پاورپوینت کامل ارزشهای جاودان زندگی ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل ارزشهای جاودان زندگی ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل ارزشهای جاودان زندگی ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل ارزشهای جاودان زندگی ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۶

اشاره:

حیات و هستی انسان را دارای دو جلوه
«پیدا» و «ناپیدا» دانستیم که در اولی، همه
موجودات ویژگی های مشترک از نظر خوردن
و خوابیدن و پوشیدن و نوشیدن دارند، اما در
جلوه ناپیدا، انسان با دیگر آفریده ها تفاوت
می یابد؛ با بینش ها و ارزش های الهی به رشد
و بالندگی و پایندگی جاودان دست می یابد و
برتر از سایر موجودات می شود.

اما در این مسیر سعادت آفرین،
«جهالت» و «غفلت»، چونان راهزنانی هستند
که آدمی را از صعود به قله «قداست» و
«عظمت»، به «زبونی» و «ذلّت» سقوط
می دهند و او را به پدیده های ناپایدار ظاهری
زندگی سرگرم می سازند.

«ارزش های جاودان زندگی»، دفتر
معرفتی است که آشنایی دل و دیده با یکایک
آموزه های آن، هر یک از ما را از «منیّت و
مادیّت» به «معنویت و ابدیت» راهنمایی
می کند و فردایی پرنور، نوید می دهد. بخش
گذشته این نوشتار به «ارزش های عبادی» در
نگاه زهرای مرضیه(ع) اختصاص یافت. در
این قسمت «ارزش های اجتماعی» در
بینش های ناب آن پاک بانوی آفرینش را
پی می گیریم.

ب) ارزش های اجتماعی

سرای دهر که در تخت این نُه ایوان است
هزار گنج در او هست، اگر چه ویران است

بسیط خاک که در چشم، مشت گِلی است
هزار صُنع در او آشکار و پنهان است

بساط دهر که اجناس کم بهاست در آن
گران تر است ز صد جان هر آنچه ارزان است^(۱)

بینش ها و باورهای تابناک صالحان و
معصومان(ع) یادآور این ارزش است که انسان
کامل باید «در مردم»، «با مردم» و «برای
مردم» باشد و حضور جدی در جامعه خویش
و در کنار توده های مختلف، از خود نشان دهد.
از این رو، «انزوا از دنیا» درست و بجاست اما
«انزوا از جامعه» نادرست و غلط است؛ زیرا
«سیر الی الحق» همیشه و هر حال از «خلق
به حق» است و تنظیم هندسه فکری و حضور
زنده و شاداب در بین مثلث «خود»، «خلق» و
«خدا» کاری شایسته، بلکه بایسته است.

زهرای مرضیه(ع) در ارائه سیره و سخن
خویش در باره «ارزش های اجتماعی»،
«انفاق» را در گفتار و رفتار خویش نمایان
می ساخت و «بخل» را ناپسند می شمرد. او به
شیعیان و پیروان خویش می آموخت که برای
رسیدن به «خوبی ها» باید از «خوشی ها»
گذشت که:

«لن تنالوا البرّ حتّی تنفقوا ممّا تحبّون و
ما تنفقوا من شی ء فان اللّه به علیم؛^(۲)

هرگز به نیکوکاری نمی رسید تا از آنچه
دوست دارید انفاق کنید و از هر چه انفاق
کنید، خدا بدان داناست.»

او در شیوه خود، این حقیقت را برای همه
شکوفا ساخت که ملاک انفاق، «دارایی ها»
نیست بلکه «توانایی ها»ست و با انفاق،
اموال انسان «از دست نمی رود»، بلکه «به
دست می آید»؛ از این رو هیچ خوف و ترسی
در کیفیت و کمیّت انفاق وجود نخواهد داشت.
چنانکه خداوند به دورماندگان از روشنای
آموزه های آسمانی می فرماید:

«اگر شما تمامی گنجینه های آسمان و
زمین را هم داشتید، باز هم بخل می ورزیدید،
نه به این خاطر که ندارید ـ که دارید ـ بلکه از
انفاق هراس دارید.»^(۳)

