پاورپوینت کامل جامعه هند، مسایل زنان و خانواده قسمت دوم ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل جامعه هند، مسایل زنان و خانواده قسمت دوم ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل جامعه هند، مسایل زنان و خانواده قسمت دوم ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل جامعه هند، مسایل زنان و خانواده قسمت دوم ۱۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۰

اشاره:

بررسی وضعیت زن در جامعه
هند با توجه به ویژگیهایی که این
جامعه دارد در ارائه شرح وضعیت
زنان در دیگر کشورهاست که به
خاطر گستردگی موضوع در سه
قسمت تنظیم شده است که اینک
دومین بخش آن را ملاحظه
می فرمایید. امیدواریم بتواند
اطلاعات مفیدی را در اختیار
خوانندگان عزیز قرار دهد.
ان شاءاللّه .

* * *

زنان هندی و بهداشت

در قلمرو بهداشت، زن از
همان ابتدا نادیده گرفته می شود،
یعنی از زمان تولد. به همین دلیل
مرگ نوزادان دختر به مراتب بیش
از نوزادان پسر است. در هنگام
مادر شدن نیز، بویژه به دلیل
سوءتغذیه و کم خونی، تعداد زیادی
از زنان هندی زندگی خود را از
دست می دهند و در حالی که زنان
بیش از مردان دچار بیماری
می شوند، معمولاً خدمات بهداشتی
کمتری در اختیار آنان است.

طی سالهای ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۵
(۱۳۵۴ ـ ۱۳۶۴) سه موضوع عمده
در مورد بهداشت و سلامتی زنان
توجه زیادی را به خود جلب کرد:

۱ـ روند نزولی درصد زنان
نسبت به مردان

۲ـ مرگ و میر بسیار زیاد زنان
در مقایسه با مردان

۳ـ تبعات ناشی از تکنیکهای
پیشرفته که برای کنترل جمعیت به
کار گرفته می شود. طبق آمار سال
۱۹۱۱ (۱۲۹۰ش)، از جمعیت ۸۳۴
میلیون نفری هند، ۶/۴۳۷ میلیون
نفر را مردان و ۳۳/۴۰۶ میلیون نفر
را زنان تشکیل می دادند. طبق
تحقیقات انجام شده از ۱۹۰۱
تا۱۹۷۱ (۱۲۸۰ ـ ۱۳۵۰) یک روند
نزولی مستمر در درصد زنان نسبت
به مردان دیده شد.

در هندوستان، در میان تمامی
گروههای مذهبی، قومی و یا زبانی،
چه در شهر و چه در روستا نسبت
زنان به مردان حاکی از کم بودن
تعداد زنان در برابر مردان است. به
نظر می آید که در میان عللی که به
مردن زودتر از موعد معمول زنان
هندی منجر می شود حاملگی و
زایمان، بیشترین قربانی را بر جای
می گذارد. طبق آمار ارائه شده از
یونیسف هر ساله در هند تقریبا
۱۲۵۰۰۰ زن از عوارض و
مشکلات ناشی از حاملگی و
زایمان می میرند. این نرخ بالای
مرگ و میر در میان مادران هندی،
علاوه بر در دسترس نبودن مراکز
بهداشتی، به عللی چون غفلت
کردن از تربیت و تغذیه
دختربچه ها، ازدواج زودرس و
بی سوادی مربوط می شود. مرکز
پژوهش مطالعات زنان دانشگاه
بمبئی اعلام می دارد ۲۵% از کل
افراد جهان مبتلا به بیماریهای
جنسی، در هندوستان به سر
می برند. شمار زنان در این امر به
دلیل موقعیت اجتماعی و اقتصادی
آنها بیشتر است. استفاده از
جلوگیریهای بهداشتی، آنچنان
رایج نیست و این امر سبب
گسترش بیماری ایدز و سایر
بیماریها می گردد. طی شش سال از
زمان اولین مورد بیماری ایدز در
هندوستان، شمار آن به ۷ برابر
رسیده است. طی بررسی ۱۰۰۰
زن با زمینه های فرهنگی و
اقتصادی متفاوت، نشان داد که
۵۰% از آنها پیش از ازدواج، روابط
جنسی داشته اند و ۹۲% از آنها دچار
ناراحتیهای زنانگی بوده اند.

