پاورپوینت کامل زن و خانواده درپاکستان ۷۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زن و خانواده درپاکستان ۷۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زن و خانواده درپاکستان ۷۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل زن و خانواده درپاکستان ۷۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۸

قسمت چهارم

سالروز استقلال
پاکستان، فرصتی بود برای
پرداختن به مسایل زن و خانواده
در این کشور همسایه. وضعیت
آموزش و تحصیلات دختران و
زنان و نیز حضور سیاسی و آن گاه
سالشماری از وقایع تاریخی
مربوط به زنان، موضوعاتی بود که
در سومین بخش این پژوهش، به
آن پرداختیم. آنچه اینک در بخش
پایانی این بررسی می خوانید
نگاهی دارد به مسأله ازدواج در
پاکستان و در پایان به جمع بندی

این پژوهش پرداخته است.

شکلهای مختلف ازدواج

در پاکستان

مسأله عمده ای که سرنوشت
دختران دم بخت را رقم می زند
«ثروت» است که با زندگی
اجتماعی مردم شبه قاره عموما و
مردم مسلمان پاکستان خصوصا
ارتباط مستقیم دارد. به این دلیل
اکثر والدین تمایل دارند که با
خانواده های متمکن و سرمایه دار
«هر دو طرف» پیوند و قرابت سببی
داشته باشند. برخورداری از زر و
زیور و نام و نشان از جمله شرایط و
مقرراتی است که در امر ازدواج یک
دختر پاکستانی نقش دارد. در این
راستا اکثر دختران بی بضاعت و
بی سواد با مشکل تشکیل خانواده
روبه رو هستند. بالا بودن آمار
دختران ازدواج نکرده در شهرهای
دیگر پاکستان گواهی بر این
ادعاست. این آفت عارضه سنت
کهنه و بی خاصیتی است که مردم
پاکستان آن را از اسلاف خود و
هندوهای شبه قاره به ارث برده اند.

ـ ازدواج مبتنی بر مذهب:

خانواده های سادات (شیعیان) نه
حاضرند دختران خود را به غیر از
پسر سادات شوهر بدهند و نه
اینکه دختر غیر سادات برای پسر
خود انتخاب کنند.

ـ ازدواج مبتنی بر عشق:

در
صورتی که پدر و مادر به خواسته
دختر و پسری که علاقمند به هم
شده اند پاسخ مثبت ندهند، دختر و
پسر از طریق دادگاه، اقدام به
تشکیل خانواده نموده و زندگی
مشترکشان را آغاز می کنند.

ـ ازدواج مبتنی بر ارث:

خانواده های ثروتمند و فئودال به
منظور از دست ندادن خود با اقوام
نزدیک پیوند ازدواج برقرار می کنند.
در چنین موارد که به ندرت نیز
اتفاق می افتد تعدادی از خانواده ها
به ازدواج دختر با برادرزاده خود ولو
واجد شرایط و مناسب شأن و
مناسب بادخترشان نباشد، تن
درمی دهند.

تبادل دختر (وته سته):

این
نوع ازدواج در مناطق روستانشین و
عقب افتاده جنوب پنجاب مرسوم
است. هر گاه دو خانواده بخواهند
فرزندان خود را به عقد هم درآورند،
نسبت به تبادل دختر برای پسران
خود اقدام می کنند.

بنیاد ازدواج:

روش دیگر
انتخاب همسر، از طریق بنیادهای
متعددی صورت می گیرد که قصدی
جز عوامفریبی و زراندوزی ندارند.
آنها ابتدا اسم عده ای از دختران
«دم بخت» را در مطبوعات
کثیرالانتشار شهر اعلام می نمایند
و چون دولت بر چنین دفاتر و
ادارات نظارت ندارد، به همین
خاطر این دفاتر جهت ایجاد ارتباط
بین خانواده ها مبالغ هنگفتی پول
می گیرند.

