پاورپوینت کامل نگاه نگاهی دوباره و نو (۴)نگاه به چهره ۶۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل نگاه نگاهی دوباره و نو (۴)نگاه به چهره ۶۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل نگاه نگاهی دوباره و نو (۴)نگاه به چهره ۶۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل نگاه نگاهی دوباره و نو (۴)نگاه به چهره ۶۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۲

یادآوری

قرآن کریم، از زنان و مردان مسلمان خواسته است که «غضّ بصر» کنند، در قسمت سوم این مقالات به بررسی این مفهوم
پرداختیم و توضیح دادیم که مقصود از آن «نگاه نکردن به چهره جنس مخالف» نیست. اینک «نگاه به چهره» نامحرم را باید از
دیدگاه سنت مورد بررسی قرار داد و روایات گوناگونی که در این باره وجود دارد، مرور کرد.

در این قسمت، نگاه مرد به زن را به خصوص در محدوده «وجه کفّین» پیگیری می کنیم، و نتیجه گیری در این باره را به
قسمت بعد وا می گذاریم.

نگاه مرد به زن

محدوده مجاز نگاه مرد به زن، از جمله
مسایل اختلافی، در فقه شیعه است و
فتاوای گوناگونی در این باره وجود دارد.
همین اختلاف موجب آن می شود که مسأله
از حالت «اجماعی بودن» و مورد اتفاق نظر
قرار داشتن خارج شود و در نتیجه، بررسی
آن به شکل آزادتری انجام گیرد.

تردیدی وجود ندارد که از نظر همه
فقیهان و در همه مذاهب اسلامی، نگاه مرد
به زن بیگانه، در خارج از محدوده وجه
(چهره) و کفین (دو دست تا مچ) جایز
نیست. فخرالمحققین در این باره
می نویسد:

نگاه به هر زن بیگانه ای که قصد ازدواج
با او وجود ندارد و حاجتی در نگاه به او
نیست، نسبت به غیر از وجه و کفین، به
اتفاق همه علمای اسلام، حرام است.^(۱)

ادله و شواهد حرمت نگاه به نامحرم
(در غیر موارد استثنا شده) فراوان است و
این شواهد خود گویای آن است که این
حکم از صدر اسلام در بین مسلمانان
«مسلّم» بوده است. مثلاً در روایتی آمده
است: نگاه به زنان بادیه نشین مانعی ندارد،
زیرا وقتی از پوشش نامناسبشان نهی
می شوند، اعتنایی نمی کنند.^(۲) این تعبیر
نشان می دهد که حرمت نگاه به زنان،
مفروض و قطعی است و اگر گروهی استثناء
شده اند به دلیل «نهی ناپذیری» آنهاست.
در روایت دیگری آمده است که یکی از
اصحاب حضرت رضا(ع)، از آن حضرت
پرسید: آیا مرد می تواند به موی خواهر زن
خود نگاه کند؟ حضرت فرمود: نه، مگر آنکه
از زنان سالخورده باشد. وی مجددا سؤال
کرد: آیا خواهر زن، مثل زنان بیگانه است؟
حضرت فرمود: آری.^(۳) این روایت نیز
حکایت از آن دارد که حرمت نگاه به زنان
نامحرم، در نزد مسلمانان مسلم بوده است،
هر چند برخی افراد نسبت به حرمت نگاه به
زنان خاصی، ناآگاه بوده و یا عملاً آن را جدی
نمی گرفته اند و با تعجب می پرسیدند:
خواهر زن هم مثل زنان غریبه است؟

روایت دیگری نیز از حضرت رضا(ع)
وجود دارد که در پاسخ مکتوب به محمد
بن سنان، با مسلم دانستن حرمت نگاه به
زنان، «حکمت و فلسفه» آن بیان شده است:

… نگاه به سوی زنان همسردار و نیز
زنان دیگر حرام شده است، چون مردان را
تهییج می کند و در نتیجه به فساد کشیده
شده و باعث آلوده شدن به کارهای حرام و
زشت می گردد. همچنین نگاه به مانند مو
نیز جایز نیست مگر در مورد
سالخوردگان …^(۴)

اینک باید بررسی کرد که نگاه به زنان در
چه حدی مجاز است؟ و آیا وجه و کفین از
حرمت نظر استثناء شده است؟ این مسأله
در دو مرحله قابل تأمل و تحقیق است: یکی
به لحاظ اقوال و نظرات گوناگونی که ابراز
شده است، و دیگر به لحاظ ادله و مستندات
هر نظریه.

