پاورپوینت کامل زنان در هفدهمین جشنواره تأتر فجر، گامی بلند ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زنان در هفدهمین جشنواره تأتر فجر، گامی بلند ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زنان در هفدهمین جشنواره تأتر فجر، گامی بلند ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل زنان در هفدهمین جشنواره تأتر فجر، گامی بلند ۱۰۹ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۲

اشاره ای لازم:

هفدهمین جشنواره تئاتر فجر، امسال توانست از جمله با اضافه شدن بخش بین المللی و ارائه نمایشهایی از دیگر کشورها، چهره ای متمایز پیدا
کند. اما در برخی نمایشهایی که بر روی صحنه رفت صحنه هایی به نمایش آمد که مصادیقی روشن از هتک ارزشهای اسلامی و خدشه دار ساختن
حرمت جامعه انقلابی به شمار می رود. صحنه هایی که نشان از سهل انگاری برخی دست اندرکاران جشنواره دارد و بسی مایه تأسف و حتی جای
نگرانی است که به کجا می رویم؟! البته خوش گمانی اقتضا می کند ناپختگی برخی دست اندرکاران در نخستین تجربه بخش بین المللی را عذری در
این کوتاهی آشکار بدانیم اما نمایش برخی صحنه ها هر چند به ندرت، چنان هتک آمیز و ناروا بوده است که این خوش گمانی نیز چاره ساز قصور یاد
شده نیست و دریغ از یک عذرخواهی و ابراز تأسف دست اندرکاران محترم که می توانست عذر تقصیر را موجه سازد و مرهمی بر احساسات
جریحه دار شده انسانهایی باشد که فیلم و سینما و نمایش و تئاتر و جشنواره را همه و همه در خدمت ارزشهای اسلامی و انسانی و حفظ حرمت و
شؤون جامعه اسلامی می خواهند و جز این هر چه باشد (پشیزی) ارزش نمی گذارند. انتظار می رود در جشنواره های بعدی نشان داده شود که آنچه در
جشنواره هفدهم رخ داد فقط معلول کم تجربگی و سهل انگاری برخی دست اندرکاران بوده است و نه بیشتر. ان شاءاللّه . و العاقبه للمتقین.

«پیام زن»

هفدهمین جشنواره تأتر فجر همزمان با
بزرگداشت بیستمین سالروز پیروزی انقلاب
اسلامی از اول تا ۱۵ بهمن ماه ۱۳۷۷ در
ابعادی گسترده تر از سالهای پیش و با استقبال
چشمگیر علاقه مندان به این هنر برگزار و
موجب طرح مباحث مختلفی در مطبوعات و
میان مردم شد.

در این جشنواره که برای اولین بار به
صورت بین المللی بر پا شد، حدود ۱۰۰ گروه
نمایشی در بخشهای مختلف شامل ویژه،
مسابقه، تأتر خیابانی و نمایشهای سنتی ـ
آئینی شرکت کردند. گروههای نمایشی خارجی
از کشورهای ایتالیا، هند، آلمان، ارمنستان،
ترکمنستان و تاجیکستان در این جشنواره
حضور یافته و نمایشهای آنان نیز با استقبال
علاقه مندان روبه رو شد و البته بخشی از
حرفها، حدیثها و انتقادات نیز متوجه همین
بخش از جشنواره بود.

بر اساس آمار ارایه شده از سوی حسین
سلیمی مدیر مرکز هنرهای نمایشی در مجموع
۱۰۵ گروه در بخشهای مختلف جشنواره امسال
حضور یافته و ۲۴۰ اجرای نمایش در تالارها و
۷۵۰ اجرا در بخش خیابانی داشتند و در
مجموع ۲۵۰ هزار نفر از برنامه های این
جشنواره دیدن کردند.

هفدهمین جشنواره تأتر فجر دارای
ویژگیهایی بود که اهم آنها عبارت بودند از:

۱ـ رویکرد قابل توجه به شاهنامه و

مضامین اساطیری

۲ـ حضور کیفی کارگردانان زن

۳ـ دارا بودن بخش بین المللی

۴ـ اجرای تعداد قابل توجهی نمایش

خیابانی

۵ـ استقبال قابل توجه مردم

این گزارش سعی دارد با توجه به
ویژگیهای یاد شده، مروری بر جشنواره تأتر
اخیر داشته باشد، با ذکر این نکته که به دلیل
تعداد قابل توجه نمایشها، امکان دیدن همه
آنها وجود نداشته، بنابراین موضوع «کارگردانی
زنان» در بخشهای «ویژه» و «مسابقه»
جشنواره محور قرار گرفته و نمونه های ارایه
شده از این دست خواهند بود.

