پاورپوینت کامل آموزش زنان در صدر اسلام«قسمت دوم» ۶۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل آموزش زنان در صدر اسلام«قسمت دوم» ۶۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل آموزش زنان در صدر اسلام«قسمت دوم» ۶۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل آموزش زنان در صدر اسلام«قسمت دوم» ۶۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۸

۳ـ زنان صحابی در جایگاه

استادی

پس از رحلت پیامبر اکرم(ص) و نیاز
جامعه اسلامی به احادیث آن بزرگوار که از آن
به سنّت نیز تعبیر می شد، اصحابی که احادیث
فراوانی از آن حضرت(ص) شنیده بودند، در
جایگاه خاصی قرار گرفتند و حتی در دوره
عمر که سختگیری خاصی نسبت به نقل و
تدوین روایات معمول شده بود، از آنجا که او
نقل روایات فقهی را اجازه می داد،^(۱) این
جایگاه محفوظ ماند.

در این میان زنان صحابی به ویژه آنانکه
به واسطه موقعیت نسبی یا سببی خود روایات
بیشتری از پیامبر اکرم(ص) شنیده بودند،
مورد توجه خاص اصحاب دیگر و نیز
مسلمانانی که پیامبر اکرم(ص) را درک نکرده
بودند، قرار گرفتند.

این زنان خود نیز احساس وظیفه نموده و
تعلیم را سرلوحه اعمال خود قرار دادند. از
میان این زنان می توانیم به حضرت فاطمه
زهرا(س) اشاره نماییم که با آنکه مدت
فراوانی پس از رحلت پدر بزرگوارش در این
دنیا نزیست، اما در همین مدت کم دست از
تعلیم برنداشت و معارف اسلامی را علاوه بر
آنکه به فرزندان خود همچون حسن و حسین
علیهماالسلام یاد می داد، بلکه حتی زنان
صحابی همچون ام سلمه، عایشه، سلمی
همسر ابی رافع نیز از آن حضرت(س) روایات
پیامبر اکرم(ص) را می شنیدند.^(۲)

همچنین تعدادی از اصحاب پیامبر
اکرم(ص) همچون سلمان، جابر بن عبداللّه
انصاری، ابوایوب انصاری، ابوسعید خدری،
ابوهریره، سهل بن سعد ساعدی، عباس
بن عبدالمطلب، عبداللّه بن عباس و عبداللّه
بن مسعود به عنوان راویان از حضرت
فاطمه(س) معرفی شده اند^(۳) که این احتمال
وجود دارد بعضی از آنها به واسطه روابط
نسبی و یا نزدیکی فراوان به حضرت علی(ع)،
بعضی از روایات را مستقیما از زبان حضرت
فاطمه زهرا(س) شنیده باشند.

زنان مدینه نیز گاه و بی گاه برای
پرسیدن مسایل شرعی خود به نزد آن
حضرت(س) می آمدند.

در گزارشی چنین آمده که یکی از این
زنان سؤالاتی را از حضرت(س) پرسید تا
آنکه تعداد پرسشهای او به ده رسید و او
خجالت زده شد و گفت: «ای دختر پیامبر
خدا(ص) دیگر به شما زحمت نمی دهم.» اما
حضرت(س) در جواب او فرمود: «هاتی و
سلی عما بدالک … انی سمعت ابی یقول: ان
علماء شیعتنا [امتنا] یحشرون فیخلع علیهم
من خلع الکرامات علی قدر کثره علومهم
وجدهم فی ارشاد عباد اللّه …؛

بیا و هرچه خواستی بپرس … من از پدرم
شنیدم که می گفت: دانشمندان پیرو ما
هنگامی که در روز قیامت محشور می شوند،
به اندازه دانشهای آنها و نیز کوشش آنها در
راهنمایی بندگان خدا به آنها خلعتهای کرامت
داده می شود.»^(۴)

در همین روایت، حضرت(س) پاداش
جواب دادن به این سؤالات را به پاداش
شخصی تشبیه می کند که برای حمل باری
سنگین تا پشت بام، صد هزار دینار دریافت
می کند و بلکه در ادامه پاداشی بسیار فراتر
برای آن ذکر می نماید که قابل شمارش با
مقیاسهای دنیوی نمی باشد.^(۵)

عایشه همسر پیامبر اکرم(ص) به واسطه
عمر طولانی خود (تا سال ۵۸ هجری) و
همچنین به علت دوری مردم از اهل بیت
عصمت علیهم السلام به واسطه فشارهای
سیاسی، و نیز به علت جایگاه اجتماعی
ویژه اش در میان اهل سنّت و همچنین با
توجه به آنکه در سنین پایین با پیامبر
اکرم(ص) ازدواج کرده و توانسته بود بسیاری
از روایات آن حضرت(ص) را حفظ نماید،
توانست نقش بزرگی در تکوین سنت پیامبر
اکرم(ص) در نزد اهل سنت ایفا نماید.

