پاورپوینت کامل تشـویق (اخلاق معاشرت(۲۷)) ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تشـویق (اخلاق معاشرت(۲۷)) ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تشـویق (اخلاق معاشرت(۲۷)) ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تشـویق (اخلاق معاشرت(۲۷)) ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۶۰

هرچند از مقوله هایی چون «تشویق» و
«تنبیه»، در مباحث تربیتی گفتگو می شود، ولی
از آنجا که «رفتار تشویق آمیز»، یکی از
شیوه های نیک در معاشرت و برخورد با
دیگران است، مورد بحث قرار می گیرد.

انسان و نیاز به «تشویق»

اغلب یا همه افراد، به لحاظ برخورداری از
غریزه «حبّ نفس»، دوست دارند که مورد
توجه و عنایت قرار بگیرند. توجه به این نیاز،
در حدی که به افراط کشیده نشود و آثار سوء
نداشته باشد، عاملی در جهت تغییر رفتار یا
ایجاد «انگیزه عمل» در انسانهاست.

وقتی کسی را مورد تشویق قرار می دهیم و
به خاطر داشتن صفتی یا انجام کاری
می ستاییم، در واقع حس «خود دوستی» او را
ارضاء کرده ایم. این هم، جاذبه و محبت
می آفریند، هم، نیت و انگیزه پدید می آورد یا
تقویت می کند.

همچنان که از لفظ تشویق نیز برمی آید، به
معنای «بر سر شوق آوردن» و
«راغب ساختن» در ماهیت تشویق نهفته
است. این کار، نیازمند شناخت ما از روحیات و
خصلتهای روانی اشخاص به معنای عام، و از
ویژگیهای روحی فرد مورد تشویق به طور
خاص است. در تشویق، باید از لفظ، شیوه و
برخوردی استفاده کرد که در درون شخص،
شوق و نیت و علاقه ایجاد کند و این محرک
درونی، او را به تلاش بیرونی وادار کند، نه
اینکه صرفا یک «تحریک بیرونی» باشد.

بعضی خصلتِ «تشویق دیگران» را
ندارند و به دلیل خودخواهی، غرور، حسد یا هر
عامل دیگر، هرگز زبان به ستایش و تمجید از
خوبیهای دیگران نمی گشایند و گفتن یک کلمه
تشویق آمیز، برایشان بسیار سنگین است،
هرچند خودشان پیوسته دوستدار آنند که مورد
تشویق دیگران قرار بگیرند.

برخی هم به گونه ای تربیت شده اند که
براحتی زبان به تعریف از دیگران و
خوبیهایشان می گشایند و نه تنها تشویق خوبان
برایشان سنگین نیست، بلکه از این کار، لذت
هم می برند. و … چقدر تفاوت میان این دو گونه
افراد است!

داشتن زبان و لحن تشویق آمیز، موهبتی
خدایی است. نشان کمال روحی و همت بلند و
علاقه به بالندگی و رشد انسانهاست. تشویق،
در نیکان و نیکوکاران، زمینه بیشتر برای
«عمل صالح» پدید می آورد و نسبت به بدان و
بدیها، اثر غیر مستقیمِ بازدارندگی دارد. اگر در
جامعه ای میان نیک و بد فرقی گذاشته نشود و
به شایستگانِ فرزانه و فداکار و فرومایگانِ
تبهکار به یک چشم نگاه کنند، این عامل
سقوط اخلاقی و ارزشی جامعه است؛ صالحان
مأیوس و دلسرد می شوند و فاسدان جرأت و
گستاخی می یابند. این مضمون کلام حضرت
علی(ع) است که در عهدنامه ای که به
مالک اشتر نخعی نوشت، او را به این
ارزشگذاری و بهادادن به نیکان صالح
فرمان داد:

«لا یَکوُنَنَّ المُحسنُ و المُسیئُ عِندَکَ
بمنزلهٍ سَواءٍ، فانّ فی ذلِکَ تَزْهیدا لأِهل
الأحسانِ فی الأحسانِ وَ تَدریبٌ لأِهل
الأسائه».^(۱)

ای مالک … هرگز «نیکوکار» و «بدکار»
نزد تو یکسان و در یک جایگاه نباشند، چرا که
در این کار، بی رغبتی نیکوکاران در امر
نیکوکاری است، و ورزیدگی و شوقِ بدکاران
برای بدی است.

