز، روزه، زکات و دیگر اعمال عبادی، برای اعلام خاکساری و بندگی است، زیارت هم نشانه بندگی، دوستی با دوستان خدا و دشمنی با دشمنان اوست.

عبادت باید همراه با میل و رغبت باشد تا در وجود فرد تأثیر مثبت ایجاد کند. امام صادق علیه السلام از رسول گرامی اسلام (ص) روایت کرد که فرمود: «أَفْضَلُ النَّاسِ مَنْ عَشِقَ الْعِبَادَهَ فَعَانَقَهَا وَ أَحَبَّهَا بِقَلْبِهِ وَ بَاشَرَهَا بِجَسَدِهِ وَ تَفَرَّغَ لَهَا؛ برترین مردم کسی است که به عبادت عشق بورزد و آن را در آغوش گیرد، و قلباً آن را دوست بدارد وبا بدنش عبادت کند و خود را برای آن فارغ کند» (کلینی، ۱۳۷۵ش، ج۲، ص۸۳).

ازاین رو زیارت، نقش مؤثری در تربیت عبادی دارد؛ زیرا زائر، در اوج رغبت و بی هیچ کراهتی، مزور را زیارت می کند و تنها عشق و انس است که او را به زیارت ولیّ خدا وامی دارد.

اگر مسجد جایگاه عبادت و پرستش خالصانه خداوند است (جن: ۱۸). [۱] اگر جایگاه زمزمه و نجوای صادقانه با معبود است (حج: ۴)، [۲] اگر پایگاه عروج انسان از خاک به افلاک است (اسراء: ۱)، [۳] اگر زیارتگاهِ خاص باری تعالی است (برقی، ۱۳۱۷ق، ج۱، ص۴۷؛ شیخ صدوق، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۴۷)[۴]و اگر به فرموده پیامبر اکرم (ص)، انوار تابناک و بی آلایش پرستش در مسجد، برای عرش نشینان پرتوافکنی می کند، آن سان که ستارگان آسمان برای ما خاک نشینان نورافشانی می کنند (برقی، ۱۳۱۷ق، ج۱، ص۴۷؛ شیخ صدوق، ۱۴۰۴ق، ج۱، ص۴۷؛ طبرسی، ۱۳۷۰ش، ص۲۹۷)، [۵]زیارتگاه ها هم همین جایگاه، کارکردها و آثار را دارند و زیارت نیز با همین اهداف انجام می گیرد. زائر برای زیارت غسل می کند، [۶] وضو می گیرد و به زیارت مشرف می شود. در منابع فقهی، نماز خواندن در قبرستان مکروه شمرده شده است، اما سفارش شده است که در کنار مزار انبیا و جانشینان آنان، نماز زیارت بخوانید. از جمع این دو حکم چنین برمی آید که در منطق دین و مذهب اهل بیت: ، انسان های پاکی که زیارت می شوند، مرده به شمار نمی آیند (آل عمران: ۱۶۹)[۷] و مزار آنان در حکم مسجد است (کهف: ۲۱). [۸]

یکی از کارکردهای اساسی زیارت فراهم آوردن زمینه عبادت خالصانه و با حضور قلب است تا زائر، با راز و نیاز و دعا، زنگار غفلت از دل و جان بزداید و رابطه خود را با پروردگار عالم مستحکم تر کند.

عبادت و راز و نیاز با خداوند، نیاز واقعی و فطری هر انسان و مکمل، بلکه مقوم شخصیت اوست. عبادت در هر مکانی، این نیاز روحی را به طور نسبی تأمین می کند، ولی این نیاز در زیارتگاه ها و کنار قبور اولیای خدا کامل تر تأمین می شود. بر این پایه، انسان، بنا به فطرت خویش، زیارتگاه بزرگان دین، معبد و مسجد را دوست دارد و بدان عشق می ورزد.

