پاورپوینت کامل زن، سینما و بازیگری ۸۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زن، سینما و بازیگری ۸۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زن، سینما و بازیگری ۸۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل زن، سینما و بازیگری ۸۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۰

از خیال تا واقعیت

قسمت سوّم

در شماره های قبل تاریخچه ای از سینما و
هنر بازیگری ارائه دادیم و با نقطه نظرات
علاقه مندان آشنا شدیم و خطرات و واقعیتهای
شیرین و تلخ آن را بازگو نمودیم. در این
قسمت به ادامه سخنان علاقه مندان بازیگری
می پردازیم و همچنین پای صحبت برخی از
پیشکسوتان بازیگری می نشینیم تا ببینیم آنها
چطور وارد این کار شده اند. سؤالی که هر جوانی
در مرحله اول می پرسد و می خواهد ببیند با چه
تمهیدی می توان وارد عرصه بازیگری شد.

چطور بازیگر شدم؟

ابتدا سر صحبت را با خانم «آزیتا
حاجیان»، یکی از بازیگران باز می کنیم.

ـ من از سال ۱۳۵۴ شروع به کسب
اطلاعات کردم. یعنی اولش از طریق کانون
پرورش فکری شروع به کار کردم، دو سال آنجا
کارآموز بودم و در اجرای نمایشنامه ها شرکت
داشتم، بعد از طریق دانشسرای هنر ادامه
تحصیل دادم و در آنجا موسیقی، تئاتر، نقاشی،
مجسمه سازی و … یاد گرفتم. دست آخر هم به
دانشگاه هنرهای دراماتیک رفتم و همین طور
شد که به این کار ادامه دادم. تا به حال هم در
هشت فیلم سینمایی و چهار سریال نقش
داشته ام که آخرین آن سریال «امام علی(ع)»
بود.

خانم «ملکه رنجبر» که متولد سال ۱۳۱۷
در رشت است گفت: خانواده من همه تئاتری
بودند. پدرم کارگردان بود و مادرم پنجمین
کسی بود که روی سن تئاتر رفت. من هم
خودم از ۶ سالگی روی سن رفتم آن هم با
نقش کوزت در «بینوایان». بعدها در تئاتر،
سینما، تلویزیون و رادیو به کارم ادامه دادم.
قبل از انقلاب ۱۸ فیلم بازی کردم که «محکوم
بی گناه» یکی از آنها بود. سپس به خاطر
تحصیل پسرم ۱۵ سال در انگلستان بودم، ولی
چون که خاک ایران را به همه چیز ترجیح
می دادم، آمدم تا بار دیگر برای ملتم کار کنم. از
وقتی هم که برگشتم در فیلم «بانی چاو» و
سریالهای «خانه های شاد» و «خانه به خانه»
بازی داشتم.

خانم «فاطمه طاهری» در مورد سابقه
بازیگری خود می گوید: «از سال ۱۳۳۵ وارد کار
بازیگری شدم و سختیهای بسیاری را پشت
سر گذاشتم ولی به هر حال چون علاقه
شدیدی به این کار داشتم، طوری با مشکلات
کنار آمدم که لطمه زیادی به زندگیم نخورد.
الآن هم باور کنید یادم نیست چند فیلم و
سریال بازی کرده ام».

«فرحناز منافی ظاهر» یکی دیگر از
چهره های آشنای برنامه های تلویزیونی است
که اخیرا ایشان را در سریال «امام علی(ع)»
مشاهده کردیم.

ـ از سال ۱۳۵۳ با تئاتر کارم را شروع
کردم، گرچه قبلاً هم در رادیو کار می کردم. حالا
هم با اینکه دبیر هنر هستم، سعی می کنم به
بازیگری هم برسم؛ چون که هر کدام از
کارهایم احساس بخصوصی برایم به ارمغان
می آورد. مثلاً هر کدام از ۱۳ فیلم سینمایی که
بازی کردم یک حس و حال جدایی داشت.

خانم «پروین میکده» با توجه به سنشان
تازه وارد دنیای بازیگری شده است.

ـ من با هنر بیگانه نبودم. من خودم از
سال ۱۳۷۰ به طرف بازیگری کشیده شدم و
چون به این کار علاقه داشتم به آن ادامه دادم
تا به حال هم در فیلمهای «افسانه دو خواهر»،
«عبور از تله» و «آخرین بندر» بازی کرده ام. در
تلویزیون هم سریالهای «آنشب در قطار»،
«عیاران»، «ترور» و «کارگاه» را پشت سر
گذاشته ام.

