پاورپوینت کامل گزارش هایی از حضور زنان در مجالس عزاداری ـ دوره صفویه تا قاجار ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گزارش هایی از حضور زنان در مجالس عزاداری ـ دوره صفویه تا قاجار ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گزارش هایی از حضور زنان در مجالس عزاداری ـ دوره صفویه تا قاجار ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گزارش هایی از حضور زنان در مجالس عزاداری ـ دوره صفویه تا قاجار ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

>

مراسم و مجالس سوگواری ایام عاشورا و
دیگر ایام سوگواری، از مهم ترین صحنه هایی
بود که زمینه حضور زنان را در مسائل
اجتماعی و مذهبی جامعه همراه و همدوش
مردان فراهم می کرد و این در حالی بود که به
سبب سنت های حاکم بر جامعه، زنان به ویژه
در جوامع شهری کمتر می توانستند در محافل
و مجالس عمومی ظاهر شوند و توانایی ها و
استعدادهای سازنده خود را به منصه ظهور
برسانند. ایام عاشورا به آنها فرصتی می داد که
نقش کلیدی اما فراموش شده خود را در
ساختار جامعه نوین ایران ایفا کنند. اکثر
سیاحان اروپایی که از زمان صفویه به بعد، به
ایران سفر کرده اند از حضور فعال زنان در
مجالس سوگواری و کم و کیف آن اطلاعات
مفیدی به ما می دهند. هانری رنه دالمانی
فرانسوی که سال (۱۲۸۶ش ـ ۱۹۰۷م) از
اصفهان دیدن کرده در مورد حضور زنان در

مجالس سوگواری عاشورا می نویسد:

«چنین به نظر می آید که این روز به طور
استثنا به زنان اختصاص دارد. آنها در این
روز از خانه بیرون می آیند و هر کجا که
میل دارند می روند. در واقع این روز، روز
مرخصی آنها می باشد که از آن استفاده
کرده و به اوامر و نواهی شوهران خود
اعتنایی ندارند.»^(۱)

گرچه در نگاه اول اظهارات فوق حاوی
نکات منفی است لیکن بیانگر حدود اختیارات
زنان در ایام عاشورا است که با عفاف و
پاکدامنی و وظیفه شناسی که داشتند قطعا از
حدود وظایف شرعی عدول نمی کردند و این
افتخار برای زنان ایرانی باقی است که
هنگامی که فعالیت گسترده اجتماعی خود را
آغاز کردند و از چهاردیواری خانه هایشان پا
بیرون نهادند حجاب و پوشش ملی و مذهبی
خود را حفظ کردند و اعم از وضیع و شریف با
حجاب کامل که شامل روسری، چارقد، چادر و
روبنده بود در این مراسم و مجالس شرکت
می کردند.^(۲) و با گریه و شیونی که سر
می دادند به مجالس عزاداری رونق ویژه
می بخشیدند و فضا را برای بازسازی واقعه
کربلا در اذهان آماده می کردند.

حضور چشمگیر و مؤثر زنان در مجالس
عزاداری چنان بوده که توجه هر ناظر تیزبینی
را به خود جلب کرده است. از این رو ما
مشاهدات تنی چند از سیاحان اروپایی که
بیانگر فرهنگ حاکم بر جامعه زنان است را
بیان می کنیم. «دن گارسیا دسیلوا فیگوئروآ»
سفیر اسپانیا در دربار شاه عباس اول که در
سال ۱۹ ـ ۱۶۱۸م ـ ۱۰۲۸ه··· .ق در اصفهان
حضور داشته و مجالس روضه و عزاداری را از
نزدیک مشاهده کرده، در باره کیفیت حضور
زنان می نویسد:

«در اطراف مسجد (شاه) رواق های
بسیار باریکی بود که به شخصیت های بسیار
برجسته اختصاص داشت. این رواق ها از
صحن مسجد که غالبا زنان پیشه وران و
بنکداران آن را اشغال می کردند برای
نشستن راحت تر بود. بین زنانِ طبقات
پست، گروهی از زنان بازرگانان و طبقات
متوسط نیز بودند که از لحاظ لباس و زینت با
زنان پایین تر از خود فرقی نداشتند زیرا هم
اینان و هم آنان چادرهای سیاه بر سر و
روبنده های سفید بر چهره داشتند.»^(۳)

گروترود بل که در سال ۱۸۹۲م ـ
۱۳۱۰ه··· .ق گزارشی از عزاداری مردم قزوین
می دهد در این باره اظهار می دارد که:

«روی سکو، نوحه خوانی با لباس بلند و
عمامه سفید نشسته بود و شرح شهادت را با
آهنگ کشیده و حزن انگیزی می خواند. زیر
پای او، زمین پوشیده از زنانی بود که
چادرهای سیاه شان را به طور مرتبی به دور
خود جمع کرده و با سرهای پوشیده نشسته
بودند و روبند کتان سفید جلو صورت شان تا
پایین روی دامن شان آویزان بود.»^(۴)

