پاورپوینت کامل بلاهای طبیعی، زیان های روحی وآزمایش الهی ۹۰ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل بلاهای طبیعی، زیان های روحی وآزمایش الهی ۹۰ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۰ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل بلاهای طبیعی، زیان های روحی وآزمایش الهی ۹۰ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل بلاهای طبیعی، زیان های روحی وآزمایش الهی ۹۰ اسلاید در PowerPoint :

>

در سالگرد زلزله دلخراش بم

بلاهای طبیعی، عذاب یا امتحان؟

آنچه فلاسفه به نام قوانین تکوین و نظام
اسباب و علل خوانده اند در فرهنگ اسلامی،
سنّت الهی نامیده می شود. سنّت های خداوند
از شئون ربوبیّت پروردگار عالم و تدبیر خالق
هستی برای موجودات است. یکی از
متداول ترین سنن الهی، آزمایش و امتحان
است که نه مربوط به قشر خاصی است و نه
در زمان و مکان مشخصی صورت می گیرد.
امتحان هر کس بر حسب درک و معرفت،
موقعیت فردی و اجتماعی، شخصیت روحی و
معنوی، میزان اعتقاد، ایمان و باور، متفاوت
است. برترین انسان ها کسانی هستند که از
امتحان خداوند سرافراز بیرون آیند. امام
صادق(ع) فرمود:

«مؤمن همچون کفه ترازو است، هر
اندازه ایمانش رو به فزونی رود، امتحانی
سخت تر دارد.»^(۱)

خداوند در قرآن کریم موارد متعددی از
بلاهایی را که متوجه پیامبران بوده است، نقل
می فرماید که دقّت و تفکر در آنها ذهن را
بیشتر به اهمیّت موضوع متوجه می سازد.

گاه امتحان الهی در قالب سختی ها،
محرومیت ها و مصایب ظاهر می گردد. رنج و
شداید اموری هستند که انسان در زندگی خود
ناگزیر از رویارویی با آنهاست. وظیفه آدمی در
قبال مقدّرات و خواست الهی مقاومت،
پایداری، استقامت و پرهیز از جزع و فزع
است (ناشکیبایی) چنان که قرآن می فرماید:

«وَ لَنبلُوَنّکُم بِشی ءٍ مِنَ الخَوفِ و الجُوعِ و
نقصٍ مِن الأَموالِ و الأَنفُسِ و الثَّمراتِ و بَشِّرِ
الصّابرین؛^(۲) و البته شما را به سختی هایی
چون ترس، گرسنگی، کاستی در اموال و
جان ها، آفت زراعت و نقصان در منافع
بیازماییم و مژده باد بر آنان که صبر
پیشه می کنند.»

بعد از آنکه پیامبری میان امّتی ظهور
می کرد چنانچه حکمت الهی اقتضا می نمود،
مردم به رنج ها و دشواری هایی دچار می شدند
تا زمینه مساعدتری جهت رشد و گسترش
هدایت در بین آنان پدید آید.^(۳) مصایب و
بلایا این مقدمات را فراهم می کند که انسان
متوجه نیازمندی خود گشته، خضوع قلبی
خویش را افزایش دهد. احساس نیاز توجه
بنده را به درگاه حق جلب می کند و آمادگی
روانی وی را برای پذیرش کلام حق فراهم
می سازد امّا انسان هایی که پس از رسیدن بلا،
اهل تضرع و زاری به پیشگاه حق نباشند،
دل هایی با قساوت دارند و شیطان اعمال
زشت آنان را در نظرشان زیبا جلوه
داده است.^(۴)

غوطه ور گردیدن در رفاه و لذات دنیوی
دل هارا به غفلت سوق می دهد و مقدمات
عصیان و رویگردانی از فرایض و واجبات
پروردگار را مهیّا می سازد و بدین ترتیب
جامعه گام به گام به سوی سرنوشت زیانبار و
تاریک پیش می رود. زمانی که فساد و انحراف
بر جامعه چیرگی یافت عذاب الهی نازل
می گردد و به مکافات سرپیچی و ناسپاسی
خود دچار می شوند. این هم نمونه ای دیگر از
سنت الهی است که گاهی توسط عذاب
آسمانی صورت می گیرد و در مواقعی با اکثر
حوادث طبیعی که مخرّب هستند انجام
می پذیرد. در مواردی هم عذاب توسط اقوام و
گروههای دیگر بر جامعه فرو می بارد. این
گونه سختی ها و گرفتاری ها می تواند
تربیت کننده افراد و بیدارکننده ملت ها باشد.
آیت اللّه شهید مرتضی مطهری می نویسد:

«شداید همچون صیقلی که به آهن و
فولاد می دهند. هر چه بیشتر با روان آدمی
تماس گیرد او را مصمّم تر، فعال تر و برّنده تر
می کند زیرا خاصیت حیات این است که در
برابر سختی مقاومت کند و به طور خودآگاه و
یا ناخودآگاه آماده مقابله با آن گردد.»^(۵)

بنابراین، مصیبت، سنّت قطعی و مسلّم
خداوند می باشد و شکیبایی در این فضای
ناگوار ضرورتی اجتناب ناپذیر است.