«نیکی کریمی» یکی از بازیگران جوان
است که متولد ۱۳۵۰ در تهران می باشد. ایشان
نحوه ورود خود را به عالم سینما این طور بیان
کرد.

ـ از سال ۱۳۶۸ با توجه به سوابق تئاتری
که از قبل داشتم وارد کار سینمایی شدم و با
فیلم «وسوسه» و «عروس» شروع به کار
کردم.

«پروین سلیمانی» یکی از بازیگران
قدیمی سینما به سؤال ما، این گونه پاسخ داد.

ـ از وقتی که مادر شما هنوز دنیا نیامده
بود! من بازیگر بودم. ۵۱ سال کار که شوخی
نیست. با اینکه مشکلات زیادی بر سرم نازل
شد ولی چون واقعا عاشق بودم آنها را تحمل
کردم، حتی شغلم را که معلمی بود رها کردم و
آمدم سراغ این کار! چون دلم می خواست در
کنار مردم باشم، بعدش دروغ هم نمی توانم
بگویم چون دلم می خواست در جامعه آن زمان
مطرح بشوم پس قید همه چیز را زدم و بازیگر
شدم!!

«مینا نوروزی» یکی از پرکارترین بازیگران
برنامه های خانوادگی است که متولد ۱۳۴۴
می باشد. ایشان در مورد بازیگری چنین
قضاوت می کند.

ـ بازیگری چیزی است که باید در خون
آدم باشد، بازیگری جسارت می خواهد. یک
بازیگر باید حسابی صبور و در ضمن پررو باشد.
من از بچگی هر فیلمی را که می دیدم آن را
برای خودم بازی می کردم تا اینکه در هفت
سالگی در حضور معلم نقش او را اجرا کردم و
مورد تشویق قرار گرفتم. اولین کار جدیدم در
دبیرستان بود. بدون اینکه هیچ گونه اطلاعات
تئاتری داشته باشم نمایشنامه «اشک یتیم» را
نوشتم و روی صحنه بردم و این کار باعث شد
در صف نمازجمعه به من جایزه بدهند و همین
کار مرا تشویق کرد تا اینکه بعد از دیپلم به
تهران آمدم و به مجتمع آموزشی سینما رفتم و
با سریال «مزد ترس» اولین کارم را شروع
کردم. بعد هم با سریالهای «راهیان»، «جاده»،
«در انتظار حضور»، «سیمرغ»، «خانه های

شاد»، «خانه شلوغ»، «دره هزار فانوس»
و فیلمهای «آخرین خون»، «عروسی خون»،
«آتش و آینه» و «شاخ گاو» به کارم ادامه دادم.

«نیلوفر محمودی» بازیگر جوان و ۲۷
ساله سینما علت گرایش خود را به بازیگری
این گونه عنوان کرد.

ـ به غیر از بازیگری به هیچ کار دیگری
علاقه نداشتم و با اینکه لیسانس اقتصاد بودم
آن کار را رها کردم و آمدم سراغ بازیگری. ابتدا
در سال ۱۳۶۵ یک دوره ۲ ساله بازیگری را در
مدرسه صدا و سیما پشت سر گذاشتم و چند
کار دانشجویی دیگر انجام دادم، از جمله در
تئاتر «شازده کوچولو» بازی کردم. تا به حال
هم در ۹ فیلم سینمایی از جمله «آپارتمان
شماره ۱۳» و «طالع سعد» نقش داشتم. بعد
از این هم دوست دارم در نقشهایی ظاهر شوم
که بتوانم از جوانب مختلف کار کنم یعنی
طوری نشود که در یک نقش کلیشه ای
ماندگار شوم.

«کتایون سیاف» یکی دیگر از بازیگران
جوان سینماست که تا به حال در هشت فیلم
شرکت داشته و هم اکنون کارمند سازمان
صنایع دستی ایران می باشد:

ـ خانواده من همه هنری بودند و نقاشی و
مجسمه سازی می کردند. با اینکه به بازیگری
علاقه داشتم و در مدرسه بازی می کردم ولی
هرگز به سراغش نرفتم تا اینکه بازیگری
خودش دنبال من آمد و طوری شد که من
همزمان با دو فیلم «زیر بامهای شهر» و
«آتش پنهان» وارد کار شدم. یعنی اولش قرار
بود من و خواهرم هر دو کار کنیم مخصوصا
خواهرم که علاقه اش بیشتر بود ولی او در موقع

عمل نتوانست جلوی دوربین بازی کند، پس
کنار کشید و فقط من ماندم. حالا هم که
لیسانس نقاشی هستم، سعی می کنم در کنار
این کار به بازیگری هم برسم تا اینکه هم به
کار مورد علاقه ام رسیده باشم و در ضمن یک
منبع درآمد خوبی هم داشته باشم تا بتوانم این
عشق و علاقه را پرورش دهم.