پژوهش های تاریخی نشان می دهد انسان ها همواره محل دفن بزرگان و معابد را گرامی می داشته اند. ازاین رو، معصومان: در سخنان خویش، زیارتگاه پیامبران و امامان را پناهگاه مؤمنان برشمرده اند؛ در زیارت امیرالمؤمنین علیه السلام چنین می خوانیم: «السَّلَامُ عَلَیْکَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ أَنَا عَبْدُکَ وَ ابْنُ عَبْدِکَ وَ ابْنُ أَمَتِکَ جِئْتُکَ زَائِراً لَائِذاً بِحَرَمِکَ مُتَوَسِّلاً إِلَی اللهِ بِکَ فِی مَغْفِرَهِ ذُنُوبِی کُلِّهَا مُتَضَرِّعاً إِلَی اللهِ تَعَالَی وَ إِلَیْکَ لِمَنْزِلَتِکَ عِنْدَ الله» (مجلسی، ۱۴۰۳ق، ج۹۷، ص۲۹۵).

زائران در زیارتگاه ها، به آرامش و سکون می رسند. بدین روی، جنبه های عبادی زیارت در تربیت و شخصیت سازی موثرند.

زیارت با ایجاد آشنایی و پیوند میان مؤمنان، و صالحان، بستری مناسب برای پرورش و تربیت روحی اجتماعی زائر فراهم می کند. مکتب تربیتی اسلام و بسیاری از مکتب های تربیتی دیگر، «جمع گریزی» را بیماری روحی می دانند، درحالی که اجتماعی بودن و جمع گرایی، در حد معقول آن، نشانه سلامت روح و روان انسان و تعادل فکری اوست. زیارت، با فراخواندن پیوسته مسلمانان به جمع، روح جمع گرایی، انعطاف و نظم پذیری را در آنان تقویت می کند. در اینجا به بعضی نقش های زیارت، در تربیت بعد عبادی زائر اشاره می کنیم:

۱- انس با دعا

یکی از مصادیق کامل عبادت پروردگار، دعا و راز و نیاز با معبود است؛ قرآن کریم در این باره می فرماید:

{وَ قالَ رَبُّکُمُ ادْعُونی أَسْتَجِبْ لَکُمْ إِنَّ الَّذینَ یَسْتَکْبِرُونَ عَنْ عِبادَتی سَیَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرین}(غافر: ۶۰).

پروردگار شما گفته است: «مرا بخوانید تا [دعای] شما را اجابت کنم. به یقین کسانی که از عبادت من تکبر می ورزند، به زودی با ذلت وارد دوزخ می شوند».

زراره از امام باقر علیه السلام پرسید: «مراد از عبادت در این آیه چیست؟» امام باقر علیه السلام فرمود: «هو الدعاء و أفضل العباده الدعاء؛ مراد از عبادت در این آیه دعاست و بهترینِ عبادات دعاست» (کبیر مدنی، ۱۴۰۹ق، ج۶، ص۱۴۶).

یکی از ابعاد تربیتی زیارت، انس با دعاست. زائر در زیارت، به آنچه در ناخودآگاهش وجود دارد، توجه ارادی و آگاهانه پیدا می کند. گویی خداوند بندگانش را به حرم معصومین: فراخوانده تا با او به راز و نیاز بپردازند:

{فی بُیُوتٍ أَذِنَ اللهُ أَنْ تُرْفَعَ وَ یُذْکَرَ فیهَا اسْمُهُ یُسَبِّحُ لَهُ فیها بِالْغُدُوِّ وَ الْآصال}

(نور: ۳۶).

[این چراغ پرفروغ] در خانه هایی قرار دارد که خداوند اذن فرموده [دیوارهای] آن را بالا برند [تا از دستبرد شیاطین در امان باشد] و در آنها نام خدا برده شود و صبح و شام در آنها تسبیح او گویند.