روزنامه (نشنال هرالد) در اوت
۱۹۹۵ میلادی (۱۳۷۴) می نویسد:
به یازده هزار زن طی سال گذشته
در نقاط مختلف هند تجاوز شده و
۲۲۰۰۰ زن دیگر مورد آزار و اذیت
قرار گرفتند. از مجموع تعداد
قربانیان تجاوز بیشترین تعداد با
پنج هزار متعلق به ایالت
اوتارپرادش و مادهیاپرادش و چهار
هزار مورد، متعلق به ایالات بیهار،
اندارپرادش،راجستان ومهاراشترااست.

زن هندی در عرصه سیاست

در قانون اصلاحات سال
۱۹۲۱ (۱۳۰۰)، به دنبال تقاضای
گروهی از نمایندگان زنان هندی از
پارلمان انگلیس، حق رأی به زنان
بخشیده شد. تلاشهای زیادی در
این مورد صورت گرفت و در این
رهگذر در سال ۱۹۲۳ (۱۳۰۲) به
زنها حق رأی برای انتخابات
مجمع قانونگذاری و شوراهای ملی
داده شد و نیز در سال ۱۹۲۶
(۱۳۰۵) به زنها حق به دست
آوردن کرسی در نهادهای
قانونگذاری محلی داده شد. اما حق
رأی در پیش از استقلال عمدتا بر
اساس دارایی و ثروت بود که در
مورد زنان و مردان مسأله یکسان
بود. اما تحت قانون وراثت آن
زمان، اکثریت وسیعی از زنان هیچ
گاه صاحب دارایی نمی شدند و
بنابراین تعداد قلیلی از آنان واجد
شرایط رأی دادن بودند. به همین
دلیل از ۱۹۲۱ (۱۳۰۲ تا ۱۳۱۴) تا
۱۹۳۳ تعداد زنان رأی دهنده تنها از
۳۱۵ به ۶۱۵ نفر رسید. در سال
۱۹۳۵ (۱۳۱۴) نتیجه فعالیتهای
زنان و سازمانهای مربوطه، ۶
میلیون زن در برابر ۲۹ میلیون مرد
از حق رأی برخوردار شدند، چرا که
جزء شرایط رأی دادن، داشتن
حداقل تحصیلات و نیز ازدواج بود.

همچنین ۴۲ کرسی نیز به عنوان
سهمیه مخصوص زنان در قوه
مقننه در نظر گرفته شد. در سال
۱۹۳۷ (۱۳۱۶)، ۸ زن انتخاب
شدند که یکی به سمت وزیر درآمد
و پس از استقلال برابری کامل در
مورد حق رأی زنان نسبت به
مردان به وجود آمد. از آنجا که
می توان حق رأی را به عنوان
اولین شاخصه موقعیت سیاسی
زنان به حساب آورد، می توان گفت
که از زمان پس از استقلال،
موقعیت سیاسی زنان به طور کیفی
بهبود یافت. از سال ۱۹۵۲ تا
۱۹۸۴ (۱۳۳۲ تا ۱۳۶۳) درصد
تعداد زنان رأی دهنده نسبت به
مردان از ۳/۵۸% به ۸/۷۹%
افزایش یافت.

گذشته از اینکه هر از چند
گاهی حق رأی زنان مورد استفاده
قرار می گیرد و آنان از این طریق در
قلمرو سیاسی مشارکت خود را
نشان می دهند، اما در مورد روند
تصمیم گیری در هر سطحی از
سطوح مملکتی، زنان مشارکت
قابل توجهی ندارند. در حالی که
درصد زنان رأی دهنده رقم
چشمگیری را نشان می دهد و در
واقع به عنوان آراء انباشته به
حساب می آیند. درصد زنان
انتخاب شونده در سمتهای مختلف،
نسبت به مردان بسیار پایین است.
آمار سال ۱۹۸۶ (۱۳۶۵) نشان
می دهد که نسبت زنان به مردان در
مجلس هند ۱۳% است و این رقم
در سال ۱۹۵۲ (۱۳۳۱)، ۷۵% بوده
است. این از آن جهت است که از
سوی احزاب سیاسی مختلف، حتی
حزب کنگره، علاقه کمی به نامزد
کردن زنان برای انتخابات نشان
داده می شود.