بهترین نقشی که تا به حال بازی

کردید …

«نیکی کریمی»: فقط در دو فیلم «سارا» و
«پری» بود که احساس کردم شخصیت زن
درست پرداخت شده است و من آن نقشها را
دوست داشتم.

ـ ملاک انتخاب شما در مورد نقشهای

پیشنهادی چیست؟

ـ نمی گویم حتما باید نقش اصلی زن باشد.
اگر ببینم شخصیت پردازی زن درست صورت
گرفته است آن کار را قبول می کنم. همچنین
کارگردان و دیگر عوامل فیلم هم برایم مهمند.
فیلمنامه هم باید مطابق میلم باشد. بالاخره در
کار خلاقیت وجود داشته و نقش زن درست
پرداخته شده باشد؛ گرچه این مسأله کمتر دیده
می شود.

«فاطمه طاهری»: فیلم «خانواده کوچک»
یکی از آن فیلمهایی است که خیلی دوست
داشتم. در آن فیلم من مادر خانواده ای بودم که
داشتم رضایت شوهرم را برای ازدواج پسرم
فراهم می کردم؛ چون که او خانواده دختر را
قبول نداشت و من دائم تأکید می کردم که آنها
خیلی خوب هستند و او باید بیشتر به نکات
مثبتشان توجه داشته باشد. بالاخره هم
راضیش کردم و شاید این به خاطر قیافه مثبتم
باشد. آخه همه می گویند که من با توجه به
چهره ام هرگز نمی توانم نقش منفی بازی کنم.

«آزیتا حاجیان»: البته من در مورد بازی
خودم نمی توانم حرف بزنم، ولی از نقشی که در
فیلم «اوینار» داشتم خیلی خوشم می آید. من
آنجا نقش زنی را بازی می کردم که در موقع
فرار از حمله شیمیایی عراق به کردهای
حلبچه، زایمان می کند و از شدت اندوه بچه
خود را از کوه به پایین دره پرتاب می کند.

ـ اگر شما واقعا در آن موقعیت بودید،

چنین کاری را می کردید؟

ـ نمی دانم، اگر واقعا در همان شرایط
زندگی می کردم و شوهر و دو پسرم مرده بودند،
ممکن بود من هم همان کار را بکنم.

ـ اصلاً چطور شد که شما با توجه به

نقشهای قبلیتان و مثلاً بازی در فیلم «دزد
عروسکها» چنین فیلمی را قبول کردید؟

ـ راستش را بخواهید، به خاطر انگیزه های
شخصی ام بود. وقتی فهمیدم ماجرای این زن
واقعیت داشته، به کار علاقه مند شدم.
مخصوصا با چیزهایی که در آن محیط دیدم،
کاملاً تحت تأثیر قرار گرفتم. واقعا در آن موقع
حس و حال عجیبی در من حاکم بود.

تحصیل یا تجربه؟

با مطالعه و بررسی بیوگرافی زنان بازیگر
متوجه می شویم اکثر آنها بعد از سالها تلاش و
تجربه در کار تئاتر بالاخره توانسته اند به عنوان
یک بازیگر سینما معروف شوند. کار بازیگری
چیزی نیست که کسی یک شبه و ناگهانی به
اوج رسیده باشد. البته در همه جا استثنا هست
ولی هرگز نمی توان و نباید تنها به آن بسنده
کرد و بدون درک صحیح سینمایی و آشنایی با
مشکلات، به همین اندک علاقه استناد کرد و
اندیشه هنرپیشه شدن را در سر پروراند.

یک علاقه مند تا نتواند اطلاعات و
آموخته های پراکنده خویش را سر و سامان
دهد و به یک ذهنیت منطقی برسد، چطور
می تواند ادعای بازیگری داشته باشد، در
صورتی که حتی یک فیلم خوب ندیده و اگر
دیده به مسایل تکنیکی و بازی آن توجه
نداشته و تمام همّ و غمّش صرف گیرایی و
حرکات دلنشین بازیگر زن یا مرد شده است.

