پاورپوینت کامل هیچ وقت برای اینکه فیلمساز مطرحی باشم کار نکردم ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل هیچ وقت برای اینکه فیلمساز مطرحی باشم کار نکردم ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل هیچ وقت برای اینکه فیلمساز مطرحی باشم کار نکردم ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل هیچ وقت برای اینکه فیلمساز مطرحی باشم کار نکردم ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۴

در میان سینماگران ایرانی، بخصوص زنان سینماگر، رخشان بنی اعتماد، جایگاه مورد توجهی دارد. وی نشان داده است در طول ۱۶
سال توانسته آثار مستند و داستانی مطرحی را به سینمای ایران بیفزاید. همچنین حضور وی به عنوان داور چندین جشنواره داخلی و
خارجی، نشان از دانش سینمایی او دارد. به ویژه اینکه در نوزدهمین جشنواره فیلم فجر نیز بخشی از جشنواره به بزرگداشت وی
اختصاص داده می شود.

علاوه بر این حضور آثار بنی اعتماد در بیش از ۱۸۰ جشنواره معتبر خارج از کشور، نشانه اهمیت فیلمهای او در میان دیگر آثار
سینمایی است.

قابل ذکر است بنی اعتماد از میان دیگر فیلمسازان بیشترین حضور را در جشنواره های خارجی داشته و آثار او بارها در کشورهای
ژاپن، ایتالیا، سوئد، اتریش، سوئیس، هند، ارمنستان، اسپانیا، بوسنی و هرزگوین، رومانی، سریلانکا، روسیه، امارات متحده عربی،
مجارستان، کانادا، فرانسه، آلمان، آمریکا، استرالیا، هنگ کنگ، یونان، کره جنوبی، بلژیک، زلاندنو، آفریقای جنوبی، نروژ، انگلستان، برزیل،
ترکیه، مصر، هلند، تاجیکستان، اسکاتلند و … به نمایش در آمده و توانسته است جوایز بسیاری را نصیب خود کند.

در یک نگاه کوتاه می توان آثار بنی اعتماد را به دو بخش مستند و داستانی تقسیم نمود. آثار مستند وی شامل «فرهنگ مصرفی» سال
۶۳، «اشتغال مهاجرین روستایی در شهر» سال ۶۴، «تدابیر اقتصادی جنگ» سال ۶۵، «تمرکز» سال ۶۶، «مجموعه شهرک فاطمیه با سه
فیلم، گزارش، بهار تا بهار، این فیلمها رو به کی نشون میدین؟» سال ۷۰ تا ۷۲، «آخرین دیدار با ایران دفتری» سال ۷۴، «زیر پوست شهر» در
سال ۷۵ می باشد و فیلمهای داستانی و سینمایی او به این ترتیب می باشند: «خارج از محدوده» سال ۶۶، «زردقناری» سال ۶۷، «پول
خارجی» سال ۶۸، «نرگس» سال ۷۰، «روسری آبی» سال ۷۳، «بانوی اردیبهشت» سال ۷۶، «باران و بومی» سال ۷۷ و «زیر پوست شهر»
محصول سال ۷۹.

بنی اعتماد که در فروردین ۱۳۳۳ در تهران به دنیا آمده است، توانسته زندگی زنان این شهر و کل ایران را با دیدی اجتماعی و فلسفی و
یا روشنفکرانه و گاه سیاسی به تصویر بکشد و بارها و بارها با نگاه جسورانه خود به مسایل زنان بپردازد و از ناگفته های زندگی آنان پرده
بردارد. اینها همه بهانه ای هستند تا باب گفتگو را با خانم بنی اعتماد بگشاییم و از دید خودشان با نظر ایشان آشنا شویم.

