پاورپوینت کامل رزق، روزی، رفاه۲ ۸۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل رزق، روزی، رفاه۲ ۸۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل رزق، روزی، رفاه۲ ۸۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل رزق، روزی، رفاه۲ ۸۹ اسلاید در PowerPoint :

>

۶۲

اشاره:

در بخش اول، دید و بازدید خانواده ها را
همراه با پرسشهای متفاوتی در باره مشکلات
زندگی دانستیم که از آن میان سؤال بسیاری در
باره فلسفه وسعت روزی برخی و یا کمی رزق
بعضی خانواده ها، رابطه رزاقیّت خداوند با
تلاش و آینده نگری ما، عوامل افزایش روزی،
تأثیر دعا در وسعت رزق و پرسش از بهترین
رزق و روزی مطرح گردید.

در آن بخش، ابتدا به تعریف رزق پرداختیم
و آن را «بخشش پی در پی و عطای دایمی»
دانستیم، که در جلوه های مادی مانند خوراک،
پوشاک و مسکن و یا معنوی همچون علم،
عقل، ایمان، حج، شهادت و … تجلّی خواهد
کرد.

ضمانت روزی از سوی خداوند متعال برای
تمامی موجودات زنده، اندازه گیری آن به طور
عادلانه و آزمایش افراد به این وسیله در کلام
امام علی ـ علیه السلام ـ روشن گردید و با توجه
به آیات قرآن عهده دار شدن پروردگار برای
روزی تمامی جنبندگان، بصیرت خداوند در
مقدار روزی و مسؤولیت تمامی موجودات در
برابر این لطف الهی را مطرح کردیم.

سپس بحث را با پرسش نخست یعنی
فلسفه وسعت روزی و یا کمی رزق برخی
خانواده ها ادامه دادیم و ضمن توجه به ابعاد
اعتقادی، اجتماعی، اقتصادی و حتی سیاسی
پرسش، تفاوت روزیها را دو گونه تقسیم
دانستیم؛ یکی ساختگی و مصنوعی، دیگری
طبیعی و شایسته. آنگاه نوع دیگری از رزق
الهی را در چهره تقدیر خداوند بررسی کردیم و
ضمن اشاره به دیدگاه انسانهای پاک سرشت،
در باره درآمد زندگی و امکانات مادی، هدف
نبودن پول و سرمایه را گوشزد کردیم و تمامی
داده های خداوند را در آینه مادیات ندانستیم،
زیرا بهره های دیگری از معنویات همچون
عقل، علم، تدبیر، بصیرت، ولایت، توفیق،
بندگی پروردگار و خالص سازی اعمال و نیات،
ارزشی در اوج برتری و قداست دارند و برای
خردمندان و اندیشمندان از اهمیتی غیر قابل
مقایسه با «نام و نان» برخوردارند.

بخش پایانی نوشتار قبلی در باره «حکمت
و مصلحت» در روزی دهی بود که «شکر و
سپاسگزاری خداوند» و «تقوا و پرهیزگاری
الهی» را، حکمت افزایش روزی صاحبان این
صفات دانستیم و علت وسعت روزی بسیاری
دیگر را مصلحت آزمایش و امتحان و یا
استدراج بیان کردیم و از سوی دیگر فلسفه
تنگی رزق در زندگی را صلاحدیدهای تربیتی
همانند دور نشدن از ارزشهای الهی و یا
جلوگیری از سرکشی و طغیان به هنگام
درآمدهای فراوان دانستیم.

اینک پرسش دیگری مطرح کرده و به
پاسخ آن می پردازیم.