«فریال بهزاد» یکی از کارگردانان زن در
این باره می گوید: «بازیگری بیشتر غریزی
است و اگر کسی غریزه این کار را ندارد باید
بیشتر کار کند. اگر کسی بازیگری را انتخاب
می کند، باید اطلاعاتش را هم داشته باشد تا
بتواند در باره مطالب هنری بحث کند».

آیا بازیگری تحصیلات صرف است یا
تجربه صرف؟ این سؤالی بود که ما به دنبال
جوابش بودیم.

«مینا نوروزی»: بازیگری فقط مدرک
نیست. باید خودت هم تلاش کنی، بخوانی،
فیلم ببینی، تجربه کنی، شخصیتها را در ذهنت
بسازی و از بزرگان هنر درس بگیری، اما
طوری هم نشود که مقلّد این و آن باشی، پس
باید کار، مال خودت باشد، آن هم، هم با
تحصیل و هم تجربه.

«ملکه رنجبر»: بازیگری تخصّص
می خواهد، این طور نیست که هر کسی با همان
راه رفتن و حرف زدن معمولی خودش بتواند
کار کند. بازیگر باید با استفاده از تواناییها و
قدرت بازیگریش، پیام و هدفش را در حرکات و
گفتارش بگنجاند. طوری که بیننده غیر
مستقیم منظور او را بفهمد و کاملاً نسبت به
شخصیت مربوطه، همذات پنداری کند.
مهمترین چیز، تشخیص توانایی سوژه است.
بدن و بیان باید تقویت شود و حرکات صورت و
بدن بتواند منظور را به بیننده برساند. پس تمام
این کارها تجربه می خواهد و با کتاب خواندن
تنها عملی نمی شود. اگر کمی دقت کنیم
می بینیم که اکثر بازیگران موفق و قدیمی، از
تئاتر وارد سینما شده اند، پس اگر کسی بخواهد
بدون مطالعه و پیشینه قبلی وارد سینما شود
مسلم شکست می خورد و بعد از مدتی کنار
گذاشته می شود، مگر اینکه واقعا علاقه
مفرطی داشته باشد و حتما آموزش ببیند و
کارش را به نحو احسن انجام دهد.

«پروین سلیمانی»: مسلما تحصیل
بهترین راه است. شرایط تحصیل هم در زمان
حال عوض شده است. پس آموزگاران هم باید
به هر قیمتی که شده بیشتر به بچه ها برسند و
با آنها رفیق باشند و درد بچه ها را حس کنند،
چون که آنها احساسات زیادی دارند، این طور
بگویم که ما با بچه هفت ساله امروز باید مثل
نوجوان ۱۷ ساله دیروز رفتار کنیم. پس نحوه
تحصیل و شکل تجربه، خود خیلی مهم است.

«نیکی کریمی»: من خودم از راه
تحصیلات وارد نشدم ولی در طول این مدت
کوتاه خیلی خوب فیلم دیدم و علاقه ام را
سنجیدم. می خواهم بگویم که تجربه کردم و
استقامت زیادی از خودم نشان دادم تا در برابر
مشکلات ایستادگی کنم، حالا هم توصیه ام به
جوانان این است که حتما در کنار تجربه به

تحصیل روی بیاورند، همیشه راه هموار
نیست که آدم همین طوری وارد کار بازیگری
بشود.

«آزیتا حاجیان»: بعضی از جوانان واقعا
بیمارگونه به این کار هجوم می آورند، چون
دیده اند که خیلی ها بدون تحصیلات وارد این
رشته شده و توانسته اند به جایی برسند. در
واقع موقعیت سینما و تئاتر طوری است که
دخترها بیشتر به این کار جذب می شوند، چون
که رگه هایی از خودنمایی در وجودشان است که
خود خانواده ها آنها را این طور بار می آورند، تا
در محافل بیشتر خودنمایی کنند، در عوض
پسرها را به سمت دلیری و شجاعت هدایت
می کنند. من فکر می کنم دوستان اگر واقعا این
استعداد را در خود سراغ دارند و دقیقا خود را
تست کرده اند و می توانند به صورت ابتدایی
هنر بازیگری را درک کنند، تازه شروع به
مطالعه کنند و با کنکو