چطور شد که به کار فیلمسازی

روی آوردید و سعی کردید از این
طریق تفکرات خود را به تصویر
بکشید؟

ـ من به خاطر عشق و علاقه به سینما
به آن روی نیاوردم. در واقع ورودم به سینما
کاملاً اتفاقی بود. در سال ۵۱ صرفا برای
اینکه شغلی داشته باشم، در رادیو و
تلویزیون آن زمان به عنوان منشی صحنه
استخدام شدم و طی گذراندن دوره ای با این
کار و سینما آشنا شدم و همین آشنایی
نقطه اتفاقی در همه زندگی من شد.
حساسیتم نسبت به شرایط پیرامونم و
راهی برای نشان دادن معضلات موجود،
باعث برقراری ارتباط با جامعه از طریق
تصویر شد.چرا که می شد با این تصویر
حرف مردم را گرفت و از زاویه ای دیگر
دوباره به جامعه برگرداند. هیچ وقت برای
اینکه فیلمساز مطرحی باشم کار نکرده ام.
حتی کارهای ساده ای که در ابتدا برای
تلویزیون می ساختم، با همان حساسیتی
ساخته می شد که آخرین کارم به روی پرده
رفت. در سال ۵۳ هم وارد دانشگاه هنرهای
دراماتیک با گرایش کارگردانی سینما شدم و
اتمام تحصیلاتم مصادف با دوران انقلاب
بود. در آن سالها مستندسازی در تلویزیون
تجربه بسیار خوبی برایم بود. نگاه من به
سینما و مستندسازی از همان جا شکل
گرفت. در چند پروژه سینمایی دستیار
کارگردان و مدیر برنامه بودم تا اینکه در
سال ۶۶ اولین کار بلند داستانی خودم را
شروع کردم و تا به حال هم با همه توان و
انرژی ام کار کرده ام و هنر را صرفا برای هنر
انجام نداده ام.

فیلم مستند تزریق یک اندیشه

به بدنه اجتماع است، از دید شما
این سینما، با سینمای داستانی چه
فرقی دارد و لزوم پرداختن به آن
چیست و چرا شما در اغلب
کارهایتان با همین دید کار
می کنید؟

ـ فکر می کنم سینمای مستند،
سینمایی اصیل، شریف و غیروابسته به
چرخه عرضه و تقاضا و معادلات اقتصادی
حاکم برسینماست و می تواند واقعیت
جامعه را همانطور که هست نشان دهد.
سینمای مستند، نوع دیدن و نگاه را به من
یاد داد. نوع برقراری ارتباط و نوع طرح
موضوع از زاویه نگاه مستند در همه کارهایم
هست. فیلم مستند واگو کننده یک موقعیت
قابل استناد است. اگر فیلمساز بخواهد در
بخش مستند به گونه ای دخالت کند که
واقعیت تحریف شود، از حیطه مستند جدا
افتاده است. به طور کل نقش پژوهش در کار
مستند مهمترین و اصلی ترین نقش در
ساخت فیلم است. در کشورهای دیگر
مهمترین رسانه ای که از سینمای مستند
حمایت می کند تلویزیون است ولی در ایران
این طور نیست. جریان مستندسازی چه
کوتاه و چه بلند در ایران جا نیفتاده است.
فیلم مستند جایی برای پخش ندارد. سینما
تنها ویترینی است که فیلم داستانی بلند در
آن عرضه می شود. سینماها جوابگوی مثلاً
همان ۵۰ فیلم سینمایی تولید شده در سال
نیستند، لذا فیلم مستند نمی تواند از سینما
پخش شود.

فکر می کنم واقعا اگر جوانان به جای
اینکه به دنبال قصه های بی اثر و ثمر بروند،
فیلم مستند بسازند و به این طریق بحث
اجتماعی ایجاد کنند خیلی بهتر است. مثلاً
چند سال پیش کارشناسان بهزیستی گفته
بودند که در آینده اعتیاد در حکم یک
بیماری شایع خواهد شد و من به انگیزه
هشدار به خانواده ها «زیر پوست شهر» را
ساختم ولی این فیلم از تلویزیون هم پخش
نشد.

