پاورپوینت کامل «ارزش های اخلاقی»ارزش های جاودان زندگی«آخرین قسمت» ۸۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل «ارزش های اخلاقی»ارزش های جاودان زندگی«آخرین قسمت» ۸۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل «ارزش های اخلاقی»ارزش های جاودان زندگی«آخرین قسمت» ۸۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل «ارزش های اخلاقی»ارزش های جاودان زندگی«آخرین قسمت» ۸۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۴

طلیعه

مهم ترین گام در تحقق خواسته های
حقیقی زندگی، آن است که نخست بدانیم:
«چه» می خواهیم؟ و «چرا» می خواهیم؟ این
بینش موجب می شود که هرگز به جزئیات
زندگی نپردازیم و عمر خود را تباه نکنیم و یا
نیمه اول زندگی را صرف انتظار کشیدن برای
نیمه دوم و نیمه دوم را صرف حسرت خوردن
برای نیمه نخست نکنیم! هزاران آفرین بر
کسانی که بیش از دیگران «خود» را «کشف»
می کنند و در پی آن هستند که با تغییر نگاه و
نگرش به «خود»، «خلقت» و «خداوند»،
تمامی زندگی و دنیای اطراف خویش را با
چشمانی سرشار از شناخت و روشنایی
بنگرند؛ اینان هیچ گاه در کوچه پس کوچه های
سرگردانی، حیرت و پشیمانی دیده نمی شوند
و زندگی خویش را دقایق و لحظه هایی
می دانند که در آن به سر می برند، از این رو
همیشه و هر حال شادمان و خرسند به امروز
می نگرند و پرامید و پرنوید، فردا را
انتظار می کشند.

ارائه سلسله بحث های «ارزش های
جاودان زندگی» در بینش های ناب
فاطمی(ع)، گامی در شروع و استمرار این
مسیر سعادت است که تاکنون سه بخش آن
را مطرح کردیم. «ارزش های اخلاقی» فراز
دیگری از بحث است که با هم به آن
می پردازیم و این نوشتار را به پایان می بریم.

ارزش های اخلاقی

گر تو آدم زاده هستی «علّم الاسماء» چه شد

«قاب قوسین»ت کجا رفته است، «او ادنی» چه شد

بر فراز دار، فریاد «اناالحق» می زنی

مُدّعی حق طلب «انیّت» و «اِنّا» چه شد

صوفی صافی اگر هستی بِکَنْ این خرقه را

دم زدن از خویشتن با بوق و با کرنا چه شد

مرشد، از دعوت به سوی خویشتن بردار دست

«لا» الهت را شنیدستم ولی «الاّ» چه شد^(۱)

صاحب نظران و اندیشمندان امور اخلاقی
ـ معنوی، صفات روحی و نفسانی انسان ها را
دو گونه دانسته اند:

۱ـ فطری و طبیعی؛

۲ـ اکتسابی و اختیاری.

صفات فطری، ویژگی هایی است که در
نهاد انسان به شکل «غریزه»، «احساس» و
«استعداد» از سوی پروردگار حکیم نهاده
شده است و انتخاب و اراده ما هیچ دخالتی در
وجود، مقدار و تعداد آنها نداشته است. حس
خداجویی و حق طلبی، دانایی و کمال یابی،
آزادگی و سربلندی، استقلال و عدالتخواهی،
بقاء و جاودانگی، از جمله صفات فطری
انسان ها هستند که همراه با «عقل»،
«غضب»، «شهوت» و قوه «وهمیه» در وجود
هر یک از ما قرار دارند.

این صفات، مرز و معیار امتیازات انسان
نسبت به حیوانات و دیگر جانداران است که
بسته به نوع و مقدار استفاده از هر یک،
رهاوردی خاص به همراه دارد. از این رو اگر به
حالت «تعدیل» درآیند و استفاده ای «بهینه»
و «بهنگام» از هر یک شود، ما را به «تعالی،
ترقی و صعود» می رسانند، اما «افراط» و
«تفریط» و یا استفاده نادرست و ناشایست،
رهاوردی جز «خواری، تنزل و سقوط»
نخواهد داشت.

صفات اکتسابی و اختیاری که در طبیعت
انسان وجود ندارند، ویژگی هایی است که هر
یک از ما با اراده و انتخاب خویش آنها را
گزینش می کنیم و در عرصه های مختلف
برای ما ایجاد می شود و آنها را به کار
می گیریم. رابطه این صفات با صفات فطری و
طبیعی، ارتباطی دقیق و عمیق است، به
گونه ای که استفاده به اندازه و بموقع از آن
ویژگی ها، باعث پدید آمدن صفات حسنه
اکتسابی و اختیاری می شود و «فضایل،
محاسن و مکارم اخلاق» برای هر یک از ما
ایجاد می شود و آن هنگام که درست و بجا
عمل نکنیم، «رذایل اخلاقی، سیئات و صفات
شیطانی» پدید می آیند.

