پاورپوینت کامل امامین کاظمین (علیهما السلام) و زمینه سازی برای تشکیل حکومت اسلامی ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امامین کاظمین (علیهما السلام) و زمینه سازی برای تشکیل حکومت اسلامی ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امامین کاظمین (علیهما السلام) و زمینه سازی برای تشکیل حکومت اسلامی ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل امامین کاظمین (علیهما السلام) و زمینه سازی برای تشکیل حکومت اسلامی ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

مقدمه

امامت به معنای خاص آن، یعنی رهبری جامعه بشری در مقام جانشینی پیامبر الهی، از مسائلی است که اکثر مذاهب اسلامی در ضرورت و وجوب آن تردیدی ندارند؛ هرچند در دیگر مسائل مرتبط با این موضوع با یکدیگر اختلافاتی دارند؛ مسائلی مانند اینکه امام چه وظایفی بر عهده دارد و از چه ویژگی هایی باید برخوردار باشد؟ راه تعیین و شناخت امام چیست؟ امامان امت اسلامی چه کسانی هستند؟ و. . . .

از مباحث اختلافی در این باره، آن است که فلسفه وجود امام چیست؟ به عبارت دیگر، امام چه شئون و وظایفی بر عهده دارد؟ مذاهب اسلامی در پاسخ به این پرسش، وظایفی را برای امام برشمرده اند که بیشتر آنها مورد اتفاق بوده و برخی نیز محل اختلاف است.

متکلمان امامیه در تبیین فلسفه و اهداف امامت، وظایف و شئون متعددی را برای امام برشمرده اند که در مواردی با نگاه اهل سنت به این موضوع، مشترک است؛ اما موارد دیگری را هم بیان کرده اند که با نگاه اهل سنت تفاوت دارد و این ناشی از تفاوت نگاه آنان به جایگاه امامت است. فلسفه امامت از نگاه متکلمان امامیه، انجام وظایف و اموری مانند: حفظ نظام اجتماعی و برقراری عدالت (حلی، ۱۴۰۹، ص۱۷-۱۸)، اجرای حدود الهی (همان جا)، انجام تکالیف اجتماعی (همان جا)، حفظ آیین و شریعت و تبیین و تفسیر صحیح آن (ربانی گلپایگانی، ۱۳۸۶ش، ص۱۰۸) و هدایتگری و تأمین فلسفه خلقت عالم است (ابن بابویه قمی، بی تا، ص۱۳۲؛ کلینی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۱۱۹). به جز دو مورد آخر، که دیدگاه اختصاصی شیعه است، در دیگر موارد نگاه شیعه با اهل سنت در مورد فلسفه امامت مشترک است.

مراتب امامت

با توجه به آنچه درباره فلسفه وجود امام و وظایف او از دیدگاه فِرق اسلامی اشاره شد، می توان تفاوت نگاه شیعه و اهل سنت به این موضوع را با رویکردی دیگر، که به نظر دقیق تر و پُرسودتر است، مطرح کرد؛ به این صورت که جانشینی پیامبر (ص) را که مهم ترین مؤلفه امامت است، دارای درجات و مراتبی بدانیم. البته همراهی و نگاه مشترک شیعه و اهل تسنن در همه درجات و مراتب آن تحقق ندارد. آن مراتب عبارت اند از:

۱- ریاست عامه و زعامت جامعه

نخستین مرتبه امامت، ریاست عامه است. وقتی پیامبر (ص) از دنیا می رود، یکی از شئون او که بلاتکلیف می ماند، رهبری اجتماع است؛ یعنی امام باید با اجرای قوانین اسلامی در جامعه دینی و اجرای حدود الهی، امنیت عمومی را تأمین، و عدالت اجتماعی را برقرار کند و در عین پاسداری از مرزهای جامعه اسلامی و جهاد در راه خدا به ترویج و گسترش اسلام نیز بپردازد. این مرتبه از امامت، مورد وفاق شیعه و اهل سنت است و اختلاف آنان در این باره، فقط مصداقی و تاریخی است.

