پاورپوینت کامل روشهای عام ۵۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل روشهای عام ۵۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل روشهای عام ۵۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل روشهای عام ۵۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۶۴

عبودیّت

از عنوانهای مهمی که خالق جهان برای
موجودات خود قرار داده و معرفی فرموده است
عنوان «عبودیّت» است، چنان که در آیه کریمه
می فرماید: «إن کلّ من فی السّموات و الأرض
الاّ آتی الرّحمن عبدا». هر یک از موجودات
آسمان و زمین بنده پروردگاراند.(۱)

راغب اصفهانی ریشه این عبودیت را اصل
ایجاد می داند.(۲) و چون موجودات جهان در
اصل وجود و بقاء آن به مبدأ خلقت وابسته اند و
این وابستگی و ذلت در برابر آفریدگار هستی
عین موجودیت آنهاست، سراسر پدیده ها و
مظاهر وجود، «عبد» اویند. و این تسلیم و
بندگی در برابر حق را با افتخار پذیرا شدند.

قرآن کریم می فرماید: «فقال لها و للارض
ائْتِیَا طوعا أو کرها قالتا أتَیْنا طائعین»

سپس به آسمان و زمین گفت از روی
رغبت و کراهت تسلیم شوید. آنها گفتند ما با
میل و رضایت سر فرود می آوریم.(۳)

این نوع از عبودیت، همچنان که یاد شد
لازمه اصل آفرینش است و همه موجودات را
شامل می شود و انسان نیز از این جهت که
مخلوق او است، محکوم آن است. ولی انسان،
متناسب با شرافت وجودی خود که موجودی
مختار و سرنوشت ساز است، امکان دستیابی به
عبودیتی شریفتر دارد و آن نوعی از بندگی
است که تنها با اراده و خواست خود او قابل
تحصیل است و او از رهگذر پذیرش این بندگی
و التزام به لوازم آن، به آن می رسد.

البته گاهی قرآن کریم به کافران نیز عنوان
«عباد» داده است.(۴) ولی روشن است که
مقصود از آن معنای نخست است که منشأ آن،
اصل خلقت و وجود است، ولی عبودیتی که
ویژه مقام انسان و در مرحله ای نازلتر برای
برخی موجودات دیگر نیز ثابت است، جز از راه
بندگی کردن و تن به عبودیت حق دادن، قابل
کسب نیست.

و لذا در بسیاری از آیات قرآن صفت
«عبد» برای انبیا و صالحان ذکر گردیده و به
عنوان برترین اوصاف و افتخارآمیزترین آنها،
برای آنان معرفی شده است.(۵) و بالاتر اینکه
هر انسان مؤمنی مکلف است در مقام تشهد
نماز حداقل روزانه نه بار بهترین خلق خدا را با
وصف عبودیّت یادآوری کند و حتی آن را پیش
از شهادت به درجه رسالت بر زبان و دل جاری
کند.

عبادت

گفتیم انسان در قبال آفریدگار جهان از دو
نوع عبودیت برخوردار است، در یک نوع آن
سایر موجودات نیز با او شریکند و قسم دیگر
آن ویژه مقام او و برخی محدود از موجودات
دیگر است. تکلیف بشر این است که خود را از
آن مرتبه عام بدین درجه خاص ارتقا دهد و
عبودیت جهان شمولی را در خود به کمال
عبودیت ویژه خویش مبدل سازد، و این راهی
جز «عبادت» و پرستش ندارد. و عبادت، اظهار
همان عبدیّت حقیقی مشترک بین انسان و
سایر موجودات، و اقرار به همان بندگی است.

این اقرار مداوم و تلقین مستمر به قلب، که
در عمل زبان و سایر اعضا ظهور می یابد رفته
رفته نفس انسان مختار را در سیطره خود
می گیرد و دل او را نشیمنگاه خویش می کند و
از بنده سرکش، عبدی مطیع می سازد. بنابراین
«عبادت» انسان را از عبودیتی ساده و عمومی
به عبودیتی تکامل یافته و خاص می رساند و از
بندگی فطری و جبری، عروج داده و او را به
عبدیتی از روی اراده و با معماری خود او واصل
می کند.

بر اساس آنچه مذکور شد نکاتی به دست
می آید:

۱ـ عنوان «عبد» به معنای عام آن شامل
هر انسانی از مؤمن و کافر است و ریشه عبدیّت
بدین معنا، اصل خلقت و آفرینش است.

۲ـ منشأ عبودیت الهی در انسان، همان
بندگی تکوینی و فطری و ظهور و پیاده شدن
آن در فکر و قلب و عمل افراد بشر به عنوان
موجود مختار است، که در سطحی کمال یافته
و بسیار عالی تر در او محقق می شود.

۳ـ هیچ عنوانی شریفتر و بایسته تر و
کارسازتر برای انسان، از مقام عبودیت حق
نیست و حتی وصول به مقام رسالت و ولایت
نیز متوقف بر دستیابی به بالاترین درجه از
درجات آن است.

۴ـ عبادت، نردبان ترقی و صعود از مرتبه
ساده ای از عبودیت، به مرحله پیچیده و کمال
یافته آن است و لذا عبودیت یک وصف حقیقی
است، که حاصل و ثمره عبادت محسوب
می شود.

