پاورپوینت کامل قرآن و نقش مادر در تربیت جوانان ; بررسی چهره های جوان در قرآن قسمت اوّل ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قرآن و نقش مادر در تربیت جوانان ; بررسی چهره های جوان در قرآن قسمت اوّل ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قرآن و نقش مادر در تربیت جوانان ; بررسی چهره های جوان در قرآن قسمت اوّل ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قرآن و نقش مادر در تربیت جوانان ; بررسی چهره های جوان در قرآن قسمت اوّل ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۴۸

احمد عابدینی

از مسائل مورد ابتلا، چگونگی برخورد با
جوان برای تأثیرپذیری بیشتر می باشد. هر
کسی راه و روشی پیشنهاد می کند و به
گونه ای می خواهد با جوان تعامل و برخورد
داشته باشد، اما کدام راه صحیح است و ملاک
راه صحیح چیست. این گونه پرسش ها
معمولاً مورد غفلت واقع می شود و اگر کسانی
بخواهند راه صحیح یا بهتر را بیابند، به
تجربه، آزمایش و آمارگیری متوسل می شوند.

اما بی نقص بودن این گونه راهها مورد
تردید می باشد و حتی گاهی می توان در
درستی آنها مناقشه کرد؛ زیرا جوان مانند یک
شی ء بی جان آزمایشگاهی نیست و صحنه
اجتماع آزمایشگاه نیست. در آزمایشگاه تمامی
عناصر، ابزار و اشیای مورد آزمایش در اختیار
آزمایشگر است اما اشیا اختیاری ندارند،
بنابراین آزمایشگر با ثابت قرار دادن آنها به
جز یکی، میزان تأثیر و تغییرات آن را
اندازه گیری می کند یا سپس امر دیگری را
متغیّر و بقیه را ثابت نگه می دارد و … اما در
اجتماع اوّلاً شرایط و اوضاع به اختیار
آزمایشگر نمی باشد؛ ثانیا جوان از امور
گوناگون اطراف خود، آن گونه که می خواهد
اثر می پذیرد یا بر اطراف اثر می گذارد. نیز
اراده، تصمیم، عاطفه، احساس، گذشته
خانوادگی و تاریخی، خوراک، پوشاک وی و …
در تشخیص و تعیین مسیر او و چگونگی
تصمیمش نقش دارد. این همه، قابل
اندازه گیری، کنترل و نسبت سنجی نمی باشد.
بنابراین پیدا کردن روش و قانون مناسب
برای برخورد با جوان، از این راه، ناقص و
حتی ناصحیح می نماید.

راه دیگری که می توان پیمود و راحت تر
از راه قبلی است و نتایج آن کم نقص تر
می نماید، همچنین برای ما مسلمانان
جاذبه دارتر است، بررسی میزان تربیت
«جوان»های مطرح شده در قرآن و
شاخص های تربیتی و تعیین مقدار تأثیر هر
یک از آنها بر جوان می باشد.

این راه برای ما راحت است زیرا قرآن آن
را مطرح ساخته، با مطالعه آیات در باره
«جوان» می توان به آن رسید. مردم نیز با
توجه به اعتقاداتشان، برای پذیرش این راه و
روش، آمادگی بیشتری دارند. چنان که نتیجه
پیمودن این راه مورد قبول مسلمانان می باشد
زیرا همه اتفاق نظر دارند قرآن، کتاب هدایت
و تربیت است. از سوی دیگر امکانات پیمودن
این راه فراهم است زیرا تفاسیر گوناگون وجود
دارد و بالاخره پیمودن این راه لازم و حیاتی
است چون از یک طرف، با جوانان برخورد
داریم و هر فردی دوست دارد ثمره وجودی و
امید و آینده خود را، به بهترین نحو تربیت
کند. از سوی دیگر چون مسلمان و دیندار
هستیم موظفیم قرآن را بشناسیم و با آن
برخورد مثبت داشته باشیم. نیز چون قرآن را
معجزه جاوید می دانیم و کتابی که «از پیش رو
و پشت سرش باطل نمی آید»^(۱) و فرستنده
آن خالق انسان هاست، اطمینان داریم که آن
کتاب به ما بهترین راه هدایت را می نمایاند و
ما را به سرمنزل مطلوب سوق می دهد.
بنابراین، راه و روش قرآن ما را از راههای
دیگران بی نیاز می کند و حتی قابل ارائه به
دیگران برای تربیت جوانان می باشد.