۲- مرجعیت دینی

امامت در این مرتبه، نوعی کارشناسی اسلام است؛ اما کارشناسی خیلی بالاتر از حدّ مجتهد. کارشناس از جانب خداوند، یعنی افرادی که اسلام شناس هستند؛ البته نه اسلام شناسانی که از روی عقل و فکر خودشان اسلام را شناخته باشند، که قهراً جایزالخطا هستند؛ بلکه افرادی که از یک طریق رمزی و غیبی، که بر ما مجهول است، علوم اسلام را از پیامبر (ص) گرفته اند. علم معصوم، عاری از خطاست و هرگز خطا نمی کند. اهل تسنّن برای هیچ کس چنین مقامی قائل نیستند؛ پس آنان در این مرتبه، اصلاً نه قائل به وجود امام هستند و نه قائل به امامت؛ نه اینکه قائل به چنین جایگاهی برای امام باشند و فقط اختلاف مصداقی با شیعه داشته باشند. اما شیعه معتقد است از مهم ترین فلسفه های وجودی امام، حفظ آیین خاتم و تبیین و تفسیر صحیح شریعت و پاسخ به نیازهای دینی و معرفتی جامعه اسلامی است.

۳- ولایت

امامت به معنای ولایت، اوج مراتب امام است. مسئله در این مرتبه، مسئله انسان کامل و حجّت زمان است. در هر دوره ای، انسانی کامل، که حامل معنویت کلی انسانیت است، وجود دارد. امام نزد شیعه، انسان کاملی است که مقامات و درجات زیادی برای او قائل اند و همه آنها در زیارات و ادعیه شیعه آمده است. اهل سنت و حتی برخی از شیعیان، در این مرتبه به امامت معتقد نیستند؛ اما اکثر شیعه و علمای آنان، به این مرتبه امامت اعتقاد دارند (مطهری، بی تا، ج۴، ص۸۴۸-۸۵۰).

آمیختگی سه مفهوم «رهبری سیاسی»، «آموزش دینی» و «تهذیب روحی» در خلافت و حکومت اسلام، که امامت و حکومت اسلام را دارای سه جنبه و سه بُعد قرار داده است. . . ، ناشی از آن است که اسلام در اصل، این سه جنبه را از یکدیگر تفکیک نکرده و به عنوان برنامه ای، این سه بعد را بر انسان عرضه کرده است. پس پیشوایی امت نیز به معنای پیشوایی در این سه بُعد است و شیعه، به دلیل همین گستردگیِ معنای امامت است که عقیده دارد امام باید از طرف خدا تعیین شود (خامنه ای، ۱۳۹۱ش، ص۶۰-۶۱).

خواست مردم، عامل تشکیل و بقای حکومت اسلامی

همان گونه که اشاره شد، نخستین مرتبه امامت، ریاست عامه و رهبری اجتماع است؛ یعنی امام باید با اجرای قوانین اسلامی در جامعه دینی و اجرای حدود الهی، امنیت عمومی را تأمین، و عدالت اجتماعی را برقرار کند و در عین پاسداری از مرزهای جامعه اسلامی و جهاد در راه خدا، به ترویج و گسترش اسلام نیز بپردازد. اما تردیدی در این امر وجود ندارد که همراهی و خواست مردم، مهم ترین عامل شکل گیری و تداوم حکومت است؛ طوری که اگر کسی همه شایستگی های لازم برای حاکمیت و به دست گیری زمام امور جامعه را داشته باشد؛ ولی مردم از پذیرش حاکمیت او، به هر دلیلی، سر باز زنند و او را حمایت و همراهی نکنند، چنین شخصی نمی تواند حکومت تشکیل دهد و به درستی به وظایف حاکم بپردازد.

البته باید به این نکته توجه داشت که عدم برخورداری از حکومت و اجرای قسط و عدل توسط فرد شایسته امامت، نقضی بر امامت او نیست و موجب نقض غرض الهی در تعیین او به مقام امامت نمی شود؛ زیرا بر اساس حکمت الهی، خداوند انسان ها را مختار آفریده است و انسان می تواند بر اساس این اختیار خدادادی، نوع دین و عقیده، نوع حکومت و. . . را انتخاب کند. عرضه دین حق یا معرفی حاکم شایسته به انسان از جانب خداوند، مستلزم مجبور بودن او به پذیرش این امور نیست؛ ازاین رو همان گونه که انسان بر اساس اختیاری که دارد، می تواند وجود خداوند و بندگی در برابر او را بپذیرد یا از زیر بار بندگی خدا شانه خالی کند و البته تبعات آن را نیز بپذیرد، این اختیار را هم دارد که حاکمیت رهبران الهی را بپذیرد یا از پذیرش ولایت و رهبری آنان سر باز زند. اما نپذیرفتن حاکمیت و رهبری حاکم شایسته از جانب مردم، دلیل بر اهلیت نداشتن او برای رهبری و حاکمیت یا دلیل بر نقض غرض الهی از تعیین او در مقام حاکم نیست. اکثر انبیای الهی مصداق روشنی برای این موضوع هستند (حدید: ۲۵؛ نساء: ۶۴؛ احزاب: ۶ و ۳۶؛ آل عمران: ۱۴۶).

