پاورپوینت کامل خواستگاری در میان ایلات کرد شمال خراسان ۴۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خواستگاری در میان ایلات کرد شمال خراسان ۴۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خواستگاری در میان ایلات کرد شمال خراسان ۴۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خواستگاری در میان ایلات کرد شمال خراسان ۴۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۶۰

در جامعه عشایری، بخش اعظم فعالیتهای
مرتبط با تولید و کلیه امور جاری منزل در
دست زنان می باشد و به بیان دیگر، زندگی
عشایری بدون وجود زنان میسر نمی باشد. از
این روی، مرد کوچ نشین بی زن هرگز نمی تواند
گله خود را اداره کند و حتی ممکن است قادر به
ادامه زندگی سنتی کوچ نشینی خود نباشد. برای
مرد کوچ نشین، ازدواج یا زندگی در خانواده ای
که قبلاً تشکیل شده یکی از ضروریات تداوم
کوچ نشینی است و نظر به اهمیت زن در زندگی
عشایری، ازدواج مجدد مردانی که همسرشان
فوت نموده، خیلی زودتر از آنچه میان
شهرنشینان معمول است، انجام می گیرد. در
مورد جوانان نیز همچنین است. هرگاه هنگام
ازدواج جوانی فرا برسد، نزدیکانش به فکر
افتاده تا همسری برایش انتخاب کرده و
چنانچه پدر و مادر در این زمینه کوتاهی کنند،
خود جوان، مقصود خویش را از طریق دوستان،
به گوش بزرگترها می رساند و آنان نیز، برای
داماد کردن جوان، آستین بالا می زنند.

در ارتباط با ازدواج، در ایلات کرد همانند
سایر شهرهای کوچک و روستاها و عشایر
ایران، از قدیم الایام رسم بوده که دختران هر
طایفه را به پسران همان طایفه شوهر می دادند
و در رعایت و انجام این رسم حمیت و تعصب
داشتند. گزینش همسر برای پسر در کردهای
کوچ نشین، اغلب در ییلاق ـ که طایفه ها،
چادرهای خود را در کنار یا نزدیک یکدیگر برپا
می کردند و به کار عشایری می پرداختند ـ
صورت می پذیرفت. به این ترتیب که پسران و
دختران به هنگام آوردن آب از چشمه،
شیردوشی یا گذر گله همدیگر را می دیدند و به
هم دل می بستند و همسر دلخواه خود را
انتخاب می کردند. پسر، پس از دل بستن به
دختر دلخواه، موضوع را به مادر یا خواهر خود
ابراز می نمود. منتها از آن جایی که ازدواج در
ایلات کرد خراسان ازدواج درون گروهی بود
خانواده ها مایل نبودند دخترانشان را به ازدواج
افراد بیگانه در آورند. بدین صورت بیشتر
ازدواجهایی که در ایلات کرد رواج داشت،
ازدواج دخترعمو با پسرعمو بود. هدف از این
نوع ازدواجها، علاوه بر این عقیده که «عقد
دخترعمو و پسرعمو در عرش بسته شده»،
بیشتر حفظ نام و میراث خانوادگی بود.

خواستگاری در میان ایلات کرد شمال
خراسان چه برای اقوام نزدیک و چه دور تقریبا
یکسان بوده است. خواستگاری با اقدام پدر و
مادر پسر ـ که معمولاً در مرحله اول زنها
هستند ـ و رفتن به خانه دختر مورد نظر شروع
می شود تا نظر پدر و مادر دختر را نسبت به
پسر و موضوع زناشویی دخترشان با او
جلب کنند.

خواستگاران یا از نزدیکان داماد یا
پیرزنهایی که از اعتبار و تجربه کافی
برخوردارند، انتخاب شده و در اغلب مواقع،
مادر داماد به همراه خواستگاران نمی رود.
خواستگاران وظیفه دارند دختر را از نظر اصالت
خانوادگی، جمال، کمال و توانایی کار در عشیره
پسند کنند و پرس و جو نمایند که دختر
خواستگار دیگری و یا نقصی دیگر نداشته
باشد. البته واضح است در این بررسیها، به
گونه ای رفتار نمی کنند که زننده و یا جنبه
توهین آمیز پیدا کند. پس از مقدمه چینی ها،
هرگاه خواستگاران دختر را نپسندیدند به زودی
خداحافظی کرده و می روند اما اگر دختر مناسب
و مورد پسندشان واقع شود، موضوع را بی پرده
با مادر و خویشان دختر در میان می گذارند و
می گویند آمده اند تا دخترشان را برای فلان
شخص خواستگاری نمایند. مادر و خویشان
دختر اجازه می خواهند و در جواب می گویند بر
روی چشم. اجازه بدهید تا با دختر و پدر و دیگر
خویشان موضوع را در میان بگذاریم. مهمانان
نیز، اجازه رفتن گرفته و قول می گیرند چند روز
بعد بیایند و خبر بگیرند. خانواده دختر در مدتی
که معین کرده اند موضوع را با بستگان خود در
میان گذاشته و شور و مشورت می کنند.