دخت رسول خدا(ص) به انسان ها
آموخت که با دارایی اندک، باز هم می توان با
گذشتن از پیراهن عروسی^(۴) و یا بخشش
گلوبند^(۵) و یا طعام و قرص نان مورد نیاز،
دل ها و دیده هایی را به سوی آئین خود
هدایت کرد و با معارف الهی پیوند زد. از
این رو، روزی آنچه از غنایم سهم علی(ع)
شده بود، برای رسول خدا(ص) فرستاد و
پیام داد:

«تقرأ علیک ابنتک السّلام و تقول اجعل
هذا فی سبیل اللّه ؛

دخترت به تو سلام می رساند و می گوید
اینها را در راه خدا انفاق کن.»

و پیامبر(ص) با مشاهده این بخشش
کریمانه، سه بار فرمود:

«فداها، ابوها؛^(۶) فدای فاطمه، پدر

فاطمه!»

شیوه عرشی زهرای عزیز با وصیت آن
حضرت تا پس از حیات او نیز ادامه یافت،
زیرا در وصیت خود به امام علی(ع) از او
خواست تا اموالی از وی را بین افراد
عبدالمطلب و بنی هاشم تقسیم کند^(۷) و آن
حضرت مقداری افزون تر از دارایی همسر
عزیز خویش با سخاوت خود و دارایی
شخصی خویش، به مستمندان بخشید.

بی شک آنان که اهل «کوثر» باشند،
شیوه ای چنین می یابند و کسانی که هماره
اهل «تکاثر»، فزون خواهی و زیاده طلبی اند،
تنها به اندوخته سازی و ذخیره کردن و
افزایش ارقام دارایی دلخوش می شوند و
گویی بر شاخه ای از درخت دوزخ، خود را در
دنیا آویزان کرده اند، چنانکه فاطمه اطهر(س)
به حسین خود می فرمود:

««بخل»، ننگی است که در انسان
بزرگوار و کریم وجود ندارد، درختی است که
در آتش است و شاخه های آن در دنیا وجود
دارد، هر کس به شاخه ای از شاخه های آن
خود را بیاویزد او را در آتش می افکند و
«سخاوت»، درختی از درختان بهشت است
که شاخه های آن به زمین سرازیر گشته و هر
کس شاخه ای از آن را بگیرد، همان شاخه، او
را به بهشت می کشاند.»^(۸) آری، آزادگان از
اسارت های زندگی و پاکان و صالحان
در بندگی:

در کوی ملکشان نبود راه، بخل را

اینجا ز دست خشکِ سبو، آب می چکد^(۹)

افزون بر «سخاوت»، «ایثار» که ترجیح
دیگران بر خود در عرصه های مختلف
اجتماعی، شیوه همیشه دخت آفتاب بود، از
این رو آیاتی چون:

«و یؤثرون علی انفسهم و لو کان
بهم خصاصه؛^(۱۰)

هر چند خود به چیزی نیازمند باشند،
دیگران را بر خویش ترجیح می دهند.»

و «و یطعمون الطعام علی حُبّه مسکینا و
یتیما و اسیرا؛^(۱۱)

برای رضای خدا [و هر چند خود نیاز
شدیدی به خوراک دارند] طعام خویش را به
نادار و بی سرپرست و دربند می دهند.»

در شأن شخصیت و عظمت آنان نازل
گردید. این در حالی بود که چون از آن بانو
سؤال می شد: آیا غذایی در منزل دارید؟
پاسخ می داد:

«ما عندنا الاّ قوت الصّبیه و لکنّا نؤثر
به ضیفنا؛^(۱۲)

در خانه ما غذایی نیست مگر به اندازه
خوراک دختربچه، اما امشب آن را ایثار
می کنیم و گرسنگی را تحمل می نماییم و
همین غذا را هم به میهمان می بخشیم.»

بینش والای فاطمه(ع) چنان بود که
دست نیاز و صدای احتیاج مستمند را «نیکی
و نیکوکاری» می نامید و برای آنکه این توفیق
خداداد را از خود دور نکند، با آنکه سه روز
خود، شوهر و حسن و حسین او گرسنه بودند
و کودکان وی از شدت ضعف بی قراری
می کردند و خسته و مانده به خواب می رفتند،
پیراهن خود را به سلمان داد تا در مغازه
شمعون یهودی گرو گذاشته، مقداری جو و
خرما قرض گیرد.

