پاورپوینت کامل حرمت و حریم بزرگترها ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل حرمت و حریم بزرگترها ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل حرمت و حریم بزرگترها ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل حرمت و حریم بزرگترها ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۶

حفظ جایگاه

علاقه به «محبوبیّت» در وجود همه
هست. هر کس دوست دارد مورد توجّه و
عنایت قرار گیرد و به جایگاه او در
مجموعه هایی که به سر می برد، احترام
شود، چه در خانه، یا مدرسه، یا اداره و
جامعه و …

بخصوص کسانی که نسبت به دیگران
خوبی کرده و زحمت کشیده اند، انتظار دارند
زحماتشان مورد توجّه و تقدیر قرار گیرد و
اگر کسانی بر سر سفره آنان نشسته اند و
نمک خورده اند، نمکدان نشکنند و بی مهری
و بی اعتنایی به صاحب حق و صاحب نعمت
نکنند.

پدران و مادران و بزرگان فامیل و
سالخوردگان یک خانه و خانواده، از همین رو
توقّع دارند که کوچکترها، فرزندان و نوه ها
قدر آنان را بشناسند و در حقشان کوتاهی
نکنند.

حرمت نهادن به «سالمندان»، نشانه
قدرشناسی است.

وقتی پدر و مادر، یا یکی از افراد فامیل
به سنّ کهولت و پیری می رسند، هم مراقبت
بیشتری لازم دارند، هم متوقّع اند که در آن
سنین از احترام بیشتری برخوردار باشند و
«جایگاه» آنان در خانواده محفوظ بماند.

به همان اندازه که یک کودک، وقتی
احساس کند در یک خانواده مورد بی مهری
است و جای خوبی ندارد و به او اعتنایی
نمی شود، گرفتار «عقده حقارت» می شود،
سالمندانی هم که احساس کنند اهل خانه،
وجود آنان را برای خود مایه «زحمت»
می دانند و او را «اضافی» می شمارند، دچار
افسردگی و اندوه و زندگانی تلخ و مأیوسانه
می سازد.

پیران گاهی حساسیتهای بیش از حدّ و
زودرنجی های سریع دارند. در این سنّ و
سال، باید بیشتر به آنان «محبت» نشان داد،
تا احساس زیادی بودن یا سربار بودن نکنند.

حیات عاطفی

ارج نهادن به والدین و بزرگترها، نشانه
«حیات عاطفی» و «رشد عقلی» و

وظیفه شناسی در قبال یک عمر، زحمت و
جانفشانی و رنج کشیدنهای بی توقع و بدون
چشمداشت آنان است.

بی مهری و بی اعتنایی، آنان را «دل
شکسته» می سازد و آدمی را «عاق والدین»
می سازد. «عقوق» و دل آزرده کردن پدر و
مادر، آثار منفی و جبران ناپذیر برای فرزندان
و موجب سلب توفیق و نیک فرجامی آنان
می شود. از سوی دیگر نیز شکستن پر و بال
عواطف و احساس شادابی سالمندان و
اندوهگین و رنجیده ساختن آنان است و این
از انصاف و اخلاق انسانی دور است.

امام علی(ع) فرمود:

«مَنْ اَحْزَنَ والِدَیْهِ فَقَدْ عَقَّهُما»؛^(۱)

هر کس پدر و مادر خویش را اندوهگین
و آزرده سازد، نسبت به آنان «عاق» شده
است.

حتی نگاه به آنان، باید همراه با مهر و
عاطفه باشد. نگاههای مهرآمیز، همه را از
جمله بزرگسالان را خوشحال می کند و از
زندگی در کنار این گونه فرزندان احساس
لذت و خوشبختی می کنند. امام صادق(ع)
در مورد نوع رفتار با والدین می فرماید:

«لا تَمْلاَء عَینکَ مِنَ النّظَر اِلَیها الاّ بِرَحمهٍ
و رِقَّهٍ وَ لا ترفَعْ صَوْتک فَوْقَ اَصواتِها وَ لاْ
یَدَکَ فوقَ اَیدْیهما وَ لا تَتَقَّدمْ قُدامَهُما»؛^(۲)

به پدر و مادرتان نگاه پرمهر داشته
باشید و صدایتان را بر سرشان بلند نکنید و
بر سرشان داد نزنید، دست روی آنان بلند
نکنید و در راه رفتن از آنان جلو نیفتید.

اینها تعلیمات مکتب است که خیمه
عفاف را بر سر پا و چراغ خانواده را روشن
نگه می دارد.

رسول خدا(ص) نیز فرموده است:

«النّظرُ اِلَی الوالدینِ برأفهٍ و رَحمهٍ
عبادهٌ»؛^(۳)

نگاه فرزند به چهره پدر و مادر از روی
محبت و شفقت نسبت به آنان، «عبادت»
است.

آری، عبادت! نگاه هم گاهی عبادت خدا
می شود، تا با چه انگیزه و برای چه هدفی
باشد و چه دلهایی را شاد سازد و آثار خوبی
در پی داشته باشد.

شیوه زندگی غربی، ترک پدر و مادر
سالخورده و رها کردن سالمندان ناتوان و
سپردن آنان به مراکز ویژه نگهداری
سالمندان است، تا چیزی مانع و مزاحم رفاه
و لذّت و آزادی آنان نشود، هر چند در این
راه، عواطف بشری و ارزشهای انسانی
قربانی شود.

اما آیین محمّدی، به نگهداری، احترام،
محبت، مراقبت، خدمت، پرستاری، برّ و
احسان نسبت به والدین و سالمندان دستور
می دهد.

جایگاه سالمندان را در خانواده ها از یاد
نبریم و قدر این چراغهای خانه را بدانیم.

حقّ بزرگترها

تنها کودکان و جوانان نیستند که نسبت
به «والدین» خویش، وظیفه دارند، بلکه خود
آنان که پدر و مادر شده اند و سنّی هم از آنان
گذشته است، نسبت به پدر و مادر خودشان
وظیفه مندند، چه در حال حیاتشان، چه پس
از فوتشان.

چنان نیست که اگر زن و مردی
خودشان صاحب فرزند شدند و به مقام
مادری و پدری رسیدند، دیگر تکلیفی
نسبت به والدین خود ندارند.

سرکشی کردن به پدر و مادر، جویا شدن
از حالشان، رفع نیازهایشان، همکاری در
کارها، همدردی در مشکلات، کمک به
معیشت و درمان و پرستاری، همه و همه از
وظایفی است که تا واپسین لحظات

حیاتشان بر دوش انسان است. و این هرگز
نمی تواند ادای حقّ بزرگ آنان باشد که
عمری به پای فرزندانشان چون شمع
سوخته اند و این نهالها را برومند و رشید
ساخته اند.

سزا نیست که در برابر عمری سوختن و
ساختن، بی مهری و جفا ببینند و سخن
درشت بشنوند. احادیث متعددی در ذیل
آیه ای که می فرماید به پدر و مادر خود اُف
نگویید (وَ لا تقل لهما اُفٍّ) آمده است که اگر
خداوند چیزی کمتر و ناچیزتر از «اُف» هم
می دانست، از آن نهی می کرد و این کمترین
مرتبه عقوق است و از جمله رفتار مربوط به
عاق شدن، آن است که کسی به