۵ـ موجودات دیگر، گرچه تسبیح گوی
حقّ اند،(۶) ولی این تسبیح لازمه همان
آفرینش آنهاست و لذا این عمل، برای آنها
فطری و غریزی و جبری ـ نه اکراهی ـ است و
به همین جهت این کار، جز آنچه خداوند در
اصل خلقت آنها برایشان تعیین و مقرّر فرموده
است، کمالی به آنها نمی بخشد، در حالی که
عبادت انسان چون با اختیار از او صادر می شود،
کمال آفرین و موجب رشد است و او را از نقص
به کمال و از مرحله ای نازل به درجه ای بالاتر
صعود می دهد.

۶ـ روشن شد که عبادت در مورد انسان،
سودآور و بهره دهنده است و این منفعت حاصل
از آن جز نفس نیایشگر مرجعی ندارد و هیچ
نفعی از آن عاید خداوند معبود نمی گردد.
همچنان که ترک آن نیز هیچ گونه ضرری
متوجه ذات اقدس او نمی کند.

امیر مؤمنان علیه السلام می فرماید: «فانّ
اللّه ـ سبحانه و تعالی ـ خلق الخلق حین
خلقهم غنیا عن طاعتهم آمنا من معصیتهم
لأنه لا تضرّ، معصیته من عصاه و لا تنفعه طاعه
من اطاعه» خداوند متعال، در حالی که از
طاعت موجودات بی نیاز و ازمعصیت آنها در
امان بود، آنان را آفرید، زیرا نه نافرمانی
گناهکاران بدو ضرری می رساند و نه اطاعت
مطیعان به او سودی عاید می کند.(۷)

جلوه های عبادت

عبادت و پرستش، جلوه های مختلف دارد
که به برخی از آنها اشاره می کنیم:

۱ـ نماز

قرآن کریم در تأثیر تربیتی نماز این چنین
می فرماید: «و اقم الصّلاه إنّ الصّلاه تنهی عن
الفحشاء و المنکر …» نماز را به پای دار، زیرا
نماز از فحشا و منکر نهی می کند.(۸)

البته در این خصوص چند نکته لازم به
ذکر است.

الف: مقصود از نماز در این آیه، طبیعت
نماز است که یاد خداست، همچنان که در آیه
دیگری می فرماید: «و أقم الصلاه لذکری» نماز
را برای ذکر من به پای دار.(۹) و چنین نمازی
قطعا بازدارنده از بدیهاست، ولی عملی که تنها
صورتی از نماز داشته باشد از چنین خاصیتی
بی بهره است، گرچه بر آن هم فوایدی بار است
و انجام دادنش واجب است.

۲ـ در آیه کریمه دستور، اقامه نماز است،
همچنان که در آیات بسیار دیگر این چنین
است، و این نکته روشنی است که بر پا داشتن
نماز غیر از خواندن آن است، که اگر بدین
صورت فریضه نماز عملی شود، تأثیر مثبت و
فراوان آن بر فرد و اجتماع قابل انکار نیست.

۳ـ آیه شریفه می فرماید: نماز از بدیها نهی
می کند و این بدان معنا نیست که هر کس نماز
بگذارد، دستش برای گناه بسته است. چه بسا
کسانی هستند که در حال نماز هشدار آن را
می شنوند ولی سپس بر اثر غلبه هوا و
خواسته های نفسانی به سوی برخی بدیها و
گناهان رانده می شوند و این نقص از نماز
نیست، بلکه از شخص نمازگزار است که تلاش
بایسته ای نکرده تا خود را به مقام عبودیت و
بندگی حق برساند.

۴ـ اگر مقصود از «صلاه» همان ظاهر
عمل باشد نیز چنین شخصی که تنها به
صورت آن اکتفا کرده است، در مقایسه با کسانی
که هیچ سر و کاری با آن ندارند، در این
خصوص متفاوت است و شخص نمازگزار
نسبت به تارک آن، پرونده جنایی کمتری دارد.

حضرت امام می فرماید: «… در اسلام از
نماز هیچ فریضه ای، بالاتر نیست. چطور در
نماز این قدر سستی می کنید؟ از نماز همه این

مسایل پیدا می شود. شما پرونده هایی که در
دادگستریها، در جاهای دیگر، دادگاهها هست،
بروید ببینید. از نمازخوانها ببینید پرونده ای
هست آنجا؟ از بی نمازها پرونده هست. هر چه
پرونده پیدا کنید، پرونده بی نمازهاست. نماز
پشتوانه ملت است.»(۱۰)

۲ـ روزه

نقش بسیار سازنده و تربیتی روزه بر کسی
پوشیده نیست.

امام صادق علیه السلام در جواب مفضل
ابن عمر که از آن حضرت پرسید: چه عملی
شیطان را از ما دور می سازد، چند عمل را
برشمردند و در مرحله نخست فرمودند:
«الصّوم یسّود وجهه …» روزه صورت شیطان
را سیاه می کند.(۱۱)

و شاید این تعبیر، کنایه از ناکامی و
شکست شیطان باشد، که روزه دار با این عمل
خود تلاش او را نافرجام و بی اثر می سازد. و در
مثال هم می گویند: «فلانی کار خود را پیش برد
و روسیاهیش برای فلان انسان بدخواه
باقی ماند».

امام خمینی می گویند: «… این ضیافت
همه اش ترک است، ترک شهوات از قبیل
خوردنیها، نوشیدنیها و جهات دیگری که
شهوات انسان اقتضا می کند. خداوند دعوت
کرده است ما را به اینکه شما باید وارد بشوید
در این میهمانخانه و این ضیافت هم، جز