پاورپوینت کامل دنیا برای من محدود نیست ۲۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دنیا برای من محدود نیست ۲۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دنیا برای من محدود نیست ۲۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دنیا برای من محدود نیست ۲۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۲۴

امروز دقیقا چهار ماه است که خانه نشین
شده ام. بیشتر اوقات گوشه ای می نشینم و به
گذشته ام فکر می کنم. به اینکه چرا باید برای
خواسته هایی که نامعقول هم نبوده اند،
سرزنش شوم؛ کاری هم از دستم برنمی آید.
شاید هم این حصار ناتوانی را خودم ساخته ام.
این موضوع برمی گردد به سال ها پیش. در
واقع از وقتی که به یاد دارم خودم را بدون
اینکه تحرکی در پاهایم داشته باشم، دیده
بودم و برای همین همیشه خود را ناتوان
می دیدم. این وضعیت جسمی من بود که به
آن خو کرده بودم، اما هر چه سنّم بالاتر
می رفت به این واقعیت تلخ که باید برای
همیشه خانه نشین باشم پی می بردم. بارها
خود را با دیگران مقایسه می کردم و این کار
باعث سرخوردگی من می شد. پدر و مادر چون
برای درمانم به نتیجه ای نرسیده بودند، مرا به
حال خود رها کردند و سعی داشتند به سه
فرزند دیگرشان که همگی سالم بودند،
برسند. من هم اعتراضی نداشتم، در واقع
نمی توانستم اعتراض کنم، چون از همان
کودکی دیگران به گونه ای با من رفتار
می کردند که من خود را مسبب معلول بودنم
می دانستم. بارها مادر را می دیدم که به همراه
خواهرانم برای خرید یا گردش بیرون
می رفتند، اما من محکوم بودم تا همیشه در
خانه و روی صندلی چرخدار بمانم. پدر معتقد
بود که نباید زیاد جلوی چشم دیگران باشم و
مادر می گفت که توانایی ندارد که مرا با این
وضعیت به این طرف و آن طرف بکشاند.
حتی کورسوی امیدی هم در افق های دور
نمی درخشید تا مرا به آینده امیدوار کند.
همیشه به این می اندیشیدم که آینده ای عبث
و بیهوده دارم. عمری که خواه ناخواه می گذرد
و هیچ راهی هم برای بارور شدنِ اندیشه هایم
نیست. تنها اتفاق مهمی که بیشتر فکر مرا به
خود مشغول می کرد، ورود به مدرسه بود.

سال اول ابتدایی بودم، از ذوق و شادمانی
در خود نمی گنجیدم. با یک دنیا خواهش و
التماس توانسته بودم که پدر را برای ثبت نامم
راضی کنم. همه پنجره ها و درها را گشوده
می دیدم. فکر می کردم که همه عالم
دستانشان را برای یاری من دراز کرده اند، اما
این شادی دیری نپایید. پدر برای سال دوم
مرا ثبت نام نکرد؛ مادر هم با این جملات که
رفتنم به مدرسه فایده ای ندارد و مشکلی بر
مشکلشان اضافه خواهد شد، به اصطلاح مرا
راضی می کرد. چاره ای هم نبود، چون
التماس ها و خواهش های من به نتیجه
نمی رسید. فقط گاهی با کتابی یا نوشته ای مرا
سرگرم می کردند. کم کم دریافته بودم که باید
به همراه خنده هاشان آرام بخندم تا صدای
خنده ام به آنها حضور مرا یادآوری نکند.

خواهرانم در بسیاری از مسائل مرا
فراموش می کردند و با من مثل موجودی
دست و پاگیر رفتار می کردند، دلیلشان هم این
بود که من با محیط بیرون آشنایی ندارم.
گاهی که دوستانشان به منزل ما می آمدند،
من خودم را پنهان می کردم. در واقع من این
کار را نمی کردم، آنها می خواستند که نباشم،
پس نبودم. در این میان تنها کسی که گاهی
کنارم می نشست و با من حرف می زد، برادرم
بود. بارها از من خواسته بود که گوشه گیر و
ناراحت نباشم، اما او هم کاری از دستش
برنمی آمد. فقط او بود که بارها متفکرانه و
ناباورانه به من خیره می شد و وقتی متوجه نگاهم
می شد، لبخند تلخی بر لبانش می نشست.

تابستان امسال مادر و پدرم تصمیم
گرفتند بعد از مدت ها برای یک مسافرت چند
روزه برنامه ریزی کنند. همه خود را برای
مسافرت آماده می کردند، جز من! هنوز هیچ
کس در مورد این مسافرت به من چیزی
نگفته بود، گویی فکر می کردند که به همراه
پاهایم همه وجودم از کار افتاده است، در رفت

و آمد و تکاپو بودند و من دریافته بودم که
برای بردن من هیچ تصمیمی ندارند. برای
موجودی که به قول خودشان از عهده کارهای
شخصی اش هم برنمی آمد. همه سعی
می کردند که شادی شان را از من پنهان کنند.
مادرم فقط به من سفارش می کرد که
مزاحمتی برای دیگران ایجاد نکنم ولی اصلاً
از دلی که