* *

اگر روزی رسان ـ طبق حکمت و مصلحت
بندگان ـ خداوند است، تلاش و پشتکار ما در
این میان چه نقشی خواهد داشت؟

پرسشهای دیگر در پرتو این سؤال مطرح
می شود؛ سخنانی در معارف دینی ما مطرح
است، از جمله: هرگز کسی را به خاطر هوش
فراوان، پشیزی افزون ندهند و احدی را به
خاطر حماقتش کم نمی دهند، هیچ کس از دنیا
نمی رود مگر آنکه تا آخرین ذرّه روزی اش را
می خورد، و یا در سخنان معصومان روزی به
دست خداوند دانسته شده و تلاش و کوشش
در به دست آوردن آن عملی ناپسند معرفی
شده است؛ و در روایاتی آمده است که نوعی از
رزق به دنبال انسان می آید و در این صورت
تحصیل، تدبیر و سختکوشی برای حال و آینده
هیچ نقشی نخواهد داشت؛ پس بهتر آن است
که خود را در آسیاب پرحادثه زمان و
ناهمواریهای رنج آور زمین، به سختی و اندوه
نکشانیم، چون بنا بر این سخنان، رزق به
دست رزّاق است؛ آنچه قسمت است، می رسد
و تلاش در به دست آوردن آن نتیجه ای در بر
نخواهد داشت!

پیش از شروع پاسخ توجه به چند نکته ـ
در این بحث و بحثهای دیگر ـ راهگشای
بسیاری از مشکلات فکری و شبهات عقیدتی
ما خواهد بود. نخست آنکه نظام آفرینش بر
پایه «علت و معلول» و یا «سبب و مُسبّب»
استوار است و اصول پایدار و جاودان دین ما را
به این سو فرا می خواند که: «لیس للانسان اِلاّ
ما سعی؛^(۱) دستاوردی برای انسان نخواهد بود
مگر با زحمت و تلاش او، «اِنَّ اللّه لا یغیّر ما
بقوم حتّی یغیّروا ما بانفسهم؛^(۲) خداوند
سرنوشت قومی را تغییر نمی دهد مگر خود
تلاش کنند».

نکته دوم آنکه داروی روحی روانی همانند
داروی جسمی برخی به تنهایی قابل استفاده
است و شرایط ویژه ای نیاز ندارد، اما بسیاری به
شرایطی چون شخص، زمان استفاده،

زمینه سازیهای قبل از استفاده، سن افراد،
همراهی برخی دیگر از داروها، استفاده و یا
عدم استفاده غذا و داروهایی پیش و بعد از
مصرف و … نیازمند است. بدون شک نوع دوم
داروهای جسمی یا روحی نیازمند تشخیص
متخصص برای درمان و تجویز صاحبنظر
است. در غیر این صورت آثار ناهنجار فراوانی
به دنبال خواهد داشت.

معارف ناب، سخنان پاک معصومان ـ
علیهم السلام ـ و آموزه های وحی در
موضوعات مختلف نیز بدین گونه اند. برخی از
آیات و روایات از نظر ظاهری معنایی روشن،
روان و قابل فهم دارد و به تنهایی مفهومی
هدایت بخش را بیان می کند، اما بسیاری دیگر
باید با شرایط دیگر ارزیابی شود؛ همراه با دیگر
آیات و روایات بررسی گردد؛ ابعاد و زوایای دید

هر یک تشریح شود و سرانجام به صورت
دسته بندی، مراتب هر یک توضیح و فلسفه
بیان سخن تشریح گردد و این مهم بی گمان
نیازمند به متخصصان زبردست، توانا،
پرحوصله و اندیشه گری دارد که سالهای بسیار
بسان غواصان سختکوش در دریاهای معارف
به دنبال صید گوهرهای گرانبهای معرفت
بوده تا با چیدن درست و آموزش صحیح
هر یک، مجموعه ای از زیباترین حقایق هستی
را از آیات و روایات در اختیار دیگران
قرار دهند.

