پاورپوینت کامل «قسمت دوازدهم»نگاه به زنان غیر مسلمان نگاه نگاهی نو و دوباره(۱۲) ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «قسمت دوازدهم»نگاه به زنان غیر مسلمان نگاه نگاهی نو و دوباره(۱۲) ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «قسمت دوازدهم»نگاه به زنان غیر مسلمان نگاه نگاهی نو و دوباره(۱۲) ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل «قسمت دوازدهم»نگاه به زنان غیر مسلمان نگاه نگاهی نو و دوباره(۱۲) ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۶

بسیاری از فقیهان شیعه، در باره حرمت
نگاه به زنان،تفصیلی را مطرح کرده اند، این
تفصیل و تفاوت مربوط به «عقیده دینی»
است. آنان ممنوع بودن نگاه را به زنان
مسلمان اختصاص داده و نگاه به زنان غیر
مسلمان را جایز دانسته اند. شیخ
طوسی^(۱)، شیخ مفید^(۲)، محقق حلّی^(۳)، و
علامه حلّی^(۴)، که از نام آورترین فقهای
شیعه هستند، این تفاوت را پذیرفته اند و
برخی از فقها مانند ابن ادریس^(۵) از سابقین
و فاضل هندی^(۶) از متأخرین، با آن مخالفت

کرده اند.^(۷)

مدرک اصلی این حکم، روایتی^(۸) از امام
صادق(ع) است که به نقل از رسول خدا(ص)
فرمود:

«زنان اهل ذمه برای نگاه کردن به موها
و دستهایشان احترامی ندارند.»^(۹)

این روایت هر چند در باره زنان اهل ذمه
است ـ زنانی که اهل کتاب بوده و با قرارداد
ذمه در کشور اسلامی زندگی می کنند ـ ولی
وقتی احترام این گونه زنان الغاء شده باشد،
قهرا دیگر کفار که نه اهل کتاب هستند و نه
قرارداد ذمه با مسلمانان دارند نیز از این
احترام محروم خواهند بود.

مفاد این روایت آن است که نوع خاصی
از «احترام» در باره زنان غیر مسلمان مطرح
نیست، همچنین یک «قاعده کلی تر» نیز از
آن استفاده می شود که حرمت نگاه ریشه در
«حرمت زن مسلمان» دارد و به عنوان یک
«احترام و ادب ویژه» نسبت به او تلقی
می شود. شخصیت زن مسلمان اقتضاء
می کند که «حریم خاصی» برای او وجود
داشته باشد. چشم پوشیدن از او، نمادی از
این احترام است.

بررسی یک سؤال

آیا تفاوتی که در نگاه به زن مسلمان با
زن غیر مسلمان وجود دارد، نمایانگر نوعی
تبعیض در باره مسلمانان نیست؟

اگر «چشم پوشی» نوعی «حرمت نهادن»
است چرا این احترام در باره غیر مسلمانان
رعایت نمی شود؟

می دانیم که زنان و مردان غیر مسلمان
که حاکمیت دولت اسلامی را می پذیرند، از
امنیت کامل نسبت به جان، مال و حیثیت و
آبروی خود برخوردارند. امیرالمؤمنین(ع)
در دستورالعملی به یکی از فرمانروایان خود
تأکید می کند که مبادا با «مشرکانِ» سرزمین
خود، بدرفتاری کرده، آنها را از خود برانی و
در حق آنها به خشونت رفتار کنی، چرا که
آنان عهد و پیمان با ما دارند.^(۱۰)