ائمه: و تشکیل حکومت

سؤالی که در مورد فلسفه امامت از دیدگاه شیعه مطرح می شود، این است که نخستین مرتبه امامت، که همان ریاست عامه و زعامت جامعه اسلامی برای اجرای شریعت در جامعه است، توسط امامانی که شیعه به امامت آنان اعتقاد دارد، تحقق پیدا نکرده است؛ یعنی اکثر ائمه شیعه با توجه به نداشتن قدرت و حکومت سیاسی و اجتماعی، این وظایف امام را انجام نداده اند؛ بنابراین چگونه قابل تصور است که کسی یا کسانی امام باشند؛ اما وظایف و تکالیف امام را انجام نداده و تحقق بخش فلسفه امامت در جامعه اسلامی نباشند؟

ائمه اهل بیت: در عین برخورداری از تمام شایستگی های لازم برای تشکیل حکومت، به دلیل استقبال نکردن مردم از حاکمیت اکثر آنان، موفق به این امر نشده اند؛ زیرا آنان به خوبی می دانسته اند که حاکم، زمانی می تواند به درستی وظایف حکومتی خود را انجام دهد و اهداف حکومت دینی را تأمین کند که مردم نیز خواستار برقراری عدالت، اجرای احکام دینی و مدیریت جامعه بر اساس قوانین و مقررات الهی باشند.

اگر بخواهیم تحقق این بخش از فلسفه امامت را در زندگی ائمه: بررسی کنیم، می توان دوران حیات ائمه اطهار: بعد از رحلت رسول خدا (ص) را به طور کلی در چهار دوره در نظر گرفت تا حوادث زمان ائمه: را درست تحلیل، و دلیل موضع گیری ها و اقدامات متفاوت آنان را در این راستا درست تبیین کرد.

دوره اول: دوره سکوت و مدارا با خلفای وقت؛ که عبارت بود از دوران ساله زندگانی امیرالمؤمنین حضرت علی علیه السلام در زمان سه خلیفه.

دوره دوم: دوره تشکیل حکومت و ظهور مستقیم در صحنه سیاسی؛ این دوره شامل حکومت چهار سال و چند ماه حضرت علی علیه السلام و دوره شش ماهه خلافت ظاهری امام حسن مجتبی علیه السلام بود.

دوره سوم: دوره تلاش برای تشکیل مجدد حکومت اسلامی؛ این دوره از زمان صلح امام حسن علیه السلام آغاز می شود و تا زمان شهادت امام حسین علیه السلام ادامه می یابد. این دوره، دوره تلاش و امیدواری برای تشکیل مجدد حکومت اسلامی به وسیله امامت وقت بود که بیشتر ناظر بر فعالیت امام حسین علیه السلام می شود.

دوره چهارم: دوره یأس از حضور آشکار در صحنه سیاسی و تمرکز بر حرکت علمی و فرهنگی و تربیت نیروی انسانی؛ بعد از شهادت امام حسین علیه السلام، سیاست ائمه: به حرکت علمی و فرهنگی و تربیت نیروی انسانی، ظرفیت سازی و آماده کردن بستر شکل گیری حکومت اسلامی راستین در آینده بلندمدت تغییر کرد.

ارائه پاسخی جامع به این سؤال و بیان اقدامات هر یک از ائمه اثنا عشر: برای تحقق اهداف و فلسفه امامت، در حد یک مقاله ممکن نیست و نیازمند پژوهشی دقیق و تفصیلی است. ازاین رو، مقاله حاضر فقط در صدد پاسخ به سؤال فوق و تبیین این موضوع خواهد بود که امام موسای کاظم علیه السلام و امام جواد علیه السلام، هر یک در زمان خود متناسب با موقعیت و اوضاع آن روزگار، چه اقداماتی برای برقراری حکومت عدل الهی و محقق نمودن آن بخش از فلسفه امامت، که منوط به برخورداری از حکومت است، انجام داده اند. البته توجه به این نکته نیز لازم است که تبیین اقدامات این دو امام بزرگوار در تبیین و تفسیر صحیح شریعت و حفظ دین نیز از اهداف این نوشتار نیست و آن خود مجالی دیگر می طلبد. البته تردیدی نیست که امام موسای کاظم علیه السلام و امام جواد علیه السلام همانند دیگر ائمه: در تبیین و تفسیر صحیح شریعت و حفظ دین، از هیچ اقدام لازمی فروگذار نکرده و این وظیفه را به بهترین وجه ممکن انجام داده و تحقق بخش فلسفه امامت در این حوزه بوده اند.