در باره پرسش نخست این بخش که رابطه
رزّاقیّت خداوند با تلاش و تدبیر ما چیست،
نکته اول جوابگو خواهد بود؛ یعنی پروردگار
متعال رزّاق است و تمامی موجودات زنده بر
سفره لطف و برکت او حضور دارند، اما جهان
هستی بر این پایه استوار است که هر کسی به
مقدار تلاش و تکاپوی خود و استفاده از
نیروهای خدادادی همانند عقل، استعداد،
فعالیت بدنی و … روزی خود را به دست
می آورد و این رزق نیز با اراده خداوند و
خواست او فراهم می شود. پس تلاش و تدبیر
امری لازم و ضروری است، ولی سبب تام و
علت حتمی به دست آوردن روزی نخواهد بود،
بلکه نیازمند شرایط، زمینه ها و عواملی است
که خداوند فراهم می کند، سپس هر یک از ما
رزق خویش را کسب می کنیم. در غیر این
صورت موانع فراوانی که گاه هیچ یک قابل
پیش بینی نیستند، تصمیم و اراده ما را دگرگون
می کنند و تمامی تلاش ما هیچ حاصلی در بر
نخواهد داشت. همان گونه که تاکنون هر یک
از ما در فرصتهای مختلف تصمیمهای بسیاری
گرفته ایم، اما پس از چندین گام باز به جای اول
برگشته ایم و منصرف شده ایم.

دَوْر فلکی یکسره بر منهج عدل است

خوش باش که ظالم نبرد راه به منزل

از بهر معیشت مکن اندیشه باطل^(۳)

چنین باور تابناکی بوده که پیشوایان
معصوم علیهم السلام همچون امیرالمؤمنین
علی علیه السلام، امام باقر و امام صادق علیهما
السلام خود در نخلستانها و مزارع کار می کردند
و در هوای گرم مدینه رزق و روزی خویش و
خانواده را به دست می آوردند و چون برخی بر
اساس باور غلط خود اعتراض می کردند،
می فرمودند: اگر در این حال از دنیا برویم،
بهترین حالت است، زیرا مشغول اطاعت
خداوند متعال بوده ایم. تلاش می کنیم تا خود و
خانواده خود را از مردم بی نیاز سازیم.^(۴)

و بدین وسیله امامان معصوم علیهم السلام
قضای الهی و رزّاقیّت خداوند را وابسته به
سعی و تدبیر افراد بیان کرده و به دنبال روزی
رفتن را با مقدّر بودن آن متضادّ نمی دانسته اند.

با این سخن پاسخ دیگر پرسش در این
بخش نیز روشن می شود که علت بیان این
گونه روایات که «هرگز کسی را به خاطر هوش
فراوان در کسب روزی پشیزی افزون ندهند و
فردی را به خاطر حماقتش کم نخواهند داد»
چیست. بخوبی آشکار است که این سخنان
برای غبارروبی اذهان از باورهای نادرست
است که خود را همه کاره در کسب معیشت
بدانیم و گاهی نیز با تکیه بر تحصیلات،
تجربیات، آشنایان، مقام خود، زیرکیها و … هیچ
تدبیر الهی را در تلاش خود دخالت ندهیم.

از این رو بر پایه این اعتقاد راستین به
تلاش و کوشش توأم با تقوا برای کسب روزی
اهمیت شایانی داده شده است، به طوری که
امام صادق علیه السلام می فرماید: «در تحصیل
روزی تنبلی نکنید، زیرا پدران ما در این راه
می دویدند و آن را طلب می کردند …^(۵) کسی که
برای روزی خانواده خود تلاش کند، همانند
مجاهدان راه خداست.»^(۶)

افزون بر تشبیه قداست و عظمت تلاش و
زحمت برای کسب روزی دستور داده شده
است که مسلمانان صبح هرچه زودتر از خانه
خارج شوند و به دنبال تلاش برای زندگی
بروند …^(۷) از جمله افرادی که دعایشان هرگز
به اجابت نمی رسد، کسانی هستند که با تنی
سالم، گوشه خانه نشسته، برای گشایش روزی
دعا می کنند!^(۸)

