پاورپوینت کامل خطای راهبردی در شبیه سازی صلح امام حسن«ع» ۵۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خطای راهبردی در شبیه سازی صلح امام حسن«ع» ۵۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خطای راهبردی در شبیه سازی صلح امام حسن«ع» ۵۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خطای راهبردی در شبیه سازی صلح امام حسن«ع» ۵۱ اسلاید در PowerPoint :

>

بر کسی پوشیده نیست که راه تکامل هر قومی از درون آن قوم گشوده می شود و جامعه در این راستاست که به شکلی واقع بینانه به راز پیروزی ها و شکست های خود پی می برد و از سنت هایی که عامل پیروزی اوست غفلت نمی کند. رویکرد تاریخی به رویدادها موجب می شود تا پدیده ها را از تمام زوایای ممکن ببینیم و این تصور برای ما ایجاد نشود که حوادث تاریخی از یکدیگر منقطع هستند. از این منظر می توان نگاه تاریخی همه جانبه ای به شخصیت امام مجتبی«ع» داشت و با رویکردی پدیدارشناسانه به حادثه مهم صلح ایشان با معاویه نگریست.

آنچه تا به حال در مورد امام حسن«ع» گفته شده ارزشمندند، لکن در راستای رفع اتهام از آن امام همام در قضیه صلح با معاویه کافی نیستند. بهترین راهنما برای فهم شرایط تاریخی آن حضرت، سخن خود ایشان است در آنجا که به معاویه می فرمایند: «وَ لَوْ وَجَدْتُ أَنَا أَعْوَاناً مَا بَایَعْتُکَ یَا مُعَاوِیَه:[۱] اگر یارانی داشتم که در جنگ مرا یاری می کردند، هرگز خلافت را به تو واگذار نمی کردم.» ایشان خطاب به مردم می فرمایند: «به خدا سوگند اگر ناگزیر شوم زمامداری مسلمانان را به معاویه واگذار کنم، یقین بدانید زیر پرچم حکومت بنی امیه هرگز روی خوش و شادمانی نخواهید دید».[۲] آیا این سخن امام، هشداری سرنوشت ساز برای امروز ما نیست تا بفهمیم باید امور خود را چگونه سامان بدهیم؟

امام خمینی از یاران امام حسن«ع» که باعث شدند معاویه صلح را بر آن حضرت تحمیل کند به عنوان افراد خائن یاد می کنند تا نگاه ما به صلح آن حضرت با معاویه مرتجعانه نباشد، بلکه از خواب غفلت بیدار شویم.ارتجاع یعنی مسدودکردن راه تفکر و توسل به پُرگویی و کم شنیدن و تفکر یعنی شناخت درست دوران تاریخی ای که در آن به سر می بریم. از این لحاظ می توان گفت تفاوت شرایط کنونی ایران با زمان امام حسن«ع» از زمین تا آسمان است و ما به لطف خدا و از برکت انقلاب اسلامی، نه تنها ارتش و سپاه و بسیج قوی، بلکه مردمی هوشیار و وفادار به نظام در صحنه داریم که به خوبی رهبری انقلاب را درک می کنند. کجای شرایط ما مشابه شرایط امام حسن مجتبی«ع» است که بگوئیم از امام حسن«ع» یاد بگیریم که چگونه صلح کنیم، غافل از اینکه صلح خائنانه بود و خائنین، آن صلح را به امام تحمیل کردند.[۳]

مفهوم نرمش قهرمانانه مدنظر مقام معظم رهبری این است که گاهی عقب نشینی لازم است، اما نه برای فرار از دست حریف، بلکه برای پیداکردن راهکاری جدید برای مقابله با دشمن و پیروزی بر او، لذا نباید نرمش قهرمانانه را با نرمش منفعلانه یکی گرفت.

در آن زمان معاویه روز به روز نیرومندتر شده و به عنوان یک نیروی طاغی و یاغی علیه امام حسن«ع» و به عنوان خلیفه مسلمین قیام کرده بود. بسیاری از اصحاب امام حسن«ع» به حضرت خیانت کردند و کوفه با وجود منافقین در آن، وضع ناهنجاری پیدا کرد که معلول علل و حوادث تاریخی زیادی از جمله وجود خوارج بود.

مشکل اصلی دوران امام حسن«ع» مردمی بودند که تعلیم و تربیت ندیده و اسلام را نشناخته و به عمق تعلیمات اسلامی آشنا نبودند و بیش از دیگران هم ادعای مسلمانی می کردند. در کوفه چند دستگی آزاردهنده ای حکمفرما بود، مضافاً بر اینکه همیشه دست کسانی که پایبند به اصول اخلاق و انسانیت و دین و ایمان نیستند بازتر از دست کسانی است که مقید به آموزه های دینی هستند. در کوفه، معاویه با دادن رشوه، پایگاه بزرگی برای حکومت خود ساخته بود. او مرتباً جاسوس هایی را به آنجا می فرستاد تا از یک سو پول های فراوانی را بین مردم پخش کنند و وجدان های افراد را بخرند و از سوی دیگر با شایعه پراکنی و روحیه ها را خراب کنند. در چنین شرایطی اگر امام حسن«ع» ایستادگی می کردند، در نهایت چیزی جز شکست نصیب ایشان نمی شد..