وقتی سلمان، چون هر یک از ما این
سخن یا پیشنهاد را که مقداری از این غذاها
را برای فرزندان گرسنه ات بردار، مطرح کرد،
آن بانوی بصیر و ایثارگر پاسخ داد:

«یا سلمان! هذا شی ءٌ امضیناه للّه عزّ و
جلّ لسنا نأخذ منه شیئا؛^(۱۳)

ای سلمان! این کار را فقط برای خدای
بزرگ انجام دادیم و هرگز چیزی از آن
برنخواهیم داشت.»

داستان ایثار گردنبند اهدایی دخترعموی
حضرت، ماجرایی درس آموز برای همه
دوستداران فاطمه(ع) است و تا هستی هست،
پرفروغ و روشن در افق تاریخ انسانیت،
روشنگری می کند؛ روزی که پیری فرتوت با
لباسی ژنده به مسجد آمد، پیامبر(ص) با
شنیدن گرسنگی، فقر و برهنگی او، توان
کمک به وی نداشت، اما با اشاره خود، بلال را
راهنمای وی نمود تا او را به درِ خانه فاطمه
هدایت کند.

دخت دلبند رسول خدا(ص) تکه پوستی
که فرش حسن(ع) و حسین(ع) بود به پیرمرد
داد. اما او این مقدار کمک را ناکافی دانست،
زهرای مرضیه(ع)، بی هیچ معطلی،
گردن بندی که دختر حمزه به او هدیده داده
بود به وی داد و فرمود: ای مرد! آن را بفروش
تا ان شاءاللّه امور زندگی ات سامان یابد.

او برگشت و داستان ایثار فاطمه(ع) را
برای رسول اکرم(ص) بیان کرد. هنوز سخن
وی پایان نیافته بود که دیدگان پیامبر(ص) به
اشک نشست و فرمود:

آن را بفروش تا خداوند به برکت فاطمه
به تو گشایشی دهد.

عمار یاسر که گردن بند زهرا(س) را سند
بهشت و خرسندی او را برتر از تمامی هستی
می دانست، تمام دارایی خود را با پیر مستمند
به معامله گذارد، آنگاه گردن بند را معطر کرد و
در پارچه ای یمنی پیچید و با غلام خود، هر
دو را به رسول اللّه (ص) بخشید، آن حضرت
نیز هر دو را به فاطمه(ع) بخشید.

زهرای اطهر(ع) با ابتکاری آسمانی،
نخست بنده را آزاد کرد تا دل او را شاد و
رضایت خداوند را به دست آورد. سپس
گردن بند را برای گره گشایی دیگری و استمرار
خوبی ها و خیرات بعدی نگاه داشت. غلامِ
آزادشده، لبخندی معنادار زد و رو به بانوی
ایثارگر و سخاوتمند، زهرای مرضیه(ع) کرد و
گفت: «چه گلوبند بابرکتی!! گرسنه ای را سیر،
برهنه ای را پوشیده، فقیری را بی نیاز و
بنده ای را آزاد کرد و آخر هم به دست صاحب
خود رسید!!».^(۱۴)

این بینش و شیوه ها برگرفته از نوع نگاه
آن بانوی بزرگ به جهان هستی است. هرگز
با محور قرار دادن خود، زیاده طلبی برای
خانواده خویش و فزون خواهی برای اطرافیان
سازگار نبود، از این رو روش روشن آن حضرت
با منطق دنیاطلبان ناسازگار بود که «خوردن را
برای دویدن و دویدن را برای خوردن»
می بینند بلکه سخن همیشه فاطمه(ع)، گفتار
گرانسنگ پدر او بود که فرمود:

«برترین امّت من کسانی هستند که از
نعمت های فراوان، تغذیه می کنند، غذاهای
رنگارنگ می خورند، جامه های رنگارنگ
می پوشند و بی پروا و بی تعهد سخ