پاورپوینت کامل امام حسین(ع) و علل همراه بردن خانواده به کربلا«قسمت اول» ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل امام حسین(ع) و علل همراه بردن خانواده به کربلا«قسمت اول» ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۱۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل امام حسین(ع) و علل همراه بردن خانواده به کربلا«قسمت اول» ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل امام حسین(ع) و علل همراه بردن خانواده به کربلا«قسمت اول» ۱۱۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۲

طرح سؤال

یکی از سؤال هایی که معمولاً ذهن هر
شیعه بلکه هر مسلمان یا هر انسان آگاه از
حادثه کربلا را به خود مشغول می سازد این
است که چرا امام حسین (ع) زنان، فرزندان
خردسال، خواهران و… را به همراه خود به
کربلا برد. با اینکه افراد در سختیها، خود سپر
بلا می شوند و زنان را از حوادث سخت و تلخ
دور نگه می دارند و خصوصاً افرادی که غیور
هستند و نمی خواهند زن و فرزندان در
معرض دید نامحرم یا مورد آزار و اذیت
دیگران قرار گیرند، با کوچکترین احتمال خطر
خانواده خود را به منطقه خطر خیز نمی برند یا
اگر در منطقه خطر واقع شدند به هر راهی که
شده تلاش می کند خانواده خود را از آن
منطقه بیرون سازند.

اما می بینیم که در حادثه کربلا این چنین
نشده است. ما حتی اگر علم غیب امام(ع) و
پیشگوییهای پیامبر اکرم(ص) و حضرت
علی(ع) و رؤیاهای شخصی امام حسین(ع)
در باره کشته شدن او در نزیکی کوفه را کنار
بگذاریم و نادیده بگیریم باز از نظر تحلیل
سیاسی و احتیاط کاری که یک مبارز سیاسی
و یک رهبر و فرمانده معمولی باید داشته
باشد نباید چنین کاری صورت می گرفت و
احتیاط ایجاب می کرد که در زمینه ای که
احتمال خطر وجود دارد زن و فرزندان خود را
در خطر داخل نسازد.

بنابراین حتماً در این کار امام حسین(ع)
رمز و رازهایی نهفته است و مطالبی وجود
دارد که باید مورد بررسی دقیق قرار گیرد و با
یک یا دو جمله کوتاه نمی توان جوابش را
بیان ساخت و مقاله ای تحقیقی در این راستا
لازم است که شاید نوشته حاضر کمی از راه را
بپیماید و چراغی فرا روی دیگران باشد تا
بحث کامل گردد. این مقاله در دو بخش
تنظیم شده است. بخش اول که پیش رو
دارید به عنوان مقدمه ای است بر موضوع
اصلی بحث که در شماره بعد خواهیم آورد.

مقدمه: مقایسه قرآن و عترت

۱. مشترکات:

همان گونه که قرآن، به عنوان کتاب الهی
و به عنوان «ثقل اکبر» که رسول اکرم (ص)
آن را در بین امت وا نهاد و به دیار باقی
شتافت،^(۱) نیاز به تفسیر دارد و مفسران
فراوان و صاحب دیدگاههای متفاوت عرفانی،
فلسفی، روایی، ادبی و… در هر عصری به
تفسیر آن پرداخته اند و دیگران با استفاده از
داشته های گذشته و پیشرفتهای عصر خود،
باز به تفسیر جدیدی دست زده اند ولی با این
حال هیچ کس نتوانسته ادعا کند که مقصود
خداوند را فهمیده و تفسیر او کاملترین و
بهترین تفسیر است بلکه هر چه پیش می رود
سؤال هایی برایش حل می شود ولی رمز و
رازهای دیگران برایش مخفی می ماند، به
همین مثابه عمل امام حسین(ع) به عنوان
ثقل اصغر که او را نیز رسول گرامی اکرم به
عنوان حجتی دیگر در بین ما وا نهاد^(۲) نیاز
به تفسیر و تحلیل دارد و نه تنها دانستن
تاریخ کربلا به تنهایی برای جواب به تمامی
سؤال ها کافی نیست بلکه تحلیلهای
گذشتگان ما را بی نیاز از تحلیل و تفسیر جدید
نمی نماید و در هر زمان و در هر شرایط باید
عمل ثقل اصغر، چونان آیات ثقل اکبر مورد
تجزیه و تحلیل قرار گیرد و هیچ کس
نمی تواند تحلیل و تفسیر خود را بهترین و یا
بی نقص بداند. بلکه مجموع شواهد و قراینی
که نزد یک شخص موجود است او را به
تحلیل و تفسیری می رساند.

