پاورپوینت کامل درآمدی بر سیره سیاسی امام صادق(ع) ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل درآمدی بر سیره سیاسی امام صادق(ع) ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل درآمدی بر سیره سیاسی امام صادق(ع) ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل درآمدی بر سیره سیاسی امام صادق(ع) ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

>

امام جعفر صادق«ع» در هفدهم ربیع الاول سال هـ.ق در مدینه دیده به جهان گشود.[۱] دوران امامتش از سال هـ.ق شروع شد و مقارن بود با خلافت پنج تن از خلفای اموی و دو طاغوت عباسی. آن بزرگوار در شوال سال هـ.ق در سن سالگی توسط منصور دوانیقی مسموم شد و پیکر مطهرش در قبرستان بقیع به خاک سپرده شد.[۲]

در زمان امامت آن حضرت، بر اثر جنگ و ستیزهای بنی عباس برای براندازی حکومت بنی امیه و درگیری شدیدی که آنان با یکدیگر داشتند، فضای مناسبی برای آن بزرگوار فراهم شد تا در عرصه سیاست و بصیرت، مکتب حیات بخش اسلام را از تندباد حوادث نجات دهد.

هر چند ایشان در دوران ساله امامت خود به علت کارشکنی ها و توطئه های داخلی و خارجی نتوانست به همه آرمان های اصلاحی خود دست یابد، اما بی شک در ارائه الگوی یک حکومت الهی بر مبنای تعالیم مذهب شیعه و منطبق با معیارهای سیاسی توفیق کامل یافت.

دعوت به امام شناسی و ولایت پذیری

پس از رحلت پیامبر«ص»، مردم جایگاه امامت و ولایت را نشناختند؛ بنابراین کسانی روی کار آمدند که شایستگی نداشتند و این ناآگاهی پیامدهای ناگواری چون بروز اختلافات، رواج بدعت ها و زیان های سنگین علمی و فرهنگی بر جامعه اسلامی را به دنبال داشت؛ به همین علت امامان معصوم«ع» در طول تاریخ اسلام تلاش کردند تا جایگاه امامت و ولایت را در شرع مقدس اسلام تبیین کنند.

امام صادق«ع» در جامعه ای که امامت و خلافت رنگ پادشاهی و خودکامگی به خود گرفته بود، تلاش کردند تا معنا و تفسیر روشنی از امامت و جایگاه آن ارائه دهند و مردم را به شناخت امام عصر خود رهنمون سازند. ایشان در این زمینه می فرماید: «مَنْ بَاتَ لَیلَهً لَا یعْرِفُ اِمَامَ زَمَانِهِ مَاتَ مِیتهً جَاهِلِیهً؛[۳] هر کسی که شبی را به صبح برساند و امام زمان خود را نشناسد، به مرگ جاهلیت مرده است.»

عیسی بن سری می گوید: به امام صادق«ع» عرض کردم، پایه هایی را که اسلام بر آن بنا شده به من بفرما. آن حضرت فرمودند: «گواهی دادن به یگانگی خدا و رسالت محمد«ص» و اقرار به آنچه که از جانب خداوند آورده و پیروی از ولایت آل محمد«ص.»[۴]

یکی از انتظارات ایشان از شیعیان این است که نسبت به امامان خویش معرفت و شناخت داشته باشند و خوشی و ناخوشی خویش را با محبت و ولایت ائمه اطهار پیوند بزنند و می فرمایند: «خداوند شیعیان ما را رحمت کند که از زیادی سرشت ما آفریده و با آب ولایت ما عجین شده اند. آنان به خاطر غم و اندوه ما غمناک می شوند و به خاطر شادی ما خوشحال.»[۵]

آن حضرت در سیره سیاسی خود شیعیان و ولایت مداران راستین از مدعیان ولایت جدا می کنند و می فرمایند: «شیعیان ما سه گروه هستند، گروهی به وسیله ما خود را زینت می دهند و ما را مایه سرافرازی و آبروی خویش قرار می دهند و گروهی ما را وسیله درآمد زندگی دنیایی خود قرار می دهند و گروه دیگر که از ما و پیروان راه ما هستند، گروه سوم با امنیت ما آرامش می یابند و با ترس ما ترسان هستند. بذرهای کاشته شده اسرار را پخش نمی کنند و در برابر جفاکاران خودنمایی ندارند. اگر پنهان باشند کسی سراغ آنان را نمی گیرد و اگر آشکار باشند کسی به آنان اعتنا نمی کند. اینان چراغ های هدایت (شیعیان واقعی) هستند.»[۶]

به استناد حدیث مزبور، شیعیان واقعی سراپا تسلیم فرمان امام خویش می باشند و هرگز اهل بیت«ع» را رها نخواهند کرد: «دروغگوست آن کسی که خود را شیعه ما بداند، ولی به ریسمانی غیر از ما چنگ زند، زیرا رستگاری و سعادت ابدی جز در سایه پذیرش امامت و ولایت امامان معصوم«ع» میسر نیست.»[۷]