در بخش «ویژه» از ۲۶ نمایش به اجرا در
آمده ۵ نمایش به کارگردانی زنان به صحنه
آمد. در بخش «مسابقه» از ۲۴ نمایش، ۴
نمایش، در بخش تأتر خیابانی از ۳۴ نمایش، ۳
نمایش و در بخش جنبی نمایشهای استان
تهران نیز از ۱۸ نمایش، ۴ نمایش را زنان
کارگردانی کردند.

در نوعی تقسیم بندی می توان انواع غالب
تأترهای امروز را تحت عناوین زیر معرفی کرد:

۱ـ تأتر ارزشی دارای ابعاد اسلامی یا

حماسی، ملی

۲ـ تأتر سیاسی

۳ـ برگردانهای تأتر خارجی

در هفدهمین جشنواره تأتر آنچه مشهود
به نظر می رسید تعداد قابل توجه نمایشهایی با
مضمون حماسی، ملی بویژه الهام گرفته از
داستانهای شاهنامه فردوسی بود و به همین
علت برخی معتقدند که این جشنواره به بیانی
جشنواره «شاهنامه خوانی» بوده است.
بهرحال مجموعه نمایشهای اجرا شده به
تقسیم بندی فوق نزدیک بودند، بویژه ۹ نمایش
مورد نظر این گزارش که در دو بخش ویژه و
مسابقه اجرا شد. بنابراین بر اساس همین
تقسیم بندی به معرفی نمایشهای مورد نظر
پرداخته، با این توضیح که در پایان معرفی هر
دسته، به بررسی و نقد نمایشهای مشابه هم
می پردازیم.

۱ـ تأترهای حماسی

* رستم و سهراب

کارگردان: پری صابری

با داستان رستم و سهراب همه آشنا
هستند. داستان غم انگیز پدر و پسری پهلوان
که عمری در آرزوی دیدن هم سوختند و
عاقبت این دیدار در لحظه مرگ پسر به دست
پدر رخ داد، معروفترین داستان شاهنامه حکیم
فردوسی که قرنها زینت مجلس نقالان این
دیار بوده است.

* جریره زنی برای سپیده دمان

کارگردان: منیژه دلدار گلچین

دو خواهر بازیگر، همراه با گروه نمایش
خود در پی سفارش کاری شروع به تمرین
کرده اند. یکی از خواهران در زندگی گذشته خود
مشکلاتی داشته است. خواهر دوم با اجرای
نمایش و تشبیه زندگی او با قهرمان زن
شاهنامه که جریره نام دارد، سعی می کند
مشکل او را حل نماید. این داستان در باره
همسر نخست سیاوش در توران زمین است.
زنی که برای نجات جان شوهرش از مرگ،
دست به فداکاری می زند و حتی حاضر به
معامله جان خود و فرزندش با افراسیاب برای
نجات همسرش است. اما بالاخره سیاوش

کشته و کوشش زن از سوی افراسیاب به
سخره گرفته می شود.

* فرود سیاوش

کارگردان: مریم معترف

این داستان به مرگ «فرود» پسر سیاوش
و شباهتهایی که با قصه پدر دارد می پردازد.
زندگی جریره در این داستان دنبال می شود و
سرنوشت تلخ او به عنوان زنی که محکوم به
شوم بختی است در پیش چشمان تماشاگران به
تصویر در می آید. جریره در آخر برای نجات
حیثیت و دفاع از شرافتش با هم کیشان خود
دست به خودکشی جمعی می زنند.

* اژدهاک

کارگردان: سپیده نظری پور

اژدهاک همان افسانه ضحاک ماربدوش
است. اژدهاک به سبب عدالت خواهی به دست
یامای پادشاه یک شبانه روز شکنجه می شود و
دل شکسته از آن دیار می رود. اما ناگاه به خود
آمده و تصمیم می گیرد یامای پادشاه را از بین
ببرد. بالاخره اژدهاک با وفاداری به ارزشها
تلاش می کند تا بستر تاریخی نبرد دائمی
خوبی با بدی را هموار سازد.

چهار نمایش فوق در کنار چندین نمایش
دیگر در جشنواره هفدهم دارای مضامین
اسطوره ای و حماسی بودند و لذا برای بررسی
آنها باید به نقد اسطوره ای رجوع کرد. در این
گونه نقد که در واقع نوعی بررسی روانشناسانه
است، اثر ادبی به امید کشف الگوهای نهفته
بررسی می شود. زیرا اسطوره به ضمیر
ناخودآگاه بشر و با نوع انسان ـ نه شخصیتهای
مخلوق نویسنده ـ ارتباط دارد. مردم با کشف یا
خلق اسطوره ها به دنبال نوعی رفتار و سلوک
انسانی هستند که در همه اعصار، مکانها و
فرهنگها بارز و الگو باشد.