حرمت شهروند غیر مسلمان برای
امیرالمؤمنین در حدی است که تعرض به
یک «زن غیر مسلمان» در کشور اسلامی، از
سوی غارتگران معاویه، چنان حضرت را
اندوهگین ساخت که فرمود: اگر در این
ماجرا مسلمانی در اثر غصه جان دهد، نه
تنها قابل ملامت نیست، بلکه از نظر من
سزاوار است.^(۱۱) این گونه نصوص نشان
می دهد که آبروی غیر مسلمانان نیز مانند
جان و مالشان، کاملاً در حمایت دولت
اسلامی قرار دارد و هتک حرمت آنها در
جامعه اسلامی غیر قابل قبول است. بر این
اساس باید تأمل کرد که چرا در موضوع
نگاه، «عدم حرمت» آنها اعلام شده است؟
البته اگر «جواز» نگاه کردن به آنها، صرفا
یک «حکم تکلیفی» بود، جای طرح این
سؤال نبود، زیرا آنان نظر به بیگانه ـ از
هم کیشان خود یا دیگران ـ را جایز
می شمارند، ولی وقتی که این «جواز» به
«عدم احترام» آنها مستند می شود، مسأله
قابل بررسی است.

در فقه، در این باره بر نکته مهمی
انگشت نهاده شده است، و دو گونه «سلب
احترام» از یکدیگر تفکیک گردیده است:
احترامی که توسط «قانون»، «ابتداء» از
کسی سلب می شود، و احترامی که توسط
خود «شخص»، در اثر عدم اعتنا به حرمتها،
سلب می شود.

نوع اول سلب احترام که از آن به
«بی احترامی ذاتی شخص» تعبیر می شود،
نیاز به توجیه منطقی دارد، ولی نوع دوم که
شخص خود نوعی احترام را نمی پذیرد و با
اراده خود آن را رها می سازد و عملاً اعلام
می کند که چنین احترامی را نمی خواهد، از
فلسفه روشنی برخوردار است و کاملاً قابل
قبول است. مثلاً کسی که «علنا» مرتکب
فسق می شود، اعتنایی به «آبروی» خود
ندارد، از این رو، دیگران نیز موظف به «حفظ
حرمت» او نمی باشند و غیبت او جایز است:

«اذا جاهر الفاسق بفسقه، فلا حرمه له
و لا غیبه».^(۱۲)

در باره جواز نگاه به زنان غیر مسلمان
نیز باید توجه داشت که آنان در زمینه
«پوشش و نگاه» محدودیتهایی که در
«شریعت اسلام» وجود دارد، قبول ندارند و
قهرا خود را بدان ملتزم نمی دانند، همچنین
آنها رعایت این قیود و ضوابط را «احترام»
تلقی نمی کنند، از این رو جواز نظر به ایشان،
ریشه در سلب احترام توسط خود آنان دارد
و نشان دهنده «تبعیض قانونی» نیست. بر
این اساس برای آنها نیز این امکان وجود
دارد که با رعایت پوشش مناسب و کامل،
پای بندی خویش را برای حفظ این حرمت،

نشان دهند و در این صورت البته نگاه به
آنها مجاز نخواهد بود.

برخی محققان در این باره چنین نظر
داده اند:

«چون جامعه اهل ذمه به دستور حجاب
عمل نمی کنند، می توان به آنها نگاه کرد،
البته اگر وضعیت جامعه اهل ذمه تغییر کند
و نوعا به دستور حجاب عمل کنند، حکم
جواز نظر برداشته می شود.»

البته این نکته قابل بررسی است که آیا
«ملاک» تغییر وضع پوشش «اغلب» زنان اهل
ذمه است و یا هر فردی از آنان که پوشش
کافی داشته باشد، چون «حرمت خود» را
حفظ کرده است، نباید مورد نگاه قرار گیرد؟

در عبارت فوق، «جامعه اهل ذمه» به صورت
غالب و اکثریت، ملاک قرار گرفته است که
پذیرفتن آن بنا به دلایلی دشوار است،^(۱۳)
ولی ایشان در جای دیگر فرموده اند:

«اگر یک ذمیّه اهل حجاب باشد و به آن
عادت پیدا کرده باشد، نمی توان گفت که
احترام ندارد و نظر به او جایز است.»

به هر حال شاهد آنکه اسلام، با اجازه
نگاه کردن به زنان غیر مسلمان، به سلب
احترام ذاتی آنها نظر نداشته است^(۱۴) آن
است که در برخی روایات علت جواز نگاه به
آنها این گونه بیان شده است: زیرا وقتی
نهی شوند، پرهیز نمی کنند:

«لانّهم اذا نهوا لاینتهون».^(۱۵)

در این تعلیل، به یک علت عرضی،
استناد شده است: یعنی بی اعتنایی آنها
نسبت به حکم حجاب و پوشش.