قرآن سرگذشت جوان های متعددی را
مطرح ساخته و به ابعاد گوناگون تربیتی هر
یک پرداخته است.

از جوانی که گوش به فرمان پدر و مربی
خویش بود و هر خواسته پدر را قبول می کرد
و بر خواسته خود مقدّم می داشت تا جوانی که
به هیچ نحو گوش به سخنان پدر نمی داد و
حتی در سخت ترین وضع و هنگامی که آثار
عذاب الهی ظاهر شده بود، باز بر راه و روش
باطل خود اصرار می کرد و بالاخره به هلاکت
رسید. نیز از جوانی که در بهترین محیط رشد
و نمو کرد تا جوانی که در بدترین محیط از
نظر اعتقادی به سر برد. از جوانی که بیشترین
امکانات را در اختیار داشت و سرانجام همه
آنها را از دست داد تا جوانی که هیچ امکاناتی
نداشت و کم کم آنها را به دست آورد. از
جوانی که … .

داستان پسر حضرت نوح(ع)

فرزند نوح از بهترین امکانات هدایتی
برخوردار بود ولی به سخنان پدر گوش نداد و
نصیحت ها و راهنمایی های او را به هیچ
انگاشت و در نافرمانی، از همگان گوی سبقت
را ربود حتی تبلیغ نهصد و پنجاه ساله پدرش
سودی نبخشید. داستان او چنین است: نفرین
نوح به قومش، دستور یافتن برای ساختن
کشتی، سوار کردن مؤمنان بر آن، آوردن دو
جفت از هر حیوانی، بارش باران های سیل آسا
از آسمان، جوشیدن آب فراوان از زمین، به
گونه ای که آب همه جا را فرا گرفت و موجب
شد کشتی که در محلی دور از دریا قرار
داشت، روی آب قرار گرفت، به گونه ای که
برای هر کسی آثار غضب خداوند محسوس
بود. حضرت نوح با التماس از فرزندش که
متحیرانه کناری ایستاده بود، خواست که به
کشتی آید و نجات یابد ولی لجبازی، تعصب و
جاهلیت پسر، حتی در آن هنگام به او اجازه
نداد بر کشتی سوار شود بلکه با بیان «به
کوهی پناه می برم تا از آب پناهم دهد»^(۲)،
اوج لجبازی و حق ناپذیری خود را به
نمایش گذاشت.

پدر دلسوخته سال ها رنج تبلیغ و
نصیحت را به جان خریده بود و علاوه بر
انجام وظیفه الهی، عاطفه پدری ایجاب
می کرد فرزند را نصیحت کند. آن زمان نیز
احساس کرد که در آخرین لحظه به او گوشزد
کند امروز، روز دیگری است و هیچ چیز
نمی تواند مانع عذاب الهی شود. به همین
جهت به فرزندش گفت: «در برابر فرمان خدا،
امروز نگهدارنده ای نیست مگر اینکه خداوند
به کسی رحم کند»^(۳) ولی او به آخرین
نصیحت پدر اعتنایی نکرد و موجی بین پدر و
پسر فاصله شد و او را از پدر جدا ساخت و
بالاخره غرق گردید.