از سوی دیگر در یک اثر ادبی از جمله
نمایشنامه می بایست پنج خصلت در نظر گرفته
شود.

۱ـ شکوه و عظمت در عقیده و دیدگاه

۲ـ دقت و شدت در احساسات

۳ـ استفاده مناسب از استعاره ها و صنایع

کلام

۴ـ کاربرد درست و هم وزن در لغات و

شیوه ترکیب آنها

۵ـ روشن بودن طرح داستان و پیام اصلی

آن

در این میان از تراژدی به عنوان زیباترین
اشکال ادبی یاد می شود. ارسطو ۶ خاصیت
عمده برای تراژدی بیان می کند که عبارتند از
ساختار، شخصیت، گویش، افکار، منظر و آواز.
قهرمان تراژدی فرد والامقامی است که از اوج
بلندی به پایین سقوط می کند اما نه به خاطر
ضعف وجودی و بدی ذاتی، بلکه به خاطر
اشتباه سرنوشت و قضاوت تلخ تقدیر. احساس
ترس و شفقت تماشاچی یا خواننده اثر نسبت
به قهرمان داستان بدین دلیل است که او
مرتکب اشتباه ناخواسته می شود و محکوم
سرنوشت شوم خویش است. ساختار تراژدی
ترکیب حوادث متوالی مانند یک موجود زنده
است که هیچ چیز در آن زائد نیست و هر حادثه
و عملی جای خود و هدف اصلی داستان را
دنبال می کند.

احساس رضایت مخاطب از تراژدی به
دلایل مختلفی چون میل طبیعی انسان به
شنیدن اشعار و اعمال موزون و هماهنگ،
روبه رویی با تصویری هنری از وقایع گذشته،
روبه رویی با معانی تازه، احساس همدلی و
همدردی با قهرمان داستان و ترس و شفقت با
دیدن قدرت سرنوشت و دردها و رنجهای
دنیایی، حاصل می شود.

در داستانهای شاهنامه این هر سه، یعنی
خصوصیات اسطوره، خصلتهای ضروری آثار
ادبی و پرداخت زیبای تراژیک وجود دارد. از
دیدگاه اسطوره شناسی، حکیم فردوسی
شگفت ترین آثار ادبی و هنری را از میان
داستانهایی که در عصر او موجود بوده، خلق
کرده است. داستان پرآوازه رستم و سهراب و
کشتن پسر به دست پدر به طور ناخواسته و
داستان سیاوش و افراسیاب، عشق آن دو به
یکدیگر، دشمنی گرسیوز و بپا کردن آتش کینه
و عداوت بین آن دو تا مرز نابودی، از زیباترین
مضامین اسطوره ای و تراژدی در تاریخ ادبیات
جهان است.

در جشنواره مورد بحث اتفاقا به این دو
داستان به خوبی پرداخته شده بود. نمایش
رستم و سهراب به کارگردانی پری صابری
حاوی تمامی مضامین بالا بوده و با استفاده از
نوآوری در اجرا، تلفیق شیوه های مختلف
نمایشی چون نقالی، حرکات پهلوانی و
همسرایی توانست مخاطبین خود را تا حد
ممکن تحت تأثیر قرار دهد. نشانه این ادعا
بویژه در اثبات خصوصیت تراژیک آن
نشانه های لرزان تماشاگران مخصوصا
پیرمردانی بود که بیش از نسل امروز با داستان
رستم و سهراب آشنایند و هنوز خاطره نقل
نقالان را از این قصه در ذهن دارند. این
نمایش که در امتداد اجرای قبل از جشنواره، دو
اجرا در روزهای اول و دوم در بخش ویژه
داشت با استقبال علاقه مندان روبرو شد،
بطوری که تمامی بلیطهای آن پیش فروش
شده بود.

کارگردان با استفاده از توان بازیگری
پدیدآورندگان نقش رستم (انوشیروان ارجمند)،
سهراب (حسین سحرخیز) و بویژه تهمینه
(سهیلا رضوی) در ایجاد حس همدردی در
تماشاگر موفق بوده است. همچنین تناسب
گفتگوها با حرکات و جوش و خروش پهلوانی و
بهره گیری از حرکات موزون گروهی، که از
عوامل مهم در خلق یک اثر تراژیک است، به
خوبی در این نمایش صورت گرفته است.

