پاورپوینت کامل آموزه های زندگانی حضرت زهرا(س)(۲صفات همسران در خانواده فاطمه زهرا(س) و امیر مؤمنان(ع)) ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آموزه های زندگانی حضرت زهرا(س)(۲صفات همسران در خانواده فاطمه زهرا(س) و امیر مؤمنان(ع)) ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آموزه های زندگانی حضرت زهرا(س)(۲صفات همسران در خانواده فاطمه زهرا(س) و امیر مؤمنان(ع)) ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل آموزه های زندگانی حضرت زهرا(س)(۲صفات همسران در خانواده فاطمه زهرا(س) و امیر مؤمنان(ع)) ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۶

* خانه و خانواده

نخستین مجموعه و نهادی که با کمترین
افراد و بیشترین ارزشها در جامعه تشکیل
می شود، خانواده است. محفلی که در آن شالوده
شخصیت انسانها و بنیان باورهای آنان
پی ریزی می شود و از چنان عظمتی برخوردار
است که گاه پرورش یافته های آن مسیر تاریخ
انسانیت را تغییر داده، چراغ مصطفوی یا شرار
بولهبی می افروزند.^(۱)

از آغاز آفرینش و شروع زندگانی آدم و حوا
تاکنون، دوره های گوناگون تاریخی پدید آمده و
آداب و رسوم مختلفی بر نظام خانوادگی
حکمفرما بوده است^(۲) برخی از صاحبان فکر و
اندیشه با توجه به قداست خانواده، رهنمودهای
هدایت بخشی ارائه داده اند و پاره ای از دولتها و
سران استکباری برای دست یابی به اهداف
شوم خود، بیشترین تلاش خود را صرف فساد
و تباهی این کانون ارزشمند نموده اند.

آیین آسمانی اسلام، مجموعه ای از
کاملترین و ناب ترین آموزه های سعادت آفرین و
جاودانه برای خانواده ارائه داده است؛ با نگرشی
جامع و بی نظیر، به تمامی ابعاد جسمانی و
روحانی انسانها توجه داشته و جلوه های
گوناگون فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی این
نهاد مقدس را مورد نظر قرار داده است. از
این رو، گاه در آیات قرآن و زمانی در سخنان
پیشوایان و یا سیره معصومان علیهم السلام به
این مهم پرداخته شده است.

با نگاهی به مجموعه آیات قرآن، نخست
خانواده های نمونه ای را می بینیم که خداوند
متعال برخی از آنان همچون خانواده ایوب،
زکریا، صالح، موسی، یوسف و حضرت
محمد(ص) را مثال زده و با گشودن دفتر
زندگانی آنان، همگان را به درس آموزی و
عبرت پذیری دعوت نموده است.^(۳) سپس با
پرداختن به ارزش خانواده، آسایش، هدایت و
احسان در این کانون مورد بحث قرار گرفته
است.^(۴) در دیگر آیات، ابعاد اجتماعی خانواده و
صفات همسران را می نگریم که با اشاره به
روابط خانوادگی، جلوه های عدالت، امنیت،
محرومیت، صلح و تبعیض بیان شده است.^(۵)

سلسله سخنان معصومان ـ درود خداوندی
بر آنان ـ و سیره زندگانی آنها، راهنمای
اطمینان بخش دیگری است که شیوه های
شروع زندگی شیرین را مطرح نموده و ابعاد
گوناگون محفلی پر نشاط و جمعی باصفا را در
محیط خانه ترسیم می کند تا بدون آشفتگی
خاطر، یکایک سخنان و رفتار آنان را
دستورالعملهایی مقدس و شیوه هایی
رشدآفرین و پویا بدانیم و در مراحل مختلف
زندگی بدانها عمل کنیم.

* * *

«صفات همسران در خانواده فاطمه زهرا و
امیر مؤمنان(ع)» نخستین بخش از سلسله
آموزه های زندگانی حضرت زهرا(ع) است که در
گفتار و رفتار آن پاک بانو تجلی یافته است. در
این نوشتار به دوازده صفت از صفات ارزنده و
حیات بخش می پردازیم و همراه با برخی از
سخنان دیگر معصومان(ع)، ابعاد دیگری از
بحث را ترسیم می نماییم.