سیل، زلزله، طوفان، رانش زمین، صاعقه
و آتش فشان، همگی عوارض طبیعی هستند
که امکان دارد باعث بروز فجایع و تهدید
زندگی انسان ها شوند اما هر چه در مقابل این
حوادث به کمک علوم و فنون وآموزش های
لازم خود را مجهز کنند قطعا میزان خسارات
مالی و جانی کاهش می یابد.

یکی از غیر قابل پیش بینی ترین سوانح،
زلزله است که دانش زمین شناسی عقیده دارد
با خالی شدن انرژی زمین در گسل ها و فعل
و انفعلات صفحات کره زمین این حادثه
رخ می دهد.

آنچه که به زلزله سیمای خوفناک
بخشیده، این واقعیت می باشد که تکان چند
ثانیه ای پوسته زمین موجب خرابی خانه ها،
آتش سوزی های خطرناک و در نتیجه تلفات
جانی و مالی می شود. زمین لرزه با همه چهره
وحشتی که دارد حاوی این مزیت است که با
ساختن بناهای مقاوم تا اندازه ای می توان از
نتایج شوم آن اجتناب کرد، در صورتی که در
مقابل آتشفشان، تنها کار عاقلانه ترک محل
حادثه است.^(۶)

در هر حال زلزله منجر به نابودی بخش
مهمی از امکانات و دارایی های انسان گردیده
و مجروحان و کشته های زیادی به بار می آورد
و پاگر چه ریشه ای علمی دارد امّا خارج از
قلمرو و اراده بشری است که می تواند عذابی
الهی و امتحانی آسمانی باشد.

زلزله ای که در پنجم دی ماه ۱۳۸۲، در
شهرستان بم اتفاق افتاد، علاوه بر خسارات
فراوان جانی و مالی، از لحاظ روانی، زیان های
زیادی بر جای گذاشت که عوارضی به مراتب
ناگوارتر از زیان های فیزیکی دارد که تا
مدت ها خانواده ها و بازماندگان را در
بحران های روحی و رفتاری و عاطفی قرار
می دهد. یک انسان سانحه دیده نه تنها عزیز
و بستگان خود را از دست داده بلکه، در
لحظاتی بسیار کوتاه و ظرف چند دقیقه آنچه
را به آن تعلّق عاطفی و زیستی داشته از
دست داده است. فرد دچار فشار روانی شدید
است که با دشواری، می توان به التیام دردها و
زخم های روحی او مبادرت کرد. در این میان،
آنان که دچار نقص عضو و معلولیت های بدنی
می گردند وضعی ناگوارتر دارند زیرا علاوه بر
تحمّل رنج روحی ناشی از حادثه، با معضل
دیگری دست و پنجه نرم می کنند. بازماندگان

به دلیل ضایعات روحی و جسمی باید مورد
توجه قرار گیرند و مشاوران روان شناسی به
آنان کمک کنند که در حد توان با مشکلات
کنار آیند و خود را با اوضاع جدید وفق دهند.

واکنش های رفتاری در برابر زلزله

حادثه وحشتناکی چون زلزله علاوه بر
اینکه عده زیادی را زیر آوارهای ناشی از
تخریب ساختمان ها مدفون می کند، عده ای را
که باقی مانده اند در خرابه های ناحیه ای ویران
سرگردان می کند که از داشتن کمترین
امکانات محرومند و نمی دانند با سرمای
شدید یا گرمای طاقت فرسا چه کنند، به علاوه
شوک روانی ناشی از حادثه ای مرگبار و
وحشتناک، کارکردهای عادی و طبیعی افراد را
دچار اختلال می کند و چنین اشخاصی کنترل
رفتاری خود را در برخورد با دیگران و محیط
اطراف از دست می دهند. به همین دلیل
برخی از بازماندگان دچار بهت زدگی می شوند
و نسبت به محرک های بیرونی یا واکنش
نشان نمی دهند یا به کندی و توأم با
اختلالات رفتاری عکس العمل نشان
می دهند. بی قراری و هیجان ناگهانی موجب
می شود اشخاص مدام جزع و فزع کنند، داد و
فریاد بکشند و با اضطراب، تشویش و بدون
هدف به این سوی و آن سوی بروند. اگر
بخواهند بخوابند، در این حالت دچار رؤیاهای
نگران کننده و کابوس های خوفناک می گردند و
وحشت زده و سراسیمه از جایی که خوابیده اند،