ازاین روست که زیارتنامه ها، نجوایی با واسطه های فیض او، یعنی اولیای خداست. در زیارت جامعه می گوییم:

فَثَبَّتَنِی الله أَبَداً مَا حَیِیتُ عَلَی مُوَالاتِکُمْ وَ مَحَبَّتِکُمْ وَ دِینِکُمْ وَ وَفَّقَنِی لِطَاعَتِکُمْ وَ رَزَقَنِی شَفَاعَتَکُمْ وَ جَعَلَنِی مِنْ خِیَارِ مَوَالِیکُمُ. . . وَ جَعَلَنِی مِمَّنْ یَقْتَصُّ آثَارَکُمْ وَ یَسْلُکُ سَبِیلَکُمْ وَ یَهْتَدِی بِهُدَاکُمْ (شیخ صدوق، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۶۱۵؛ طوسی، ۱۴۰۷ق، ج۶، ص۹۹).

پس خداوند مرا، همیشه، تا زنده ام، بر موالات و دوستی و دین و آیین شما پابرجا بدارد و برای فرمانبرداری شما موفقم دارد و شفاعت شما را روزی ام گرداند و از برگزیدگان دوستانتان قرارم دهد و مرا از کسانی قرار دهد که از آثار شما پیروی می کنند و به راه شما می روند و به راهنمایی شما راه می جویند.

در پایان زیارت امیرالمؤمنین علیه السلام، در روز غدیر، زائر این گونه با ولی خدا سخن می گوید:

یَسْأَلُکَ أَنْ تَشْفَعَ لَهُ إِلَی اللهِ فِی قَضَاءِ حَاجَتِهِ وَ نُجْحِ طَلِبَتِهِ فِی الدُّنْیَا وَ الْآخِرَهِ فَإِنَّ لَکَ عِنْدَ اللهِ الْجَاهَ الْعَظِیمَ وَ الشَّفَاعَهَ الْمَقْبُولَهَ فَاجْعَلْنِی یَا مَوْلَایَ مِنْ هَمِّکَ وَ أَدْخِلْنِی فِی حِزْبِک (شهید اول، ۱۴۱۰ق، ص۹۸).

از تو در خواست می کند که برای او به درگاه خدا، در برآمدن حاجتش و رسیدن به خواسته اش در دنیا و آخرت، شفاعت کنی که به راستی نزد خدا منزلتی بزرگ و شفاعتی پذیرفته داری. پس مولای من! مرا مشمول توجه خویش ساز و در زمره حزب خود وارد کن.

همچنین در برخی زیارتنامه ها، پس از زیارت، دعای مخصوصی وجود دارد که به خواسته های معنوی و اخروی زائر اشاره دارد. در دعای پس از زیارت جامعه می خوانیم:

أَسْأَلُکَ أَنْ تُدْخِلَنِی فِی جُمْلَهِ الْعَارِفِینَ بِهِمْ وَ بِحَقِّهِمْ وَ فِی زُمْرَهِ الْمَرْحُومِینَ بِشَفَاعَتِهِمْ إِنَّکَ أَرْحَمُ الرَّاحِمِین (منابع پیشین).

از تو می خواهم مرا در زمره عارفان به مقام و حق آنان قراردهی و نیز در زمره کسانی قرار دهی که با شفاعت آنان، مورد رحمت قرار گرفته اند، که تو مهربان ترین مهربانانی.

استفاده پیوسته از زیارتنامه ها و ادعیه نوعی علاقه برآمده از تأثیر تربیتی زیارت، در زائر به وجود می آورد؛ زیرا تکرار و تلقین، یکی از روش های تربیتی در مکتب های روان شناسی و تربیتی است؛ یعنی فرد، رفته رفته به آنچه می گوید معتقد می شود.

فستنگر و کارل اسمیت[۹] در تحقیق خود به این نتیجه رسیدند که هنگامی که فرد بی اعتقاد به موضوعی، آن را بارها تکرار کند، پس از مدتی به آن معتقد می شود (گلمن، ۱۳۸۳ش، ص۱۱۵).

کوهن[۱۰] (۱۹۶۲) نیز در تحقیق خود نشان داد که افراد، بر اثر تکرار، به گفته های خود اعتقاد پیدا می کنند (همانجا).