می توانیم بپرسیم که چرا دو فیلم

مستند و داستانی با نام «زیرپوست
شهر» ساخته اید؟

ـ «زیر پوست شهر» مستند در مورد
اعتیاد بود و «زیر پوست شهر» داستانی، در
ابتدا نامش «طوبی» بود و چون ساخته نشد
لذا در طول چند سال جاری آثاری به این نام
چاپ و پخش شد، پس بعد از تمام شدن این
فیلم سینمایی، نامهای دیگری جلوی
چشمم آمد و چون آن فیلم مستند نوعی
لایه برداری از اجتماع بود، لذا فکر کردم که
این فیلم نیز همین ویژگی را دارد و می تواند
با این نام پخش شود و دیگر تمرکز روی
شخصیت اصلی یعنی طوبی نباشد.

در سه فیلم اول خود گویا به

سینمای طنز توجه داشتید ولی در
آثار دیگرتان نگاهی تلخ به اجتماع
دارید. این دوگانگی از کجا ناشی
می شود؟

ـ از ابتدا هم قصد فیلمسازی با ساختار
طنز را نداشتم. از همان اول دلم می خواست
که همین فیلمنامه «طوبی» را بسازم و چون
کار تصویب نشد لذا بوروکراسی در شرایط
آن روز جامعه باعث شد که «خارج از
محدوده» را بسازم و بعد از آن هم
فیلمنامه هایی از همین دست، به دستم

رسید تا اینکه دیگر «پول خارجی» بویی از
طنز نداشت و فهمیدم که دیگر نباید بدنبال
این ساختار بروم، لذا از وقتی خودم
فیلمنامه کار چهارم یعنی «نرگس» را نوشتم
دیگر به سراغ فیلمنامه های طنز دیگران
نرفتم.

نگاه شما به زنان چگونه است. به

طور کلی زن و مرد از دید شما
چطور در آثارتان تصویر می شود؟

ـ هیچ وقت دوست ندارم از زنان
اسطوره ای غیر منطقی بسازم. هیچ وقت
نخواسته ام موقعیتی قهرمانانه و غیرواقعی
به آنها بدهم. مدافع زنان بودن فقط یک ادعا
است. من در نهایت سعی می کنم که بتوانم
موقعیت یک انسان را در شرایطی خاص
نشان دهم و در این میان زنان پررنگ تر
هستند. آنان تا حد توانشان سعی می کنند
تغییری در شرایط پیرامون خود ایجاد
کنند. نگاه من به آدمها احترام آمیز است و
دوست ندارم کسی را منفعل نشان بدهم. در
کارهایم هم سعی کرده ام شخصیتها را چه
زن و چه مرد فعال کنم و آنان تا حد توان
خود با شرایط بیرونی مبارزه کنند.

در سه فیلم اول خودتان، گویا

این اصل چندان هم صادق نیست و
زنان در همان نقشهای کلیشه ای
ظاهر می شوند؟

ـ البته شخصیتهای سه فیلم نخست
من کلاً شخصیت پردازی ضعیفی داشتند و
زنان آنها در حاشیه بودند.

روی جزییات رفتاری

شخصیتهای زن خود چطور کار
می کنید؟ مثلاً چادر سر کردن طوبی
در «زیر پوست شهر» و یا آفاق در
«نرگس»، همان طور راه رفتن و
نشست و برخاست زنان طبقه
پایین اجتماع را چگونه ساماندهی
می کنید؟

آیا این شخصیتها را به طور زنده

دیده اید و یا اینکه آنان چکیده
اشخاص مختلفی هستند.

ـ براساس یادداشتهای من و سوابق
ذهنی ام و همچنین شناختم از اینگونه
آدمها، ویژگی آنان را به بازیگران منتقل
می کنم تا بتوانند واکنش مناسبی را ارائه
دهند. هیچ وقت هم براساس یک شخصیت
واقعی، نقشی را نمی نویسم. براساس
شناختی که از مجموعه آدمها دارم دست
به این کار می زنم.

مثلاً در فیلم «نرگس» با ۳۰۰ زن تنها
حرف زدم که قصه فیلم، قصه زندگی