پاورپوینت کامل تـوجهات ویژه اهل بیت علیهم السلام به شیعیان و محبین ۹۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تـوجهات ویژه اهل بیت علیهم السلام به شیعیان و محبین ۹۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تـوجهات ویژه اهل بیت علیهم السلام به شیعیان و محبین ۹۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تـوجهات ویژه اهل بیت علیهم السلام به شیعیان و محبین ۹۱ اسلاید در PowerPoint :

چکیده

مقاله پیـش رو بـه تـبیین کارکردهای وجود انسان کامل – که مصداق اتم آن اهل بیت: هستند – پرداخته است. ائمه اطهار: هـمان طور که در عالم هستی جایگاه بلندی دارند، در مقام واسطه فیض بودن نیز مقام بـالایی دارند و به سبب وجـود بـلند آنهاست که فیض خداوند متعال در بخش تکوین و تشریع به سبب معیت و همراهی با جهان ماسوی الله به بشریت می رسد.

معیت و همراهی گاهی درباره خداوند متعال به کار می رود که به سه قـسم معیت قیومی، رحیمی و معیت قمری تقسیم می شود و گاهی معیت درباره اهل بیت: – که دارای وجود امکانی، و مجرای فیض الهی هستندـ استفاده می شود که به سه گونه معیت قیومی ظلّی، معیت رحیمی ظـلّی و مـعیت قهری ظلّی قابل تقسیم است. یکی از توجهات اهل بیت: به شیعیان همراهی در حل مشکلات و یاری رساندن به آنان در موقعیتهای بحرانی است که به چند نمونه از آن اشاره می شود.

مقدمه

اهل بیت: مصداق بارز انسان کامل هستند که درجه ارزشی و درجه هستی آنـها قـابل قیاس با کسی نیست. مقام وجودی اهل بیت: نیز از فرشتگان و ملائکه مقرب الهی بالاتر است؛ زیرا بر اساس روایت «لایقاس بهم احد » (ابن بابویه، ۱۳۸۵ق، ج۲، ص۳۲۰) – که بیانگر نفی مقایسه اسـت – ایـن نـفی شامل تمامی موجودات حتی مـلائکه مـی شود (جـوادی آملی، ۱۳۸۴، ص۲۷۱)

بنابراین همچنان که در مسئله نبوت، مقایسه کردن افراد دیگر با پیغمبر غلط است، در امر خلافت و امامت نیز با وجود افرادی در این سـطح، سـخن از دیگـران و برتری آنها بیهوده است (مطهری، ۱۳۹۵، ج۴، ص۸۴۸- ۸۴۹)؛ ازاین رو انسان کـاملْ دارای بـرترین مرتبه فیض خداست و واسطه فیض خدا و عالی ترین مرتبه انسان کامل، امامت است و عرفا به آن نظر دارند.

اهل بیت: هـمان طور کـه در آفـرینش مقام بالایی دارند، در واسطه فیض بودن نیز دارای مقام بالایی هـستند و به سبب وجود بلند آنهاست که فیض خداوند متعال در بخش تکوین و تشریع به بشریت می رسد؛ زیرا به سـبب بـساطت خـداوند متعال در صقع ربوبی، ناممکن است که بدون هیچ واسطه ای به تـدبیر عـالم بپردازد. (یزدان پناه، ۱۳۸۴، ص۶۰۴)

بنابراین به واسطه معیت و همراهی اهل بیت: با انسان ها و تمامی موجودات، برکات الهی نـازل، و بـلایا دفـع می شود. معیت و همراهی اهل بیت:، زیر سایه معیت خداوند متعال است و هـمان طور کـه خـداوند متعال سه گونه معیت دارد، اهل بیت نیز سه گونه معیت دارند و در هر معیتی بـرکاتی بـر آنـها نازل می شود.

