پاورپوینت کامل رابـطه قیام عاشورا و اندیشه حکومتی اسلام ۴۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رابـطه قیام عاشورا و اندیشه حکومتی اسلام ۴۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رابـطه قیام عاشورا و اندیشه حکومتی اسلام ۴۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رابـطه قیام عاشورا و اندیشه حکومتی اسلام ۴۹ اسلاید در PowerPoint :

چکیده

در تحلیل حـادثه عـاشورا، سـخنان و گفته ها و بررسی های بسیاری از دیدگاه های مختلف ارائه شده است. در مقاله حاضر، نگارنده از نگاه اندیشه حکومتی اسلام بـه انگیزه امام حسین(ع) در حادثه کربلا توجه کرده است. معرکه عاشورا در واقع با هـمه نامردی ها و نامرادی ها که در آن رخ داد، از وضـع نـظام حکومت اسلامی مایه می گرفت؛ یعنی سیدالشهدا به عنوان امام و مشعلدار هدایت بشر، در پی آن بود که جریان حکومت را به سمتی سوق دهد که با جوهره تعالیم اسلامْ هماهنگ، و مبتنی بر دواعی الهی و مـعنوی باشد.

امام(ع) هرچند خط خیز و چالش آفرین بودن این حرکت و عکس العمل های سخت نظام حاکم اموی را رصد کرده بود، اما این نمی توانست مانع اساسی بر سر راه قیام آن حضرت محسوب شود.با همه جـانفشانی و فـداکاری بی مثال سیدالشهدا(ع) و یاران با اخلاص او و در نهایت اسارت خاندان پیامبر(ص) – همچنان که امام(ع) خود می دانست – توفیقی در تشکیل حکومت دینی حاصل نشد. اما در این تردیدی نیست که با شهادت امام(ع) در تقابل بـا نـظام استبدادی اموی، اندیشه اسلامی حکومت در ذهن ها تثبیت گردید و حقایق عظیم این فکر، با خون نواده پیامبر(ص) بر سنگفرش تاریخ حک شد و تا همیشه باقی ماند.

مقدمه مترجم

سیدمحمدباقر صدر در ۲۵ ذی قعده سال ۱۳۵۳ قمری در کاظمین زاده شد و پس از درگذشت پدر، در سایه حمایت مادر و برادرش، سیداسماعیل صدر، تربیت یافت. از همان آغاز نشانه های نبوغ و ذکـاوت فـوق العاده در چـهره اش نمایان بود. اکثر دروس سطح حـوزه را بـدون اسـتاد خواند و به پایان رساند. در سال ۱۳۶۵ قمری برای ادامه دروس در سطح خارج حوزه، از کاظمین راهی نجف شد و نزد دو تن از عالمان سرامد آن حوزه، یـعنی شـیخ محمدرضا آل یـاسین و آیت الله سیدابوالقاسم خوئی، شاگردی کرد.

وی در سایه تلاش و اسـتعداد بـی مثال خود چنان به رشد علمی و فکری رسید که در آستانه بلوغ، آنچه را می بایست بیاموزد، آموخته بود. تمام تحصیلات علمی شـهیدِ سـعید از آغـاز تا انتها، حدود، هفده یا هجده سال طول کشید و در ایـن سال های اندک، ساعات و لحظه های عمر با برکت سیدمحمدباقر جز درس و تدریس و تفکر و مطالعه نگذشت و جز پرداختن به انـواع فـعالیت های عـلمی از او دیده و شنیده نشد.

در باب مقام شامخ علمی سید شهید به طـور خـلاصه باید گفت که اولاً مباحثات علمی ایشان از جهت دقت، عمق، وسعت و گسترش جنبه های مختلف، بحثی حقیقتاً مـمتاز و کـم نظیر و شـاید بتوان گفت بی نظیر بود. ثانیاً ایشان در بحث های علمی خود از شیوه متعارف حـوزه تـبعیت نـمی کرد و همچون دیگر اساتید حوزه، موضوع مطالعات و درس هایش فقه و اصول به تنهایی نبود؛ بلکه بـه دیـگر زمـینه های علمی و مباحث روز فلسفی، کلامی، اخلاقی، تفسیر و تاریخ نیز اهتمام داشت و در همه این موارد، بـحث های او ژرفـ کاوانه و جامع نگرانه بود.

او عالم به زمان خود بود و به آنچه پیرامونش اتفاق می افتاد، تـوجه عـمیق نـشان می داد و سعی می کرد در دروس و تألیفات خود، همچون یک طبیب روحانی، دردهای جامعه را به دقت و درسـتی بـشناسد و آن گاه با بهترین و مورد اعتماد ترین شیوه ها به درمان و کاستن از آلام و مشکلات امت اسلامی بـپردازد.

تـکثر و تـنوع موضوعاتی که شهید صدر در تألیفات خود به آنها پرداخته، حاکی ازوسعت و شمول دامنه مطالعات و تحقیقات اوسـت. از مـوضوعات فقهی و اصولی و منطقی و فلسفی گرفته تا بحث های سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و… همه از شـهید صـدر، چـهره ای متفکر، شاخص و مرجع به تمام معنا ترسیم می کند.

