پاورپوینت کامل نگاه به رفتار دیگران، بهره گیری ازانتقادهای دیگران ۵۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاه به رفتار دیگران، بهره گیری ازانتقادهای دیگران ۵۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاه به رفتار دیگران، بهره گیری ازانتقادهای دیگران ۵۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاه به رفتار دیگران، بهره گیری ازانتقادهای دیگران ۵۷ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۴

ر قسمتهای پیش، به چند مورد از
روشهایی که در امر تربیت نفس و خودسازی
به کار می آیند پرداختیم و در این قسمت، به دو
مورد دیگر از آنها می پردازیم و با آن بحث را در

این قسمت به پایان می بریم.

۴ـ نگاه به رفتار دیگران

در رنگ و دقت در کارهایی که از دیگران
سر می زند اگر از روی خودخواهی و عیب جویی
و برای سرزنش آنها صورت بگیرد امری
مذموم و ناپسند است و ثمره ای جز فساد و
فراموشی از خود ندارد.

امیر مؤمنان می فرماید: «فَمَنْ شَغَلَ نفسَه
بغیر نفسه تحیَّر فی الظّلمات و ارْتَبک فی
الهلکات و مَدَّتْ به شیاطینُه فی طغیانِه». آن
کس که از روی اصلاح نفس، سر باز زند و به
عیوب دیگران و به غیر خود مشغول شود در
تاریکیهای گمراهی، سرگردان گشته و در
هلاکتها واقع خواهد شد و شیطانهای گمراه
کننده اش او را به سرکشی خواهند کشاند.(۱)

در یک روایت معتبر، امام باقر علیه السلام
فرمود: «انّ اقرب ما یکون العبد الی الکفر ان
یواخی الرّجل الرّجِل علی الدّین فیحصی علیه
عثراته و زلاّته لیعنّفه بها یوماما». نزدیکترین
حالت انسان به کفر این است که شخصی با
دیگری پیمان برادری دینی ببندد، سپس
لغزشها و عیوب او را در نظر بگیرد تا روزی او
را بدانها سرزنش کند و بی آبرو سازد.(۲)

باز در حدیث دیگری امام صادق
علیه السلام از رسول خدا(ص) نقل می کنند که
آن حضرت فرمود: «من اذاع فاحشه کان
کمبتدئها و من عیر مؤمنا بشئ لم یمت حتّی
یرتکبه». کسی که فعل زشت دیگری را که از
مردم پوشیده است افشا کند مانند آغازگر آن
است و هر کس مؤمنی را به کاری یا صفتی
سرزنش کند نمی میرد تا این که خود بدان
گرفتار گردد.(۳)

امام راحل(ره) در این باره می گویند: «هیچ
عیبی بالاتر از آن نیست که انسان عیب خود را
نفهمد و از آن غافل باشد و با آنکه مجموعه
عیوب است به عیوب دیگران بپردازد».(۴)

و اما اگر این عمل، به خاطر درس گرفتن و
آموختن باشد خوب و پسندیده است، زیرا
انسان از آنجا که حبّ ذات دارد، به صفات و
شؤونات خود نیز علاقه مند است و لذا ممکن
است شخصی دارای صفاتی ناروا و زشت باشد
ولی در عین حال خود به ناپسند بودن و قباحت
آن چندان توجهی نداشته باشد ـ و به همین
خاطر، نوع انسانها وقتی در برابر آینه قرار
گیرند، از نقاط زشت صورت خود غافل اند خود
را زیبا و از افراد خوش قیافه خیال می کنند. هر
چند این گونه نباشند ـ ولی همین صفت و یا
کار را وقتی از دیگری مشاهده کند، به خوبی
متوجه عیب و قباحت آن می شود.