سه گونه حضور و معیت خداوند با موجودات

حضور و همراهی خداوند در همه حـال بـا موجودات است. امکان فقری، هسته مشترک همه موجودات در جهان هستی است و همه عـالم نـسبت بـه خداوند متعال، وجود رابط هستند که فقر و نیاز وجودی به خداوند در ذات آنها قرار دارد؛ بـه بـیان ملاصدرا، ذات موجوداتْ عین الربط است؛ نه آنکه ذاتی دارد که نیازمند به واجب بـاشد، بـلکه حـقیقت هستی آنها نیاز است. این نیاز – هم در ابتدای پیدایش و هم در بقا – همراه با موجودات اسـت؛ چـراکه موجودات سواد الوجه در دنیا و آخرت هستند. لذا حضور و معیت خداوند متعال با مـوجودات، مـخصوصاً انـسان، در سه بخش است:

۱. معیت قیومی

معیت قیومی به سبب فقر وجودی موجودات و وابستگی آنها بـه خـداوند مـتعال در مقام پیدایش و بقاست. این نیاز به خداوند متعال، برگرفته از هستی آنهاست. تـبیین دقـیق درک همراهی خداوند در مثال زیبای غزالی است که در بیان رابطه میان نور و رنگ است. تردیدی نیست کـه هـمه ما رنگ ها را می بینیم و گمان ما این است که غیر از رنگ چیز دیـگری نـیست و می گوییم فقط رنگ سبز را دیدیم چیز دیـگری نـدیدیم و وجـود نور همراه آن را انکار می کنیم. حال آنکه دیـده شـدن رنگ به سبب همراهی با نور است؛ چراکه حقیقت نور، ظاهرکننده خود و روشـنگر دیـگر موجودات است.

وقتی هوا تـاریک شـد و خورشید غـروب کـرد و تـاریکی سایه افکند، در این هنگام – که رنـگ قـابل رؤیت نیست – به حقیقت نور پی می بریم و درمی یابیم که نور حقیقتی جدا از رنـگ دارد، ولی بـه سبب اتحادش با رنگْ ادراک نـمی شود و به سبب شدت وجـودش مـخفی است. در عالم هستی نیز آنـکه در مـرحله اول وجود دارد و به سبب آن، علمْ رنگ وجود می گیرد، خداوند متعال است که به سـبب نـور وجودی او عالم نیز ظهور پیـدا مـی کند (غـزالی، ۱۴۱۶ق، ص۲۸۰). بر همین اسـاس فـرمود {وَهُوَ مَعَکُمْ أَیْنَ مـَا کـُنْتُمْ) (حدید: ۴)؛ «هر کجا باشید، او با شماست»؛ چراکه عالم محضر خداست.

خداوند با هر مـوجودی مـعیت دارد؛ چه با انسان خوب و چه بـا انـسان بد. این مـعیت، هـم بـه انسان امید می دهد کـه هرگز ناامید نشود و هم هشداری نسبت به انسانی است که بداند در مشهد و در محضر خداست تـا بـا غفلت زندگی نکند. لذا خداوند متعال مـی فرماید:

{وَنـَحْنُ أَقـْرَبُ إِلَیـْهِ مـِنْکُمْ وَلَکِنْ لَا تُبْصِرُونَ}. (واقـعه، ۸۵)

و مـا از شما به او (محتضر) نزدیکتریم ولی نمی بینید.

{وَاعْلَمُوا أَنَّ الله یَحُولُ بَیْنَ الْمَرْءِ وَقَلْبِهِ}. (انفال: ۲۴)

بدانید که هـمانا خـدا مـیان مرد و قلبش حایل است.

انسان وقتی خـود را بـشناسد و پی بـه وجـود خـود بـبرد که در حقیقت وجودش در قبال خداوند عددی به حساب نمی آید، در این صورت توجهش به خداوند بیشتر می شود و تلاش می کند که رنگ الهی بگیرد. امام خمینی در این باره می فرماید:

آن وقتی که قلم به دست می گیرید، بدانید که در محضر خدا، قلم دست گرفته اید. آن وقتی که می خواهید تکلم کنید، بدانید که زبان شما، قلب شما، چشم شما، گوش شما در محضر خـداست؛ عـالم محضر خداست؛ در محضر خدا معصیت خدا نکنید. در محضر خدا با هم دعوا نکنید سرِ امور باطل و فانی. برای خدا کار بکنید و برای خدا به پیش بروید. اگر ملت مـا بـرای خدا و برای رضای پیغمبر اکرم به پیش برود، تمام مقاصدش حاصل خواهد شد. (خمینی، ۱۳۶۸، ص۴۶۱).