او یکی از هفت راوی صحابی^(۶) است که
با عنوان راویان مُکثّر یعنی روایانی که بیش از
هزار حدیث نقل کرده اند، معرفی شده است
که تعداد روایات او را ۲۲۱۰ روایت شمارش
کرده اند که از این تعداد، ۱۷۴ روایت در هر
دو صحیح مسلم و بخاری آمده و بخاری
۵۴ روایت او را به تنهایی نقل کرده
است. همچنین علاوه بر آن، مسلم ۶۹ روایت
او را به تنهایی نقل کرده است.^(۷) که بدین
ترتیب مجموع روایات او در این کتاب به ۲۹۷
روایت می رسد و با توجه به آنکه مجموع
روایات فقهی صحیح مسلم و بخاری ۱۲۰۰
روایت است، به این نتیجه می رسیم که حدود
ربع روایات فقهی و به عبارت دیگر
شریعت (در نظر اهل سنت) از عایشه نقل
شده است.^(۸)

همچنین تعداد زیادتری از روایات او در
مسند احمد بن حنبل آمده است.^(۹) و در
مسندی که توسط ابن حجر عسقلانی (۷۷۳ ـ
۸۵۲ق) به نام عایشه تهیه شده است تعداد
۱۰۸۱ روایت او در دسترس همگان قرار
گرفته است.^(۱۰)

راویان فراوانی که بعضی تعداد آنها را تا
صد نفر ذکر کرده اند، از او بدون واسطه روایت
نقل کرده اند^(۱۱) که می توان بسیاری از آنها را
شاگردان مستقیم او دانست.

در باره او چنین گفته شده است که
بزرگان اصحاب پیامبر اکرم(ص) احکام فقهی
را از او سؤال می کردند و در عرصه نقل
روایات بهره مندی بیشتر از آن کسانی بود که
همانند عروه بن زبیر رابطه نسبی نزدیکی با
او داشتند.^(۱۲)

همچنین زنان فراوانی همچون عمره
دختر عبدالرحمن از علم او بهره فراوان بردند،
به گونه ای که بعدها طبقه تابعین هرگاه
می خواستند از علم عایشه بهره گیرند به او
مراجعه می کردند.^(۱۳)

در بعضی از روایات اهل سنت چنین
آمده که عایشه برای آنکه مسأله شرعی
محرمیت را حل نماید و امکان بهره وری
علمی بیشتر مردان را از دانش خود فراهم
آورد، مردان دانشجو را به نزد خواهر خود
ام کلثوم و یا دختران خواهرش می فرستاد تا
از شیر آنها بخورند و بدین وسیله او
خاله رضاعی آنها می گشت که طبق فتوای
او شیر خوردن بزرگسالان نیز باعث
محرمیت می شد.^(۱۴)

البته این عمل و فتوی موجب اعتراض
تعدادی از زنان پیامبر اکرم(ص) و نیز تعداد
زیادی از فقهای اهل سنت قرار گرفت، زیرا
آنها احکام رضاع (شیرخوارگی) را فقط در
مدت دو سال اول عمر طفل شیرخوار جاری
می دانستند.^(۱۵) عروه بن زبیر خواهرزاده او که
در دامن او پرورش پیدا کرد و روایات
فراوانی را از او نقل کرده است، در
بزرگنمایی او سهم بسزایی دارد، به گونه ای که
او را داناترین مردمان به قرآن، فقه،
طب، شعر، تاریخ عرب (حدیث عرب) و
انساب می داند!^(۱۶)

از جمله زنان دیگر که پس از پیامبر
اکرم(ص)در جایگاه استادی نشسته و به نقل
روایات آن حضرت(ص) می پرداختند می توان
از ام سلمه همسر پیامبر اکرم(ص) با ۳۷۸
روایت، اسماء بنت یزید با ۸۱ روایت،
میمونه همسر پیامبر اکرم(ص) با ۷۶ روایت،
حفصه دختر عمر همسر پیامبر اکرم(ص) و
اسماء بنت عمیس هر کدام با ۶۰ روایت،
اسماء دختر ابوبکر با ۵۸ روایت و
ام حبیبه همسر پیامبر اکرم(ص) با ۵۶ روایت
یاد کرد.^(۱۷)

۴ـ روایات منع آموزش کتابت

(نوشتن) به زنان

با دقت در مباحث گذشته و بررسی سیره
پیامبر اکرم(ص) در مورد آموزش زنان و نیز
بررسی سیره عملی اصحاب آن بزرگوار،
صدور روایتی از آن حضرت(ص) مبنی بر
جلوگیری از آموزش کتابت به زنان به ذهن
خطور نخواهد کرد.