قرآن کریم در آیات مختلف، بدین حقیقت
اشاره فرموده است، چنان که نسبت به شیوه و
رفتار منافقان می فرماید: «و اذا قیل لهم لا
تفسدوا فی الارض قالوا انّما نحن مصلحون».
هر گاه بدانان گفته می شود که در زمین فساد به
پا نکنید می گویند ما مردمانی اصلاح طلب
هستیم.(۵)

و نیز در چندین مورد در خصوص عملکرد
کفّار می فرماید: «… و زیّن لهم الشیطان
اعمالهم …» شیطان کارهایشان را در نظرشان
زیبا جلوه داد.(۶)

بنابراین، اگر نگاه انسان به شیوه زندگی و
عمل دیگران از این دیدگاه صورت پذیرد که
چون این نحوه رفتار در نظر او ناروا و مذموم
جلوه گر شده و او آزاد از علایق نفسانی و حبّ
ذات به زشتی و ناپسند بودن آن واقف گردیده
است و باید بکوشد که او بدان صفت و یا عمل
دچار نگردد نه تنها چنین کاری نکوهیده نیست
و نه تنها فسادی بر آن بار نخواهد گشت بلکه
خود از عوامل تربیت نفس و پی بردن به
زشتیهای اخلاقی برای ترک آنهاست.

فرق این بحث با قبل آن، در این است که
در بحث پیش، نحوه رفتار دیگری با شخص،
میزان داوری قرار می گرفت تا بر اساس آن
همان گونه رفتار را با او در پیش گرفته و عمل
کند ولی در این گفتار، رفتارها و صفات به طور
عموم مطرح اند و به نحوه عملکرد دیگران با او
محدود نمی گردد و این شیوه، اساسا ملاکی
است برای تشخیص هر صفت و کار ناسره و
مذموم چه در ارتباط با او باشد و چه نباشد.

شیخ اجلّ سعدی می گوید: «لقمان را
گفتند: ادب از که آموختی؟ گفت: از بی ادبان. هر
چه از ایشان در نظرم ناپسند آمد، از فعل آن
پرهیز کردم.»(۷)

طبق روایتی از امام عسکری علیه السلام،
آن حضرت فرمود: «برای ادب کردن و تربیت
نفست همین بس است که از آن چه از دیگران
در نظرت ناپسند می آید، دوری گزینی.»(۸)

مثلاً ممکن است مردی مشاهده کند که
شخصی نسبت به همسر خود از خویش محبت
نشان نمی دهد و با بهانه گیریهای بی مورد
زندگی را بر خود و خانواده اش سخت و غیر
قابل تحمل ساخته است و به جای این که
کانون زندگی اش را گرم و باصفا نگه داشته و با
اخلاق خوش و تحمل و صبر، گذران عمر را به
زن و فرزند خود گوارا و شیرین سازد، به
گونه ای با آنها سخن می گوید و عمل می کند و
رفتاری از خود نشان می دهد که دنیا را در نظر
آنها تیره و تار می کند و امید به زندگی را در
جان آنها می کشد و خود را به خسارت و
زیانکاری در دنیا و آخرت مبتلا می کند.

هر انسان عاقل و اندیشمندی ممکن است
با دیدن این رفتار در خود احساس ناخرسندی و
تنفّر کند و زشتی آن را به درستی درک کند.
چنین شخصی، اگر دارای این صفت و شیوه
باشد و بخواهد در صدد اصلاح خود باشد به
خوبی می تواند به عیب نفس خویش واقف
شود و در پی رفع آن باشد.

همچنان که ممکن است خانمی در محیط
زندگی نسبت به وظایفش در مقابل شوهر و
فرزندان خود سستی نشان دهد و با
بهانه گیریهای بیجا و به رخ کشیدن زندگی و
وضع فلان همکار شوهر و یا خویشان و
همسایگان و با چشم و هم چشمیهای خود و
انتظارهای فوق تحمل همسر، راحتی و
آسایش روحی و جسمی را از کانون خانواده اش
سلب کرده و چند روزه عمر را که باید با تفاهم
و همکاری و قناعت و اعصاب و فکر آرام
سپری گردد، به معرکه بگومگوهای ملال آور و
درهم شکننده و میدان مشاجره و جنگ و
نزاعهای لفظی و خانمان سوز، تبدیل کند، و در
عین حال، خود از زشتی کار خویش بی خبر
باشد و خود را با این گونه عملکرد، صاحب حق
نیز بداند، ولی با توجه و مشاهده وضعیت
اسف بار برخی خانواده ها که در اثر رفتار مشابه
آنچه او بدان مبتلاست، همواره در آتش
اختلاف و درگیری و فشارهای روانی و عصبی
و احیانا گناهان و جرایمی که شوهر به خاطر
تأمین خواسته های نامشروع و زیاده طلبیهای
همسر خود مرتکب می شود، می سوزند، به خود
می آید و به بدی و ناشایست بودن اخلاق
خویش اذعان می کند و اگر انسان عاقلی باشد
در اصلاح آن می کوشد و به فرموده امام
عسکری علیه السلام، همین امر برای تربیت و
تأدیب او کافی است.