بنا بر گزارش دکتر ویلز که در سال
۱۲۸۴ه··· .ق ـ ۱۸۶۷م در شیراز در حضور
ظل السلطان مجالس عزاداری و تعزیه را
مشاهده کرده، با پرده ای زنان و مردان را از
هم جدا می کردند و در قسمت زنان صف جلو
مخصوص خاتون های حرم یا خانواده
ظل السلطان بوده که آنها هم عینا مثل دیگر
زنان با حجاب اسلامی کامل بودند.^(۵)

مادام «دیولافوآطی» گزارشی از پوشش
زنان قزوین به هنگام خروج از منزل در سال
۱۲۶۰ش ـ ۱۸۸۱م می نویسد:

«چادر سیاهی هم بر سر دارند که پارچه
سفید بلندی در جلو آویخته و در مقابل صورت
مشبّک است. این پارچه سفید روبند نام دارد
و تا زانو پایین می آید. وقتی که زنی این طور
خود را در لفاف پیچیده، جوان باشد یا پیر،
چاق باشد یا لاغر، شناختن آن مشکل
است.»^(۶)

بنا بر روایت همو به هنگام ذکر مصیبت،
بیشترین ناله و شیون از آنها بلند می شود.^(۷)

دیگر سیاحان هم گزارش های مشابهی را
از کیفیت حضور زنان در مجالس عزاداری
بیان کرده اند که ذکر همه آنها موجب اطاله
کلام خواهد شد اما از ذکر گزارش ساموئل
گرین، اولین سفیر آمریکا در ایران (۱۲۶۴ ـ
۱۲۶۲ش) (۱۸۸۵ ـ ۱۸۸۳م) که حاوی نکات
ظریفی است نمی توان چشم پوشی کرد. او
ضمن ذکر حضور گسترده زنان باحجاب از
طبقات مختلف در تکیه دولت در تهران
اظهار می دارد:

«خیلی تماشا داشت که چهار هزاری سرِ
سفید و چادر دیده می شد، بدون اینکه
صورت یک نفر زن دیده شود! از این تماشا،
برای شخص، حالت تبسم روی می دهد؛ اما
از طرف دیگر، فکر می کند که رسوم و عادات
چقدر مسلط به انسان می باشد. در غیر
مشرق زمین که فی الحقیقه، پر است از
اوضاع عجیب و غریب، در کجا ممکن است
که چهار هزار نفر زن، راغب باشند به اینکه
وجاهت خود را از چشم انسان مستور دارند،
در صورتی که احتمال می رود اغلب این زن ها
خوشگل باشند. گمان نکنید که اگر نسوان
ایران می خواستند روبند را قدری تغییر دهند،
نمی توانستند؛ این طور نیست، و در هیچ
مملکتی زن ها آنقدر نفوذ و اعتبار ندارند که در
ایران؛ ولی از طفولیت آموخته اند که اقتضای
دینداری این است که زن صورت خود را از
مرد پوشیده دارد و تا در زن، حس عصمت
باقی است، این اعتقاد هم باقی می ماند.»^(۸)

زنان ایرانی باید به خود ببالند که وارث
چنین زنان عفیف و پاکدامنی هستند که
بیگانگان، خود را ناچار به تجلیل و تحسین
آنها دیده اند. آری زنان با حضور در مجالس
عزاداری از یک سو با مسائل و احکام مذهبی
خود آشنا می شدند و از سوی دیگر با گریستن
در مصایب اهل پیامبر(ص)، وجود خود را از
هر پلیدی پاک می کردند و دامن های خود را
برای پرورش فرزندان محب و عاشق
ولایت آماده می نمودند. بنابراین زنان
نقش مهم و غیر قابل انکاری را در ریشه دار
و فراگیر شدن مذهب تشیّع در ایران
ایفا کردند.

در میان گزارش های سیاحان به ندرت به
گزارش هایی برمی خوریم که حکایت از حضور

زنان غیر محترمه و بدحجاب در مجالس
عزاداری می کند که گرچه این در نگاه اول غیر
منتظره می نماید لیکن اگر به اعتقادات و
انتظارات آنها از حضور در این مجالس توجه
کنیم در می یابیم که وسعت و عظمت برکات
مجالس عزاداری چنان بوده و هست که هر
کس با هر میزان آلودگی که داشت یک رابطه
ویژه ای با مجالس عزاداری برقرار می کرد که
چه بسا با یک لحظه حضور در این مراسم از
گذشته خود توبه می کرد و راه تقوا و
پرهیزکاری در پیش می گ