آری، انسانی که با علم حضوری خدا را درک کند، تلاش مـی کند کـه رنگ و بوی الهی بگیرد؛ چـراکه هـمنشین، تأثیرگذار در همنشین است. به فرمایش علامه حسن زاده آملی «الهی همنشین از همنشین رنگ می گیرد؛ خوشا به حال آنکه با تو همنشین است ». این گونه شناخت خـدا و در مـحضر او بودن، راهگشایی مهم در کـسب فـضائل و نشستن در ساحل آرامش است.

۲. معیت رحیمی

معیت و همراهی دیگر خداوند با انسان ها، مخصوصاً انسان های مؤمن و اولیای الهی، معیت رحیمی است. معیت رحیمی، توجه خاص الهی به مؤمنان است که بـه سـبب ایمان به خداوند متعال و استقامت در مسیر بندگی، خداوند به آنان پاداشی می دهد؛ چنان که فرمود: (هو مَعکُم أینَ ما کنتُم) (حدید: ۴)؛ «او (خداوند ) با شماست؛ هر کجا که باشید».

معیت رحیمی، هـمان هـدایت ویژه ای اسـت که محصول معیت مقید است. (جوادی آملی، ۱۳۹۷ش، ص۲۸۳) قرآن کریم در نقل جریان موسی و هارون، به همراهی رحیمی خداوند بـا آنها اشاره می کند و می فرماید: (قالَ لا تَخافا إِنَّنِی مَعَکما أَسْمَعُ وَ أَری) (طه: ۴۶)؛ [خـداوند بـه مـوسی و هارون] فرمود: نهراسید من با شمایم؛ می شنوم و می نگرم»

نمونه دیگرْ همیاری و معیت خداوند متعال با پیامبر اکـرم (ص) اسـت. خداوند به مردم مکه گوشزد می کند که گمان نکنید اگر شما خود را از جهاد و یاری پیامـبر کنـار بـکشید، کار او و اسلام زمین می ماند! اگر او را یاری نکنید، خدایی که در سخت ترین حالات و به شکل معجزه آسایی او را یاری کرد، قادر است بـاز از او حمایت کند: {إِلَّا تَنْصُرُوهُ فَقَدْ نَصَرَهُ اللَّهُ} (توبه: ۴۰ ).

پیامبر اکرم(ص) به معیت و همراهی رحـیمی خداوند اطمینان داشت. وقـتی مـشرکان مکه توطئه خطرناکی برای نابود کردن پیامبر چیدند و تصمیم گرفتند شبانه به پیامبر اکرم حمله کنند و او را در بسترش بکُشند، که پیامبر به فرمان خدا از این جریان مطلع شد و آماده بیرون رفتن از مکه و هـجرت به مدینه گشت. ایشان نخست برای اینکه کفار قریش به او دست نیابند، به غار ثور – که در جنوب مکه قرار داشت – پناه برد. وقتی همراه پیامبر در داخل غار نگران و محزون بود، پیامبر(ص) بـا اطـمینانی که از رحمت خداوند داشت. او را دلداری داد و گفت: غم مخور. خدا با ماست: {إِذْ یقُولُ لِصاحِبِهِ لا تَحْزَنْ إِنَّ اللَّهَ مَعَنا} (توبه: ۴۰).