الف) بررسی اقوال و نظرات

در بین فقها، در باره نگاه به صورت و
دست زنان نامحرم، سه دیدگاه وجود دارد:

۱ـ دیدگاه موافق:

گروهی از مشهورترین فقهای شیعه، از
دیرزمان به جواز نظر در این محدوده فتوا
داده اند. شیخ مفید، شیخ صدوق،
شیخ کلینی، و شیخ طوسی (در برخی از
آثارش) از آن جمله اند که نقل عبارت هر یک
از آنها از حوصله این مقالات خارج است.
شیخ طوسی می نویسد:

برای مرد اجنبی جایز نیست که به زن
بیگانه در غیر موارد نیاز و در جایی که دلیلی
وجود ندارد، نگاه کند. نگاه او به غیر از وجه
و کفین ممنوع، و نگاه به وجه و کفین
«مکروه» است.^(۵)

وی در ادامه به توضیح موارد مجاز،
یعنی ضرورت و احتیاج از قبیل نگاه پزشک
برای معالجه، و نگاه در هنگام خرید و فروش
برای شناخت طرف معامله، و نگاه قاضی
برای تشخیص و شناسایی شاکی یا متهم
می پردازد.

محقق کرکی، این دیدگاه را بر اساس
مبانی آن چنین توضیح می دهد:

اگر در نگاه به وجه و کفّین خوف ریبه
وجود داشته باشد و شخص در معرض فتنه
باشد، اجماعا، نگاه حرام است و در غیر این
صورت، جواز نظر به وجه و کفّین از آن رو
است که خداوند در قرآن فرموده است:
«زنان زینتهای خود را آشکار نسازند
مگر آنچه که پیداست». به علاوه که نگاه
در این حد، مورد نیاز و ابتلاء عموم مردم
است. همچنین در هر عصر بسیاری از زنان
با چهره آشکار و دستان باز، تردّد داشته اند و
مورد اعتراض نبوده اند. مضافا که مقتضی
حرمت نگاه، خوف فتنه است و در چنین
زمینه ای، تردیدی برای حرمت وجود ندارد
ولی در غیر مورد فتنه، حرمت وجهی
ندارد.^(۶)

محقق کرکی در ادامه به نقل ادله
قائلان به حرمت می پردازد و آنها را مورد
مناقشه قرار می دهد و در نهایت خود با
احتیاط از مسأله عبور می کند. شهید ثانی و
صاحب مدارک نیز ادله حرمت را ناکافی
دانسته، و احتیاط را ترجیح داده اند:

تردیدی نیست که دوری از نگاه به
اجنبیه به طور کلی راه سلامت نفس است
هر چند که ادله حرمت ناتمام است.^(۷)

مراجع تقلید عصر اخیر و فقهای
معاصر نیز غالبا از حدّ احتیاط فراتر
نرفته اند و حاضر به فتوای صریح به حرمت
نشده اند.^(۸)

۲ـ دیدگاه مخالف

از معروف ترین چهره های فقهی این
دیدگاه علامه حلی است. وی ابتدا سه فرض
را مطرح می کند:

ـ نگاه در موارد احتیاج و ضرورت،

تردیدی وجود ندارد که از نظر همه فقیهان و در همه
مذاهب اسلامی، نگاه مرد به زن بیگانه، در خارج از محدوده
وجه (چهره) و کفین (دو دست تا مچ) جایز نیست.

ـ نگاه در موارد خوف فتنه و انحراف،

ـ نگاه در غیر این دو مورد.

علامه حلّی نگاه کردن در فرض اول را
حلال، و در فرض دوم را حرام می داند و
نسبت به فرض سوم نیز فتوا به حرمت
می دهد.^(۹) میرزای قمی نیز ممنوع بودن
نگاه را «اظهر» می داند^(۱۰)، و صاحب جواهر
نیز همین قول را «اقوی» می شمارد.^(۱۱)

اساس این نظریه بر آن است که:

