پاورپوینت کامل تقدیر و سپاس (اخلاق معاشرت (۳۰)) ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تقدیر و سپاس (اخلاق معاشرت (۳۰)) ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تقدیر و سپاس (اخلاق معاشرت (۳۰)) ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تقدیر و سپاس (اخلاق معاشرت (۳۰)) ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۸

در برخوردهای اجتماعی، یکی از عوامل
محبت آفرین و تحکیم روابط، داشتن حالت و
روحیه «سپاسگزاری» و «قدردانی» و
«حق شناسی» نسبت به مردم است.

همواره سپاس و تشکر، در مقابل «نعمت»
است. نعمت و احسان هم یا مستقیما از سوی
خدا به ما می رسد، یا بندگان خدا واسطه خیرند
و نیکی بر دست آنها جاری می شود و ما از
نیکوکاریها و یاریها و مساعدتهای مردم
بهره مند می شویم و «نعمت الهی» از این
طریق شامل ما می گردد.

تصور نشود که «شکر خدا» با «سپاس از
مردم» منافات دارد، بلکه گاهی شکر الهی در
سایه تقدیر و تشکر و حق شناسی از مردم
تحقق می پذیرد و خداوند به این گونه
سپاسگزاریها راضی است، بلکه به آن دستور
می دهد.

پس، بحث شکر، اختصاص به زبان ذاکر و
قلب شاکر و سجده شکر در برابر نعمتهای الهی
و در پیشگاه خداوند متعال ندارد، بلکه جلوه ای
از شکر هم در ارتباط با نعمتها و نیکیهایی
است که از مردم به ما می رسد و نسبت به آنان
هم باید شاکر باشیم.

جلوه های نعمت

در «شکر»، گام اول شناختن «نعمت»
است، و گام دوم شناختِ «ولی نعمت». از این
دو شناخت، حالتی در قلب انسان نسبت به
نعمت و دهنده نعمت پدید می آید که او را
نسبت به نعمت و صاحب آن، قدردان و
ستایشگر و سپاسگزار می سازد. برای اینکه
بنده های شکوری باشیم، ابتدا باید نعمتهای
خدا را که از آن برخورداریم، چه نعمتهای
آشکار و روشن، چه نعمتهای پنهان و ناشناخته
بشناسیم، تا حق نعمتها را ادا کنیم.

در سپاسگزاری نسبت به مردم نیز توجه
به نعمتهای مادی و معنوی که از دیگران به ما
می رسد، گام نخستِ پیدایش حالت سپاس
نسبت به آنان است. برخی از این نمونه ها از
این قرار است:

پدر و مادری که در تربیت و رشد ما سهم
عمده ای داشته اند، معلمان و مربیانی که در
تعلیم و تربیت ما کوشیده اند، هدایتگرانی که ما
را با دین و خدا و قرآن و معارف اسلامی آشنا
ساخته اند، آنان که در «خوب شدن» ما سهمی
داشته اند، کسانی که در موفقیت علمی، شغلی،
اداری، اقتصادی و رفاه و آسایش ما بهره ای
داشته اند، آنان که امنیت اجتماعی ما را تأمین
می کنند، آنان که در گرفتاریها به کمکمان
می شتابند و در مشکلات، با ما همدردی
می کنند، کارگران، کشاورزان، دامداران،
باغبانان، تولیدکنندگان، صنعتگران، مخترعان
و … که وسایل زندگی و رفاه انسانها را فراهم
می سازند، دوستی که با نظر مشورتی اش ما را
در کارمان کمک می کند، همکلاسی که در
درسها به ما یاری می رساند، همسایه ای که
هنگام نیاز، از مساعدت دریغ نمی کند،
رسانه های گروهی و مراکز اطلاع رسانی و چاپ
و نشر، که در ارتقای سطح فکر و دانش و
شناخت ما می کوشند و … دهها و صدها
شخص و گروه و صنف و نهاد و مرکزی که به
نحوی از سوی آنها متنعم و برخوردار
می شویم.

قدردانی از زحمات و خدمات تلاشگران و
خادمان، آنان را در کارشان باانگیزه تر و مصمم
می سازد و ناسپاسی از آنان، سست و مأیوس و
دلسردشان می سازد.

فرهنگ تقدیر و تشکر و زبان سپاس و
حق شناسی از نیکیها و نیکوکاران، از تعالیم
اسلام و برنامه های دینی است و هر چه این
فرهنگ در بین مردم رواج یابد، کمکی به
توسعه خیرات و افزایش و تداوم نیکوکاری و
احسان در جامعه است.