دفاع از حریم دین

پیشوایان معصوم«ع» با تشکیل مجالس مناظره و ارائه برهان های قاطع، معاندان و شبهه افکنان را محکوم و مبهوت می کردند و به شاگردان و پیروان راستین خویش شیوه استدلال های عقلی و راه دفاع از حریم دین را می آموختند. امام صادق«ع» می فرمایند: «دانشمندان راستین ما مرزدارانی هستند که در برابر ابلیس و لشکرش صف کشیده اند و از یورش آنان به شیعیان جلوگیری می کنند. آگاه باشید که ارزش این دانشمندان هزار هزار بار از سپاهیانی که در برابر هجوم دشمنان اسلام پیکار می کنند، بالاتر است، زیرا دانشمندان شیعه نگهبان عقاید و فرهنگ اسلام و مدافع دین شیعیان ما هستند؛ در حالی که مجاهدان حافظ مرزهای زمینی می باشند.»[۸]

و نیز می فرمایند: «دانشمندی که علم خود را در دفاع از حق کتمان کند، خداوند او را در روز قیامت با بدترین بوها محشور می گرداند و همه جنبندگان زمین حتی حشرات او را لعنت می کنند.»[۹]

روزی عبدالله دیصانی از منکران خدا بود به محضر امام صادق«ع» رسید و پرسید: مرا راهنمایی کن. در این هنگام کودکی که یک تخم مرغ در دست داشت از آنجا عبور کرد. امام تخم مرغ را از کودک خواست و به عبدالله فرمودند: «خوب به این تخم مرغ نگاه کن. پوسته آن را ببین که همچون سنگری از آن حفاظت می کند و زرده و سفیده ای که در هم نمی آمیزد و موجودی که از آن بیرون می آید بی آنکه کسی در خلقتش دخالتی تواند کرد. آیا به نظر تو چنین تشکیلات ظریف و حساب شده ای تدبیرکننده ای ندارد؟ عبدالله در برابر سئوال امام«ع» سر به زیر افکند و در فکر فرو رفت. آنگاه گفت از عقیده باطل خود برگشتم و توبه کردم.»[۱۰]

بدیهی است که خردورزی و برهان از تکیه گاه های مهم آن حضرت در برخورد با گمراهان و مخالف بوده است تا آنجا که ابن ابی العوجاء یکی از منکران سرشناس و دانشمندان عصر امامت آن حضرت در شأن امام صادق«ع» می گوید: «امام جعفر صادق«ع» با ما برخورد بسیار متین و نیکی داشت. گفتارهای ما را با کمال آرامش می شنید. هیچ گاه به ما ناسزا نگفت و در پاسخ دادن از مرز انصاف خارج نشد. او دارای اندیشه های محکم و استوار بود و تندی و سستی رأی ما او را خسته نمی کرد. طوری گفتار ما را می شنید که خیال می کردیم او را محکوم کرده ایم. بعد که نوبت به او می رسید، با کمال متانت، استدلال های ما را با پاسخ های کوتاه رد می کرد؛ طوری که درِ دفاع از عقیده به روی ما بسته می شد.»[۱۱]

مبارزه با غالیان

در میان شیعیان و یا به اسم شیعه گروهی بودند که نسبت به ائمه طاهرین«ع» غلو می کردند و حتی بعضی از آنها برای آن حضرات قائل به مقام الوهیت بودند. پیشوایان معصوم«ع» به یاران و پیروان خود دستور می دادند که از معاشرت با غالیان خودداری کنند و با آنان هیچ رابطه ای نداشته باشند، زیرا ارتباط با این گروه منحرف را برای قشر جوان خطرناک می دانستند.[۱۲] امام جعفر صادق«ع» در این مورد می فرمایند: «از غالیان نسبت به جوانان خود برحذر باشید، مبادا آنان را فاسد سازند.»[۱۳]

ابوبصیر به امام صادق«ع» عرض کرد که غلوکنندگان می گویند شما عدد قطره های باران، ستارگان، برگ درختان و… را می دانید. امام«ع» سر به آسمان بالا برد و فرمودند: «سبحان الله! سبحان الله! نه! به خدا سوگند اینها را کسی جز خدا نمی داند.»[۱۴]