با هم اولین صحیفه صفات حضرت
زهرا(ع) را در محیط خانه و خانواده می گشاییم
و با عشق و اندیشه بیشتر به صید گوهرهای
معرفت و دانایی می پردازیم:

۱. بصیرت و بینش نسبت به زندگی

نخستین گام موفقیت انسان در گستره
حیات، بهره مندی از بینشی روشن و بصیرتی
آسمانی است؛ دیدگاهی که آفرینش را در آیینه
نگاه آدمی به صورتی زیبا و حقیقی به تصویر
می کشاند. آنان که از این مائده الهی بی بهره اند،
زندگی خویش را «ساحل تفریح و
خوشگذرانی» و یا «میدان بازی و سرگرمی»
می دانند و دامنه تلاش خود را در روزهایی
زودگذر، به دست فراموشی می سپرند.

فاطمه زهرا(ع) با نگاهی از آن سوی دیده
ظاهری به آفرینش می نگریست. نوری
برخاسته از خودسازی، معنویت و تهذیب نفس
از عمق جان او نمایان بود که با آن تمامی
ظلمتها و تیرگیهای باطنی حیات کنار زده
می شد و حقیقت هستی در برابر نگاه او نمایان
می گردید.^(۶) از این رو، هیچ گاه زر و زیور
زندگی از او دلربایی نکرد و لذات و خوشیهای
زودگذر، فریبای دل و دیده او نگردید.

هنگامی که سخن از دنیا و آنچه که او دل
در گرو آن دارد و شیفته آن است مطرح می شد،
با روشن بینی مهربانانه ای می فرمود: از دنیای
شما سه چیز را بسیار دوست دارم:

۱. تلاوت قرآن

۲. نگاه به چهره رسول خدا(ص)

۳. انفاق در راه خدا.^(۷)

و چون رسول اکرم(ص) به او فرمود:
دخترم! آیا دوست داری دعایی به تو بیاموزم که
هیچ کس آن را نمی خواند مگر آنکه
خواسته های او تحقق می پذیرد؟ در پاسخ پدر
بیان کرد:

«پدر جان! چنین دعایی از دنیا و آنچه در
آن است نزد من محبوب تر است.»^(۸)

و با فرا گرفتن آن دعا، هیچ گاه رسالت
خود را در عرصه انسانیت و عبودیّت فراموش
نکرد و جلوه های رفاه و خوشی او را از فکر
دیگران غافل ننمود.

فاطمه(ع) نمونه کامل و تمام عیار سخن
پدر بود که فرمود:

«من و هر کس (پیروی ام) می کند با بینایی
و بصیرت به سوی خدا دعوت می کنیم.»^(۹) زیرا
در لحظه هایی که وسوسه های شیطانی و گرد و
غبار نفسانی مقابل دیدگان انسان قرار گرفته او
را به معصیت و نافرمانی سوق می دهد، او با
بینشی روشن و به دور از احساسات راه رشد و
سعادت را فراموش نکرده، تنها یک هدف را
دنبال می کند و آن «رضایت پروردگار بزرگ»
است و بس.

شبی که آن حضرت در سن نه سالگی به

منزل شوهر پا نهاد، با چشمانی اشکبار و حالتی
نگران رو به همسر خود کرد و فرمود: «در باره
حال و رفتار خود فکر کردم و به یاد پایان عمر
خویش و منزلگاه دیگر به نام قبر افتادم که
امروز از خانه پدر به خانه شوهر منتقل شدم و
روزی دیگر از اینجا به خانه قبر و جایگاه ابدی
خود خواهم رفت.

در این آغازین لحظه های زندگی تو را به
خدا سوگند می دهم که بیا به نماز بایستیم تا با
هم در این شب خدا را عبادت کنیم.»^(۱۰)

بالای هفت پرده نیلی است جای ما

پا چون حباب بر سر دنیا گذاشتیم

ما را بس است جلوه گه شاهدان قدس

دنیا برای مردم دنیا گذاشتیم^(۱۱)

شناخت بیکران فاطمه(ع) و وسعت
معرفت آن پاک بانو چنان بود که هیچ گاه خود را
در برابر دستورات خداوند و سخنان
رسول اللّه (ص) صاحب نظر نمی دید، با عشقی
روزافزون سر بر آستان تقدیر الهی و اراده
خداوندی می نهاد و با قلبی پرعطوفت و نگاهی
پر شوق می فرمود:

رضیتُ بما رضی اللّه ُ لی و رسولهُ^(۱۲)

خشنودم به آنچه که خدا و پیامبر او برای
من رضایت دادند.

