پاورپوینت کامل نگاه آلوده«قسمت هفتم» ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاه آلوده«قسمت هفتم» ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاه آلوده«قسمت هفتم» ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاه آلوده«قسمت هفتم» ۱۰۰ اسلاید در PowerPoint :

>

۶

از نظر اسلام برخی از نگاهها آلوده و مسموم
است، و از چنین نگاههایی به جدّ باید بر حذر بود.
فرقی نمی کند که نگاه کننده، زن باشد یا مرد، پیر
باشد یا جوان و نیز نگاه شونده، هم جنس باشد یا
اجنبی، محرم باشد یا نامحرم، کودک باشد یا بالغ،
مسلمان باشد یا کافر، همچنین موضع نگاه بدن باشد
یا وجه و کفّین، و نگاه مستقیم باشد یا غیر مستقیم،

شخص باشد یا عکس و …

فقها، از نگاه آلوده با دو تعبیر «تلذذ» و
«ریبه» یاد می کنند، و در حقیقت این دو، ملاکهای
آلودگی نگاه به حساب می آیند:

الف) تلذّذ

لذت خواهی و لذت جویی در جان انسان ریشه
دارد و هر چه روح انسان تعالی بیشتری پیدا کند،
گرایش او به لذتهای متعالی افزایش پیدا می کند.
برای کسی که شیفته علم است، لذت آموختن و
فهمیدن، با لذتهای دیگر برابری نمی کند و کسی که
شیرینی فرو بردن خشم را تجربه کند، بیشترین
لذت را از آن می برد.^(۱)

لذتهای مادی نیز بخشی از نیازهای طبیعی
انسان است که رکن مهمی از زندگی به حساب
می آید.^(۲)

از نظر فقه اسلامی، «لذتهای جنسی» صرفا
باید در محدوده «روابط زناشویی» و بر مبنای
ازدواج، قرار داشته باشد، از این رو هر گونه عملی که
جنبه تلذذ جنسی داشته باشد و به این منظور انجام
گیرد، حتی اگر در حد نگاه کردن هم باشد، نامشروع
است.

این حکم از چنان وضوح و قطعیتی برخوردار
است که کسی در آن مناقشه ای نکرده است و فقها
آن را بی نیاز از استدلال دانسته اند. لذا «اجماع» و
«ارتکاز متشرعه» را مهمترین دلیل آن
شمرده اند.^(۳) همچنین هر گونه صدایی که برای
چنین لذتی شنیده شود، و نیز هر گونه تماس بدنی با
چنین قصدی حرام است.^(۴)

در باره نگاه از روی تلذذ، چند مسأله قابل
بررسی است:

۱) گستره تلذذ حرام

ممنوعیت نگاه برای لذت بردن چه شعاعی
دارد؟ آیا شامل مواردی از قبیل تصویر نیز
می شود؟ در بررسی این سؤال باید برخی از ادله
مسأله را مورد توجه قرار دهیم.

صاحب جواهر، در این باره استدلال به این
روایت را ممکن می داند:

«خشم الهی نسبت به زن شوهرداری که چشم
خود را از غیر همسر یا محارم خود پر می کند، شدت
می گیرد، و اگر چنین کند هر عملی که انجام داده
باشد، خداوند آن را حبط می کند.»^(۵)

ولی چون در این روایت «غیر ذی محرم منها»
وجود دارد، نمی تواند به تلذذ یا ریبه، نظر داشته
باشد، زیرا چنین نگاههایی، به محارم هم جایز
نمی باشد، و نسبت به تلذذ و ریبه، چنین استثنایی
وجود ندارد، به علاوه سند این روایت نیز معتبر
نیست.^(۶)

در مرسله فضیل، «نگاه خواستگاری» به عدم
تلذذ مقید شده است^(۷)، ولی از این مرسله هم
نمی توان به یک حکم دست یافت زیرا مربوط به
مقام خواستگاری است و به نگاه به «مو و
زیباییهای زن» در آن تصریح شده است، از این رو
حکم تلذّذ در دیگر موارد را آشکار نمی سازد.^(۸)

در روایتی از حضرت رضا(ع) نگاه به موی
زنان از آن رو حرام دانسته شده است که موجب
«تهییج» مرد و در نهایت بروز فساد و ارتکاب
گناهان می گردد. محقق نراقی، در استدلال به این
روایت، چنین مناقشه می کند:

«علت حرمت نگاه در این روایت مجموع
«تهییج و فساد» دانسته شده است و معلوم نیست که
در هر نگاه لذت آمیزی، و یا نسبت به هر شخصی،
چنین علتی تحقق یابد.»^(۹)

این اشکال را چنین می توان پاسخ داد که علت
تحریم نگاه «تهییج» ذکر شده است، ولی توضیح
داده شده است که چرا «تهییج» می تواند سبب
حرمت شود: چون تهییج به فساد و گناه می انجامد.
پس در روایت تهییج به «فساد» مقید نشده
است.^(۱۰)

همچنین نراقی در باره «اجماع»^(۱۱) بر
حرمت تلذّذ این گونه اظهار نظر می کند:

«اجماع منقول حجت نیست و محصل آن
بیش از «فی الجمله» تاکنون ثابت نشده است و
چنین اجماعی در مورد زنی که قصد ازدواج با او
وجود دارد، زنان ذمی، عکس و تصویر، اعضاء و
اجزاء جدا شده از پیکر، و مانند آنها معلوم نیست.»^(۱۲)

نراقی در پایان بحث خود به این نتیجه می رسد
که «قاعده ای» کلی در مورد حرمت هر نگاه با تلذّذ
وجود ندارد، بلکه در هر مورد با توجه به ثبوت
اجماع، می توان حکم به حرمت داد.^(۱۳)

۲) تلذذ عقل و تلذذ شهوت

آیا هر گونه لذت بردنی ممنوع است و یا تلذذ
ممنوع، صرفا لذت بردن شهوانی و جنسی است؟

قبلاً اشاره کردیم که «لذت»، در لذتهای مادی
خلاصه نمی شود، چه اینکه عشق نیز به «عشق
حیوانی» اختصاص ندارد، از این رو، ممکن است
لذت در نگاه کردن، از تلذذ جنسی و عشق حیوانی
عاری باشد.

این تفاوت به صراحت در کلام فقیهان،
حکیمان و عارفان مطرح شده است. آیت اللّه حکیم
در این باره می گوید:

«تلذذی که هم اینک محل کلام است ـ و به
حرمت آن حکم می شود ـ تلذذ شهوی است، ولی
طبع بشر به زیبایی گرایش دارد و بر آن سرشته شده
است، و این، تلذذ شهوی نیست، مثل لذت بردن از
نگاه به مناظر زیبا.»^(۱۴)

آیت اللّه سیداحمد خوانساری نیز دو گونه لذت
بردن را مطرح می سازد، یکی را از نوعِ لذت نگاه به
همسر، و دیگری را از نوعِ لذت نگاه به گلها
می داند، و همین تقسیم را در نگاه به انسانها، قابل
تطبیق می داند.^(۱۵)

بر این اساس آنان که در مسیر کمال گام
برمی دارند، باید از نظر آلوده پاک باشند و دیده
خویش را مقدس بشمارند:

دوستان، عیب نظربازی حافظ مکنید

که من او را ز محبّان خدا می بینم

نظر به خوب رویان با شائبه حیوانی، از موانع
کمال معنوی است و نگاه به وجوه حسان آن گونه که
اهل معرفت طرح کرده اند، هرگز چنین نگاهی
نیست. حکیم ابن سینا در رساله عشق می نویسد:

«هرگاه انسان دوست دار صور حسنه و وجوه
مستحسنه گردید اگر به جهت لذت حیوانی و جنبه
بهیمی باشد از جمله افعال قبیح و اعمال زشت و
قبیح محسوب می شود و صاحب آن مستوجب
ملامت و مستحق عذاب الیم آخرت است و اما اگر
دوستی او به اعتبار جنبه عقلانی و وجه تجردی
باشد این عمل او وسیله ای است به جهت اتصال به
معشوق حقیقی و وصول به علت اولی.»^(۱۶)

صدرالمتألهین شیرازی نیز، نظر به وجوه را
مطرح ساخته است.^(۱۷)

با توجه به این تفکیک، لذتی که در نگاه های
پاک از قبیل نگاه والدین به فرزند وجود دارد، از
شائبه شهوت مبرّاست، هرچند برخاسته از خوب
صورتی و نیک سیرتی فرزند باشد، مشمول تحریم
نیست^(۱۸) و نباید کلمات فقها را از این جهت
«مطلق» دانسته و هر گونه تلذّذی را در نزدشان
حرام دانست.^(۱۹)

