پاورپوینت کامل شرمنده کلام تان! ۲۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شرمنده کلام تان! ۲۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۲۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شرمنده کلام تان! ۲۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شرمنده کلام تان! ۲۰ اسلاید در PowerPoint :

>

اینجانب یکی از خوانندگان
مجله شما بوده و نوجوانی ۱۴
ساله هستم و بسیار آرزو دارم. اگر
بخواهم برایتان حساب کنم باید
بگویم آرزوهایم از هزار و یک
هم می گذرند. تصمیم گرفته ام
یکی از آرزوهایم را برایتان
بنویسم. دلیل این کار اینجانب را
(که می خواهم آرزویم را به شما
بگویم) شاید در آخر نامه
توانستید حدس بزنید و شاید هم
نتوانستید؛ اما آرزو می کنم که
بتوانید. البته این را هم اضافه
بکنم که آرزوی اینجانب، آرزوی
خیلی ها می باشد. اصولاً اینجانب
از جمله نوجوانانی می باشم که
خیلی، از آرزوهایم حرف می زنم
و حرف هایم را هم رُک و شفاف
می گویم. حالا می خواهد طرف
خوشش بیاید یا بدش بیاید.
همین حرکت بی وقفه چانه ام
است که مثل چی، اینجانب را از
فرهنگ مکتوب دور کرده است.
به جان مامانم حاضرم بلاانقطاع
یک ۵ ـ ۴ ساعتی فک بجنبانم
اما حالش را ندارم قلم به دست
بگیرم و یک ۵ ـ ۴ جمله ای
بنویسم. البته، نه که اینجانب پز
بی هنری نوشتن را بدهم، نه؛
منظورم این است که چون زیاد و
قشنگ حرف می زنم، دستم
رغبتی به نوشتن ندارد. لیکن، به
قول آن دانشمند گرانمایه که فکر
می کنم زیست شناس یا
جغرافی دان بود یک چیزهایی در
زندگی هست، یک چیزهایی
هست که نمی توان همین طوری
بردشان روی ریل دیالوگ. ضمن
آنکه نمی توانیم خفقان بگیریم و
حرف شان را نزنیم چون می مانند
روی جوارح و جناغ سینه یا
ترقوه مان، و عینهو فشار قبر به
روح و روان مان فشار می آورند.
به نظر اینجانب اینجاست که آدم
نباید امساک نماید و بهتر است
برود سراغ قلم و کاغذ و همه آن
حرف ها و آرزوهایی را که
نمی تواند آشکارا و با صدایی رسا
بگوید، اگر شده هم شکسته
پکسته بنویسد. اینجانب نیز برای
اینکه یک جورهایی خودم را
ارضا بنمایم و فتیله دل گرفتگی و
گُرگرفتگی هایم را پایین بدهم،
آرزویم را می نویسم. دیگر بادا
باد! دیروز یا پس پریروز هفته
پیش بود که اینجانب داشتم در
خیابان می رفتم. در بین راه
صحنه فجیع و بس دلخراشی
مشاهده نمودم که به یکی از آن
هزار و یک آرزو مرتبط می شد.
در گوشه ای از خیابان دو عدد از
این پسرهایی که تیپ می زنند و
می افتند توی خیابان ها افتاده
بودند به جان هم، مثل چی. هر
دویشان از زمره پسرهای کمی تا
قسمتی آرایش کرده ابرو برداشته
بودند. هر دویشان ژل و یا چیزی
شبیه به روغن کله پاچه به
موهایشان مالیده بودند. هر
دویشان شلوارهای دمپاگشاد به
اضافه پیراهن تنگ و کوتاه و
چسبان پوشیده بودند. هر
دویشان همزمان با رد و بدل
کردن مشت و لگد، جواب هایی
آتشین داده و با صداهایی دو رگه،
انواع و اقسام کلام های رکیک و
فضایل غیر اخلاقی را نثار

یکدیگر می نمودند.

اینجانب از آنجایی که با
نظایر این صحنه آشنایی کامل
داشتم و به عمق فاجعه پی برده
بودم به سرعت از آن صحنه غیر
اخلاقی و مردمی که اطراف شان
جمع شده و با خیال آسوده آن
جوانان نمونه فرهنگ و ادب را
تماشا و به کلام شان گوش
می دادند، دور شدم و بقیه راه را
در حالی که آن کلمات قصار در
گوشم طنین افکن بودند، با
شرمندگی و سرافکندگی طی
طریق نمودم. بعد که به خانه
رسیدم تا ساعت ها به این سری
صحنه ها و آن سری گفتمان های
شرمسارانه فکر نمودم. باور
بفرمایید که خیلی فکر نمودم. ب