و یا:

رضیت باللّه ربّا و بک یا ابتاه نبیا و بابن
عمی بعلاً و ولیّا^(۱۳)

راضی ام که خدا پروردگار من است و تو ای
پدر! پیامبر من، و پسر عمویم علی، شوهر و
امام من است.

از این رو نشان از سخن خداوندی در گفتار
و رفتار او همیشه نمایان بود که در توصیف
شایستگان و پاکان فرمود:

پروردگار از آنان راضی است و اینان نیز از
خدای خود راضی اند.^(۱۴)

او با چنین صفات تابناکی در دامان قدسی
و آغوشی آسمانی خود دردانه هایی چون حسین
بن علی(ع) تربیت می نماید که در آخرین
لحظه های حیات خویش در عرصه کربلا با
جمله ای کوتاه معرفتی بلند از عشق و دلدادگی
ترسیم می کند و می فرماید:

الهی رضیً بقضائک^(۱۵)

پروردگارا! به قضا و اراده تو راضی هستم.

و دخت والاگوهر فاطمه(ع) نیز در
صحنه های گوناگون حادثه سرخ نینوا، ضمن
بیان رضایت خویش در جمله ای، تمامی
مصایب را با رنگ اطاعت و بندگی می نگرد و
می فرماید:

ما رأیتُ الا جمیلاً^(۱۶)

هر چه دیدم زیبایی ـ و لطف و محبت ـ
الهی بود.

آری؛ آنان که هماره جامه جان از
کدورتهای خودخواهی، کینه توزی، حسادت و
هواپرستی دور نگه دارند و روح و روان خود را
از هر آلایشی پالایش کنند، بی پرده حقایق را
مشاهده نموده و از نوری آسمانی در خانه دل
بهره می برند. حقیقتی که آیه قرآن بدان
صراحت نمود که:

اگر پاک و پرهیزکار بوده باشید، خداوند به
شما روشن بینی می دهد و بر بصیرت شما
می افزاید.^(۱۷)

قرآن کریم بین تقوا وپرهیزکاری از یک
طرف و روشن بینی و افزایش نور بصیرت از
طرف دیگر رابطه مستقیمی قایل است هر
اندازه آدمی پاک تر، وارسته تر و در برابر حقایق
تسلیم باشد، نورافشانی عقل و فکر او،
روشنایی بیشتر ایجاد می کند.

حقیقت سرایی است آراسته

هوا و هوس گرد برخاسته

نبینی که هر جا برخاست گرد

نبیند نظر گرچه بیناست مرد^(۱۸)

زهرای مرضیه(س) که یگانه بانوی هستی
بر بلندای بندگی خداوند است، با چنان باوری
به چنین روشنگری ارزشمندی دست یافته
بود، خود را با آموزه های توحید تا عمق وجود
آشنا کرده بود و افزون بر آن در مسیر پیروی از
نبوت و رسالت رسول اللّه (ص) رهروی شیفته

ساخته بود. او از پدر آموخته بود که ساعات و
لحظه های عمر، سرمایه انسان است که با آن
تجارت بندگی باید نمود و در غیر بندگی خدا و
یا غیر اصلاح خود گام برنداشت، هرگز از امور
دنیا ترس و اضطراب نداشته باشد. در بین
مردم سخی ترین افراد باشد و چون درهم و
دیناری نزد او است، به دنبال مستحق او بوده
تا او را شادمان و خرسند نماید. از قوت و غذای
خود در راه خدا ایثار کند، با فقرا نشیند و با آنان
هم غذا شود، به اهل فضل و دانش احترام
گذارد و با آبرومندان همدلی داشته باشد. آنگاه
که انسانِ پیشمانی از کرده خود پوزش بخواهد،
عذر او را بپذیرد و در خوراک و پوشاک بر
خدمتگزار خود پیشی و برتری بجوید. فقیر و
غنی را یکسان به توحید دعوت نماید و همگان
در نظرش مساوی باشند.^(۱۹)

۲. شناخت همسر و آشنایی با ابعاد

روحی روانی او

زندگی چون سفری است که گاه درازمدت
و زمانی کوتاه مدت است و همسران،
همسفرانی هستند که از آغاز ازدواج، در مسیر
زندگی پای می نهند. آنگاه که این سفر با
شناخت همسفران همراه باشد و از آن شور و
عشق، نشاط و دلدادگی و محبت و مهربانی
پدید آید، آن دو، دست در دست هم راه زندگی
را طی می کنند، در ظلمت سختیها از هم جدا
نشده و در پیچ و خم حوادث یکدیگر را گم
نمی کنند. زمانی که در بارش رحمت و نعمت
الهی قرار گیرند با بصیرت و روشن بینی تصمیم
می گیرند و چون با ریزش زحمت و آوار
مشکلات روبه رو شدند، با تابناکی شناخت
خویش، یکایک موانع را کنار می نهند تا به
راهی روشن و آرامش و شادکامی دست یافته،
پایانی ارزشمند و شایسته یابند.