به طور مثال همه انسان ها شیفته و
فریفته جاودانگی و عظمت، غنا و ثروت،
عزّت و بلندآوازگی و دانش و دانایی هستند تا
در خانواده و جامعه، جایگاهی برتر یابند و
همیشه و هر جا، مورد توجه و احترام قرار
گیرند، این ویژگی والا که «سعادت، نیکبختی
و خوشبختی» نام دارد، گاه با استفاده بسیار از
عقل و اندیشه و به کارگیری دقیق غضب و
شهوت انجام می شود، در این هنگام آرمان
انسان برای جاودانگی، ثروتمندی، عزّت و
آبرومندی و دانش و دانایی متفاوت می شود؛
هرگز در پی جلوه های ظاهری این صفات
قرار نمی گیرد، بلکه حیاتی ابدی و ثروتی
ماندگار می جوید که با مرگ پایان نمی یابد و
آبرویی پایدار و دانشی همیشه همراه می طلبد
که افزون بر زمین، در آسمان نیز
ارزشمند باشد.^(۲)

بی گمان در این حال محور تمامی
خواست های او «منْ» نمی شود، بلکه «ما» به
عنوان جامعه و خواست و مصلحت دیگران از
یک سو و رسالت وی نسبت به پروردگار
مهربان و بایدها و نبایدهای خداوندی از آغاز
تا پایان زندگی، مورد توجه جدّی قرار می گیرد
و با این تحول و تکامل، هماره خود را در
مثلثی با سه ضلعِ «خود و خود» نسبت به
خودسازی و تهذیب نفس، «خود و خلق»؛
برای خدمت به جامعه مسلمانان و «خود و
خدا» نسبت به وظایف عبودیت و بندگی
می نگرد، در این هنگام «سعادت»،
«نیکبختی» و «جاودانگی حقیقی» در لحظه
لحظه حیات و هستی انسان موج می زند و او
را به آن سوی آسمان ها اوج و عزّت
می بخشد.

فاطمه زهرا(ع)؛ اخلاق و ارزش های

پایدار الهی

دخت آفتاب، حضرت زهرا(ع)، نمادی
جامع و کامل از «فرهنگ فلاح» و رستگاری
در قرآن بود و به خوبی ارزش های اخلاقی،
معنوی و معرفتی را در پندار، گفتار و رفتار
خویش جلوه گر می ساخت. او به خوبی
می دانست که «فلاح» یعنی رستگاری،
سعادت و خیر تمام عیار در زندگی، آنگاه دائم و
ثابت خواهد بود که آرمانی ماندگار داشته باشد
و هرگز وابسته به اموری ظاهری، زودگذر و یا
کوتاه مدت نگردد؛ حقیقتی چشمگیر و روشنگر
که آیات قرآن، همگان را به عبرت آموزی آن
فرا می خواند و به طور پی در پی هشداری
حیات بخش می دهد؛ گاه که از جلوه های
جاری و ظاهری زندگی، سخن می گوید، به
سطحی نگری زراندوزان و پول پرستان اشاره
می کند که منطق و گمان یکایک آنان
چنین است:

«یَحْسَبُ أَنَّ مالَهُ أَخْلَدَهُ؛^(۳)

گمان می کند مال و دارایی، او را جاودان
و ابدی می سازد.»

از این رو بسیاری سر به شورش و طغیان
در برابر احکام پروردگار سبحان برمی دارند،
چون خود را در رفاه و بی نیازی می نگرند: «إِنَّ
الإِنسانَ لَیَطْغی أَنْ رَّءَاهُ اسْتَغْنی؛^(۴) همانا
انسان سرکشی می کند، آن زمان که خود را
بی نیاز پندارد.»

و یا آنان که «شخصیت» و «هویت» خود
را در «قدرت» می نگرند، دارای این شعار
می داند که:

«قَدْ أَفْلَحَ الْیَوْمَ مَنِ اسْتَعْلی؛^(۵)

در حقیقت امروز هر که فایق آید و برتر
شود، خوشبخت می شود.»

این بینش قرآنی و آسمانی موجب
گردیده بود که زهرای عزیز(ع)، فلاح و
رستگاری را تنها و تنها در بهره گیری از
ارزش های الهی بداند و با تمام وجود به این
باور دست یابد که:

«قَدْ أَفْلَحَ مَنْ تَزَکَّی …^(۶) قَدْ أَفْلَحَ مَنْ
زَکّاها …؛^(۷) قَدْ أَفْلَحَ المؤمنون …؛^(۸)

رستگار کسی است که خود را [از
پلیدی ها [پاک گردانید … هر کس نفس خود
را طاهر و پاکیزه ساخت سعادتمند شد …
همانا مؤمنان رستگارند.»