حیات این عالم مجاهد، حیات پربار عـلمی و مـبارزاتی بـود و در هر دو جبهه، ایشان تلاش و جنبش و حرکت فوق العاده از خود نشان داد و بسیار به تـوفیقات و نـتایج عظیم دست پیدا کرد؛ به همین دلیل چالش های سخت و طاقت فرسایی بین او و حکومت استبدادی عراق به وجود آمـد. حـاکمیت آن روز عراق، هم از عظمت علمی و قدرت تأثیرگذاری شهید صدر باخبر بود و هم مـی دانست کـه ایشان به انقلاب اسلامی ایران و حرکت امـام خمینی مـتمایل و مـرتبط است. ازاین رو سختگیری ها و حصرها علیه شهید صدر از سـوی دسـتگاه جائر بعث آغاز شد.

نهایتاً وی را پس از چهار مرحله دستگیری و زندان، به شهادت رسـاندند و پیـکر مطهرش را، که آثار شکنجه های سـخت و وحـشیانه بر جـای جای آن نـمایان بـود، از بغداد به نجف اشرف منتقل کـردند و غـریبانه به خاک سپردند.

نوشته حاضر، ترجمه مقاله ای از این شهید بزرگوار با مـوضوع تـبیین انگیزه ابی عبدالله(ع) در تدارک قیام عاشورا و مـیزان توفیق آن حضرت در تحقق بـخشیدن بـه آن انگیزه است که در عین کـوتاهی، دقـیق و عالمانه و پرنکته نوشته شده است.

قیام عاشورا از منظر اندیشه حکومتی اسلام

حسین(ع) خـورشید نـورافشان انسانیت است که در شب دیـجور روزگـار خـویش تابیدن گرفت. نـور روشـن وجود خویش را بالای دسـت بـرافروخت و برای تحقق انسانیت در تاریخ، از انسان ها دستگیری کرد و وجودش را به صفا و نورانیت اسلامی شست وشو داد و حـقوق فـردی و اجتماعی آدمیان را – که به دست حـکومت های وحـشت و بردگی، کـه هـرگز دیـدگاه آخرین مرحله آن در ساعت دو و نـیم بعد از ظهر روز شنبه ۱۹ جمادی الاولی ۱۴۰۰ قمری صورت گرفت.

در نگارش مقدمه از مقاله «نبذه مختصره عن حیاه الشـهید(ع)» – کـه در آغاز کتاب دروس فی علم الاصول، چـاپ جـامعه مـدرسین آمـده – اسـتفاده کرده ام.

اسلام دربـاره حـکومت و نظام اداره اجتماع را نخوانده بودند، – به آنان بازگرداند.

حسین(ع) کسی است که نبوغ و استعداد و عظمت و قداست انـسانی، یـکجا در وجـود شریفش خلاصه شده بود و سازندگی و تعالی حـیاتْ در روح و انـدیشه خـالص وی مـوج مـی زد و بـر او گران می آمد که این عظمت و قداست و تموج بلند اندیشه را به خود منحصر ببیند؛ ازاین رو آن را در راه عقاید و نسل های آینده هزینه کرد.

لذا حیات حسین(ع) در میان آیندگان دامن گسترانید و از زندگی مـحدود یک شخص، به حیاتی پربار و ماندگار از آرمان های متعالی اسلام تبدیل شد و در قلب نسل های آگاه انسانی، به صورت وجدانی بیدار و پرخیر، به وجود خود تداوم بخشید. بنابراین حقایق اعتقادی نشاط و اسـتعداد خـود را برای جاودانگی، از روح بلند حسین(ع) تحصیل کردند و از خون گرم و جاری او موجودیت یافتند و از رهگذر حیات نورانی حسین(ع)، در طول زمان به شکل اعتقاداتی پاک و بی عیب ونقص باقی ماندند.

حسین(ع) همان انسان شیفته و عاشق حـقیقت مـقدس الهی و زیبایی نخستین آن است که دنیا و امور دنیوی آن هیچ جایگاهی در محاسبات وی نداشته است. حسین(ع) شعله ای کوچک از منبع جوشان الهی است که خـود را در جـذبه قدسی حقْ فانی کرد و بـا هـمه وجود و احساسات در آن غرق شد و به آن گوش سپرد؛ درحالی که چون قدم در مسیر مجاهدت نهاد، در دعای عرفه ـ که سرود ابدی عبودیت خالصانه اوست ـ چنین معشوق بـزرگ خـود را مخاطب قرار داد: «آنکه تـو را نـیافت، چه یافت و آنکه تو را یافت، چه نیافت! ».

او روح شکوهمندی است که هیچ امری از امور دنیای محدود، در حساب او داخل نیست و پس از نیل به هدف الهی، هیچ هدف دیگری را، که ترس از دست دادن آن داشـته بـاشد یا بخواهد آن را به دست آورد، در نظر ندارد؛ زیرا مجد و عظمت چیزی جز پرتویی از وجود غیر محدود الهی نیست. این روح معنوی متلألأ اکنون موضوع سخن ماست که با فرزندان و برادران و یاران پاکـباخته خـود و با تـمام اعتبارات فانی دنیاییْ وارد معرکه کربلا گردید و جان خود را به پای عشق معبود جاودانه، فانی ساخت.

مستی عشقْ ا