۳. معیت قهری

همراهی دیگر خداوند، معیت قهری است. قرآن کریم درباره مـعیت قـهری خداوند با فرعون و معیت رحیمی با موسی(ع) می فرماید: {قَالَ کَلَّا فَاذْهَبَا بِآیَاتِنَا إِنَّا مَعَکُمْ مُسْتَمِعُونَ} (شعرا: ۱۵)؛ «چنین نیست، [آنان کاری نمی توانند انجام دهند]! شما هر دو با آیات ما [برای هـدایتشان] بـروید. ما با شما هستیم و [سخنانتان را] می شنویم». این آیه بیانگر معیت قهری خداوند است. حضور و همراهی خداوند در معیت قهری، همانند معیت رحیمی و قیومی است، ولی حضوری غضبناک. بر همین اسـاس فـرمود: (وَالله مُحِیطٌ بِالْکافِرِینَ). (بقره: ۱۹) احاطه خـداوند بـه کـافران، احاطه قهری است؛ چراکه نمی توانند از قدرت او خارج شوند؛ چنان که در دعای افتتاح آمده است:

وأیقنت أنک أنت أرحم الراحمین فی موضع العـفو و الرحـمه و أشـد المعاقبین فی موضع النکال و النقمه. (مفاتیح الجنان)و یـقین دارم کـه حضرتت در جای عفو و رحمتْ مهربان ترین مهربانان هستی و آنجا که جای عقاب و مجازات باشد، شدیدترین عقاب کنندگانی.

خداوند در این معیت بـرای تـبهکاران نـیز به صورت {إِنَّ رَبَّک لَبِالْمِرْصادِ} (فجر: ۱۴) ظهور می کند؛ چراکه (وَ هـُوَ مَعَهُمْ إِذْ یبَیتُونَ ما لا یرْضی مِنَ الْقَوْلِ) (نساء: ۱۰۸)؛ «خدا با کافران است هنگامی که در محفل محرمانه شبانه گفتاری دارند که خـوشایند خـداوند نـیست». (جوادی آملی، ۱۳۹۷ش، ص۲۸۳)

سه گونه معیت اهل بیت: با انسان ها

همان گونه کـه خـداوند متعال سه گونه معیت دارد، اهل بیت نیز با توجه به مقام رفیعشان، سه گونه معیت دارنـد؛ امـا مـعیت آنها مستقل نیست و ظلی، و در طول معیت خداوند است. در این بخش به دو گـونه از مـعیت اهـل بیت: (معیت قیومی ظلّی و معیت رحیمی ظلّی) می پردازیم:

۱. معیت قیومی ظلّی اهل بیت:

مـعیت قـیومی ظـلّی اهل بیت: بیانگر گونه ای از معیت است که اختصاص به موجود خاص ندارد و همه مـوجودات از آن بـهره مندند. همچنین بیانگر واسطه فیض بودن در امور تکوینی است که مربوط به رحمت رحـمانی عـام و گـسترده الهی است که همه مخلوقات خدا را در بر می گیرد و به گروهی خاص اختصاص ندارد؛ مانند وسـاطت در روزی رسـاندن، نزول باران، برقراری نظام آفرینش، آرامش زمین و….

جملاتی نظیر «بِکمْ فَتَحَ الله وَ بِکمْ یخـْتِمُ وَ بـِکمْ ینـَزِّلُ الْغَیثَ وَ بِکمْ یمْسِک السَّماءَ أَنْ تَقَعَ عَلَی الْأَرْضِ إِلّا بِإِذْنِهِ وَ بِکمْ ینَفِّسُ الْهَمَّ وَ یکشِفُ الضُّرَّ» (ابـن بـابویه، ۱۳۶۳، ج۲، ص۶۱۵ )؛ «خداوند [عالم وجود را] به شما آغاز کرد و به شما نیز ختم می کند و بـه واسـطه شـما، باران را فرو می ریزد و به واسطه شماست که آسمان را از اینکه بر زمین افتد [جز به اذن او] نگه مـی دارد و بـه واسـطه شما، اندوه را می زداید و سختی را برطرف می کند»

در حقیقت، اشاره به این معنا دارد. این بـه واسـطه حضور و وجود پیامبر عظیم الشأن و اهل بیت: و همراهی آنان با جهان هستی است که فیض به جـهان مـی رسد. در عصر حاضر نیز حضور امام عصر[، واسطه رسیدن فیض است. ازاین رو قـرآن کـریم یکی از ویژگی های پیامبر عظیم الشأن را رحمت برای عـالمیان عـنوان مـی کند: (وَ مَا اَرسَلْناک اِلّا رَحمَهً لِلْعالَمین). (انبیاء: ۱۰۷)۱