دستور خداوند به لزوم غضّ بصر،
«عام» است و چیزی از آن استثناء نشده
است و خداوند از زنان خواسته است که
زینتهای خود را آشکار نسازند. این لزوم
ستر و پوشش به جهت آن است که از نگاه
جلوگیری شود و نظر تحقق نیابد. به علاوه
از اینکه برای خواستگاری و به قصد ازدواج،
اجازه نگاه به صورت داده شده است،
فهمیده می شود که در غیر این صورت نگاه
جایز نیست. همچنین نگاه در روایات به
عنوان تیری از تیرهای شیطان معرفی شده
است و در برخی از روایات آمده است که در
هنگام شهادت دادن و گواهی، زن نامحرم با
نقاب در برابر شهود حاضر شود. سیره نیز
نشان می دهد که زنان اجازه خارج شدن از
منزل با صورت باز را نداشته اند و چون نگاه
به صورت زن، شخص را در معرض فتنه و
تباهی قرار می دهد، شیوه پسندیده شرع،
اقتضای جلوگیری از آن را دارد..^(۱۲)

۳ـ موافقت با نگاه اول و مخالفت با

نگاههای بعد

محقق حلی و جمعی دیگر از فقها، نگاه
به وجه و کفین را برای یک نوبت، مجاز
شمرده اند و تکرار نگاه را حرام دانسته اند.
این تفصیل از آنجا ناشی می شود که:

نگاه اگر استمرار داشته باشد و ادامه
پیدا کند، شخص را در معرض خطر قرار
می دهد زیرا باعث تحریک شهوت می شود و
زمینه انحراف پدید می آورد ولی نگاهی که
ادامه نمی یابد، چنین خطری را به همراه
ندارد و نگاه اول، معمولاً از انگیزه های
شهوانی خالی است.^(۱۳)

علامه حلی در کتاب قواعد، و شهید اول
در کتاب لمعه، از این رأی تبعیت کرده اند.

ب) بررسی ادله

آراء گوناگون و نظرات متنوعی که نقل
کردیم، به خوبی نشان می دهد که مسأله
نگاه به وجه و کفین، از چه ابعاد وسیعی
برخوردار است و فقها، با حوصله و دقتی
قابل تحسین این موضوع را از نظر قرآن،
حدیث و حکم عقل مورد کنکاش و بررسی

قرار داده اند. ولی از آنجا که بازخوانی پرونده
قطور این استدلالات و تحلیل همه جانبه
این ادله از حوصله نوشتار کنونی خارج
است، از این رو به سراغ ادله حرمت می رویم
و اهم آنها را مورد مطالعه قرار می دهیم:

مهمترین دلیل نظریه مخالف و قائلان
حرمت نگاه به وجه و کفین روایات است.
قبلاً در باره مفاد آیه «غض بصر» بحث
کرده ایم و توضیح داده ایم که از این آیه لزوم
چشم پوشی از دست و صورت نامحرم
استفاده نمی شود یعنی به استناد این آیه،
حکم حرمت نظر به وجه و کفین را نمی توان
استفاده کرد. روایات زیر، نمونه ای از بهترین
استدلالها برای این دیدگاه است:

۱ـ در روایات متعدد، نگاه، «تیر
شیطان» معرفی شده است^(۱۴)، پس، از نگاه
به نامحرم به طور کلی باید پرهیز کرد و
تفاوتی بین صورت و دیگر اندام وجود ندارد.

ولی برداشت شیخ انصاری از این
روایات آن است که «نگاه شهوانی» تیر
شیطان است^(۱۵). از این رو نگاهی که عاری از
انگیزه شهوت رانی بوده و به شکل طبیعی و
عادی صورت گیرد، مشمول تعبیر احادیث
نیست. شاید منشاء این تفسیر آن است که
توقع شیطان از چشم، آلوده شدن به
انحراف و فساد است. شیطان به نگاه عادی
قانع نیست و در هنگامی احساس می کند که
تیرش به هدف نشسته است که نگاه از
مسیر سالم خود منحرف شده و با اغراض
سوء و انگیزه های فاسد توأم گردد. در این
صورت او توانسته است طعمه خود را با این
تیر شکار کند. به تعبیر دیگر: امام
علیه السلام با این بیان، در صدد تبیین
محدوده «تعبّدی» برای حرمت نگاه نبوده
و صرفا به خطر سقوط در اثر نگاه ممنوع
اشاره کرده و نسبت به آن هشدار داده اند و
البته نگاهی که در آن این خطر آشکار و
محسوس است و در «شیطانی بودن» آن
تردیدی وجود ندارد،