با توجه به این توضیحات، حال باید بررسی کرد که امام کاظم و امام جواد علیه السلام درباره این وظیفه امام چه عملکردی داشته اند.

امام کاظم علیه السلام

از ویژگی های ائمه: مقابله با حاکمان جور است. هر یک از آنان در طول حیات مبارکشان، نه فقط با ستمکاران سازش نکرده و از مواضع خود عقب ننشسته اند؛ بلکه بر اساس واقع بینی سیاسی، مبارزه با حکومت های جائر را به صورت های مختلف در پیش گرفته اند؛ از جمله: همکاری نکردن با خلفای ستمکار، نفوذ در دستگاه خلافت برای کاهش سخت گیری های سیاسی و اقتصادی بر مردم و درپیش گرفتن مبارزه منفی با حاکمان سیاسی برای آگاهی دادن به مردم و نفی مشروعیت نظام حاکم و عدم اعتماد مردم به حاکمیت. خلفای معاصر امام کاظم علیه السلام و از آن میان هارون الرشید، می دانستند که امام و پیروانش، عباسیان را غاصب خلافت پیامبر (ص)، و حاکمانی ظالم می دانند و اگر روزی قدرت بیابند، در نابودی حکومت آنان لحظه ای درنگ نخواهند کرد؛ زیرا امام، حکومت را حق خود می داند و در صدد تشکیل آن است؛ ازاین رو امام کاظم علیه السلام و دیگر علویان را به شدت تحت نظارت قرار می دادند و به شدت با آنها مقابله می کردند (ابن شهرآشوب، ۱۳۷۶ق، ج۴، ص۳۰۶؛ مجلسی، ۱۴۰۳ق، ج۴۸، ص۳۰۶؛ طقوش، ۱۳۸۴ش، ص۷۲). از طرف دیگر، امام کاظم علیه السلام نیز در کنار فعالیت های علمی خود از جمله: نقل حدیث و روایت، آموزش و تدریس، احتجاج و مناظره، به روش های مختلف می کوشیده اند تا فرهنگ تشکیل و تأسیس حکومت اسلامی را در جامعه نهادینه کنند. امام با درپیش گرفتن شیوه روشنگری، افشاگری، بصیرت بخشی، نقد عملکرد حکومت، ارتباط مستمر و پنهانی با شیعیان و سازمان دهی آنان و مناظرات کوبنده با حاکمان و صاحب منصبان، به مبارزه سیاسی پرداخته و مبانی مبارزه با حکومت های جور و تکلیف دینی بودن آن را برای مردم تبیین می کرده اند.

جریان مناظره و گفت وگوی میان ایشان و هارون الرشید، بهترین گواه و شاهد بر این است که از اهداف آن حضرت، نابودی ظلم و ستم و اقامه حق و عدالت (تشکیل حکومت اسلامی) بوده است. روزی هارون، به امام هفتم علیه السلام عرض کرد که حاضر است «فدک» را به ایشان برگرداند. حضرت موسی بن جعفر علیه السلام فرمود: «در صورتی حاضرم فدک را تحویل بگیرم که آن را با تمام حدود و مرزهایش به من بدهی».

هارون پرسید که حدود و مرزهای آن چیست؟

امام علیه السلام فرمود: «حد و مرز اولش، عدن؛ حد و مرز دومش، سمرقند؛ حد و مرز سومش، افریقا؛ و حد و مرز چهارمش، سرزمین ارمینیه و بَحر(دریای) خزر است».

هارون با شنیدن این سخنان، رنگ چهره اش تغییر کرد و با خشم و عصبانیت گفت: «با این وضع، چیزی برای ما باقی نمی ماند».

امام کاظم علیه السلام فرمود: «می دانستم که نخواهی پذیرفت» (ابن طاووس، ۱۳۷۴ش، ص۴۰۸؛ مجلسی، ۱۳۸۵ق، ج۴۸، ص۱۴۴).

امام علیه السلام با روشن ساختن حدود فدک، این مسئله را بیان فرمودند که خلافت، حق ایشان است و عباسیان به ناحق در این جایگاه قرار گرفته اند.

ایشان با استناد به روایاتی از پیامبر اکرم (ص) به نکوهش و مذمت حکومت های جور زمانشان می پرداخت و با این شیوه، به مردم می فهماند که همراهی نکردن با حکومت های جور و سرزنش آنها، موضوعی فرقه ای نیست؛ بلکه تکلیفی دینی و اسلامی است. ایشان از رسول خدا (ص) نقل می کنند که: «شر ا