طراحی صحنه نیز از نقاط قوت نمایش
رستم و سهراب بود. صحنه شامل دو اتاقک
مخفی و زیرزمینی بود که بر روی آن سکوی
بلندی قرار داشت و کارگردان با استفاده
شایسته از آن، هر شخصیتی را که قصد داشت
مرکز توجه قرار دهد بر روی آن هدایت می کرد.
از دو اتاقک مخفی نیز به نحو زیرکانه ای به
عنوان محل نظارت دشمنان به ظاهر دوست
بر اعمال و رفتار سهراب استفاده شده بود.

بهره گیری از سکوی متحرک، استفاده از
اسلاید، نور و اجرای موسیقی به صورت زنده
بر جذابیتهای این نمایش افزوده و بیانگر لزوم
استفاده از روشهای جدید در نمایشهای
حماسی بود که البته این امر به تجربه و
آگاهیهای کارگردان بستگی تام دارد.

نمایش بعدی «جریره، زنی برای
سپیده دمان» به قصد فداکاری همسر اول
سیاوش برای نجات جان همسرش می پردازد؛
اگر چه نویسنده میان مشکلات یک زن بازیگر
با دنیای جریره پلی زده است.

در این تأتر که از شیوه نمایش در نمایش،
تعزیه، نقّالی، موسیقی، آواز و حرکات موزون
استفاده شده، افراسیاب برای آزادی سیاوش،
فدا کردن جان سه زن را شرط قرار می دهد.
جریره به رغم آنکه به تازگی خبر همسرگزینی
مجدد سیاوش را شنیده و کارگردان سعی دارد
با ترفندهایی پریشان خاطری و غمگینی او را
نشان دهد، برای نجات جان همسرش به تکاپو
پرداخته، ابتدا به سراغ فرنگیس عروس تازه
سیاوش می رود، اما در می یابد که او باردار
است. سپس به سراغ سودابه که رسوایی
عشقش به سیاوش عالمگیر شده رفته، اما
سودابه ادعا می کند که بعد از سیاوش تنها
مرده ای زنده نماست و توانی برای نجات او در
تن رنجور و خسته اش نمی یابد.

جریره بناچار نزد افراسیاب رفته و از او
می خواهد، خود و فرزندی را که در بطن دارد
قربانی کند. اما افراسیاب جان فرزندش «فرود»
را از وی طلب کرده و جریره در نهایت شجاعت
به خاطر عشقی که به سیاوش دارد، می پذیرد.
در ادامه صحنه های قتل سیاوش با واقعه کربلا
و سوگواری حضرت زینب(س) پیوند خورده و
در نهایت زن بازیگری که گرفتار مشکلات
زندگی بود در می یابد «همسفر راه شدن» گاه
می تواند هدف والاتری از «دستیابی به هدف»
باشد.

در نقد نمایش چگونگی پرداختن به
موضوع، وحدت عناصر، ترکیب و توالی
حوادث، تناسب بازیگران با نقش خود، شکل و
روش بازی، گویش و ترکیب کلمات و شدت و
ضعف کلامی در شخصیتهای مختلف در
عملکرد کارگردان قابل تأمل و بررسی است. در
نمایش درست مانند یک تابلو نقاشی، اجزاء
باید با یکدیگر ارتباط منطقی داشته و
کارگردانی اثر با روش و دیدگاه نویسنده
هم خوانی داشته باشد. در طول اجرا، اثر و
مفاهیم آن باید ساده، قابل انتقال و درک و
مستدام بوده و از جزئیات اضافی پرهیز شود.
خصوصیات شخصیتها باید واقعی و با
مخاطبین خود هم خوانی داشته باشد. کارگردان
در ارایه نمایش و پیامها نباید عجله به خرج
دهد و تأثیر حقیقت پیام باید با متانت، شیرینی
و گیرایی تلفیق شود تا چاره ساز افتد. همچنین
شخصیتها و بازیگران باید متناسب با نقش
خود انتخاب شوند.