به دلیل پیچیدگی سیاسی و
فرهنگی، حاکم بر سازمانهای
سیاسی که در شهرها فعالیت
می کنند، نقش زنان به عنوان
مشارکت کننده ای بیش از یک
رأی دهنده بسیار کم است، اما
شرکت زنان در نهادهای شورایی
در روستاها، بویژه در سطوح پایین
چشمگیر است و در واقع می توان
گفت شکی وجود ندارد که زنان
روستایی به لحاظ سیاسی، آگاهی
بیشتری از زنان شهری کسب
کرده اند.

با اینهمه و در مجموع می توان
مشارکت سیاسی زنان را در هند،
نسبت به سایر نقاط دنیا مثبت
خواند. بیش از ۴۳/۹% از زنان
دارای سمتهایی چون
نخست وزیری، وزارت اعظم،
وزارت، نمایندگی مجلس و یا
سفارت را به عهده گرفته اند. اولین
رئیس زن مجمع عمومی سازمان
ملل متحد نیز از هند بود.

سازمانهای مربوط به زنان هند

۱ـ سازمان زنان مسلمان هند

این سازمان تنها ارگان مربوط
به زنان مسلمان است که
فعالیتهایی در خصوص احقاق
حقوق زنان مسلمان انجام داده
است. خصوصا بعد از قضیه
تخریب مسجد بابری و جنایتهایی
که در شهرهای سورت، سهارانپور
و غیره در مورد زنان مسلمان
صورت گرفته، با اعزام هیأتهایی و
تهیه و ارائه گزارشهایی به مقامات
مسؤول هندی پی گیری ماجرا را
نموده است.

مسؤول سازمان خانم
حسنی ملک سبحانی می باشد که در
عین داشتن مسؤولیت سازمان،
رئیس حزب جانتادان شعبه دهلی
نیز می باشد.

۲ـ جمعیت زنان هند

(I.W.S)

این جمعیت به طور رسمی در
سال ۱۹۸۴ (۱۳۶۳) بنیانگذاری
گردید. هدف اولیه این جمعیت،
ایجاد سازمانی بود که موجب
افزایش فعالیت و تقابل زنان هندی
مقیم ایران باشد. هندیها با شرکت
و عضویت در این انجمن که
گونه ای فعال با مشکلات و
کامیابیهای کسب نموده در این
کشور آشنا می شوند. بخش عمده
فعالیت و مشارکت ایشان از طریق
بازار، انجمنهای خیریه و اهداء
کمک بوده است.

۳ـ کنفرانس زنان کل هند

این کنفرانس در سال ۱۹۲۷
(۱۳۰۶) تأسیس شد و کار برای
رفاه زنان را آغاز کرد تا آنها را از بند
ظلم نجات دهد.

برخی چهره های معروف زن هندی

۱ـ خانم گیتارودی وزیر
فرهنگ و توریسم دولت ایالت
آندهراپرادش

۲ـ خانم نجمه هبت اللّه ،
معاون نسای زنان هند

۳ـ خانم دکتر زیب حیدر،
رئیس دپارتمان فارسی در دانشگاه
عثمانیه حیدرآباد

زن هندی و اقتصاد

در سال ۱۳۶۲، تمامی نیروی
کار زنان چیزی نزدیک به ۱۰۰
میلیون نفر تخمین زده شد و هر
سال حدود ۲ میلیون نفر به آن
افزوده می شود. اما تعداد زنان
مشغول به کار نسبت به کل تعداد
زنان، سیری نزولی دارد.

کار زنان در روستاها، همواره
دو بخش عمده داشته است: یکی
کار در شکل خانه داری و وظایف
مادری و دیگری کار به صورت
مشارکت در فعالیتهای اقتصادی
هدفمند. در جامعه روستایی هند،
معمولاً هر دو بخش از کار در هم
می آمیزد و انواع مختلف کارهای
خانه در کنار کار در مزرعه و یا کار،
در صنایع دستی و صنایع روستایی
همه در زمره وظایف سنتی زن
قرار می گیرد. به همین دلیل کار
زنان معمولاً به عنوان مشارکت
جدی در فعالیتهای اقتصادی
محسوب نمی شود.

