پاورپوینت کامل «آثار» خانم پناهیان پور، درنگارخانه «آثار» ۴۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «آثار» خانم پناهیان پور، درنگارخانه «آثار» ۴۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «آثار» خانم پناهیان پور، درنگارخانه «آثار» ۴۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل «آثار» خانم پناهیان پور، درنگارخانه «آثار» ۴۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۲

در نگارخانه آثار هستیم و شاهد کارهای
متنوعی از خانم فاطمه پناهیان پور. ما قبلاً با
نحوه کار ایشان در زمینه تذهیب و نگارگری و
گل و مرغ آشنایی داشتیم ولی در اینجا، ما با
دیگر هنرهای ایشان نیز آشنا می شویم. به
واقع او نمونه ای از خانم هایی است که از هر

انگشتشان یک هنر می ریزد.

در زمینه سوزن دوزی انواع کارها را
می بینیم: پته دوزی، لندره دوزی، تکه دوزی،
گلدوزی، ابریشم دوزی، سرمه دوزی،
ترمه دوزی، سوزن دوزی های سیستان و
بلوچستان و ترکمن صحرا که هر یک برای
خود ماجرایی دارد و پروسه ای را طی می کند
و جا دارد در فرصتی دیگر به آن پرداخته شود.

همچنین در این گالری، آثاری از
قلمزنی های خانم پناهیان پور به معرض
نمایش گذاشته شده است.

با توجه به کثرت کار ایشان اولین سؤالم
را طرح می کنم:

ـ خانم پناهیان پور، در جامعه هنری

ایران، شما را به عنوان هنرمند درجه یک
تذهیب کار می شناسند؛ ولی اینک با توجه به
کارهایی که از شما می بینم و می دانم که
تدریس هم می کنید، چطور وقت می کنید این
همه کار را انجام دهید؟

ـ می شود گفت از خواب و خوراک،
مهمانی و گردش و تفریح، زده می شود تا
چنین کارهایی انجام شود. شما خودتان یک
هنرمند هستید، می دانید که اگر یک کاری
دست شما باشد تا تمام نکنید به هیچ کار
دیگری نمی توانید بپردازید. تمام فکرتان
مشغول این کار هست و باعث می شود که آدم
بیشتر فعالیت کند.

ـ با توجه به این همه کار می خواهم ببینم

که حسّ شما و حسّ کار شما چی هست؟

ـ برای هر کاری می بایست در دل کار
بود. من به فرض، تذهیب که کار می کنم،
مرحله اول، یا وقتی قلمزنی می کنم، احساس
می کنم تمام روح و روانم را با چکش خالی
کردم، بعد آنقدر روی این آهن می کوبم تا نرم
شود و احساس می کنم دیگر در دنیا سخت تر
از این فلز نیست؛ چون می بینم این فلز با
چکش من بالاخره نرم شده. وقتی
سوزن دوزی می کنم به گذشته های بسیار دور
برمی گردم و خودم را در زمان و مکانی
متفاوت حس می کنم. هر کدام از این کارها
حس و حال خودش را دارد یا وقتی «گره
چینی» را کار می کنم، دقیقا انگار توی مساجد
و محراب ها سیر می کنم، همین به مکان
تازه ای وارد می شوم.

ـ پس شما سیری در آفاق و انفس دارید.

واقعا این حس مشخصه.

خانم پناهیان پور، می دانم که شاگرد

اساتید زیادی بوده اید ولی دلم می خواهد که
یکی از آنها را به عنوان الگوی شخصیتی
معرفی کنید. نه از نظر تکنیکی، چون از این
بابت زیاد صحبت شده. بیشتر از نظر تأثیر
اخلاقی که داشتند.

ـ فکر می کنم استاد لرزاده از نظر
شخصیتی از همه استادهایم بالاتر باشد.
ایشان چه از نظر اخلاق و چه از نظر مذهبی
و نظم و فضای خاصی که در کلاس درسش
موجود بود، اهمیت خاصی دارد. من چنین
محسّنات خاصی را تا به حال در هیچ یک از
آنها ندیدم؛ ایشان با وجود اینکه مسن هستند
طبعا احتیاج به درآمد بیشتری دارند؛ ولی
دیناری از شاگردان بابت تعلیم نمی گیرند. من
این ویژگی را در هیچ استادی ندیدم،
همچنین ایشان رموز کار را بدون هیچ
چشم داشتی به شاگردانشان تعلیم می دهند. با
دقت تمام مقرنس ها، گره چینی ها و هر
چیزی که در معماری موجود است با کرامت
بسیار یاد می دهند. اگر کسی برایشان هدیه ای
ببرد، تعجب می کنند و دلیلش را جویا
می شوند و می گویند علم و هنر با این چیزها
مبادله نمی شود. من ارادت خاصی به ایشان و
روش پدرانه تعلیماتشان دارم؛ حتی بعضی از
دانشجویان از روی کتاب خود ایشان کار
کردند و چاپ کردند ولی استاد نمی گویند این
کتاب من است؛ بلکه می گویند کتابی که آنها
کار کرده اند، کتاب بسیار ارزنده و مفیدی است؛
در حالی که هر کس اسم ایشان را می شنود،
می گوید: به به! این استاد لرزاده همان استاد
لرزاده معروف است که کارش در حرم امام
حسین و حضرت معصومه و مسجد لرزاده
موجود است؟!