فاطمه زهرا(ع) و امیرمؤمنان(ع) همسرانی
بودند که در کوتاه مدت زندگانی خود با روشنای
شناخت و تابناکی اندیشه، روزهایی همراه با
تفاهم و مهربانی سپری نمودند. روزی حضرت
علی(ع) در باره همسر محبوب خود فاطمه(ع)
و دوران نوجوانی و جوانی خود را با او، شعری
محبت آمیز سرود و فرمود:

کُنّا کَزَوجِ حَمامَهٍ فی اَیْکَهٍ

مُتَمَتِّعین بِصَحّهٍ و شَبابٍ^(۲۰)

من و تو همانند دو کبوتر بودیم در یک
آشیانه

از نشاط و سلامتی و جوانی بهره می بردیم

و آنگاه که پیامبر(ص) چندی پس از
ازدواج آن دو، نزد آنان رفت و از علی(ع) سؤال
کرد:

کَیْفَ وجدتَ اهلک؟

همسرت را چگونه یافتی؟

او با صراحت و صمیمیت در پاسخ عرض
کرد: نِعْمَ العَونُ عَلی طاعهِ اللّه

بهترین یاور برای اطاعت خداوند.

و چون رسول اکرم(ص) همین پرسش را
از دختر خود فاطمه(ع) نمود، آن بانو عرض
کرد: خیرُ بَعْلٍ^(۲۱)

او را بهترین شوهر یافتم.

دامنه شناخت حضرت زهرا(ع) نسبت به
همسر خود به جلوه های ظاهری زندگی محدود
نمی شد، بلکه وی از گستره عظمت و ابهت
معنوی شوهر خود آگاهی داشت و با چنین
شناختی همیشه او را می ستود. در سخنی از آن
حضرت به خوبی می توان به این حقیقت
روح بخش پی برد و ابعاد بینش او را نسبت به
همسر خود شناخت. فاطمه(ع) می فرماید:

در دوران خلافت ابوبکر زلزله ای رخ داد.
مردم از ناراحتی نزد ابوبکر و عمر رفتند تا از
آنان استمداد جویند. اما آنها را در حالتی دیدند

که به علی بن ابی طالب(ع) پناهنده شده، به
طرف خانه او رفته اند. به دنبال آن دو تا در خانه
حضرت رفتند. علی(ع) با کمال خونسردی و
آرامش از منزل بیرون آمده به بیرون شهر
حرکت کرد و در آنجا بر تپه ای نشست. مردم
نیز به پیروی از آن حضرت بر روی آن تپه
نشسته به تماشای دیواره های شهر مدینه که
در حال تکان خوردن بود، پرداختند و علی(ع)
رو به آنان کرده، فرمود: گویا شما از این منظره
ترسیده اید؟ گفتند: چگونه ترس نداشته باشیم
و حال آنکه تاکنون چنین حادثه ای ندیده ایم.

فاطمه زهرا(ع) ادامه ماجرا را این گونه
می فرماید: در این لحظه حضرت علی(ع)
لبهای مبارک را تکان داد و بعد دست بر زمین
زده فرمود: تو را چه شده است؟! آرام باش!
بی درنگ زمین آرام شد. مردم از این عمل
حضرت و خونسردی امام شگفت زده شدند.
علی(ع) فرمود: شما از این کار من دچار
شگقتی شدید؟ گفتند: آری فرمود: من کسی
هستم که خداوند متعال در باره او فرموده است:

اذا زلزلت الارض زلزالها و اخرجت الارض
اثقالها و قال الانسانُ مالها^(۲۲)

(هرگاه زمین به واسطه لرزشهای آن بلرزد
و بار گران درونش را بیرون ریزد و انسان از آن
پرسش کند و بپرسد …)

و من همان انسانی هستم که به زمین
می گوید: هان! تو را چه شده است؟

یومئذ تُحِّدِثُ اَخْبارَها^(۲۳)

(در چنان روزی اخبار و روایات خودش را
بیان می کند)