با نگاهی به گروههای
سازمان یافته زنان مشغول به کار
چه در بخش دولتی و چه در بخش
خصوصی، درمی یابیم که درصد
اشتغال زنان با آهنگی آرام افزایش
یافته است. در سال ۱۳۵۴، زنان
۸/۸% از تمامی شاغلین و کارکنان
بخش دولتی و ۲/۱۶% از کل
شاغلین و کارکنان بخش خصوصی
را تشکیل می دادند. اما در سال
۱۳۶۱ این تعداد در بخش دولتی به
۹/۹% و در بخش خصوصی به
۳۴/۱۷% می رسد. در سالهای اخیر
تعداد زنانی که در بخشهای اداری
کشور مشغول به کار شده اند، رو به
افزایش بوده است.

زن و قانون در جامعه هند

هنگامی که هند استقلال خود
را بازیافت، در قانون اساسی به این
نکته که نباید هیچ گونه تبعیضی
بین زن و مرد باشد، به طور صریح
و آشکارا اشاره شد. اما علی رغم
وجود قوانین و قواعد مختلف و
اشاره صریح قانون اساسی، هنوز
پیشرفتهای چشمگیری در زمینه
برقراری تساوی زن و مرد به وجود
نیامده و تبعیضات پنهانی علیه
زنان در بسیاری از زمینه ها وجود
دارد.

در رابطه با سنتهایی که بر
خانواده های جامعه هند حکمفرما
است، نکته ای که قابل توجه و
دقت نظر می باشد، وجود بسیاری
از آداب و رسومی است که هنوز
تمایل به حاکمیت آنها در محدوده
خانواده وجود دارد. با این وجود
تلاش برای دستیابی به مقررات و
قوانین مناسب که بر همه عقاید و
ملتها غالب باشد، به طور آشکار در
اذهان سیاستگذاران کشور شکل
گرفته است. بررسی قوانینی که بر
اکثریت جوامع هندو، سیک، جین و
بودایی در پیش از استقلال هند
حکمفرما بود، قدم بسیار مثبتی در
راستای همین امر تلقی می گردد.
اگر چه آگاهی زنان در مورد
حقوقشان با توجه به قوانین جدید
بسیار زیاد نیست، ولی می تواند به
عنوان مقدمه ای برای از بین بردن
ناآگاهیهای آنان در زمینه های
مختلف حساب شود.

جامعه هند، بویژه پس از
استقلال، برای تضمین حقوق زنان
و ارتقاء منزلت آنان در قانون
اساسی این کشور، بندهای متعددی
را اختصاص داد. بند ۱۴ قانون
اساسی برابری زن و مرد را در برابر
قانون تضمین می کند. تحت قانون
ازدواج هندی که در سال ۱۳۳۳ به
تصویب رسید، یک هندی مادامی
که عقد ازدواج با کسی بسته است
به جز در صورت طلاق و جدایی،
نمی تواند با کس دیگری ازدواج
کند. تحت قانونی که به صورت
اصلاحیه در سال ۱۳۵۵ تصویب
شد حداقل سن دختران برای
ازدواج از ۱۵ به ۱۸ سال افزایش
یافت و به این ترتیب از ازدواج
دختران کم سن و سال جلوگیری
شد. در سال ۱۳۶۳ انتقال و خرید و
فروش زنان و دختران که در جهت
فحشاء بود به صورت اصلاحیه ای
منع شد. اعمال غیر قانونی و
جنایت آمیز علیه زنان توسط
شوهران و یا بستگان آنها در سال
۱۳۶۲ به صورت اصلاحیه ای منع
شد. در سال ۱۳۶۵ نمایاندن زن در
تبلیغات کتب، نشریات و امثال آن
به صورتی که خلاف اخلاق باشد،
منع شد و در سال ۱۳۶۶ از
خودکشی زن پس از فوت شوهر به
نحوی همه جانبه جلوگیری شد.
علاوه بر قوانین بالا که عمدتا به
امور خانوادگی محدود می شد، در
سطح وسیعتری که مربوط به
مسایل اجتماعی می شود، قانون
اساسی گامهای مؤثری در جهت
ارتقاء منزلت زن برداشته است.
طبق بندهایی در قانون اساسی،
بکارگیری زنان در کارخانجات،
معادن و کشاورزی بین ساعات ۷
بعدازظهر تا ۶ صبح منع شده
است. همچنین در سال ۱۳۵۵ به
تصویب رسید که باید مزد یکسان
به زن و مرد پرداخته شود و از
تبعیض نهادن به لحاظ جنسی
جلوگیری به عمل آید. همچنین بر
اساس قانون جانشینی که در سال
۱۳۴۷ به تصویب رسید، یک زن
هندی مالکیت کامل بر اموال خود
دارد و می تواند آن را به هر کسی
که بخواهد منتقل کند.