میشن باوم[۱۱] (۱۹۷۲) معتقد است اگر فرد، کلمات، جملات و مطالبی را تکرار، و به محتوای آن توجه کند، پس از مدتی به آن کلمات و جملات معتقد خواهد شد. از سوی دیگر، اخلاق و روحیه او نیز از آن کلمات و جملات اثر می پذیرد (دادستان، ۱۳۸۳ش، ص۱۵۰).

با استناد به مجموعه تحقیقات و نظریات، نتیجه می گیریم که فرد، رفته رفته آنچه بر زبان می آورد را باور می کند و افکارش با گفتارش هماهنگ می شود. سخنانش به افکارش رنگ می دهد. اگر گفتار و خودگویی های فرد منفی باشد، افکار و خلقیات او نیز منفی، و اگر مثبت باشد، افکار و خلقیاتش مثبت خواهد شد.

از دیدگاه منابع اسلامی، خواندن پیوسته برخی دعاها و ذکرها، بالاترین نوع تلقین است که اثر معناداری بر فرد خواهد داشت؛ یعنی وقتی ذهن بر معنای دعاها متمرکز می شود، بر روان افراد اثر می گذارد. این گونه ذهن فرد از تلقین و خودگویی های غیرمنطقی رها می شود و از افکار آزاردهنده نجات می یابد.

ذکر و دعا، اگر با دقت و توجه باشد، از زبان آغاز و به قلب ختم می شود؛ یعنی ذکر کلامی، به ذکر قلبی می انجامد. در نتیجه باورهای فرد را تغییر می دهد. امام صادق علیه السلام فرمود: «أَنَّ الْعَبْدَ إِذَا ذَکَرَ الله بِالتَّعْظِیمِ خَالِصاً ارْتَفَعَ کُلُّ حِجَابٍ کَانَ بَیْنَهُ وَ بَیْنَ اللهِ تَعَالَی؛ هنگامی که بنده با عظمت و خلوص نام خدا را می برد، همه حجاب ها میان او و پروردگار برطرف می شود. (جعفر بن محمد صادق علیه السلام، ۱۴۰۰ق، ص۱۲۱).

محتوای بیشتر دعاهای معصومین، تربیت انسانی است. وقتی زائر این دعاها و ذکرها را با تمرکز بر محتوای آنها تکرار می کند، درون او نیز با این دعاها همنوا می شود و به تعادل روانی می رسد؛ یعنی پس از آمیختن این معانی با ساختار روانی فرد، تکبر، خودخواهی و خودپسندی، از وجود او رخت برمی بندند.

الکسیس کارل می گوید:

نیایش در روح و جسم تأثیر می گذارد و احساس عرفانی و احساس اخلاقی را توأماً تقویت می کند. در چهره کسانی که به نیایش می پردازند، حس وظیفه شناسی، قلت حسد و شرارت، و حس نیکی و خیرخواهی به دیگران پیدا می شود. نیایش، تأثیر خود را با علامات بسیار مشخص و منحصر به فردی نشان می دهد: «صفای دل، متانت رفتار، انبساط خاطر، شادی بی دغدغه، چهره پر از یقین، استعداد هدایت، آمادگی برای پذیرش حق و راضی بودن به رضای پروردگار» (آلکسیس، ۱۳۷۷ش، ص۳۱).

۲- انس با قرآن

تلاوت و انس با قرآن کریم یکی از فرصت هایی است که هنگام زیارت فراهم می آید. فطرت الهی زائر، در فضای روحانی حرم معصومین: ، دوست دارد با پروردگار خود سخن بگوید؛ ازاین رو، به قرآن کریم رو می آورد و جان خود را با کلام الله مجید صفا می دهد. در این فضای معنوی، حقیقت آیات پروردگار در جان زائر نفوذ می کند. یکی از آداب و مستحبات زیارت حرم مطهر معصومین: تلاوت قرآن و هدیه کردن آن به مزور است. این امر نوعی تعظیم و تکریم مزور است؛ ولی ثواب اصلی و نفع آن به خود زائر بازمی گردد (امینی نجفی، ۱۳۶۶ش، ج۵، ص۱۷۰).