و زمین با من سخن می گوید.^(۲۴)

در سخنی دیگر، چون یکی از اصحاب از
زهرای مرضیه(س) در باره شوهرش
امیرالمؤمنین(ع) پرسش می کند، حضرت
می فرماید: «امام [و علی(ع)] چون کعبه است

که به سوی او می روند و او [به سوی مردم[
نمی رود. به خدا سوگند اگر می گذاشتند که حق
بر محور خود بچرخد و آن را برای اهلش باقی
می گذاشتند و از خاندان پیامبر(ص) پیروی
می کردند، هیچ گاه دو نفر در باره خدا با یکدیگر
مخالفت نمی کردند و آیندگان از گذشتگان آن
را به ارث می بردند و گذشتگان برای آیندگان
خود می گذاشتند تا اینکه قائم ما که نهمین
فرزند حسین است به پا خیزد…»^(۲۵)

از آن سو، علی(ع) نیز نسبت به مقام و
منزلت همسر خود آگاهی کامل داشت و با
عبارات مختلف در چهره نظم و نثر، فاطمه(ع)
را می ستود. روزی که سخن از حضرت زهرا(ع)
به میان آمد، امام با بیانی شیرین و الفاظی
زمرّدین، احساس عشق و محبت قلبی خود را
که حاصل شناخت ارزشمند نسبت به

فاطمه(ع) بود، بدین گونه اظهار کرد:

وَ لِیَ الفخرُ بِفاطِمَ و اَبیها

ثمّ فخری برسولِ اللّه ِ اذا زَوَّجَنیها^(۲۶)

من به فاطمه و پدرش مباهات می کنم و
آنگاه به رسول خدا افتخار می کنم، آن هنگام
که فاطمه را به همسری من در آورد.

زمانی که امام(ع) در احتجاجات و مناظرات
مختلفی برای اثبات حقانیت خود در بین مردم
سخن می گفت، بارها به وجود فاطمه(ع) افتخار
می کرد. روزی به ابوبکر فرمود:

تو را به خدا سوگند می دهم آیا کسی که
رسول خدا(ص) او را برگزیده و دخترش فاطمه
را به همسری او در آورد و فرمود: خداوند او را
در آسمان به همسری تو [علی [در آورد» من
هستم یا تو هستی؟

پاسخ داد: بلکه تو هستی.^(۲۷)

و در جای دیگر فرمود: شما را به خدا
سوگند می دهم، آیا در بین شما غیر از من کسی
هست که همسرش بانوی زنان جهانیان باشد.
گفتند: نه.^(۲۸)

۳. همدلی و همراهی با همسر

در خلوتی ز پیرم کافزود باد نورش

خوش نکته ای شنیدم در وجد و در سرورش

گفتا حضور دلبر، مفتاح مشکلاتست

خرم دلی که باشد، پیوسته در حضورش^(۲۹)

زندگی دنیا همانند حضور بر اقیانوسی
است که در آن گردابهای هلاکت آور، امواج
سهمگین و تندبادهای وحشت افروز وجود دارد.
گاه فقر و ناداری، درد و اندوه، دلهره و آشفتگی
خاطر، پیکره زندگانی را لرزه ای سخت می دهد
و آن را دگرگون می کند. یگانه بادبانی که کشتی
زندگی را از آینده سختیها نجات می بخشد،
همکاری، همدلی و همراهی همسران است.
صفاتی که عطر روح بخش ایمان و اطمینان
قلبی به همراه دارد و رنگی روشن و چشم نواز
از جلوه های زندگانی معصومان ـ علیهم السلام
ـ به خود گرفته است.

دفتر زندگانی حضرت زهرا(ع) را که
می گشاییم، چنین ویژگی را در افقی طلایی و
چشمگیر می بینیم، زندگی نه ساله ای که هماره
با سنگلاخهای سختی و آوارهای بلا و
مصیبت همراه بود و ناموران عرصه بردباری و
شکیبایی را بی طاقت می نمود اما فاطمه عزیز و
همسر مهربانش با روشنای دل و دیده و
همدلی، همراهی و همکاری روزافزون یکایک
مشکلات را پشت سر می گذارند و با طراوت
روحی و نشاط معنوی به استقبال حوادث
می رفتند. روزی که صحابی وارسته؛ سلمان، با
دیدن لباس و شیوه زندگی حضرت شگفت زده
شده بود، فاطمه(ع) به پدر گفت:

«یا رسول اللّه ! سلمان ا