علی رغم تلاشهای زیادی که
برای قانونی کردن جایگاه زن در
متن جامعه هند به عمل آمده است
همچنان به دلایل مختلف از جمله
حضور فرهنگ و ساختهای
اجتماعی سنتی، اجرای این قوانین
در صحنه عمل با مشکلات زیادی
روبه رو است.

در جامعه کنونی هند، اغفال،
تجاوز و جنایت در مورد زنان و
دختران در زمره وقایع عادی و
روزانه است. موارد خودسوزی
عروس به دلیل نداشتن «دوری»
(اموالی که زن به شوهر می دهد)
کافی، از حوادث روزانه ایالات
مختلف است. علی رغم منع قانونی
و مجازات، همچنان ازدواج دختران
کم سن و سال انجام می گیرد.

جنایاتی که در جامعه هند علیه
زنان صورت می گیرد تکان دهنده
است. به عنوان نمونه در سال
۱۳۷۰ در هر ۵۴ دقیقه یک زن
مورد تجاوز قرار می گرفت. در هر
سال بیش از ۵ هزار مورد تجاوز و
۱۳ هزار مورد ربودن گزارش
می شود. موضوع مهم این است که
در اغلب موارد عدالت در مورد زنان
رعایت نمی شود و آنان نمی توانند
از طریق قانونی به حقوق خود
دست یابند.

زنان هندی و توسعه

امروزه این مبحث که آیا
توسعه اقتصادی و تکنیکی منجر
به توسعه فرهنگی و انسانی
می شود یا خیر، بحث بازِ جوامع
دانشگاهی و روشنفکری در تمام
دنیا است. در شرق، الگوهای
توسعه غرب با توجه به تجربه های
به دست آمده از این الگو با طرز
دید دیگری نگریسته می شود و
شرق و یا کشورهای در حال
توسعه، به وضعیت طبقاتی موجود
در غرب اشاره کرده و معتقدند که
پیشرفت اقتصادی و تکنیکی در
غرب باعث ایجاد شکاف عمیق تر
میان طبقات مختلف اجتماعی شده
و آمار جنایت، تجاوز، طلاق،
نژادپرستی و سایر عوامل ضد
فرهنگی رو به گسترش است.

دولت آقای رائو با تبعیت از
الگوهای توسعه غربی و
توصیه های بانک جهانی و صندوق
بین المللی پول، اصلاحات
اقتصادی را آغاز کرد و به دنبال آن
سرمایه های خارجی و سخت افزار
غربی همراه با نرم افزار و کالاهای
فرهنگی به این کشور سرازیر
شدند. ورود شبکه های مختلف
تلویزیونی از قبیل STAR TV
.BBC.CNN.انواع مدلهای
جدید زندگی غربی را به نسل جوان
کشور معرفی کرده و آنچه مربوط به
این بحث است، آمار طلاق و سقط
جنین در بین دختران نوجوان،
شیوه پوشش غربی، رفتارهای
فرهنگی غیر هندی و رقصهای
خیابانی (ROCK – DANCE)
به سبک کشورهای غربی و
افزایش آمار قتل و جنایت و
بزهکاری در بین جوانان و
نوجوانان از عوارض ناشی از این
اصلاحات است. بحث بررسی
نتایج سیاست اصلاحات در هند،
خود موضوع جداگانه ای است، اما
مجموعه داده ها در یک مختصر،
حاکی از آن است که مدلهای ارائه
شده با ساختار فرهنگی جامعه
غربی تطبیق نداشته و عوارض آن
بیشتر از عواید آن بوده است.

دولتهای غربی به تبعیت از
تئوری ژنرال دوگل، رئیس جمهور
فرانسه پس از جنگ دوم جهانی که
گفته بود «اگر در پی به دست
آوردن بازار کشوری هستید، ابتدا
باید سلیقه های زنان آن کشور را به
دست گیرید»، تلاشهای جدی
برای تغییر سلیقه زنان هند آغاز
کردند.