باز همان گونه که قرآن دارای تأویل و
دارای بطن یا بطون گوناگون است، عمل امام
حسین (ع) به عنوان ثقل اصغر دارای تأویل و
بطن است.

بسیاری از احادیث در ذیل آیاتی از قرآن
وارد شده و مطالبی را بیان داشته که قرینه
لفظی بر خلاف یا وفاق آن وجود ندارد و از
باب بیان مصداق نیز نمی باشد که مفسران آن
روایات را از تأویلات یا بطون می دانند در
نهضت امام حسین(ع) نیز از این گونه روایات
و اعمال وجود دارد. مثلا طراز «قتیل
العبرات» می تواند از بطون حرکت امام
حسین(ع) باشد، زیرا هیچ کس قیام نمی کند و
کشته نمی شود تا بر او بگریند بلکه این جمله
حقایق دیگری را در نظر دارد. فدا ساختن
طفل شیرخوار به آن گونه مخصوص نیز هم
همین گونه است.

بنابر این نباید تصور کرد که با تحلیلهای
ما، عمق نهضت حسینی کشف خواهد شد
بلکه اموری و رموزی در نهضت حضرت
وجود دارد که راه دسترسی به آن تنها حدیث
صحیح از ائمه معصومان، یا پرده برداری
حضرت حجت از آن می باشد.

۲. تفاوت ها:

اگر چه قرآن و عترت هر دو در حجت
بودن، در نیاز به تفسیر داشتن، در ورود بر
حوض کوثر و در هدایت گری مشترکند اما
تفاوتهای متعددی نیز دارند که ما به برخی از
آنها که در بحثهای آینده دخالت بیشتری دارد
اشاره می کنیم.

الف: قرآن عبارت از یک سری الفاظی
است که بدون تحریف، بدون کم و زیاد و
بدون جابه جایی به ما رسیده است بنابراین
اگر از آیه ای با توجه به تمامی مبانی تفسیری
اعم از ادبیات، دلیلهای متصل عقلی و نقلی
و… مطلبی فهمیدیم همان برای ما حجت
است؛ اگر چه با فهم دیگران در آن زمینه
مخالفت کرده باشیم و برای فهم بیشتر از آن
باید در استدلال کلمات، جای استعمال آن،
حروف اضافه، ضمایر، اشارات و لطایف آن
دقت کنیم و وصول به ژرفای قرآن در گرو
دقت در الفاظ قرآن و رعایت قوانین فن، با
توجه به اندوخته های بیرونی است. اما در
فهم سنت و از جمله حادثه کربلا اولا: ما با
الفاظ مواجه نیستیم بلکه حرکت
امام حسین(ع) از مدینه تا کربلا و
همراهسازی خانواده با خود، یک عمل است.
بنابراین طریقه تحلیل آن با طریقه تفسیر
قرآن متفاوت می باشد زیرا در تفسیر، رعایت
قواعد ادبی، صرفی، نحوی، و…. لازم است.
اما در تحلیل عمل، رعایت آن قواعد جا ندارد
بلکه باید حرکتی عاقلانه باشد، قابل دفاع
منطقی باشد و از نظر سیاسی تحلیلی باشد
که عاقلان و خردمندان آن را بپذیرند. ثانیاً
بسیاری از الفاظی که در نهضت امام
حسین(ع) با آن مواجهیم از نظر سندی قابل
اشکال است و معلوم نیست که همین الفاظ از
امام (ع) صادر شده باشد خصوصا حادثه ای که
افراد بسیار کمی از آن جان سالم به در برده اند
و حوادث اتفاق افتاده، معمولاً از زبان دیگرانی
که در صحنه نبوده اند نقل شده و گاهی در
طول زمان با خرافات نیز مخلوط گشته است.
ولی به هر حال اصل همراهی زن و فرزند با
آن حضرت قابل تشکیک نیست. اگر چه
جزئیات آن قابل اثبات نباشد.