نکته ها و پرسش ها

۱ـ حضرت نوح از پیامبران اولوالعزم
است و همچون بقیه پیامبران در انجام
وظایف تبلیغی کوشش کرده و راه کاستی یا
خطا را نپیموده است، چنان که طولانی ترین
مدت را در راه تبلیغ صرف کرده، خداوند
در هیچ جا از شیوه تبلیغ یا کم کاری
یا کم صبری اش انتقاد نکرده، اگر چه
از عجول بودن حضرت یونس یاد کرده
است.^(۴) این نشان می دهد که میزان و شیوه
تبلیغ حضرت نوح کاملاً مورد تأیید
خداوند بود.

۲ـ پس از اطمینان یافتن حضرت نوح از
اینکه قوم، خویشان و حتی زن و فرزندش به
او ایمان نمی آورند و آن مردمان و حتی
نسل های بعد جز پلیدکار و ناسپاس^(۵)
نخواهند بود، تقاضای عذاب کرد ولی خداوند
به سرعت آنان را عذاب نکرد و برای
هدایت شدن، فرصت های زیادی در
اختیارشان گذاشت. ساختن کشتی که با توجه
به عده کم مؤمنان زمان زیادی طول کشید،
سوار کردن هر نوع حیوان، که وقت زیادی
می طلبید، بارش تدریجی باران و جوشش آب
از زمین که تا جمع شدن آنها و پر شدن
نهرها و جویبارها و جاری شدن در
سطح زمین و بالا آمدن زیر کشتی نیز مدت
زمانی طول می کشید، همه برای این بود که
اگر کمترین امکانی برای هدایت شدن کسی
وجود دارد شکوفا شود و به راه راست
روی آورد ولی پسر نوح و دوستان و
هم مسلکانش ایمان نیاوردند بلکه به لجبازی
ادامه دادند.

۳ـ حضرت نوح به مقتضای اینکه پیامبر
اولوالعزم و دلسوز فرزندش بود، حتما او را
ارشاد و نصیحت کرده و از همه شگردها برای
هدایت او بهره برده بود. از سخنان آخر او
می توان فهمید که در طول عمر از زبان
محبت آمیز استفاده نموده و خواستار هدایت
وی بوده است.

چرا این همه زحمت طاقت فرسا و نصایح
پدرانه و محبت آمیز، حتی دیدن نشانه های
عذاب الهی، تأثیری در پسر نگذاشت و او به
راه و روش پدر که روشی عقل پسند و مطابق
فطرت بود متمایل نگشت؟

چند پاسخ مطرح است:

۱ـ فرزند حضرت نوح(ع) ذاتا فاسد بود و
چون از ریشه، و از نظر ژنتیکی یا وراثتی
مشکل داشت، نمی توانست راه حق را برگزیند
و مسیر هدایت را بپیماید.

نطفه پاک بباید که شود قابل فیض

ور نه هر سنگ و گِلی لؤلؤ و مرجان نشود

یا عاقبت گرگ زاده گرگ شود

گرچه با آدمی بزرگ شود

به اصطلاحِ روایات، او طینت سجّینی
(جهنمی) داشته و واقع شدن او در خانه پیامبر
خدا از این طینت نکاسته بود.

۲ـ فرزند حضرت نوح دارای طینتی پاک
و خوب بود ولی چون محیط زندگی او پر از
فساد بود و مادر و خویشاوندان و همسایگان،
همه کافر و مخالف حضرت نوح بودند، محیط
زندگی بر او اثر کرد و طینت خوب او را از بین
برد و وی را به عنصری نامطلوب بلکه لجوج
و کافر تبدیل کرد.

۳ـ عوامل ژنتیکی و محیطی هر دو
دست به دست هم داده، عزمِ پسر بر
پیمودن مسیر ضلالت، بر آنها افزون
گشته، موجودی بسیار لجوج و عنود
به بار آورد.

به نظر ما تنها احتمال سوم، با واقع و
آیات تطبیق دارد و احتمال های دیگر ناقص یا
باطل است.