تاریخ نشان می دهد که منشأ غلو همیشه هم حب افراطی به امامان نیست، بلکه در بسیاری از موارد ریشه این رذیله اخلاقی، انگیزه هایی مثل تخریب مقام ائمه یا رسیدن به مطامع دنیوی بوده؛ لذا مطالبی را از خود جعل می کردند و آنها را به امامان شیعه نسبت می دادند. این گروه منحرف دشمنان فرهنگی نام دارند و در تاریخ شیعه به «غالیان نفوذی» معروف هستند. از بارزترین فعالیت های فرهنگی غالیان نفوذی، نسبت دادن احادیث دروغین به امامان شیعه«ع» بود که در زمان امام صادق«ع» به اوج خود رسید. شخصی به نام «شریک» که در زمان امام ششم«ع» زندگی می کرد، درباره جعل حدیث و نسبت دادن آن به حضرت می گوید: جعفر بن محمد مردی صالح و باتقواست، اما افراد جاهلی نزد او رفت و آمد دارند که در بیرون، از او احادیث جعلی نقل می کنند. آنان به منظور اندوختن مال و اخاذی از مردم، هر منکری را به آن حضرت نسبت می دهند. یکی از این غالیان «بیان بن سمعان» است که مدعی است شناخت امام برای نماز، روزه و سایر واجبات و فرائض شرعی کفایت می کند. شریک در پایان سخنانش می گوید: ساحت جعفر بن محمد از کلیه این اکاذیب مبراست، ولی وقتی مردم حرف غالیان را می شنوند، موقعیت امام«ع» در نظرشان تضعیف می شود.[۱۵]

در حدیثی از امام صادق«ع» آمده است: «ما اهل بیت راستگویانی هستیم که همواره دروغگویانی بر ما دروغ می بندند تا با دروغ خود، صداقت و راستگویی ما را نزد مردم از بین ببرند. خداوند آنان را لعنت کند.»[۱۶]

یکی از غالیان «مغیره بن سعید» است که ادعا کرد نزدیک به دوازده هزار حدیث جعلی در احادیث امام صادق«ع» وارد کرده است، لذا آن حضرت برای مقابله با این گروه و تشخیص احادیث مستند از احادیث جعلی به هشام بن حکم فرمودند: «احادیثی را که به ما نسبت می دهند نپذیرید مگر اینکه با کتاب خدا و سنت پیامبر«ص» موافق باشد یا شاهدی از احادیث گذشته ما برای آن وجود داشته باشد. همانا مغیره بن سعید در کتاب های اصحاب پدرم به صورت مخفیانه نفوذ کرده و احادیث ساختگی را به ایشان نسبت داده است؛ در حالی که پدرم هیچ یک از این احادیث جعلی را نگفته است. پس تقوا پیشه کنید و احادیث منسوب به ما را که با کلام پروردگار و سنت پیامبرمان در تعارض باشد نپذیرید.»[۱۷]

واقعیت نگری

یکی از اصول مسلم در سیره پیشوایان معصوم«ع»، واقعیت نگری و پرهیز از هرگونه بیهودگی، خرافه و بدعت است. امام صادق «ع»می فرمایند: «خداوندا! واقعیت حق را به من نشان بده تا از آن پیروی کنم و باطل را به من بنمایان تا از آن دوری کنم و حق و باطل را برای من به صورت مبهم قرار مده که در نتیجه به دور از هدایت تو از هوای نفسم پیروی خواهم کرد.»[۱۸]

امام صادق»ع» بر حفظ آموزه های الهی از دستبرد تحریف، چنان مراقب بودند که در دوران امامت خویش یادی از عصر غیبت کردند و برای استواری قلب های مؤمنان، خواندن دعای غریق را سفارش نمودند. عبدالله بن سنان پرسید: دعای غریق چیست؟ امام«ع» فرمودند: خداوندا، ای بخشایشگر مهربان و ای گرداننده دل ها، قلب مرا بر دینت استوار و محکم کن.» عبدالله می گوید من این دعا را خواندم، ولی بعد از عبارت «مقلب القلوب» واژه «والابصار» را اضافه کردم، آن حضرت به من روی کردند و فرمودند: «خداوند گرداننده دل ها و چشم هاست؛ ولی آنچه را که من گفتم همان را بگو و چیزی بر آن کم و زیاد نکن.»[۱۹]

از این روایت دو مطلب استنباط می شود: اول اینکه در عصر غیبت حضرت مهدی«عج» بر اثر شبهات و انحرافات عقیدتی، قلب ها متزلزل می شوند و از حق فاصله می گیرند؛ لذا باید از درگاه الهی استعانت جست تا مبادا باطل جانشین واقعیت و حقیقت گردد. دوم اینکه باید از آنچه که امامان حق فرموده اند، پیروی کرد و چیزی بر آن نیفزود؛ اگرچه در ظاهر، آن چیز افزوده شده درست باشد.

یکی از اموری که خواص و عوام را از صراط مستقیم منحرف می کند، توجیه گناه است. این پدیده بسیار خطرناک است و راه های اصلاح و خودسازی را به روی گناهکار می بندد و گاهی واقعیت ها را در نظر او مسخ و دگرگون می سازد. مثلاً ترس خود را با احتیاط، ضعف نفس خود را با حیا، حرص خود را به عنوان تأمین زندگی و کوتاهی های خود را به عنوان قضا و قدر توجیه می کند و چقدر دردناک است که انسان با تحریف ارزش