ب: در تفسیر قرآن راحت تر می توان یک
سوره یا یک پاراگراف از یک سوره را بدون در
نظر گرفتن کل قرآن مورد تجزیه و تحلیل
قرار داد و امور زیادی از آن فهمید ولی در
بررسی سنت، خصوصا نهضت امام حسین(ع)
که یک عمل اجتماعی و برخاسته از یک
سری تغییر و تحولات اجتماعی بوده و به
راحتی نمی توان به یک گوشه خاصی از حادثه
پرداخت و جوّها، شرایط اجتماعی آن روز،
دیدگاههای مردم، وضع و رفتارهای خلفای
سابق و… را نادیده گرفت. و اگر بدون در نظر
گرفتن سایر امور، به یک حادثه نظر شود
تفسیر بسیار ناقص به دست خواهد آمد.

بنابراین در بررسی هر نکته از نهضت
امام حسین(ع) به ناچار باید اجمالاً حوادث
متعدد مرتبط به آن توضیح داده شود و جو و
شرایط آن روزگار به تفسیر کشیده شود تا
با توجه به آن مجموعه جواب صحیح
به دست آید.

ج: قرآن در آیات فراوانی انسان را به
تدبر و تفکر در خود فرا خوانده و معمولاً پس
از بیان حکمی از احکام علتی و حکمتی برای
آن ذکر کرده و یا با جمله های «لعلکم
تعقلون»، «تتفکرون»، «تتذکرون»، و… عقل
انسان را به کار گرفته و هیچ کس نمی تواند
تعبد صرف و بی دلیل خود به حکمی از احکام
را به قرآن نسبت دهد ولی سنت، خصوصا
قیام امام حسین(ع) چون عمل است و عمل
زبان و لفظ ندارد و ادراک تصمیم های امام و
عملش از سطح فکر ما بالاتر است، افرادی
خواسته اند آن را اموری تعبدی جلوه دهند و با
تمسک به جملاتی نظیر «ان الله شاء ان
یراک قتیلا؛^(۳) خداوند خواسته تو را کشته
ببیند.» یا «ان الله شاء ان یراهن سبایا؛^(۴)
خداوند خواسته اهل بیت تو را اسیر ببیند» یا
با نقل روایاتی مبنی بر اینکه پیامبر اکرم(ص)
تکلیف هر یک از امامها را قبلا مشخص کرده
و در نامه ای مهر و موم شده به هر یک داده و
او نیز طبق مضمون نامه عمل کرده است،
خواسته اند اعمال ائمه اطهار(ع) را تعبدی
صرف قرار دهند.^(۵)

در صورتی که اگر عمل آنان اموری صرفا
تعبدی و از پیش تعیین شده باشد و طبق
عقل و شرایط روزگار تصمیم نگرفته باشند
چه بسا کارشان برای ما درس آموز نخواهد بود
زیرا هر چند حوادثی مشابه آن زمان، اکنون
رخ دهد ولی رؤیای صادق یا نامه مکتوب
مهر شده ای برای ما نیامده تا تکلیف خود را
بدانیم و اساسا دیگر عترت و سنت، راهنما
نخواهند بود و تمسک به آنان معنای
محصلی نخواهد داشت بلکه رؤیا و نامه مهر
شده حجیت خواهند داشت که برای ما وجود
خارجی ندارد.