در روایت اسـت کـه هنگامی که این آیه نازل شد، پیامبر از جبرئیل پرسید: «هل اصابک من هذه الرحمه شی ء»؛ «آیا چـیزی از این رحـمت عائد تو شد»؟ جبرئیل در پاسـخ عـرض کرد: «نعم، انـی کنـت اخـشی عاقبه الامر، فامنت بک، لما اثـنی الله عـلی بقوله عِنْدَ ذِی الْعَرْشِ مَکینٍ »؛ «من از پایان کار خویش بیمناک بودم؛ اما به خاطر آیه ای که در قـرآن بر تو نازل شد، از وضع خـود مطمئن شدم. (مکارم شـیرازی، ۱۳۷۴، جـ ۱۳، ص۵۲۷).

گستره معیت قیومی ظلّی انـسان های کـامل، شامل کفّار هم می شود و آنها از این رحمت بهره می برند؛ چراکه تا حضرت در بین کفـّار هـست، عذاب اِستیصال دامنگیر این مردم نـمی شود (جـوادی آمـلی، ج۲۴، ص۴۷۸ )؛ چنان که خداوند فـرمود: (مـَا کانَ اللهُ لِیعَذِّبَهُمْ وَ اَنـتَ فـِیهِم) (انفال: ۲۳)؛ [ای پیامبر،] تا تو در میان آنها هستی، خداوند آنها را مجازات نخواهد کرد».

همان گونه که حـضور پیـامبر(ص) برای عالیمانْ رحمت است، حضور و وجـود ائمـه اطهار – کـه مـصداق انـسان کامل هستند – نیز بـرای جهانیان رحمت است. معیت و همراهی اهل بیت – که به سبب وجود آنها، همه برکات بـه اهـل عالم می رسد – معیت قیومی ظلّی اسـت کـه بـاعث ایـجاد مـوجودات و رساندن رزق به آنـها مـی شود؛ چنان که در زیارت امام حسین(ع) آمده است:

بِکمْ یبَینُ اللُه الْکذِبَ وَ بِکمْ یبَاعِدُ اللهُ الزَّمَانَ الْکلِبَ وَ بـِکمْ یفـْتَحُ اللهـُ وَ بِکمْ یخْتِمُ اللهُ وَ بِکمْ یمْحُو اللهُ مـَا یشـَاءُ وَ بـِکمْ یثـْبِتُ وَ بـِکمْ یفـُک الذُّلَّ مِنْ رِقَابِنَا وَ بِکمْ یدْرِک اللهُ تِرَهَ کلِّ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَهٍ تُطْلَبُ وَ بِکمْ تُنْبِتُ الْأَرْضُ أَشْجَارَهَا وَ بِکمْ تُخْرِجُ الْأَشْجَارُ أَثْمَارَهَا وَ بِکمْ تُنْزِلُ السَّمَاءُ قَطْرَهَا وَ بِکمْ یکشِفُ اللهُ الْکرْبَ وَ بِکمْ ینَزِّلُ الله الْغَیث (ابن بابویه، ۱۳۶۳، ج۲، ص۵۹۶)

«ال» در کلمه (العالمین) نشانگر عمومیت داشتن رحمت خداوند است. خداوند به واسطه شما، دروغ را آشکار می کند و دوران سخت را دور می سازد و به واسطه شما، کارها را می گشاید و به پایان می برد و به واسطه شما، هـر آنـچه را بخواهد، محو یا ثابت می کند و به واسطه شما، ذلت را از گردن ما باز می کند و به واسطه شما، از خون ریخته شده هر مرد و زن باایمان، خونخواهی می کند و انتقام می کشد و به واسطه شماست که زمـین، درخـتانش را می رویاند و به واسطه شماست که درختان میوه می دهند.

به واسطه شماست که آسمان، قطره های برکتش را فرومی ریزد. با شما، خدا اندوه را می زداید و با شما خدا بـاران را مـی باراند. معیت