پاورپوینت کامل مراسم عقد و عروسی در روستای مارکده ـشهرکرد ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل مراسم عقد و عروسی در روستای مارکده ـشهرکرد ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل مراسم عقد و عروسی در روستای مارکده ـشهرکرد ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل مراسم عقد و عروسی در روستای مارکده ـشهرکرد ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۰

مراسم عقد و عروسی در روستای «مارکده» از
توابع شهرکرد با دیگر روستاهای استان چهار محال
و بختیاری قدری متفاوت می باشد. گرچه مدپرستی
و تجمل گرایی به این روستا نیز سرایت کرده است
ولی رسم و رسوم، بر جای خود باقی هستند و
تفاوت چندانی در آنها به چشم نمی خورد، مگر
اینکه عروس را به طایفه ای غریبه بدهند، که در آن

صورت عروسی باید تابع رسم همان طایفه باشد.

بعد از اینکه عروس مورد نظر انتخاب شد، با
توافق میان داماد و خانواده اش، مادر داماد برای
خواستگاری به منزل عروس می رود و مسأله را با
خانواده او در میان می گذارد. بعد از یکی دو روز
مادر داماد برای گرفتن جواب به خانه عروس
می رود. اگر جواب خانواده عروس منفی باشد و یا
داماد مورد نظر خود را نیافته باشند به مادر داماد
خواهند گفت: «دخترمان کوچک است، قولش را
داده ایم به …» اما اگر جواب مثبت باشد همان شب،
داماد و یکی دو تا از ریش سفیدان محل به همراه
پدر و مادر داماد به خانه عروس می روند و در آن
شب قرار «شیرینی خوران» را می گذارند. البته این
مراسم بستگی به توانایی خانواده ها دارد و اگر وسع
مالی هر دو طرف چندان خوب نباشد، همان شب
خواستگاری، روسری و انگشتری را بدون اینکه
خرجی بدهند و کسی را دعوت کنند به عروس
می دهند. اما اگر خانواده ای از توان مالی خوبی
برخوردار باشد مراسم «شیرینی خوران» را در شب
ویژه ای برگزار می کنند. در این شب هر دو خانواده،
اقوام نزدیک خود را دعوت می کنند و همه در خانه
عروس جمع می شوند و از غذایی که آنها تدارکش
را دیده اند، می خورند. سپس مادر داماد در حالی که
لبخند به لب دارد عروسش را می بوسد و روسری و
انگشتری را که از قبل تهیه کرده است به عروس
می دهد و به قول محلی ها «سنگ روی بافه» می کند.
اهالی انگشتر و روسری را همچون سنگی می دانند
که بر روی عروس که همچون بافته ای است،
گذاشته اند و با این کار چنین می پندارند که
خواستگار دیگری چون باد عروس را نخواهد برد.
به این ترتیب مراسم «شیرینی خوران» به پایان
می رسد. البته در این روستا قبلاً رسم بوده که داماد
به جای بردن روسری و انگشتر، بته ای به نام
«جِفیض» که بوته ای تنومند با ریشه ای کلفت است
را برای تهیه سوخت خانواده عروس از صحرا
بیاورد. این رسم در گذشته به نام «پای بیار»
معروف بوده است. در آن هنگام وقتی کسی این بته
را در حیاط خانه عروس می دیده، می فهمیده که این
خانواده دخترشان را شوهر داده اند.

بعد از مدتی که باز هم بستگی به وسع مالی دو
طرف دارد و بیشتر از چهار ماه تجاوز نمی کند
دوباره دو خانواده با هم شور می کنند و قرار مراسم
عقدکنان را تعیین می نمایند. در چنین روزی
خانواده داماد وسایل و لوازم سفره عقد را از قبیل:
کله قند، آینه و شمعدان، مقداری جو و گندم، چند
تخم مرغ رنگ شده، عسل و شیرینی و هدایای
دیگر به همراه چند مرد به خانه عروس روانه
می کنند. هر دو خانواده در منزل خودشان به
مهمانهای خود ناهار می دهند. بعد از صرف غذا در
ظهر روز عقدکنان طایفه داماد تنبک کوبان و
دست زنان به خانه عروس می روند. زنهای مهمان،
عروس را آرایش کرده به اتاق عقد می برند و بر سر
سفره می نشانند.