در هر یک از شکلهای ازدواج
در پاکستان، زن به عنوان مملوک
شوهرش شناخته می شود و از خود
هویتی ندارد. این امر منجر به این
مسأله می شود که زن در خانه پدر
فقط یک «میهمان» است تا زمانی
که مردی بیاید و او را به همسری
بپذیرد. بنابراین، دختران جوان
تحت مراقبت دائمی هستند و
ازدواج مناسب در سن بسیار پایین
برای آنان ترتیب داده می شود. در
طبقه های بالاتر جامعه نیز والدین
به دختران خود می گویند، تنها
آرزویشان این است که آنها را در
خانه خودشان یعنی خانه
شوهرانشان ببینند. و یک مثال
دارند: «دختران باید با لباس
عروس به خانه شوهر بروند و با
کفن از آنجا بیرون بیایند.»

از ابتدا به یک دختر گفته
می شود که تنها هدفش در زندگی
ازدواج است و دختر جوان غیر از
این رؤیایی ندارد. و اغلب به آنها
گفته می شود که بعد از ازدواج،
آزادی خواهند داشت ولی بیشتر
وقتها این گونه نیست. گفتنی است
که اکثر زنان روستایی از ازدواج به
عنوان «شیطانی لازم» یاد
می کنند. زنان بعد از ازدواج حاضرند
در خانه بمانند، تمام سختیها و
ناملایمات را تحمل کنند ولی ننگ
طلاق را بر روی خود نگذارند.

دختران جوان با در نظر گرفتن
اینکه برای رفاه خانواده خود هیچ
کاری انجام نمی دهند و از نظر
مالی هم برای خانواده خرج دارند،
را زود شوهر می دهند. بنابراین
علی رغم ممنوعیت قانونی برای
ازدواج یک دختر قبل از ۱۶
سالگی، «عروسان کودک» غیر
عادی نیستند. در حالی که این فکر
که زنان برای رفاه خانواده خود
سودی ندارند و نان خور اضافی
هستند بسیار غلط است. گسترش
این عقیده به مسأله و مشکل
جهیزیه منجر شده است.

جهیزیه و نقش آن در

سرنوشت دختران پاکستانی

در کشور مسلمان و همسایه،
پاکستان چهار میلیون دختر که بین
۱۸ تا ۵۰ سال سن دارند، به دلیل
نداشتن جهیزیه در خانه پدر به سر
می برند. مردم امروزه، جهیزیه
سنگین را مایه خوش اقبالی و
خوشبختی دختران می دانند. هر
چه جهیزیه بهتر و گرانقیمت تر
باشد، آسایش عروس در منزل
داماد بهتر است. زندگی برای
دخترانی که بدون جهیزیه پا به
منزل بخت می گذارند، سخت است
و غالبا در اثر کشمکش در این
زمینه و طعنه مادرشوهر و سایرین،
ازدواج به طلاق کشیده می شود و
یا عقده های روانی به بار می آورد
که سرانجام زن از طریق
خودسوزی و خودکشی به زندگی
خود پایان می بخشد.

دولت پاکستان طبق قانونی که
در سال ۱۳۵۵ (۱۹۷۶م) به
تصویب رسانده ارزش جهیزیه را
مبلغ پنج هزار روپیه برآورد کرده که
متأسفانه مردم به این مصوبه
توجهی نکرده و به آنچه که در
قالب رسوم به آنها القا شده است
عمل می کنند. با گذشت سالها نه
تنها از میزان جهیزیه و ارزش آن
کاسته نشده بلکه به مقدار و میزان
آن اضافه هم شده است. در گذشته
جهیزیه در حد توانایی خانواده
عروس تعیین می شد ولی امروزه،
کیفیت و کمیت جهیزیه را خانواده
داماد تعیین می کنند. این تغییر به
این معناست که اکثر خانواده های
عروس باید برای عروس کردن
دختر خود زیر بار قرض بروند.
درخواستهای رو به افزایش خانواده
داماد باعث شده است که بار زندگی
بر دوش خانواده های دختر گذاشته
شود. در حقیقت در مناطق شهری،
پیدا کردن شوهری مناسب برای
زنانی که خانواده شان قادر به تهیه
جهیزیه درخواستی خانواده داماد
نیستند، بسیار مشکل شده است.