حال به پرسش بعدی می رسیم که فلسفه
نکوهش تلاش فراوان برای درآمد بیشتر در
برخی روایات چیست؟ پیشتر در نکته دوم
اشاره ای به زمان، مکان، شرایط و چگونگی
بیان برخی روایات کردیم و فهم بسیاری از
سخنان معصومان علیهم السلام را در کنار دیگر
گفتار آنان مطرح کردیم که این مهم نیاز به
تخصص و فرهیختگی فراوان خواهد داشت.
اینک با نگاهی به این دسته از روایات و گذری
بر روایاتی که ما را در کسبِ روزی تشویق
می کند، درمی یابیم خصوصیات زمان و
مخاطبان نقشی اساسی در فلسفه بیان معصوم
ـ علیه السلام ـ داشته است. آنجا که گروهی
تقوا، پرهیزگاری و توکل به خدا را بهانه سستی
و تنبلی کرده اند، سخنان شتاب آفرین در کار و
تلاش و کسب روزی بیان شده است و وقتی
برخی افراد هدف ارزشمند و عالی خود را زرق
و برق دنیا، درآمد بیشتر، و افزایش ثروت
دانسته اند، به گونه ای که در راه رسیدن به
آرمان خود از ستم، جنایت و خیانت به افراد و
جامعه مسلمانان کوتاهی نمی کنند، پیشوایان
همچون طبیبی ماهر برای برگرداندن سلامت
و سعادت و ایجاد تعادل روحی روانی که دور
کردن حرص و ولع است، سخنانی در مذمت
تلاش برای کسب زخارف دنیا و دلبستگی به
ثروت و درآمد بیان می کنند و این گونه افراد را
به این باور می رسانند که:

گر نصیبت بُوَد، آید از یمن

گر نصیبت نیست، افتاد از دهن

تا بداند تلاش امری ضروری و حیاتی
است، اما علت تام و تمام نخواهد بود، بلکه
سرچشمه درآمدها و خوشیها به دست خداوند
است و همه باید صبح و شام از صمیم جان به
پروردگار مهربان بگوییم: بیدک الخیر انک علی
کل شئ قدیر؛^(۹) تمام خوبیها به دست تو است
و تو بر هر چیزی قادر و توانایی. بدین خاطر
امیرالمؤمنین(ع) برخی رزقها را این گونه
معرفی کرده اند که به دنبال انسان می آیند تا
بدانیم همه درآمدها با تلاش ما حاصل
نمی شود.^(۱۰)

عوامل وسعت روزی و اسباب کمی

رزق

آموزه های تربیتی قرآن و دستورهای
معصومان ـ علیهم السلام ـ در باره عوامل
وسعت روزی و یا کمی رزق، بیانگر حقایقی
ارزشمند است، که در پرتو آنها رابطه ما و
پروردگارمان و نیز رابطه ما و جامعه اسلامی و
ارتباط ما با خود و خانواده مان ـ که در جلوه های
رفتار و گفتار تجلّی می یابد ـ حساستر، دقیقتر و
اندیشه گرایانه تر خواهد شد. با این معارف دینی،
تمامی اعمال خود را با نگاهی دقیقتر و حساب
شده تر انجام می دهیم و با توجه به آثار هر یک
در خود، خانواده و جامعه، مسؤولیت بیشتری
احساس می کنیم. برخی از این عوامل
عبارتند از:

۱. تقوا و پرهیزکاری

«و من یتق اللّه یجعل له مخرجا و یرزقه
من حیث لایحتسب؛^(۱۱) هر کس از خدا پروا
کند، [پروردگار [برای او راه بیرون شدن [از
سختیها] را قرار می دهد و از جایی که حسابش
را نمی کنند، به او روزی می رساند.»