احتمال اوّل کامل نیست زیرا حضرت
نوح پیامبر الهی و دارای جسم و روحی سالم
بود و هیچ یک از آبا و نیاکان پیامبران به کفر
و شرک و پلیدی آلوده نبودند. چون فرزند، از
صلب حضرت نوح بود نمی توانست ذاتا پلید و
منحرف باشد، چنان که بعدا معلوم خواهد شد
ژن و وراثت زمینه ساز است نه مجبورساز.

می توان گفت: چون فرزندان، حامل
برآیند تعامل ژن های زن و مرد هستند و زن
حضرت نوح از نظر اعتقادی و روحی دارای
مشکل بود، آن ویژگی های روحی مادر در
فرزند، بروز بیشتری داشت.

احتمال دوم، کامل نیست زیرا محیط، هر
چند فاسد باشد ولی نقش و علیّت تام و کامل
در انحراف انسان ندارد. انسان با هر موجود
طبیعی دیگر این تفاوت را دارد که مقهور
کامل شرایط، جوّ و وراثت نیست. وی
می تواند در مقابل مشکلات، تصمیم مخالف
بگیرد و بر خلاف مسیر حرکت کند، هر چند
به سختی در هم بشکند. حضرت موسی(ع)
در کاخ فرعون رشد و نمو کرد^(۶) ولی فطرت
حق خواهی، حق جویی و یاور مظلوم بودنش، از
بین نرفت.^(۷) حضرت یوسف در خانه عزیز
مصر بزرگ شد ولی خوی و روش آنان را
نپذیرفت و بر راه حق اصرار ورزید.

پسر نوح از مادری خوب و مؤمن بهره مند
نبود. حال نقش این تفاوت در عزم و اراده و
تصمیم های غلط او چقدر مؤثر بود، در ادامه
روشن خواهد شد.

نیروهای مؤثر بر انسان

دانشمندان، در مورد نیروهای تأثیرگذار بر
انسان نظرهای گوناگون و متفاوتی می دهند.
گروهی می گویند ژنتیک، مهم ترین عامل
بلکه تنها عامل سعادت یا شقاوت فرد است.
همان گونه که ویژگی های جسمی والدین به
فرزند منتقل می شود و به طور طبیعی فرزند
راهی برای فرار از تأثیر ژن ها ندارد،
خصوصیات روحی نظیر شجاعت، سخاوت،
حق طلبی و تجاوزگری وراثتی است و از آن،
راه فراری وجود ندارد.^(۸)

این گروه به احادیثی نظیر «السعیدُ
سعیدٌ فی بطن اُمّه و الشقیُّ مَن شقی فی
بطن اُمه»، تمسک می کنند و همه چیز را تابع
و مقهور وراثت می دانند.

از این گروه پرسیده می شود: پس اولین
انسان ها چگونه با هم متفاوت شدند؟!

گروه دیگری در مقابل گروه اوّل قرار
دارند و نقش ژنتیک را تقریبا صفر می دانند و
تمامی تأثیرات را از تربیت و محیط می دانند.
اینان اعلام می کنند که چند بچه را به ما
بسپارید و هر چه خواستید، به شما تحویل
می دهیم: دانشمند، دزد، جنایتکار و … .

به نظر می رسد هر دو گروه، انسان را آن
گونه که بایسته است، نشناخته اند و هر یک با
یک چشم به انسان نگریسته و تنها یکی از
ابعاد وی را دیده اند. اگر به دقت به انسان
می نگریستند، معلوم می گشت که هر دو عامل
در سرنوشت انسان دخالت دارد ولی دخالت
هیچ یک کامل نیست.

نقش عزم و اراده

خیال نشود اگر با دو چشم (وراثت و
محیط) به انسان نظر شود کار تمام است؛
یعنی نباید تصور شود برآیند ژنتیک و تربیت،
علت تامه برای سرنوشت انسان می باشد و
آدمی چون جسمی آزمایشگاهی است که دو
نیرو بر آن وارد م