در نمایش «جریره، زنی برای
سپیده دمان» ضعفهایی از موارد فوق آشکار
بوده و از جمله آنکه بازی زنان در نقش مردانی
چون نقال و افراسیاب و به عبارت دیگر ایفای
حرکات خشن و زمخت از یک زن، آن هم در
نمایشی کلاسیک مانعی برای ایجاد ارتباط با
مخاطب به شمار می رفت. شاه جباری چون
افراسیاب وضعیت جسمانی و گویش خاص
خود را می طلبد و نتیجه بکارگیری یک زن در
این نقش کمرنگ شدن اعتماد و اعتقاد
تماشاگر به کل نمایش است؛ نمایشی که قصد
دارد باور سنگین عشق باعظمت جریره به
سیاوش را به مخاطب منتقل کند و طبیعی
است در این چارچوب مشکل دوچندان است.
همچنین حرکات و صداهای اضافی که گاه تا
نزدیکی جیغ کشیدن پیش می رود، نه تنها به
انتقال پیام کمک نکرده، بلکه کار را مشکل تر
می سازد. در حالی که یک گفتگوی کوتاه و
موجز اگر بجا و با کارگردانی خوب ارایه نشود
بسیار بیش از سر و صداهایی که به روح اثر
بی توجه مانده اند، مؤثر است.

نمایش «فرود سیاوش» به کارگردانی
مریم معترف سرنوشت تلخ جریره پس از مرگ
سیاوش است که مرگ «فرود» را نیز تجربه
می کند. او «فرود» را به فرزانگی بزرگ کرده و
همراه او در انتظار آمدن سپاهی از ایران برای
خونخواهی سیاوش است، ولی تقدیر که
همسرش را به دست تورانیان به کشتن داد،
این بار پسرش را به دست ایرانیان و هم کیشان
شویش می کشد. جریره سپس به خاطر نجات
شرف و حیثیتش با زنان دیگر دژ دست به
خودکشی می زند.

کارگردان با استفاده از شیوه بازی در بازی
به ایجاد شباهت بین سرنوشت فرود و پدرش و
بدخواهی بدکاران پرداخته و این پیام همیشگی
را با موفقیت ارایه می دهد که ریشه تمام
نفرتها، کینه ها و بدیها در بخل، زیاده طلبی و
جاه طلبی است. اما بدخواهی، نفرت و کینه اگر
از عرصه هستی پاک کردنی بود، با مرگ
سیاوش از میان می رفت. در حالی که خون
فرود نیز نتوانست ناپاکی ها را از وجود انسانها
بزداید «او راه و آیین سیاوش را پاس داشت،
اما ریشه کین نسوزاند».

داستان نبرد خوبی و بدی و مظلومیت
خوبی همواره در تاریخ و به تبع آن در ادبیات
تکرار می شود. در نمایش «فرود سیاوش» نیز
مظلومیت همیشگی سیاوش پیشگان در صدا،
اجراء و بازیها به خوبی جاری و به مخاطب
منتقل شد، اما نکته ای که در این نمایش و
برخی دیگر از این دست قابل نقد می باشد
اینکه تلفیق ناهمگون برخی گونه های نمایشی
مانند تراژدی، سنتی، تعزیه، پهلوانی، زار و… که
هر کدام خصوصیات ویژه خود را دارند تبحّر و
دانش کافی می طلبد و علاوه بر آن هر کدام
آنها می توانند آنقدر جذاب، کافی و جامع باشند
که برای رساندن پیام، توسل به جمع آنها در
یک مجموعه نیازی نباشد.

«اژدهاک» دیگر نمایش از مجموعه
نمایشهای اسطوره ای و حماسی، ملی بود که به
کارگردانی سپیده نظری پور به اجرا در آمد. متن
این نمایش توسط دو کارگردان دیگر نیز در
همین جشنواره به صحنه آمده و در واقع
«اژدهاک» با سه کارگردانی ارایه شد.

اژدهاک که قهرمانی است عدالتخواه با
یامای پادشاه به مبارزه برمی خیزد تا اهورا در
مقابل اَهریمن پیروز شود. نظری پور برای
اجرای این نمایش که به شیوه برخوانی روایت
نوشته شده، همین روش را دنبال کرده، به
گونه ای که همه چیز بر اساس بازی یک بازیگر
به تصویر کشیده می شود، بدون آنکه هیچ چیز
دیگر در آن به خدمت گرفته شود و خود نیز به
بازی در آن می پردازد. سپیده نظری پور که
توانایی خود را بارها در این گونه کار ثابت کرده،
این بار نیز در مقام کارگردان و بازیگر، نمایش
زیبایی را به تصویر می کشد.

۲ـ تأتر سیاسی

* شبی در طهران

کارگردان: گلاب آدینه

در فضای نسبتا باز سیاسی پس از
برکناری رضاخان، یک گروه تأتری تصمیم به
اجرای نمایشی در باره وقایع شهریور ۱۳۲۰
می گیرند. اداره نمایش وقت اجازه اجرای
نمایش را به آنها نمی دهد و گروه تصمیم
می گیرد مخفیانه نمایش را