بنابراین برای آنکه بتوانیم از زندگی ائمه
اطهار و خصوصاً امام حسین(ع) درس فرا
گیریم و به فرمایش خودش «لکم فیّ اسوه»
جامه کاربردی و اجرایی بپوشیم، باید اولاً:
علم غیبها و اخبار غیبی که آن حضرت داشته
و ما به آن دسترسی نداریم را به کناری
وا نهیم. ثانیاً: جملاتی نظیر «ان الله شاء ان
یراک قتیلا» را جوابی اقناعی برای طرف
مقابل بدانیم و بگوییم چون اسرار نظامی،
طرحهای عملیاتی و بسیاری از حوادث آینده
و استراتژی و تاکتیک ها، نباید قبل از عمل،
بیان می شد و گرنه احتمال بهره برداری
دشمن از آن وجود داشت، امام با بیان رؤیای
خود به گونه سربسته طرف مقابل را قانع
ساخته و راه بحث و گفتگوی بیش از حد نیاز،
در آن زمان را بسته است .

ولی این کار لزوماً به معنای بستن فکرها
و عقلها، پس از اتفاق افتادن آن واقعه و
گذشت چندین سال از آن نمی شود و گرنه
روشن است که بدون تحلیل و بررسی
عقل مدارانه و خردپذیرانه نمی توان از آن
حادثه درس آموخت.

بخش اول

حوادث گذشته و درس آموزی از آن

شاید این عنوان ذهن برخی را آزار دهد و
اشکال کنند که مگر امام، نیاز به درس آموزی
داشت؟ مگر امام به همه حوادث غیب و
شهود آگاه نیست؟ پس عنوان درس آموزی
چه معنی می دهد؟

پاسخ: فعلا مراد انکار یا اثبات علوم اهل
بیت نیست بلکه مقصود این است که اگر بر
فرض محال هیچ علم غیبی و یا خبری از
پیامبر اکرم (ص) به امام حسین(ع) در باره
حوادث کربلا به حضرت نرسیده بود باز ایشان
به عنوان یک سیاستمدار و یک رهبر عاقل و
باهوش اموری را که در ذیل بیان خواهیم کرد
می دانسته است و در آگاه بودن امام، از این
حوادث، نفس اتفاق افتادن ایشان در آن زمان
و مکان کافی است تا هر کسی که در آن زمان
آنجا حاضر بوده آنها را به خاطر بسپارد و در
آینده مورد بهره برداری قرار دهد. بلکه
تعدادی از آن حوادث آن قدر مهم و
حیرت انگیز بوده که حتی به خاطر سپردن نیز
نیاز نداشته و خودش پیوسته در خاطرها و
ذهنها باقی می مانده است اگر چه شخص
بخواهد آنها را از صحنه ذهن خود دور سازد.

مثلاً حادثه ترور حضرت علی(ع) یا حادثه
غصب فدک و برخورد با حضرت زهرا (س) از
اموری است که خواهی نخواهی در ذهن
فرزندان این دو باقی مانده و از آن درسهایی
آموخته اند.

۱. مرتدسازی و مرتدکشی

یکی از حوادث ناگواری که پس از رحلت
پیامبر اکرم(ص) اتفاق افتاد ایجاد کارخانه
مرتدسازی بود. ایجاد این کارخانه، زمینه قبلی
داشت زیرا بسیاری از کسانی که در سالهای
آخر عمر شریف پیامبر اکرم (ص) به اسلام
گرویدند شناخت چندانی از اسلام نداشتند و
حتی گروههایی نیز به خاطر ترس از آینده و
احتیاط در مقابل حمله های احتمالی مسلمانان
به آنان در ظاهر به اسلام گرویدند ولی اسلام
از زبانشان به درون قلبشان راهی باز نکرده
بود. به همین جهت پس از رحلت رسول خدا،
احساس آرامش کردند و زبان را با قلب
هماهنگ ساختند و راه احتیاط گذشته را رها
ساختند و صریحاً به بت پرستی سابق رو
آوردند و خود را برای مبارزه علیه اسلام آماده
ساختند که مقابله با آنان و نشان دادن قدرتی
از ناحیه مسلمانان و اینکه با رحلت پیامبر
اکرم(ص) دین او و راه و روش او تضعیف
نشده است، کار بسیار خوب، بجا و پسندیده ای
بود و هر مسلمان عاقل و دلسوز با آن
موافقت می نمود.