۳) تلذّذ قهری و تلذّذ قصدی

آیا تلذّذ حرام، نگاه کردن از روی قصد تلذّذ
است و یا «قصد» در حرمت نگاه، دخالتی نداشته، و
نگاه با هر قصدی، اگر همراه با لذت بردن شود،
حرام است؟

تعبیرات فقهی پیشینیان نمایانگر تأثیر
«قصد» در حرمت است و «نگاه به منظور
لذت بردن» موضوع حرمت تلقی شده است، همان
گونه که محقق حلّی در شرایع می گوید: «لا یجوز
ذلک لتلذذ»^(۲۰) و گاه تصریح نموده اند که اگر در
نگاه لذّت «بدون قصد» پیش آید، نگاه را حرام
نمی کند. مثلاً در خصوص نگاه به قصد خواستگاری
و انتخاب همسر فرموده اند:

«در جواز این نگاه شرط است که به قصد
لذت بردن نباشد، ولی اگر می داند که به صورت
قهری، لذت پدید می آید، مانعی ندارد.»^(۲۱)

بر این اساس در هر کجا که شرع اجازه نگاه
داده است، مثل نگاه برای خواستگاری یا برای
معالجه، یا برای شهادت و موارد نظیر آن، با قصد
لذت، نگاه حرام است، و بدون آن، نگاه محکوم به
حرمت نیست.

شیخ انصاری که در اوج تقوا قرار دارد، این
موضوع را به صورت مبسوط تر و شفاف تر مورد
بحث قرار داده است. وی علاوه بر اطلاق ادله جواز
نظر، که آن را شامل چنین صورتی می داند و
تخصیص و خروج بیشتر از «نظر به قصد تلذّذ» را
مشکوک قرار می دهد، به دو دلیل دیگر نیز استناد
می کند:^(۲۲)

الف) با توجه به اینکه:

ـ در موارد جواز نگاه، تفاوتی بین نگاه به افراد
زیبا و افراد دیگر وجود ندارد و احدی از فقها در
این گونه موارد نگاه به اشخاص زیبا را استثنا نکرده
است،

ـ و نگاه به افراد زیبا ـ از مردان و زنان ـ طبعا
لذت بخش است، چرا که طبیعت انسان از زیبایی
لذت می برد و بدان گرایش دارد،

از این رو، جواز نگاه، غالبا از «تلذذ قهری»
تفکیک ندارد و در شرع هم تکلیف جداگانه ای
برای نگاه به خوب رویان، جعل و بیان نشده است.

ب) علی بن سوید، از حضرت ابی الحسن(ع)
پرسید:

من به نگاه کردن به زن زیبا مبتلایم و از نگاه
بدان لذت می برم، امام فرمود:

«علی! مانعی ندارد در حالی که خداوند به نیت
پاک تو آگاه است، ولی از زنا برحذر باش که برکت
و دین را از بین می برد.»^(۲۳)

تحلیل شیخ انصاری، از این روایت معتبر و
صحیحه، چنین است:

مقصود علی بن سوید در این سؤال آن است که
در بسیاری مواقع، مشکل نگاه به زن زیبا برایش رخ
می دهد و در هنگام نگاه به او و سخن گفتن با او ـ
برای داد و ستد و یا کار دیگر ـ از نگاه کردن به
صورت زیبای او، لذت می برد، شاید شغل وی از
قبیل بزازی بوده که ارتباط زیادتری را با زنان
ایجاب می کند. از این رو سؤال می کند که آیا با
حصول تلذذ، وظیفه چشم پوشی دارد؟ و امام
علیه السلام پاسخ فرمود: این نگاه مانعی ندارد، وقتی
خداوند می داند که قصد تو همین است که اظهار
می داری، و از چنین نگاهی به «ابتلا» تعبیر کرده ای
و لذت آن را نمی پسندی.