فقط در مناطق قبیله ای، که
قیمت روی عروس گذاشتن
مرسوم است، دختر به عنوان یک
سرمایه مالی در نظر گرفته می شود
و بنابراین تا زمان ازدواج از او
بسیار مراقبت می کنند تا سلامت
جسمانی دختر شوهرنکرده خود را
حفظ کنند. در نظر والدین هرگونه
هزینه برای دخترشان به عنوان
یک سرمایه گذاری است. زمانی که
دختر ازدواج می کند، والدین او
دیگر مشکل مالی از جانب دختر را
ندارند زیرا خرج دختر را خانواده
شوهر او تأمین می کنند. خانواده
شوهر هم از طرفی می خواهند
مطمئن شوند که «دارایی» آنها
سالم به آنها تحویل داده شده
است. بنابراین در حالی که می توان
گفت قیمت عروس برخلاف
جهیزیه، ارزش بالقوه زن را نشان
می دهد ولی زن را تا حد یک کالا
که می توان آن را خرید و فروش
کرد پایین می آورد.

امروزه جهیزیه در بین مردم
پاکستان وجهه ای تجاری و در عین
حال سرنوشت ساز به خود گرفته
است. طوری که سرنوشت دختران
دم بخت توسط آن تعیین می شود.
قبل از ازدواج خانواده دختر
فهرست وسایل جهیزیه را به منزل
خواستگار می فرستند تا با توجه به
ارزش آن برای انتخاب عروس
تصمیم بگیرند. به هر اندازه داماد
لایق، شایسته و تحصیل کرده باشد
میزان ارزش جهیزیه دختر بالا
می رود. به همین علت، اکثر
خانواده هایی که چنین فرزندانی
دارند تا جهیزیه مورد نظر خود را
نیابند به خانواده دختر پاسخ مثبت
نمی دهند. البته گفتنی است
مسلمانان شبه قاره رسم جهیزیه را
مانند بعضی سنتهای دیگر از
هندوها به ارث برده اند. هندوها به
علت عدم برخورداری دختران از
ارث، چنین سنتی دارند و بر اساس
استطاعت مالی خود جهیزیه
دختران را تدارک می بینند. ولی
متأسفانه مسلمانان به آیین پاک و
مقدس اسلام و قوانین آن توجه
لازم را نداشته، در نتیجه جامعه
دچار معضلات بسیاری در این
خصوص گردیده اند.

ازدواج مجدد زنان در

پاکستان

بر اساس اطلاعات مرکز
«تحقیقات باروری پاکستان»
(PFS) از تمام زنان بین ۱۵ تا ۴۹
ساله که تا کنون ازدواج کرده اند، ۹۴
درصد آنها زندگی عادی دارند، ۲
درصد طلاق گرفته یا از
همسرانشان جدا شده اند و ۳ درصد
از این تعداد بیوه هستند. اگر چه
طلاق در اسلام مجاز است و نسبتا
سهل و ساده صورت می گیرد اما به
دلیل این حقیقت که سنت
پاکستان، مرد را مجبور می کند تا در
صورت طلاق، به همسر خود
مهریه قابل توجهی بدهد، از این
امر خودداری می شود. در ضمن، در
جامعه طلاق امری ناپسند تلقی
می شود و گاهی جامعه، زنان مطلقه
را طرد می کند. درصد کم زنان بیوه
را می توان بخشی به کاهش فوت
مردان نسبت داد.