اما حاکمان آن روز، و برنامه ریزان و
نقشه کشان، این زمینه را موقعیتی خوب برای
سرکوب هر نغمه مخالف دانستند و با اسم
مبارزه با ارتداد هر مخالفی را سرکوب کردند و
حتی کسانی را که نماز می خواندند، روزه
می گرفتند و پرداخت زکات را قبول داشتند
ولی در این که آیا آن را به خلیفه بپردازند یا به
شخص دیگر، یا خود، آن را به مصارف تعیین
شده در قرآن برساند تردید داشتند نیز به
ارتداد محکوم شدند و مورد هجوم همه جانبه
واقع شدند. مؤمنان واقعی پس از آزمون و
خطاهای متعدد فرا گرفتند که چگونه عمل
کنند و سخن بگویند تا در عین بر ملا ساختن
خطا کاری های خلفا و حکومت، هیچ گاه
برچسب ارتداد به پیشانیشان نچسبد و زمینه
را برای بدنام سازی خود فراهم نکنند که خود،
حدیث مفصلی دارد.

۲. موج اعدام و ترور

انسانهای با ایمان، قوی و دارای سابقه
طولانی، در اسلام و جهاد بودند که به هیچ
نحو، برچسب ارتداد بر پیشانی آنان
نمی چسبید و با خلیفه وقت نیز مخالف بودند
و باید برای آنان فکری می شد.

اینان باز خودشان دو گروه بودند.

الف: گروهی که زمینه خلیفه شدن در
آنان وجود داشت و این احتمال موجود بود که
اگر مردم از خلیفه روی گردان شوند به سوی
آنان متمایل گردند. نظیر حضرت علی (ع)،
سعدبن عباده خزرجی و…. و گروهی زمینه
خلیفه شدن نداشتند چون سلمان فارسی،
مقداد، عمار، ابوذر، ابن مسعود و.. . که
اکثرشان برده های آزاد شده ای بودند که داری
ایمان کامل بودند و خلیفه را فاقد صفات لازم
برای خلافت می دانستند.

حاکمان فکر کردند که اگر گروه اول مورد
تهدید جدی یا ترور واقع شوند بدیلی برای
خلیفه باقی نمی ماند و چشم گروه دوم نیز به
خط حساب می افتد و برای اینکه هر دو گروه
احساس کنند که تهدید جدی است، به برخی
اعمال خشونت دست زندند، از جمله:

الف: همان لحظه اول پس از فوت پیامبر
اکرم(ص) که ابوبکر را به خلافت برگزیدند با
این استدلالها:

اسلام در خطر است، ممکن است روم و
ایران به بلاد اسلام حلمه کنند، افرادی از دین
برگردند، در شهرها آشوب شود و…. پس باید
شخصی که هم سن و سال و همراه و یار غار
پیامبر اکرم (ص) بوده است را به خلافت
برگزینیم، درنگ جایز نیست و اختلاف در امر
حکومت و شورایی سازی ای و «منّا امیر و
منکم امیر» ^(۶) گفتن به حال اسلام و
مسلمانان زیانبار است و…

با چنین فضاسازی ها خلیفه رسول خدا
مشخص شد ولی می بایست در همان جلسه،
گوشمالی به سعد بن عباده داده می شد تا
دیگر برای همیشه فکر خلافت از سرش
بیرون رود و بفهمد که تشکیل جلسه دادن،
دور از چشم مهاجران و برنامه حکومتی
ریختن و خود را نامزد خلافت دانستن، هزینه
سنگینی دارد. به همین جهت در همان جلسه
سعد را که از زور بیماری خود را در پارچه ای
پیچیده بود و در گوشه ای نشسته بود پایمال و
لگدکوب کردند که نزدیک بود جان دهد و
هنگامی که گفته شد مواظب باشید،
کشتیدش؛ عمر گفت: خدا او را بکشد.^(۷)