شیخ، با این تفسیر، از روایت چنین استنباط
می کند، که «تلذّذ قهری» مانعی ندارد. استاد مطهری
نیز چنین برداشتی از این روایت دارد.^(۲۴)

البته تفسیرهای دیگری نیز از این روایت
ارائه شده است:

۱ـ در مستند نراقی و به تبع آن مستمسک
حکیم، این روایت، مربوط به «اضطرار» از قبیل
نگاه برای معالجه، دانسته شده است و بدان محل
شده است.^(۲۵)

۲ـ صاحب کشف اللثام و به تبع آن صاحب
جواهر، این روایت را مربوط به «نظر اتفاقی»
دانسته اند و چنین برداشت کرده اند که اگر نگاه به
اجنبی به طور اتفاقی رخ دهد و باعث تلذّذ باشد،
مانعی ندارد ولی تلذّذ در نگاه عمدی ممنوع
است.^(۲۶)

۳ـ مرحوم مجلسی این احتمال را مطرح کرده
است که ممکن است روایت مربوط به نگاه
خواستگاری باشد.^(۲۷) بررسی هر یک از این
وجوه و احتمالات، از حوصله این نوشتار بیرون
است، ولی به هر حال چنین برداشتهایی، بیش از
آنکه «بیان ظاهر» روایت باشد، راه هایی برای
توجیه آن بر طبق قواعد پذیرفته شده در نزد قائلان
آنهاست و در این میان، تفسیر شیخ، تکلف کمتری
برمی دارد. و البته برای همه فقیهان مسلم است که
نگاه به «قصد لذت بردن» حرام است و روایت
نمی تواند در صدد تجویز آن باشد، چه اینکه احدی
از فقها هم بدان قائل نیست.^(۲۸)

ایراد شگفت آور و نظر شگفت آورتر

به شیخ اعظم ایراد گرفته اند که لذت بردن علی
بن سوید در نگاه به زن زیبا، با «وثاقت» او منافات
دارد، زیرا بالضروره، بین همه مسلمین و بخصوص
اصحاب ائمه، حرمت چنین نگاهی معروف بوده
است.^(۲۹)

ولی این ایراد جدا شگفت آور است زیرا شیخ
تصریح می کند که مقصود «تلذّذ قهری» است نه نظر
به قصد تلذّذ، و حرمت نظر با تلذّذ قهری، از کجا
اثبات شده تا چه رسد به آنکه بین مسلمانان
«معروف» بوده است!! اساسا چنین مسأله ای در
کدام حدیث، و یا در کدام کتاب فتوایی مورد تعرض
قرار گرفته تا در باره آن اظهار نظری صورت گرفته
باشد و همه مسلمانان بر آن اتفاق نظر داشته
باشند؟!

به علاوه توثیق علی بن سوید، توسط شیخ
طوسی صورت گرفته است، و او خود تصریح کرده
است که «وثوقِ در روایت کردن»، برای عدالتِ
لازم در نقل حدیث کافی است و فسق در عمل
زیانی به آن نمی رساند.^(۳۰) از این رو فرضا که علی
بن سوید با چنین نگاهی، مرتکب گناه شده باشد،
این «معصیت» وی، منافاتی با «ثقه بودنش» ندارد.

شگفت آورتر از این ایراد، احتمالی است که
در تفسیر و توجیه این روایت مطرح کرده اند:

«عادت و رویه علی بن سوید، نگاه کردن به زن
زیباروی بوده است، بدون آنکه اضطراری وجود
داشته باشد، کأنّ او برای انگیزه های پاک، تقویت
ایمان و توحید، نگاه می کرده تا در رخ او، جمال
خداوند متعال را تماشا کند.»^(۳۱)

ولی در باره چنین احتمالی باید پاسخ داد که:

اولاً مگر کسی که جمال الهی را در آیینه
مخلوقاتش می بیند، از آن اظهار ناخشنودی می کند
و آن را «ابتلاء» می پندارد؟

ثانیا: کسی که در این حد بالا از معرفت الهی
است، چطور حضرت، او را از «زنا» برحذر
می دارد؟

ثالثا: کسی که به دنبال رؤیت جمال حق است
چرا در پهنه گیتی و در میان همه مخلوقات الهی، به
«مرأه جمیله» روی آورده، و مخلوقاتی را که
خداوند به نظر به آنها فرمان داده است، فراموش
کرده است: أفلا ینظرون الی الابل کیف خلقت؟

ب) ریبه

«ریبه» یک تعبیر و اصطلاح صرفا فقهی است
و این واژه، در نصوص روایی به کار نرفته است.
فقها تفاسیر متعددی بر آن شمرده اند. محقق نراقی
برای آن سه معنی ذکر می کند:

الف) خوف فتنه و در موضع تهمت قرار
گرفتن

ب) فکر گناه در ذهن

ج) خوف ارتکاب گناه^(۳۲)

برخی هم از معنی اول به «خوف افتتان» تعبیر
کرده، و ریبه را به دو معنی دیگر اختصاص
داده اند^(۳۳) و در نتیجه، نگاه های آلوده را سه قسم
دانسته اند: تلذّذ، فتنه و ریبه.