در نگاه پرنور زهرای مرضیه(ع)، بهترین
و برجسته ترین مقام، «مقام امین» و «مقام
کریم» بود، چنان که قرآن با اشاره
بدان می فرماید:

«اِنَّ الْمُتَّقیِنَ فی مَقَامٍ أَمِینٍ …^(۹) و کنوزٍ و
مَقامٍ کریم؛^(۱۰)

به راستی که پرهیزگاران در جایگاهی
آسوده اند … [که در بردارنده] گنجینه ها و
محل های پرناز و نعمت است.»

از این رو هیچ گاه «عزّت و عظمت» و
«حقیقت و شخصیت» خویش را در
زینت های زندگی که بقایی بی مقدار و فنایی
فراوان دارد، نمی نگریست و با نگاه عمیق
خود «خیرها» یعنی بهترین ها و برترین ها را ـ
آن هم نزد پروردگار بزرگ و مهربان که
همیشگی و ابدی است ـ جستجو می کرد تا
هماره همراه او باشند و تا ابدیت از یکایک
آنها بهره ببرد. بدین خاطر نگاه او نگاه
آسمانی بود و چون آیات قرآن بر این باور
بود که:

«الْمالُ وَ الْبَنُونَ زِینَهُ الْحَیوهِ الْدُّنْیا وَ
الْباقیاتُ الصّالحاتُ خَیْرٌ عِندَ رَبِّکَ ثَوابا وَ
خَیْرٌ أَمَلاً؛^(۱۱)

مال و پسران زینت زندگی دنیایند و
نیکی های ماندگار از نظر پاداش نزد
پروردگارت بهتر و از نظر امید برتر است.»

و چنین بود که در لحظه لحظه های
حیات خویش به «روز نیاز» توجه شایانی
داشت و از ژرفای دل و اندیشه، اندوخته هایی
برای آن روز فراهم می ساخت، روزی که:

«لا یَنْفَعُ مالٌ وَ لا بَنُونَ اِلاّ مَنْ أَتَی اللّه َ
بِقَلْبِ سَلِیمٍ؛^(۱۲)

هیچ مال و فرزندی سود نمی دهد، مگر
کسی که دلی پاک [از تیرگی ها و تاریکی ها[
به سوی خدا بیاورد.»

زندگی جز نفسی نیست، غنیمت شمرش
نیست امید که همواره نفس برگردد

نه هر آن را که لقب بوذر و سلمان باشد
راست کردار چون سلمان و چو بوذر گردد

هر نفس کز تو برآید، چو نکو در نگری
آز تو بیشتر و عمر تو کمتر گردد

پاکی آموز به چشم و دل خود، گر خواهی
که سراپای وجود تو مُطهَّر گردد

هر که شاگردی سوداگر گیتی نکند
هرگز آگاه نه از نفع و نه از ضرّ گردد^(۱۳)

جلوه های اخلاق در بینش ها و

روش های حضرت زهرا(ع)

الف) اخلاص، انفاق، ایثار

سخنان نخست فاطمه(ع) در مسجد
مدینه، سینای صلابت و خطبه خدایی آن
حضرت بود که تا روز رستاخیز همگان را از
گنجینه معارف و حقایق بهره مند ساخت و
دایره المعارفی از ناب ترین آموزه های آسمانی
را ارائه نمود.

پیوند احکام الهی، عقاید دینی و اخلاق
پاک معنوی و ملکوتی، ذخایر زرینی است که
در فرازهای فروزانی از این سخنان می یابیم
که آن بانوی بصیر در باره آنها می فرماید:

«فجعل اللّه ُ الایمان تطهیرا لکم من
الشّرک و الصلاه تنزیها لکم عن الکبر و الزکاه
تزکیهً للنفس و نماءً فی الرزق و الصّیام تثبیتا
للاخلاص و الحج تشییدا للدّین و العدل
تنسیقا للقلوب؛^(۱۴)

همانا خداوند «ایمان» را مایه «طهارت»
و پاکی شما از شرک، «نماز» را سبب
پیراستگی شما از «کبر»، «زکات» را باعث
«پاکی نفس» و افزایش رزق و روزی و
«روزه» را مایه حفظ و پایداری «اخلاص» و
حج را آزماینده دین و عدالت را نمودار مرتبه
یقین و تقویت قلوب قرار داد.»

زهرای اطهر(ع) حقیقت اخلاص را یعنی
تنها و تنها خدا را در نظر داشتن و فقط برای
او کار کردن داشت، بدین خاطر آزادی از
وابستگی به مدح و ستایش دیگران و آزادگی
از هوای نفس و فریب شیطان را نصیب خود
کرده بود. تو همیشه و هر حال ظاهر و باطنی
یکسان و درون و برونی همسو داشت و هر
آنچه «می گفت»، نخست «می یافت» و پیش
از یافتن، «می دید» و دیدن و یافتن و گفتن
او همه با روشنای نور اخلاص و یقین
همراه بود.