در این گونه گفتگوها اغلب ناسازگاری های
شدیدی اتفاق می افتد. به ویژه هنگامی که
جوانانی از خانواده خود مانند پسرخاله،
پسردایی، پسرعمو و جز آنها به دختر نظر
داشته باشد. در صورت عدم موافقت در این

گونه مواقع، عاقبت مادر دختر نظر خود را
موافق می سازد و در هر حال در موعد مقرر
تصمیم نهایی گرفته می شود. در روز مقرر
پیکی از سوی خانواده پسر می آید که: «شما
قولی به خانواده فلانی داده بودید حالا اجازه
می دهید که خواستگاران رسما به خدمت
برسند؟» اگر پاسخ خانواده دختر منفی باشد
موضوع به کلی فراموش می شود اما اگر مثبت
باشد پدر دختر به پیک خانواده پسر می گوید:
«مانعی ندارد، دخترمان را به کی بدهیم که از
آنها بهتر باشد؟» اما چنانچه پسری از اقوام
عروس، داوطلب ازدواج با این دختر باشد و
خانواده دختر نیز موافق با وی باشد، خانواده
پسر داوطلب در این امر تعجیل می کند و پا
پیش می گذارد.

به هر صورت، خواستگاری رسمی شروع
می شود. پدر داماد، همراه چند نفر از
ریش سفیدان و بزرگتران طایفه برای گفتگو و
قول و قرار گذاشتن به منزل پدر دختر رفته و
موضوع خواستگاری را مطرح می کنند.
خواستگاران ـ که به اصطلاح، طرفهای داماد
هستند ـ از طرفهای دختر ـ که پدر دختر برای
مجلس دعوتشان کرده است ـ می پرسند که
شما می خواهید چگونه رفتار کنید؟ چرا که
جهیزیه و لوازم مورد نیاز کلاً بر عهده خانواده
داماد است یعنی داماد باید جهیزیه را تهیه کرده
یا پولش را بدهد. در این ارتباط معمولاً سه
روش وجود دارد:

۱ـ ممکن است در خانواده دختر قبلاً
دختری را شوهر داده باشند در این صورت
می گویند: مثل فلان دختر که پیشتر شوهر
کرده است. بنابراین هرچه در مورد دختر قبلی
صورت گرفته در مورد این دختر نیز انجام
می شود.

۲ـ اگر پیش از آن، دختری شوهر نداده
باشند به همترازان خود نگاه می کنند که چگونه
و با چه شرایطی دختر شوهر داده اند پس به
همان طریق رفتار می کنند.

۳ـ در غیر این صورت، با بحث و گفتگو و
چانه زنی به تفاهم می رسند. «ده ده» یا «پنج
پنج» یا «شش شش» یا رقمی دیگر می رسند.
مثلاً اگر «پنج پنج» توافق کرده باشند منظور
این است که پنج من روغن، پنج دست
رختخواب، پنج رأس گوسفند، پانصد تومان
پول، پنج مثقال طلا و جز آن.

اما چنانچه داماد متمکن باشد حتی
پیشنهاد خانواده عروس را افزایش می دهد.
سپس عده ای از خانواده دو طرف برای خرید
اثاث و لوازم تعیین شده روانه شهر می شدند.
اگر در ده یا ایل، ملایی نمی بود، عروس و داماد
را نیز جهت عقد ازدواج به شهر می بردند.
چیزهایی که باید می خریدند طبق قرار قبلی
خریداری می شد و به ده یا ایل می آوردند و
لوازم خریداری شده را به منزل داماد می بردند.
روز بعد، پدر یا بزرگتر داماد، دعوتنامه ها را برای
مهمانان راه دور می فرستاد یا پیکی را همراه با
کاغذی روانه می نمود و خود مابقی مهمانان را
دعوت می نمود و برای اهالی کاسه ای پر از
شیرینی و آب نبات کرده، تک تک خانواده ها را
جهت مراسم شیرینی خوری (قند شکستن)
دعوت می نمودند. سپس در روز موعود همه
مهمانان به منزل پدر داماد می آمدند. قبل از
روز انجام مراسم، ابتدا از خانه داماد مقداری
برنج، روغن، نان (یا آرد)، قند، چای، شیرینی و
یک یا چند گوسفند به خانه پدر دختر
می فرستادند تا برای شام آن شب مهمانان دو
طرف، تدارک لازم را