علاوه بر تأکید بر تبلیغات
تلویزیونی در خصوص نحوه
مصرف غربی، در سال ۷۴ ـ ۱۳۷۳
دو بار در دو مسابقه جداگانه،
دختران هند به عنوان ملکه زیبایی
و دختر شایسته جهان انتخاب
شدند! این موضوع نشان می دهد
که غرب برای به دست آوردن بازار

بزرگ ۳۰۰ میلیون نفری در هند
برنامه های وسیع و جدی دارد.
توسعه اقتصادی و تکنیکی در هند
نیز تاکنون منجر به توسعه انسانی
نشده است. همان طور که انتظار
می رفت، طی همین ۵ سال، فاصله
بین فقیر و غنی زیادتر شده و
تهذیب منحصر به فرد هندی و
شرقی، طی همین دوران کوتاه،
دستخوش تغییرات و انحرافات
جدی شده است.

حداقل ره آوردهای علمی و
تکنیکی مدل توسعه غربی، کنترل
آمار مرگ و میر در بین جمعیت به
خصوص کودکان بوده است. شاید
تنها مورد توسعه انسانی در غرب،
کنترل همین بلاهای دوره ای مرگ
کودکان بوده است. اما این توسعه
در هند اثری معکوس داشته است.
روزنامه PATRIOT در
شماره ای این مسأله را با ذکر آمار و
ارقام بررسی کرده و معتقد است،
هند از جمله کشورهای استثنایی
است که زنان قادرند کارهای
سنگین تر از مردان را انجام دهند.
و شواهد علمی هم معترف به آن
است که زنان هندی به لحاظ
ساختار فیزیکی (بیولوژیکی)
قوی تر از مردان هستند اما سالانه
تعداد زیادی از دختران در مقایسه
با پسران می میرند. چرا؟

بر اساس گزارش یونیسف، در
مقابل هر ۱۰۰ مرد در هند فقط
۹۳ زن وجود دارد. با این محاسبه
می توان گفت حدود ۴۰ تا ۵۰
میلیون دختر از جمعیت هند مفقود
گردیده است. همان طور که گزارش
اذعان می دارد با توسعه تکنیکی در
هند و با بکارگیری روش تشخیص
«سونوگرافی» که جنسیت فرزند را
قبل از تولد مشخص می کند،
خانواده های سنتی هند که
مردسالار بوده و فرزند دختر
عوارض و نتایج نامطلوبی به بار
می آورد، جنین دختران را در
ماههای اولیه شناسایی کرده و آنها
را نابود می کنند.

یونیسف نتیجه گیری می کند
که مسأله مرگ دختران در هند
ارتباطی به فقر خانواده ها ندارد.
چون طبقه متوسط به امکانات
پزشکی نظیر «سونوگرافی» در
هند دسترسی دارد. این گزارش با
اشاره به آمار معتقد است که: در
ایالتهای ثروتمند نظیر «پنجاب» و
«هاریانا»، کمترین نرخ برابری
زنان نسبت به مردان مشاهده
می شود. اما از طرف دیگر در
«کرالا» یکی از فقیرترین ایالتهای
کشور، تعداد زنان از مردان بیشتر
است.

بنابراین مشکل زنان در هند
مشکل فرهنگی است و مسایلی
مثل «دوری» و مرگ و میر کودکان
دختر و سقط جنین مؤنث و
خودکشیهای زنان و دهها مورد آزار
و اذیت زنان در خانواده های هند
همیشه ریشه در فرهنگ و سنت
این کشور داشته و کمتر ارتباطی با
فقر و مسایل مالی دارد.

قطعا آنچه را که یونیسف به
عنوان علت العلل موضوع زنان در
هند با ارائه چند نمونه ادعا کرده
است، نمی تواند مورد اعتنای
تحقیقات علمی قرار گیرد. اگر چه
مسایل فرهنگی یکی از دلایل
اصلی رنج و بیزاری زنان در جامعه
و خانواده های هندی است اما
موارد زیادی وجود دارد که فقر
عامل اصلی نگاه به زن و یا فرزند
دختر بوده است. شاید مشکل
فرهنگی باعث ایجاد سلطه توسط
شوهر یا مدیران مؤسسات در
جامعه باشد، اما مطمئنا مسأله
فرهنگی تنها دلیل فروختن
فرزندان نیست که یک نمونه از
هزاران مورد مشکلات مالی و
تبعات فرهنگی در هند شاید کفایت
کند.