ـ شما در مورد نحوه تدریستان بگویید.

چه تدریس می کنید؟

ـ تذهیب، نگارگری که شامل گل و مرغ
هم می شود. گاهی بعضی از ترم ها قلمزنی
ارائه می شود. احتمالاً در ترم آینده، قالیبافی،
گلیم بافی، طراحی، نقاشی و …

ـ از کار تدریستان راضی هستید؟

ـ از تدریس خودم راضی ام؛ ولی برخورد
بچه های امروزی متفاوت است. آنها به هنر
به شکل کالا نگاه می کنند و می خواهند خیلی
زود به نتیجه برسند. مثلاً سر کلاس طراحی
سنتی، می گویند آخر به چد دردمان می خورد؟
بعد ترم دیگر که قالیبافی یاد می گیرد،
می گوید من روی این چقدر قیمت بگذارم. به
نظر من از دانشجوی هنر خیلی بعید است که
سؤال کند این به چه درد من می خورد. این
من هستم که باید سؤال کنم شما برای چی
به رشته هنر آمدید. من خودم پیش
استادهای قدیمی کار کردم. واقعا شاگردی
کردم نه شاگردی به معنای امروزی که من
بروم کار کنم و برگردم. من هر کاری استادم
داشت انجام می دادم و به تدریج کار یاد
می گرفتم؛ اما شاگردهای امروزی گرایش های
متنوعی دارند و فکر می کنند استاد وظیفه اش
این است که هر چه می داند به او یاد بدهد.
البته این امکان ندارد؛ چون اگر کسی بخواهد
به مرحله استادی برسد باید دوره های
طولانی را طی کند و به تدریج به این مرحله
برسد.

ـ خانم پناهیان پور، در بینال نگارگری

سال گذشته شرکت کردید؟

ـ نخیر. چون شاگرد در حدّ خودش
می تواند ارزیابی کند و بالاتر از خودش را
اصلاً نمی تواند تشخیص بدهد. چون هنوز
فکرش اوج نگرفته، فقط جلو پایش را
می بیند. دورتر را نمی تواند ببیند. من تصمیم
دارم اصلاً در بینال های موزه معاصر شرکت
نکنم. سال گذشته داورهایی بودند که از سوی
اساتید خاصی تعیین شده بودند. هر سال هر
یک از استادها چهار یا شش سهمیه دارد و
طبق سهمیه جایزه تعیین می شود. این بر
طبق چه قانونی است؟ یعنی قانون سکه هایی
که رد و بدل می شود؟

از این حرف های خانم پناهیان پور یاد
شعر سفر هزاره خانم صفارزاده می افتم:

«و نقش این هزاره

انسان منحنی ست

مردی که خم شده ست

که سکه را بردارد»^(۱)

ـ خانم پناهیان پور، حضور استادان را

چگونه بررسی می کنید؟ آیا آنها متوجه
نمی شوند که کارها ضعیف است؟

ـ آخر وقتی استاد چنین قانونی را می آورد
که قبل از بینال به شاگردش می گوید تو
امسال چهار تا کار بگذار امسال سکه ها را به
شما چهار تا می دهم، سال دیگر به شما
هشت تا می دهم؛ برای خودش هم مهم
نیست چه کاری ارائه می شود. شما خودتان در
موزه هنرهای معاصر کارهای نیمه تمام
دیده اید و …

ـ … و کارهایی را دیدم که اگر در کلاس ما

می گذاشتند، ردش می کردیم.

ـ حالا من چون تذهیب را به شکل
تخصصی کار می کنم، متوجه می شدم که
گل ها اصلاً پرداز ندارد. بیشتر زمینه های بین
واگیره ها را سفید می گذارند. قدرت و دقت
رنگ را ندارد. نمی داند کنار آبی چه رنگی باید
بگذارد، اگر این قدرت را داشت، هرگز یک
خانه را هم سفید نمی گذاشت. استاد که در
طرح و رنگ تبحر ندارد، طبعا نمی تواند هم
به شاگردش منتقل کند. شاگرد هم چون
استادش را مبهوت می بیند، خودش
بهت ز