اگرچه تلاوت قرآن، به مکان و زمان خاصی اختصاص ندارد، ولی در بعضی زمان ها و مکان ها تأثیرگذارتر و پاداش آن نیز بیشتر است؛ مثلاً بر اساس روایات، تلاوت قرآن کریم در شهر مکه آثار خاصی دارد. امام باقر علیه السلام درباره اهمیت مکان تلاوت قرآن، می فرماید: «مَنْ خَتَمَ الْقُرْآنَ بِمَکَّهَ لَمْ یَمُتْ حَتَّی یَرَی رَسُولَ اللهِ (ص) وَ یَرَی مَنْزِلَهُ مِنَ الْجَنَّهِ؛ کسی که قرآن را در مکه ختم کند، نمی میرد تا اینکه رسول خدا (ص) و جایگاه خود را در بهشت می بیند» (شیخ صدوق، ۱۴۰۴ق، ج۲، ص۲۲۷).

مقام معظم رهبری به زائران خانه خدا و مدینه منوره سفارش می کند در آن فضای معنوی، با قرآن انس بگیرند و نفس خود را با قرآن مأنوس کنند:

چقدر خوب است حجاج ما خود را موظف بدانند که وقتی مشرف می شوند در مکه و همچنین در مدینه (آنجایی که منزل وحی و محل آغاز رحمت عظیم بی منتهای الهی، یعنی قرآن است) یک ختم قرآن به جا آورند و از آن بهره بگیرند. این بشود یک عادت و یک سنّت (دیدار با کارگزاران مراسم حج، ۲۵/۱۲/۱۳۸۲).

ایشان، با اشاره به اهمیت زمان زیارت و متبرک بودن سرزمین وحی به نزول آیات قرآن و تأثیر آیات قرآن در جان مشتاقان کلام نورانی وحی، سفارش می کنند که زائران حرم نبوی و قبور ائمه معصومین: از فرصت به دست آمده، به بهترین وجه بهره بگیرند و با قرآن مأنوس شوند. ایشان در دیدار خود با کارگزاران حج می فرماید:

هرچه می توانید، در ایام حج از این ذخیره استفاده کنید. این اوقات، هم روزها و زمان متبرک است و هم مکان، متبرک است. هم از لحاظ زمان، در اوج حرمت ماه های حرام قرار دارد، هم از لحاظ مکان، در نقطه اعلای مناطق متبرک، که خانه خدا و مرکز توحید و توجه نفوس همه مسلمان ها، در همه شبانه روزهاست، قرار دارد. حاجی در آنجا باید رابطه خود را با خدا قوی و مستحکم کند؛ با قرآن اُنس پیدا کند (دیدار با کارگزاران مراسم حج، ۲۵/۱۰/۱۳۸۱).

۳- زیارت و نماز

یکی از اعمال عبادی زیارت، نماز زیارت است. نماز پرورش دهنده روح و روان، و پاسخ به یک نیاز طبیعی و مهم است. کسی که نیازهای معنوی و روانی خود را به طور منطقی برآورده سازد، شخصیتی متعادل خواهد داشت.

نماز، همراه جدا نشدنی زیارت است. کمتر پیش می آید کسی توفیق زیارت یکی از اولیاء الله را پیدا کند، ولی در کنار قبر مطهر او نماز نخواند. از گذشته، حرم امامان معصوم: و امامزادگان، یکی از فضاهای اقامه نماز جمعه و جماعت بوده است؛ یعنی بخشی از حرم ها، مساجد و مصلی ها را برای برگزاری نماز جماعت در نظر می گرفتند تا زائران بهتر بتوانند به عبادت بپردازند؛ مانند مسجد گوهرشاد در کنار حرم علی بن موسی الرضا۸ و مسجد اعظم در کنار حرم حضرت معصومه(س)

حضور در اماکن و برنا