هنگامی که عاقد خطبه عقد را بلند قرائت
می کند، یکی از زنها به نمایندگی از عروس
می گوید: «از پدرش اجازه نداره.» پدر عروس را
می آورند و از او اجازه می گیرند و عاقبت عروس
«بله» را می گوید. بعد از تمام شدن خطبه عقد و بله
گفتن عروس، داماد وارد اتاق می شود و کنار
عروس می نشیند. عروس و داماد عسل و شیرینی بر
دهان یکدیگر می گذارند و از مهمانها پذیرایی
می شود. یک زن از طرف طایفه عروس که معمولاً
از اقوام نزدیک عروس است، کاسه ای آب و پنبه را
که قبلاً بر سر سفره عقد گذاشته شده است برمی دارد
و با پنبه مقداری آب بر سر عروس و داماد
می چکاند تا برای همیشه مهرشان در دل یکدیگر
بماند. از همین آب بر سر تمام دخترهای حاضر هم
پاشیده می شود تا بختشان هرچه زودتر باز شود. بعد
از رفتن مهمانها بر اساس یک رسم قدیمی،
تخم مرغهایی را که بر سر سفره نهاده بودند، می پزند
و به عروس و داماد می دهند تا آنها را بخورند. اهالی
«مارکده» بر این باور هستند که این کار باعث
می شود تا آنها همیشه به رزق و روزی خداوند قانع
و شاکر باشند. از این پس دوران نامزدی که معمولاً
بیشتر از دو سال نمی باشد، شروع می شود.

و اما مراسم عروسی، مراسم عروسی در دو
شب که معمولاً پنج شنبه و جمعه می باشد برگزار
می شود. روز اول هفته ای که قرار است مراسم
عروسی در آخر آن هفته باشد، به خرید عروسی
اختصاص دارد. هر دو خانواده هدیه ای بر حسب
وسعشان برای فامیل به عنوان «سرخریدی» تهیه
می کنند.

سه روز مانده به شب پنج شنبه زنهای فامیل
داماد به همراه یک زن خیاط، برای احیا کردن رسم
«چادربران» به خانه عروس می روند. لباسها و
پارچه چادر عروس را به همراه شیرینی و نقل
داخل مجمعه و یا سینی می گذارند. یکی از زنها
سینی را بر سر می گیرد و برای چادربران به خانه
عروس می روند.

زن خیاط چادر عروس را اندازه می زند و برای
دوخت آماده می کند. شیرینی و سکه ها را هم بر سر
عروس می ریزند و بعد از پذیرایی شدن از طرف
خانواده عروس به خانه داماد برمی گردند. عصر
همان روز زنهای فامیل عروس به ترتیب قبل،
لباسهای داماد را به خانه شان می برند و مراسم
عروسی را رونق بیشتری می بخشند.

یک روز مانده به شب «حنابندان» به روز
«خمیرنان» معروف است. در این روز هر دو
خانواده برای عروسی خمیر می کنند و نان می پزند.
اهالی محل، اسپند به دست به خانه آنها رفته و
عروسی را تبریک می گویند سپس اسپندها را روی
آتش تنور می ریزند و برای عروس و داماد آرزوی
خوشبختی می کنند.

در قدیم رسم بوده، قبل از «خمیرنان» مردها
را برای آوردن سوخت، مثل بته و یا چوب به صحرا
روانه کنند و مسابقه ای هم می گذاشتند که هر کس
زودتر با الاغی که پشتش پر از بار است، به روستا
برگردد، هدیه ای مثل دستمال و یا جوراب دریافت
کند، اما هم اکنون دیگر این رسم به دست فراموشی
سپرده شده است.

در شب «حنابندان» خانواده داماد بعد از اذان
مغرب، ساز و دهل زنان داماد را به حمام می برند. در
راه زنها شعری بدین مضمون برای حمامی محل سر
می دهند: «آی حمومی، آی حمومی آب حموم
تازه کن … دومادو حموم می یاریمو، حوله شو آماده
کن.» داماد به همراه دو جوان که «ساقدوش» او
هست