تفاوت گذاشتن میان نیک و بد در نوع
برخورد و احترام و توجه، نه تنها با «عدالت»
منافاتی ندارد، بلکه سوق دادن جامعه به سوی
صلاحیتهاست و ارج نهادن به نیکها و نیکان
است. این تفاوت رفتار به خاطر تفاوتِ عملِ
دیگران، هم در محیط خانه و میان فرزندان
قابل عمل است، هم در محیط درسی و میان
دانش آموزان و دانشجویان. هم نسبت به
کارمندان، سربازان، خدمتگزاران و اقشار
مختلف دیگر.

تناسب تشویق و عمل

هم در بحث تنبیه و توبیخ، هم در مقوله
ستایش و تشویق، باید تناسب میانِ «عمل» و
«میزانِ تشویق» مراعات شود، تا اثر مطلوب
را ببخشد. بدون این تناسب، یا افراط می شود یا
تفریط، و هر دو زیانبار است. البته هر یک از
این زیاده روی یا کوتاهی در تشویق و ستایش
هم ریشه ها و عللی دارد.

علی(ع) می فرماید:

«الثّناءُ بِاکثرَ مِنَ الأستحقاقِ مَلَقٌ و التقصیرُ
عَنِ الأستحقاقِ عِیٌّ او حَسَدٌ».^(۲)

ستایش بیش از حد استحقاق و شایستگی،
تملق و چاپلوسی است. و کم گذاشتن و کوتاهی
از حد استحقاق، ناتوانی یا حسادت است.

این سخن، ضمن تأکید بر همان
«تناسب»، دو جنبه افراط و تفریط را در این
مسأله یادآور می شود و به ریشه آن هم اشاره
دارد. زیاده روی در مدح، یا از جهالت و
نشناختن قدر و ارزش کارها و اشیاء سرچشمه
می گیرد، یا نشانه روحیه چاپلوسی و نوکرصفتی
و حقارت نفس و روح است. حضرت امیر(ع) در
سخنی دیگر می فرماید:

«اکبَرُ الحُمقِ الأغراقُ فی المدحِ وَ
الذَّمِ».^(۳)

بزرگترین نادانی، زیاده روی در ستایش یا
بدگویی است.

هرچند سخن از تشویق است، ولی مدح و
ستایش نیز، یکی از جلوه های تشویق و
روشهای رغبت آفرینی در افراد به شمار می آید.

از آنجا که تشویق، برای انگیزش به کار
نیک است، اگر کمتر از «ارزش کار» و
«فضیلتِ صفات» باشد، موجب کم اهمیت جلوه
یافتن آن کار و صفت می گردد. مثلاً اگر یک
دانش آموز، پس از یک سال تلاش پیگیر در
امر تحصیل و داشتن معدل «بیست»، فقط با
یک «بارک اللّه » و «احسنت» تشویق شود،

روحیه خود را از دست می دهد، یا اگر در برابر
فداکاری عظیم و ایثار چشمگیر یک انسانِ
وارسته، تنها به ستایش مختصری اکتفا شود،
حق او ادا نشده است. برعکس، اگر در برابر کار
نیک کوچکی عظیمترین تشویقها به عمل آید،
مثلاً در یک جلسه و در یک مسابقه حضوری
برای کسی که یک پرسش عادی را
فی المجلس جواب داده، یک «سفر حج» جایزه
بدهند، این نیز بدآموزی دارد، هم ارزش آن
جایزه لوث می شود، هم برای آنان که با تلاش
بیشتر، شایستگیهای والاتری را از نظر علمی و
عملی دارند ولی مورد تشویق قرار نمی گیرند،
دلسرد و مأیوس می کند.

روشهای تشویق

اینکه هر کس را چگونه می توان بر سر
شوق آورد و از کار شایسته او تجلیل و تقدیر
کرد، در شرایط مختلف و نسبت به افراد
مختلف متفاوت است. یکی را با لفظ
محبت آمیز و کلمات تحسین کننده می توان
تشویق کرد، یکی را با تحویل گرفتن و برخورد
احترام آمیز، یکی را با پول و جایزه، یکی را با
مطرح ساختن و نام آوردن. یکی با کتاب و
هدیه های فرهنگی تشویق می شود، یکی با
لوازم مصرفی و خانگی، یکی هم با خوراک و
اطعام. در همین زمینه هم مراعات تناسب
میان «نوع تشویق» با «فرد مورد تشویق»،
مهم است. به این خاطر، آنان که به مناسبتهای
مختلف به افراد، هدیه و جایزه می دهند، یا
می خواهند افراد شایسته را مورد تشویق و
تقدیر قرار دهند، به این ریزه کاریها باید توجه
کنند.

گاهی یک «لوح تقدیر» و متن زیبا و
آراسته