البته، برای تشخیص صحیح و مطابق با
واقع صفات منفی و ناروا بودن رفتار و عمل
دیگران توجه به دو امر اساسی ضرور است تا
قضاوت شخص در این باره دچار انحراف و
کج اندیشی نگردد:

۱ـ این نگاه، نباید از روی محبت شدید و
علاقه مفرط باشد. زیرا عشق و دوستی موجب
می شود که فعالیت ذهن و فکر، محدود و
هدایت شده گردد و اندیشه و عقل تحت الشّعاع
محبت و در دایره حاکمیت آن قرار گیرد. و لذا
چشم را از دیدن زشتیهای محبوب کور، و
گوش را از شنیدن حقایق تلخ و ناروا در باره او
کر می کند.

سعدی شیرازی می گوید: «حسن میمندی
را گفتند: سلطان محمود چندین بنده صاحب
جمال دارد که هر یکی بدیع جهانی اند، چگونه
افتاده است که با هیچ یک از ایشان میل و
محبتی ندارد چنان که با ایاز، که حسن زیادتی
ندارد؟ گفت: هر چه به دل فرو آید در دیده نکو
نماید.

هر که سلطان مرید او باشد

گر همه بد کند نکو باشد.

اگر به چشم ارادت نظر کنی در دیو

فرشته ایت نماید به چشم کرّوبی.(۹)

این محبوب، گاهی شخص است و گاهی
گروه خاصی است که او بدان تعلق دارد و زمانی
هم محیط خاص و یا شئ معینی است.

قرآن کریم، در دو جا این گونه می فرماید:
«کلّ حزب بما لدیهم فرحون» هر گروهی بدان
چه در نزد آنهاست خوشنودند.(۱۰)

این آیه کریمه، به تأثیر تعیین کننده
وابستگی و تمایل به حزبی خاص در جهت
هدایت و سوق دادن فکر و اندیشه به سوی
پذیرش هر آنچه از ناحیه آن گروه عرضه
می گردد ـ خواه آن داده ها حق باشند و یا
باطل ـ اشاره دارد.

۲ـ همچنان که برای رسیدن به قضاوتی
واقع گرایانه نسبت به کارها و حوادث، نباید نظر
بدان از روی محبت باشد. نگاه از روی دشمنی
و عناد نیز مسیر فکر و داوری را منحرف کرده
و دیده شخص را از دریافت حقیقت و واقع، باز
می دارد. و چه بسا صفات خوب در نظرش بد
آید و کار پسندیده و یا حادثه ای خوشگوار در
دیدگاه او ناپسند و یا تلخ جلوه گر شود.

امیر مؤمنان(ع) می فرمایند: «إذا أقبلت
الدّنیا علی قوم أعارتهم محاسن غیرهم و إذا
أدبرت عنهم سلبتهم محاسن أنفسهم». هر

گاه دنیا به کسانی روی آورد نیکوییها و کارهای
خوب دیگران را هم بدانان نسبت دهند و
زمانی که بدانان پشت کرده و مردم از آنها
رویگردان شدند، خوبیهای خود آنها را نیز
نادیده می انگارند و کمالات آنها را از یاد
می برند.(۱۱)

و به قول سعدی:

کسی به دیده انکار اگر نگاه کند

نشان صورت یوسف دهد به ناخوبی

و نیز:

وان که را پادشه بیندازد

کسش از خیل خانه ننوازد

بنابراین، دید واقع بینانه آن است که
شخص ناظر بر کنار از حبّ و بغض، و جدای از
محبت و یا عناد مف