«و لو ان اهل القری آمنوا و اتقوا لفتحنا
علیهم برکات من السماء و الارض؛^(۱۲) هرگاه
مردمِ روی زمین ایمان آورند و تقوا پیشه کنند،
برکات آسمان و زمین را به روی آنان
می گشاییم.»

رزق بی گمان و یا لطفی که بدون تدبیر
برای انسان فراهم می شود، نعمتی است که
امام صادق ـ علیه السلام ـ آن را مخصوص
بندگان باایمان خداوند دانسته است و ضمن
تفسیر آن به «مبارک و پرخیر بودن»، حکمت
این رحمت را ارتباط بیشتر مؤمنان با خداوند از
راه دعا به درگاه او می داند، تا بیشتر از همیشه
روزی ای بدون پیش بینی نصیب خود سازد.^(۱۳)

ویژگی چنین روزی ای پاک و شایسته ـ که
نشان از محبوبیت بندگان پارسا و پرهیزگار دارد
ـ به گونه ای است که امام زین العابدین
علیه السلام در دعای خود به ما آموزش می دهد
از خداوند این گونه حاجت بخواهیم: «اللهم
صل علی محمد و آل محمد و اکفنی مؤونه
الاکتساب و ارزقنی من غیر احتساب؛»^(۱۴)
خدایا! درود فرست بر محمد و دودمان پاک او و
زندگی مرا با درآمد کسبم کفایت کن و از
رزقهای بی گمان نصیب من گردان! چنین لطف
چشمگیر خداوند به دین باوران پرهیزکار، گویای
این سخن است که آفرینش و نعمتهای الهی
برای انسان کامل و افراد خداجو فراهم شده
است. اگر ما گوش به فرمان پروردگار باشیم و
از پیشوایان معصوم(ع) اطاعت کنیم، ریزش
رحمت حق نیز به سوی ما جاری خواهد شد.

۲. یاد خداوند و سپاسگزاری

از نعمتهای او

«شکر» عامل بسیار مؤثر در افزایش
نعمتها و الطاف الهی است که خداوند با
صراحت بدان اشاره فرموده است: «لئن
شکرتم لازیدنّکم؛^(۱۵) هرگاه شکر نعمتها را به
جا آورید ـ و آن را در موارد واقعی صرف کنید ـ
نعمت را بر شما افزون می کنم.»

«تکبیر» نمادی از یاد خداوند در سرای دل
است که رسول خدا این گونه بر آن تأکید کرده
است: «کسی که رزق او کم شده است، زیاد
تکبیر بگوید. [تا یاد خداوند باعث گشایش
روزی او گردد]»^(۱۶)

و در سخن دیگری امام صادق(ع) برای
«استغفار» که زدودن غبار غفلت و گناه از حرم
قلب است، چنین تأثیری را بیان کرده است:
«زمانی که روزی شما کاستی گرفت و اندک
شد، رو به استغفار و طلب توبه کنید که
پروردگار متعال خود این راه را برابر ما گشوده و
فرموده است: استغفروا ربکم انه کان غَفّارا
یُرسل السّماء علیکم مدرارا و یُمددکم باموال و
بنین و یجعل لکم جنات؛ از پروردگارتان
آمرزش بخواهید که او همواره آمرزنده است
[تا در دنیا] بر شما از آسمان باران پی در پی
فرستد و شما را به اموال و پسران یاری کند و
در آخرت برایتان باغها قرار دهد.»^(۱۷)

دعا به برادران مؤمن و پرهیزکار، جلوه ای
دیگر از یاد خدا برای ریزش نعمتهای بیشتر
است، که امام باقر(ع) با اشاره به آن فرمود: «بر
شما باد به دعا برای برادرانت که همانا باعث
افزایش روزی خواهد شد.»^(۱۸)

«توکل» به خداوند نیز فراوانی روزی را به
همراه دارد، آن هم رزقی بی گمان و بدون
پیش بینی. چنان که رسول اکرم ـ
صلی اللّه علیه و آله و