در روایات اسلامی، هم به سپاس از مردم
و خوبیهایشان سفارش شده و هم از ناسپاسی
و قدرنشناسی نکوهش شده است و ناسپاسان
به عنوان «رهزنان خیر» قلمداد شده اند.

سپاس از مردم

در مقابل نیکیهایی که از دیگران به ما
می رسد، سه حالت می توانیم داشته باشیم:

۱ـ مکافات و جبران (که عالی ترین برخورد
است)

۲ـ شکر و سپاس، با زبان و قلم

۳ـ ناسپاسی و قدرنشناسی (که بدترین
برخورد است).

از حضرت علی(ع) روایت است که فرمود:
بر عهده کسی است که به او انعام و احسانی
شده، اینکه به خوبی و به نحو شایسته، بر
نعمت دهنده نیکی کند و نعمت و احسان او را
جبران نماید. اگر از جبران عملی و «مکافات»
ناتوان بود، با ستایشی شایسته و ثنای نیک
برخورد کند، اگر از ستایش زبانی هم ناتوان بود،
حداقل نعمت را بشناسد و به نعمت دهنده
محبت داشته باشد. اگر این را هم ندارد و
نتواند، پس شایسته آن نعمت نیست!^(۱)

در روایتی هم از امام باقر(ع) روایت شده
که: هر کس، آن گونه که به او نیکی شده، رفتار
کند، مکافات و جبران کرده است و اگر ناتوان
باشد، شاکر است و اگر شاکر باشد، بزرگوار
است.^(۲)

از حضرت رضا(ع) روایت است:

«مَنْ لم یَشْکُرِ المنعِمَ مِنَ المخلوقینَ لَمْ
یَشْکُرِ اللّه عز و جلّ»؛^(۳)

هر کس مخلوقهای نعمت دهنده را سپاس
نگوید، خدا را سپاس نگفته است.

این حقیقت، به تعبیرهای گوناگون و به
صور مکرر در روایات اسلامی آمده است.

از امام سجاد(ع) نقل شده است:

«اَشْکَرُکم لِله اَشْکَرُکم للنّاس»^(۴)

شکرگزارترین شما نسبت به خدا، کسی
است که نسبت به مردم سپاسگزارتر باشد.

و از پیامبر اکرم(ص) نقل شده که فرمود:
«مَنْ لا یَشْکُرُ النّاسَ لا یَشکُرُ اللّه »^(۵)

کسی که مردم را سپاس نگوید، شکر خدا
را هم انجام نمی دهد.

و به فرموده امام کاظم(ع): خداوند، بنده
سپاسگزار را دوست می دارد. در قیامت، خداوند
به برخی از بندگانش خطاب می کند: آیا نسبت
به فلانی سپاس و تشکر کردی؟ می گوید:
پروردگارا! من تو را شکر کردم. خداوند
می فرماید: اگر او را تشکّر نکرده ای، پس مرا
هم تشکّر نکرده ای!^(۶)

امام سجاد(ع) در «رساله الحقوق»، در
مورد حق کسی که بر شما نیکی کرده و
وظیفه ای که در برابر او دارید، چنین فرموده
است:

«وَ امّا حقّ ذیالمعروفِ علیک فَاَنْ تَشْکُرَهُ
وَ تَذْکُرَ مَعْروُفَهُ …»^(۷)

حق کسی که صاحب نیکی بر توست، این
است که سپاسگزار او باشی و کار نیک او را یاد
کنی و خالصانه بین خود و خدایت در حق او
دعا کنی و گفتار نیک در باره او داشته باشی،
اگر چنین کنی در نهان و آشکار او را سپاس
گفته ای و اگر هم روزی قدرت بر جبران داشته
باشی، نیکی او را جبران کنی.

تشکر از والدین

از میان همه صاحب نعمتها، خدای متعال
از خدمتی که والدین، بخصوص مادر در حق
فرزند انجام می دهد و زحمتی که می کشد، یاد
کرده و «شکر از والدین» را در کنار شکر خدا
آورده است. در وصیتهای حکیمانه حضرت حق
به انسان، یکی هم همین نکته است. در قرآن
کریم می خوانیم، ضمن آنکه پروردگار، انسان را
وصیت و سفارش نسبت به پدر و مادر کرده و
یاد اینکه مادر، او را در مدت دو سال دوران
بارداری و زایمان و شیر دادن و جدا کردن از
شیر، با همه سختیها و ضعفها او را حمل
کرده است، می فرماید: «… اَنِ اشْکُرْ لی و
لِوالِدَیْکَ»^(۸)، نسبت به من و پدر و مادرت
ش