آداب و رسوم و فرهنگ

مردم این کشور

نام هند در صحنه گیتی همراه
با تنوع قومیت، آداب، رسوم و زبان
ثبت شده و به همین خاطر نگاهی
از هر زاویه به این کشور ۸۵
میلیونی، حکایت از شگفتیهای
زیادی دارد. ازدواج در هند نماد
خاصی از آداب و رسوم و
برنامه های ادیان مختلف خصوصا
هندوهایی که مورد بررسی قرار
گرفته است می باشد، گرچه به
تحریر کشیدن این موضوع نیازمند
تحقیقی بسیار گسترده و عمیق
است، ولی به طور اختصار و کوتاه
به آن پرداخته ایم.

ازدواج در آئین هندو

گرچه در مورد اعتقاد به سنت
ازدواج و رسومات آن، نظرات
گوناگونی در هند وجود دارد، اما
نهاد ازدواج در میان تمامی هندوها
و سایر ادیان از درجه اهمیت
واحدی برخوردار است و در همین
ارتباط ازدواج در اکثر متون مذهبی
هند به مثابه یک فریضه مذهبی
آمده است.

متون مذهبی «وداها»،
«حماسه ها»، «یورانا» و همچنین
متون مذهبی «بودائیسم» و
«جِینیسم» ازدواج را یک فریضه
مذهبی قلمداد می کنند. ازدواج که
در لغت هندو «ویواه» خوانده
می شود، به عنوان یک وظیفه
اساسی برای هر «هندو» محسوب
می گردد. بر اساس اعتقادات مذهب
هندوئیسم، هر انسان بایستی پنج
قربانی بزرگ انجام بدهد. انجام
این پنج قربانی تنها زمانی ممکن
است که فرد ازدواج کرده باشد.
بنابراین زن یا مرد تا زمانی که
ازدواج نکرده باشد نمی تواند این
پنج فرض بزرگ را انجام دهد.
زندگی مشترکی که زن و مرد
تشکیل می دهند در هندوئیسم،
«گرهیاستا» خوانده می شود و پنج
قربانی مذکور تقدیم به خالق
هستی «براهما» خدایان هندو،
اجداد، عناصر و همنوعان می گردد.

بنابراین دختر و پسر هر دو،
جایگاه خاصی در مذهب
هندوئیسم دارند. هندوها برای تولد
فرزند پسر، اهمیت ویژه ای قائل اند،
زیرا معتقدند که تولد فرزند پسر
منجر به رستگاری یا آزادی
می شود. بر اساس اعتقادات
هندوئیسم، زنان خلق شده اند که
وظیفه مادری را به عهده بگیرند و
مردان آفریده شده اند که بتوانند پدر
شوند. ازدواج در هندوئیسم از لحاظ
نظری یکی از مراسم مذهبی
چندگانه مبنی بر «اهدای بدن» یا
«قربانی بدن» است که زن و مرد
هندو بایستی در یک مقطع از
زندگی شان آن را انجام دهند.

بر اساس اعتقادات مذهب
هندوئیسم، باید دختر را به محض
رسیدن به سن مناسب برای
ازدواج به خانه بخت فرستاد و اگر
پدر و یا قیم دختری که به سن
ازدواج رسیده، تا سه سال پس از
این مقطع او را به خانه بخت
نفرستد، گناه بزرگی مرتکب شده
است و در همین حال اگر والدین،
دختر را در این مدت به خانه بخت
نفرستند، دختر آزاد است که زوج
خود را به دلخواه خود انتخاب کرده
و با او ازدواج کند.

گرچه سن ازدواج در مناطق
شهری هند رو به افزایش است، اما
ازدواج کودکان و ازدواج در سنین
پایین تر هنوز هم در روستاهای
هند مرسوم است. سنین ازدواج در
هند از نوزاد ۶ ماهه شروع می شود
و تا سنین بالا ادامه می یابد.
هم اکنون در بسیاری از مناطق
روستا