فرض کنیم که ما در تاریخ خود با چنین معاویه ای روبه رو بودیم. آیا حکیمانه ترین اقدام غیر از کاری بود که امام حسن«ع» انجام دادند؟ و از آن مهم تر، آیا فهم موقعیت امام حسن«ع» به ما کمک بزرگی نمی کند که نگذاریم جامعه ما به وضعیتی دچار شود که تبلیغات امثال معاویه در آن تأثیر بگذارد؟ خطر بزرگ تر آن است که در یک خطای راهبردی با شبیه سازی جامعه انقلابی ایران اسلامی با جامعه کوفه، با دست خویش زمینه تسلیم را فراهم آوریم.

معاویه به عنوان یک مرد صد در صد سیاسی، همین که در ذیل تفکر حزب اُموی مسند خلافت و قدرت را تصاحب کرد، تمام مفاد قرارداد صلح نامه را زیر پا می گذارد و به هیچ یک از آنها عمل نمی کند. او وقتی به کوفه آمد صریحاً گفت: «مردم کوفه! من در گذشته به این دلیل با شما نجنگیدم که نماز بخوانید، روزه بگیرید، حج بروید و زکات بدهید، «وَلکن لِآمُرَ عَلیْکُم» بلکه جنگیدم تا امیر و رئیس شما باشم.»

امام حسن«ع» کناره گیری کردند تا ماهیت اموی ها که بر مردم مخفی و مستور بود، آشکار گردد و نهضت عاشورا از نظر تاریخی قیام موجهی باشد. لذا اگر امام حسن«ع» بعد از معاویه زنده می ماندند و در موقعیت امام حسین«ع» قرار می گرفتند، قطعاً قیام می کردند.

حضرت علی«ع» در اواخر عمر از اصحاب با وفایشان که در صفین کشته شدند یاد کردند و فرمودند: «أَیْنَ إِخْوَانِیَ الَّذِینَ رَکِبُوا الطَّرِیقَ وَ مَضَوْا عَلَی الْحَقِّ أَیْنَ عَمَّارٌ وَ أَیْنَ ابْنُ التَّیِّهَانِ وَ أَیْنَ ذُو الشَّهَادَتَیْن؟ »[۴] کجا هستند برادران من که به راه حق رفتند و با حق در گذشتند؟ کجاست عمّار؟ و کجاست پسر تیهان؟ (مالک بن تیهان انصاری) و کجاست ذو الشّهادتین؟ و بعد گریستند. ایشان این خطابه را در نماز جمعه خواندند و از مردم برای جنگ با معاویه دعوت کردند..نوشته اند که هنوز جمعه دیگر فرا نرسیده بود که حضرت ضربت خوردند و شهید شدند.

این موقعیت که حضرت علی«ع» از یاران باوفایشان یاد و از بی وفایی مردم کوفه گلایه می کنند، به امام حسن«ع» به ارث رسید و مردمی به «ساباط» آمدند که با نیزه به پای حضرت زدند. امام حسن«ع» لشکری متشکل از تعدادی اندک در نخیله کوفه جمع کردند و خود ده روز آنجا بودند، اما فقط چهارهزار نفر جمع شدند.

شناحت بسیاری از افراد جامعه آن روز از معاویه این بود که او هر چند که آدم بدی است، اما حاکم خوبی است و وقتی به حکومت برسد، هیچ فرقی میان مردم کوفه و غیرکوفه نخواهد گذاشت، مخصوصاً معاویه از خود یک نوع حلم سیاسی بروز داده بود و لذا کمتر کسی او را یک حاکم جائر می دانست و تنها به عنوان یک مرد جاه طلب شناخته شده بود. ماهیت واقعی معاویه در دوران صلح امام حسن«ع» آشکار گردید.

عده ای که با صلح امام حسن«ع» مخالف بودند، نزد امام حسین«ع» رفتند و گفتند: «ما این صلح را قبول نداریم آیا بیاییم و با تو بیعت کنیم؟» ایشان فرمودند: «نه، من تابع برادرم حسن هستم.» وقتی امثال سلیمان صُرد خزاعی و بعضی از افراد دلسوز بعد از شهادت امام حسن«ع» به امام حسین«ع» پیشنهاد مقابله با معاویه را دادند، ایشان در پاسخ فرمودند: «هذا ما لا یکون و لا یصلح»؛[۵] قیام بر ضد معاویه در چنین شرائطی نه امکان دارد و نه صلاح است.» ویژگی های معاویه روشن می سازد که چرا در زمان او مصلحت نبود که قیامی صورت گیرد، زیرا خون مردم ریخته می شد بی آنکه نتیجه ای به دنبال داشته باشد.

دسیسه های امویان با گسیل جاسوسان به شام و بدبین کردن قبایل و مردم نسبت به سبط پیامبر و استفاده مؤثر از زر و سیم و خریدن بزرگان قبایل کوفه، کار را به نافرمانی و سست عنصری و تنبلی یاران امام کشاند و عرصه را بر آن حضرت تنگ کرد، همان ویژگی هائی که پدر بزرگوار ایشان را نیز در تنگنا قرار داد، به طوری که آن حضرت بارها زبان به انتقاد از یاران خود گشودند و فرمودند: «سوگند به خدا دوست دارم معاویه در باره شما با من داد و ستدی کند مانند داد و ستد صراف (که یک دینار طلا می دهد و ده درهم نقره می گیرد) او نیز ده نفر از شما را از من بگیرد و یک نفر از لشکریانش را بدهد»[۶] امام حسن«ع» در چنین وضعیتی چاره را در صلح با معاویه یافتند.

با توجه به این رویداد تاریخی اولاً