به هر حال «ریبه» از ریشه لغوی «راب» به
معنی «اضطراب درونی» است و نگاه با ریبه،
نگاهی است که با هیجان و تحریک انسان همراه
باشد و در اثر آن، گرایش برای اطفاء غریزه جنسی
از راه حرام به وجود آید، اعم از آنکه در فکر ارضاء
شهوت با «شخص منظورالیه» باشد و یا به هر کار
حرام دیگری تمایل پیدا کند.

در اینجا توجه به چند نکته لازم است:

الف) بین «تلذّذ» و «ریبه» نسبت «عموم و
خصوص من وجه» وجود دارد، و این بدان معنی
است که گاه تحریک شهوانی و «تلذّذ» در نگاه
کردن وجود ندارد، ولی «خوف غلطیدن در حرام»
نسبت به مراحل بعدی احساس می شود، و گاه این
خوف وجود ندارد و یا اساسا زمینه ای برای آن در
کار نیست، ولی نگاه برای «تلذّذ» صورت می گیرد،
و گاه در نگاه کردن از یک طرف «تلذّذ» وجود
دارد و از طرف دیگر خوف ارتکاب گناه نیز در کار
است.^(۳۴)

ب) عنصر اصلی ریبه «خوف» و خطر نسبت
به ارتکاب گناه است، و خوف، نه «اطمینان به
وقوع»، بلکه «نگرانی» از وقوع است. از این رو
وقتی که «احتمال جدی» و قابل توجهی وجود
داشته باشد، هر چند که این احتمال به حد اطمینان
هم نرسد، «خوف» صدق می کند. به بیان شهید
مطهری که برگرفته از مباحث فقهی است:

«در ریبه، نظر به خاطر تلذّذ و چشم چرانی
نیست، ولی خصوصیت ناظر و منظورالیه مجموعا
طوری است که خطرناک است و خوف هست که
لغزشی به دنبال نگاه کردن بوجود آید.»^(۳۵)

ج) ممنوعیت نگاه با ریبه، مانند هر اقدام دیگر
در زمینه خطر، جنبه «پیشگیری» دارد. و اسلام
پیش از وقوع گناه، بستری را که عادتا بدان
می انجامد مسدود می کند و قبل از آنکه عنان اراده و
تصمیم، از کف قدرت انسان خارج شود، او را از
نزدیک شدن به گرداب خطرناک، برحذر می دارد.

این پیشگیری بر خلاف پیشگیری از گناهان
دیگر، صرفا جنبه اخلاقی ندارد، بلکه یک الزام
حتمی و تکلیف قطعی است زیرا از یک سو
آلودگی جنسی از منفورترین گناهان است، و از
سوی دیگر با نزدیک شدن به آن و در هنگام فوران
شهوات و طغیان غریزه، نجات و رهایی، عادتا غیر
ممکن است. در حالی که در گناهان دیگر حتی
معصیت کبیره ای مانند رباخوری، چنین قدرتی
برای مقهور ساختن انسان وجود ندارد. از این رو در
اینجا، در معرض گناه قرار گرفتن ـ ریبه ـ هم ممنوع
است.

د) از آنجا که با «خوف» وقوع در حرام، باید
از نگاه اجتناب کرد، از این رو «حذر» در زمینه
خطر، جنبه «احتیاط» دارد و نگاه نکردن، به عنوان
«طریقی» برای «گناه نکردن» ملاحظه شده است.
از این رو برخی محققان «حرمت نفسیِ» نظر با ریبه
را انکار کرده و آن را «حکم طریقی» دانسته اند.
مفهوم این سخن آن است که اگر اتفاقا نظر با ریبه،
به تحقق گناه نی