در کشوری که بخش اعظمی
از اولین ازدواجها سالم مانده است،
ازدواج بیش از یک بار بسیار کم
اتفاق می افتد. بنابراین هر گونه
تحقیق در باره ازدواج مجدد به
دلیل کم بودن چنین نمونه هایی،
کمی ناقص است. در ضمن باید
توجه داشت که درصد زنان بیوه،
مطلقه و جداشده، گاهی اوقات
وقوع فسخ ازدواج را به مفهوم
واقعی منعکس نمی کند. و برای
نیل به میزان حقیقی، به اطلاعات
گروهی نیاز است.

مراسم ازدواج و ارتباط

جغرافیایی در پاکستان

پاکستان به چهار ایالت تقسیم
شده است: بلوچستان، استان
سرحد شمالی، پنجاب و سند.

زنان در هر کدام از این چهار
ایالت الگوهای ازدواج متفاوتی
دارند. مراسم ازدواج مهمترین و
جالب ترین مراسم زندگی اجتماعی
مردم پاکستان است و در مناطق
مختلف، متفاوت است.

* مراسم ازدواج در

بلوچستان:

ـ خواستگاری: در اصطلاح
مردم این استان «خطبه» خوانده
می شود. در بعضی از شهرها و
روستاهای ایالت بلوچستان،
خواستگاری از دختر در دوران
کودکی صورت می گیرد. خانواده
پسر یکی دو دست لباس نو به
همراه وسایل دیگر به انضمام
مقداری برنج و روغن و … به منزل
دختر فرستاده و با این شیوه تمایل
خود را به ازدواج با دختر آن خانواده
نشان می دهد. پس از اعلام آمادگی
هر دو خانواده با هم مشورت
می کنند و تعدادی از بستگان را
دعوت کرده و در حضور آنان مسأله
خواستگاری مطرح می شود.

ـ تهیه رختخواب و چادر و
بردن آن به منزل عروس: دو سه
روز قبل از ازدواج، مادر داماد همراه
جمعی از زنان آشنا و اقوام،
رختخواب و چادری را که تهیه
کرده به منزل عروس می برد. مادر
داماد و خواهران با خواندن و
پایکوبی پایکوبی وارد اتاقی که
عروس در آن نشسته است
می شوند و چادر را که مادر داماد
تهیه کرده بر روی سر او می گیرند و
به دختر در حالی که روی
رختخواب مادر داماد نشسته یک
نوع غذا به نام «مالیده» می دهند.

ـ حنابندان: این رسم معمولاً
در روز اجرا می شود. اگر مادر
عروس مذهبی و باحجاب باشد در
گوشه ای نشسته و رسم حنابندان را
نظاره می کند. زن مسنی به دست
عروس حنا می مالد و پیرمردی نیز
مسؤول مالیدن حنا به دست داماد
است.

ـ نکاح: در استان بلوچستان
یک روز قبل از مراسم عروسی،
خطبه عقد جاری می شود.

ـ حق مهر: تعیین میزان حق
مهر در نقاط مختلف استان
بلوچستان متفاوت است. با این
حق، مهر بر اساس سنت جاریه
خانواده ها تعیین می شود. مثلاً اگر
حق مهر مادر عروس هزار روپیه
باشد مهریه عروس نیز به همان
اندازه تعیین می شود.

ـ شیر و شکر دادن به داماد و
«دگ تلنگ»: بعد از خوانده شدن
خطبه نکاح، دو نفر از منسوبین
داماد وی را تا نزدیک حجله
همراهی می کنند. قبل از وارد شدن
به اتاق، مادر و خواهران عروس به
داماد یک لیوان شیر و شکر
می دهند.

به دنبال خوراندن شیر و شکر
به عروس و داماد، عروس و داماد
در حجله مقابل هم قرار گرفته و به
اتفاق قرآن می خوانند. در این رسم
که «آرسی مصحف» نام دارد، در
بین آنها آیینه ای قرار دارد که از
طری