اما با کمال تعجب مشاهده می کنیم که
چنین روایتی در منابع نسبتا معتبر سنی و
شیعه راه یافته است که گرچه خوشبختانه
نتوانسته عمل مسلمانان را در پی داشته
باشد، اما نباید این نکته را از نظر دور داشت
که این احتمال وجود دارد که در طول تاریخ
این روایت دستاویز برخی مسلمانان قرار
گرفته و با تمسک به آن، زنان و دختران خود
را از تحصیل علم باز داشته باشند و به همین
جهت توقفی کوتاه در باره این روایت و
بررسی صحت و سقم آن ضروری به نظر
می رسد. محتوای این روایت که تقریبا در
منابع سنی و شیعه به یک صورت وارد شده
چنین است:

«قال رسول اللّه (ص): لا تنزلوهنّ الغرف
و لا تعلموهن الکتابه و علّموهن الغزل
(المغزل) و سوره النور؛

زنان را در غرفه ها (اتاقهای بالایی خانه
که مسلط بر کوچه می باشد) جای ندهید و به
آنها کتابت (نوشتن) نیاموزید، (بلکه) به آنها
نخ ریسی و سوره نور را بیاموزید.»

در میان منابع اهل سنت این روایت با دو
سند مختلف وارد شده است.

در سند اول آن فردی به نام محمد
بن ابراهیم شامی واقع شده است، که دارقطنی
یکی از حدیث شناسان اهل سنت او را
«کذّاب» معرفی می کند.^(۱۸) اما سند دوم که
چینش آن چنین است: «محمد بن محمد
بن سلیمان عن عبدالوهاب بن الضحاک عن
شعیب بن اسحاق عن هشام بن عروه عن
ابیه [عروه بن زبیر] عن عایشه» از سوی
حاکم نیشابوری مورد تأیید قرار گرفته
است.^(۱۹) گرچه ممکن است با مراجعه به
کتب رجالی اهل سنت اختلاف نظر
راوی شناسان آنها را در مورد افراد سند به
دست آورد، اما به هر حال باید توجه داشت که
خدشه در سند این روایت مورد اتفاق نظر
آنها نیست.

آنچه که در این میان جای خوشحالی
دارد آن است که این روایت در هیچ یک از
صحاح شش گانه اهل سنت وارد نشده است.

در میان کتب شیعه، در یک سند این
روایت نوفلی و سکونی واقع شده اند.^(۲۰) که
هر دو از دانشمندان اهل سنت می باشند و
هرچند راستگویی و وثاقت آنها از سوی
بعضی از راوی شناسان شیعه در مقابل
اکثریت آنها که در برابر این دو سکوت
کرده اند، مورد تأیید قرار گرفته است. اما این
احتمال را نباید از نظر دور داشت که با توجه
به عامی (سنی) بودن آنها و معاشرت
فراوانشان با دانشمندان و محدثان اهل سنت،
در اسناد بعضی از روایات دچار اشتباه شده
باشند و به جای آنکه حدیثی را به محدثی از
اهل سنت اسناد دهند، آن را مثلاً به امام
صادق(ع) نسبت داده باشند و به عبارت دیگر،
این حدیث عامی بوده و به اشتباه وارد کتب
خاصه (شیعه) شده باشد.

در سند دیگر این روایت از کتاب
جعفریات نقل شده است^(۲۱) که اعتبار آن به
شدت محل بحث فقها و رجالیون شیعه است
به گونه ای که حدیث شناسانی همانند مجلسی
و حرّ عاملی از آن در منابع خود
استفاده نکرده اند.^(۲۲)

چنین به نظر می رسد که گرچه سند این
روایت در منابع سنی و شیعه قابل بحث است
اما ورود به بحثهای سندی در اینجا کارسازی
لازم را ندارد، زیرا طبق مبانی پذیرفته شده،
یک روایت هرچند دارای عالی ترین سند
باشد، اگر با مبانی مطرح شده در کتاب و
سنت پیامبر اکرم(ص) در تعارض واقع شود،
مردود