او به این باور رسیده بود که «اخلاص» در
زندگی، زیربنای «مصلحت بندگی» است، از
این رو می فرمود:

«مَنْ اَصْعَد اِلیَ اللّه خالِصَ عِبادَتِه اَهْبَطَ
اللّه ُ اِلَیه اَفْضَلَ مَصْلِحَتِه؛^(۱۵)

کسی که عبادت خالصانه خود را به سوی
خدا فرستد، پروردگار بزرگ برترین مصلحت
او را به سوی وی روانه می کند.»

و با این مشعل بینش بود که زهرای
بتول(ع)، هرگز افکار و افعال خود را بیرون از
نگاه و نگرش پروردگار نمی دید، بلکه «حاکم و
شاهد» را در عرصه های مختلف زندگی
خداوند بصیر و حکیمی می دانست، روزی باید
در محضر او قرار گیرد و به یکایک انتخاب ها
و انجام های خود پاسخگو باشد.

از این رو «انفاق» در بینش فاطمه
«خرج» نبود، بلکه «دخل» محسوب می شد و
یا «ایثار» و چشم پوشی از خواست و نیاز خود،
«از دست رفته» به حساب نمی آمد، بلکه «به
دست آمده» دیده می شد. همان گونه که در
فرازهای پیشین این نوشتار، به هنگام
پرداختن به ارزش های عبادی آن بانوی
بزرگ به جلوه هایی از آنها اشاره کردیم و
دانستیم این ویژگی ها جزء صفات نفسانی و
ارزش های ذاتی فاطمه(ع) گردیده بود، بدین
خاطر بی هیچ کُندی و کدورتی، نسبت به
انجام این اعمال، استقبال می کرد و
اشتیاق می ورزید:

مزرع تسلیم را حاصل بتول
مادران را اسوه کامل بتول

بهر محتاجی دلش آن گونه سوخت
با یهودی چادر خود را فروخت

نوری و هم آتشی فرمان برش
گم رضایش در رضای شوهرش

آن ادب پرورده صبر و رضا
آسیاگردان و لب قرآن سرا^(۱۶)

ب) صداقت، رضایت، خشیت

«صداقت و راستگویی»، صفتی ساده و
زیبا اما ادعایی سخت و مشکل است که در
هنگامه های گفتار و رفتار، چگونگی آن آشکار
می شود؛ آنجا که منافع انسان با سخنی کوتاه
اما غیر راست پیوند خورده است، افراد صالح
و وابسته ای توان بیان حقایق را دارند و با
صداقت تمام عیار با حوادث روبه رو می شوند.

زندگی زهرای مرضیه(ع)، بهترین گواه بر
صداقت و راستگویی اوست. دوستان و
دشمنان آن حضرت بر این باور بودند که آن
بانو، انسانی است که گفتار و رفتارش با هم
تطابق دارد و همسو است.

روزی عایشه با صراحت بسیار لب به
سخن گشود و گفت:

«ما رأیت احدا اصدق لهجه منها الا ان
یکون الّذی ولّدها؛^(۱۷)

هیچ کس را راستگوتر از زهرا نیافتم مگر
تنها پدرش ـ رسول خدا ـ را.»

و روز دیگر که ماجرایی بین عایشه و
فاطمه(س) پیش آمده بود، عایشه خود رو به
پیامبر(ص) کرد و گفت:

«ای رسول خدا! از فاطمه بپرس که او
هرگز دروغ نمی گوید.»^(۱۸)

گفت پیوسته به دست او راستگو

راستگویی من ندیدستم چو او

راستگویی در نهادش خلقتی ست

هر چه گوید من نگویم آن تهی ست^(۱۹)

آری از جمله از همین روست که آن
بانوی بی نظیر را «صدّیقه» نامیدند، یعنی
کسی که بسیار راستگوست و هرگز دروغ
نگفته است.

علاوه بر دیگران، خاتم پیامبران، رسول
خدا(ص) نیز به علی(ع) فرمود:

علی جان! سه چیز به تو داده شده است
که به هیچ کس، حتی به من نیز داده
نشده است:

۱ـ پدرزنی همچون من

۲ـ همسری صدّیقه و بسیار راستگو

۳ـ فرزندانی چون حسن و حسین^(۲۰)

امام صادق(ع) نیز گاه که از مادر عزیز
خود سخن به میان می آورد، او را «صدّیقهُ
الکُبری» یاد می کرد و می فرمود: «هی
الصدّیقه الکبری و علی معرفتها دارت
قرون الاولی؛^(۲۱)

فاطمه راستگویی بزر