سه تحلیل دیگر

در باره جواز نظر به زنان غیر مسلمان،
سه تحلیل دیگر نیز مطرح است:

تحلیل اول: نفی احترام ذاتی

بر مبنای این تحلیل، با توجه به
«لا حرمه» که پیامبر اکرم(ص) فرموده است،
زنان غیر مسلمان در مسأله نگاه، از احترام
ذاتی برخوردار نیستند، از این رو حتی اگر
مقید به حجاب کامل هم باشند، باز هم نگاه
کردن به آنها جایز است، زیرا شرع برای آنها
در این زمینه احترامی قائل نشده است.

روایت سکونی صرفا بر «عدم احترام در حدّ نگاه به کفار»
دلالت دارد و این قید خود گویای آن است که کفار به طور
کلی در جامعه اسلامی «بی حرمت» نیستند. از این رو تعرض
به آبروی آنها و هتک حیثیتشان ظلم شمرده می شود.

قبول این تحلیل از چند جهت دشوار
است:

اول آنکه چگونه می توان باور داشت که
فردی در رفتار خود موازین قانونی را رعایت
می کند، و «مسلوب الحرمه» می شود؟ با
توجه به مناسبات حکم و موضوع، این
روایت نمی تواند فراتر از سلب احترام از
طرف خود شخص، چیزی را اثبات کند. به
تعبیر دیگر سلب احترام در نگاه حتی با
تقید به حجاب، نیازمند دلیل تعبدی است،
و از این روایت، چنین تعبدی استفاده
نمی شود.

دوم آنکه چنین برداشتی از روایت، با
روایت دیگری که منشأ جواز نظر را
بی اعتنایی آنان به رعایت حجاب می داند،
ناسازگار است.

سوم آنکه حکم به جواز نگاه ذاتا، با
حکم «جواز کشف»، در نزد فقها ملازمه دارد،
لذا بر اساس این تحلیل که نظر را ذاتا
حلال می داند، باید گفت که زنان غیر
مسلمان تکلیفی نسبت به رعایت حجاب
ندارند!

آیت اللّه خوئی که از این نظریه تبعیت
می کند، تصریح می کند که نگاه به موی
آنان، حتی اگر عادت بر پوشش هم داشته
باشند، مانعی ندارد. ایشان در این باره یک
گام جلوتر آمده و «احترام آبروی اهل ذمه»
را منکر شده اند و حرمت آنها را در کشور
اسلامی، به «جان و مالشان» اختصاص
داده اند^(۱۶) که در نتیجه آن، تعرض به عِرض
کفار در بلاد اسلامی، مباح است.

ولی پرواضح است که روایت سکونی
صرفا بر «عدم احترام در حدّ نگاه به کفار»
دلالت دارد و این قید خود گویای آن است
که کفار به طور کلی در جامعه اسلامی
«بی حرمت» نیستند. از این رو تعرض به
آبروی آنها و هتک حیثیتشان ظلم شمرده
می شود.

تحلیل دوم: قاعده عسر و حرج

بر مبنای این تحلیل جواز نظر به زنان
غیر مسلمان، مبتنی بر قاعده عسر و حرج
است. زیرا با توجه به اینکه:

الف) در جامعه اسلامی، عده ای از زنان
غیر مسلمان حضور دارند،

ب) آنان مقید به پوشش کامل نیستند،

ج) نهی آنها از بدحجابی تأثیر چندانی
ندارد،

لذا مسلمانان برای اینکه چشمشان به
آنها نیفتد و گرفتار گناه نشوند، چاره ای جز
در خانه نشستن و یا با چشم بسته در
خیابان حرکت کردن ندارند! و البته چنین
وضعی به اختلال در زندگی روزمره
مسلمانان می انجامد و برای آنان مشقت بار
است.^(۱۷)<