و با این کار چشم افراد زیادی به خط
حساب افتاد. حتی خود سعد که گفت: «تا
آخرین تیر در ترکش با شما می جنگم»، در
عمل چنین کاری را نکرد، تنها عزلت کامل
گزید و به جماعت و جمعشان حاضر نشد.

ب: امیرالمؤمنین علی (ع) که اولین فرد
ایمان آورنده به پیامبر اکرم(ص) و شجاعترین،
مبارزترین، عالم ترین و فعالترین مسلمانان
بود و به خاطر سابقه و همچنین معرفی در
غدیر خم شایسته ترین فرد برای خلافت
رسول خدا بود و در حین انتخاب خلیفه به
غسل و کفن و دفن پیامبر اکرم(ص) مشغول
بود باید یا تسلیم محض می شد و عملاً
تسلیم محض بودنش را نشان می داد یا
ضربه ای چونان سعد و بالاتر از آن می خورد
که تا آخر، فکر رویارویی با خلیفه یا دسترسی
به آن مقام را از سر بیرون کند!

حضرت علی(ع) که نتیجه معکوس
مبارزه مستقیم و صریح سعد بن عباده را دیده
بود و افزون بر آن دلیلهای دیگری نیز داشت
که نمی خواست با خلیفه درگیر شود، تنها از
بیعت با او خودداری کرد و با عذر اشتغال به
کفن و دفن پیامبر(ص)، جمع آوری قرآن و…
از شرکت در جماعت آنان خودداری می کرد و
در جمعهای کوچک، سزاوارتر بودن خود به
امر خلافت را گوشزد می نمود.

حاکمان ظاهراً برای فهمیدن مقدار التزام
حضرت به اوامر حکومت و روشن تر شدن
موضع وی، فدک را از همسرش حضرت
زهرا(س) غصب کردند و کارگران وی را از
آنجا بیرون انداختند تا اگر صدای مخالفت
حضرت علی (ع) بلند شد وی را به دنیاخواهی
و مال دوستی متهم سازند و بگویند در زمانی
که مبارزه با کافران و مرتدان نیاز به کمک
مالی دارد او از آن دریغ می ورزد و زمینه برای
تحقیر و توهین او فراهم شود و اگر مقاومت
کرد، او را در هم بشکنند.

اما حضرت علی (ع) در این رابطه سکوت
کرد و حضرت زهرا (س) خود به دنبال
استیفای حق خود رفت و با خطبه معروفش
ابوبکر و حکومت نوبینادش را به
چالش کشید.^(۸)

پس از رفت و آمدهای مکرر حضرت
زهرا(س) و استدلال و ارائه شاهد و گرفتن
نامه ای از ابوبکر مبنی بر مالکیت فدک، و باز
پس گرفتن آن نامه از دست حضرت زهرا،
توسط عمر، و پاره کردن آن، حضرت علی(ع)
وارد معرکه شد و در جمع مهاجران و انصار در
مسجد با ابوبکر به گفتگو پرداخت و برخی از
کارهای خلاف شرعش را روشن نمود.

در اینجا بود که آنان به این نتیجه
رسیدند که باید حضرت علی(ع) را از سر راه
بردارند و به کارهایی دست زدند که نیازی به
بازگو کردن آنها نیست.

ج: همان گونه که حاکمان و سلاطین
پیوسته نشان داده اند که «الملک عقیم» و
برخی از آنان نیز همین را با صراحت اعلام
کردند و برای آنکه حکومت از دستشان خارج
نشود حتی اگر به فرزندانشان شک می کردند
آنان را نابود می ساختن