برمی خیزند. از دست دادن محیط امن عاطفی
که فرد با آن خو گرفته، که ارتباط او را با
معنای زندگی و تمامی آنچه را که در ذهنش
متصوّر است قطع می کند و چون بر اثر این
ضایعه همه چیز را نیست و نابود شده تلقی
می کند، تصوّرش نسبت به آینده توأم با
خوف، رعب و هراس می باشد. غالبا اشخاص
آسیب دیده، چنین وقایع دهشتناکی را
نمی توانند در مسیر زندگی طبیعی خود، در
ذهن و فکر خویش ثبت کنند و بدان معنا
دهند.^(۷) با توجه به اینکه حسّ جمع گرایی در
این زمان در قوی ترین حالت خود قرار دارد و
گرایش به خانواده می تواند توجیه کننده
بسیاری از اتفاق ها باشد اگر اعضای خانواده،
حضور نداشته باشند، وحشت و برانگیختگی
شدیدی ایجاد می شود، زیرا فرد وقتی
مشاهده کند، نزدیکان وجود ندارند، فجایع و
مشکلات را شدیدتر و عمیق تر درک می کند و
فشار ناشی از این احساس بسیار قوی تر
خواهد بود، به همین دلیل نباید آنان را از
صحنه حادثه دور کرد؛ چرا که مشاهده وقایع،
به تطابق فرد در آینده کمک فراوانی می کند،
زیرا همجواری با دیگر اعضای خانواده به
دلیل وجود تجربه دردناک مشترک تأثیر
درمانی بسزایی دارد. حس سردرگمی و کاهش
کنترل بر زندگی، دردناک ترین حالات روحی
بازماندگان است و از این جهت اگر در مورد

تغییر مکان آنان بررسی کافی و همه جانبه
صورت نگیرد این عارضه موجب تشدید وضع
روانی آنها می گردد.

بارزترین و در عین حال ناگوارترین
بخش پیامد زلزله، تخریب خانواده است.
برای پدر و مادری که فرزند خود را از دست
داده اند، این مصیبت دشوار و غیر قابل تحمل
است؛ البته اگر والدین جوان باشند و فرزند
دیگری را به دنیا آورند در این صورت چنین
فاجعه ای تا حدودی فراموش می شود اگر چه
دردناک می باشد. بالا بودن سطح فرهنگ،
ارتباط با یکدیگر و مساعدت های اجتماعی و
اقتصادی می تواند زمینه ترمیم خانواده را
فراهم کند و راه را برای رسیدن به یک زندگی
عاری از هراس و اندوه هموار سازد. بنابراین
لازم است همراه با بازسازی چه در اسکان
موقت و چه در اسکان دایم که صرفا فیزیکی
است به بازسازی خانواده نیز پرداخته شود.^(۸)

وظیفه بازماندگان

فرد مصیبت دیده باید این واقعیت را در
نظر گیرد که بلاها و حوادث ناگوار، بیرون از
اراده حق و سرنوشت آدمی نمی باشد، بنابراین
جزع و فزع و بی تابی های شدید که از اندوه
عمیق مایه می گیرد و نیز سخط و خشم و
نارضایی در برابر این گونه مصایب نسبت به
خدا موجب سقوط و انحطاط انسان از مقام و
مرتبت رضا به قضای الهی می شود. اگر چنین
خصوصیتی از فردی گرفته شود خطر بزرگی،
شخصیت آدمی را تهدید می کند و او مزیّت
شکوهمندی از دست می دهد. تسلیم بودن در
برابر تقدیر الهی بیانگر وجود اراده مصمم و
استوار انسان است. البته گریستن و ناله و
اندوه سر دادن با رضای حق منافاتی ندارد
بلکه معیار آن، حالات درونی، نگرش ها و
باورهاست. در فرهنگ اسلامی توصیه شده
هر کس دچار مصیبتی شده و بر جان خویش
بیمناک است، اشک بریزد تا او را تسکین
دهد. روایات منقول از ائمه هدی (ع) این
واکنش را نتیجه عادی خروش عواطف
می دانند. وقتی فردی رابطه نزدیکی با اموری
از دست رفته دارد بخصوص وقتی این جدایی
غیر قابل بازگشت باشد طبیعی است که
می تواند با گریه تا حدودی اندوه خویش را
کاهش دهد.^(۹)

برخی پژوهشگران عقیده دارند اشک
ناشی از تنش های عاطفی، ارزش شفابخش
دارد، بدین ترتیب که مواد سمّی را برطرف
کرده و تعادل مواد شیمیایی بدن را برقرار
می نماید. نوحه سرایی با سخنانی مناسب و
توأم با نکاتی که بر درستی و راستی تکیه
دارد، در مصایب رواست. رسول اکرم(ص)
دستور داد بر شهادت حمزه(ع) نوحه سرایی
کنند و در سوگ او بگریند. حضرت فاطمه
زهرا(س) با رحلت پدرش، بر سر مزار آن
وجود مبارک رفت و مشتی خاک از مزار
رسول اکرم(ص) برداشت و اشعاری را سرود
که ترجمه اش چنین است: «چه باک است
کسی را که خاک مزار احمد را ببوید. آری، در
غیر این صورت آن فرد در تمام روزگار
رایحه ای آرام بخش تر از آن را نبوییده است.
آسیب هایی بر من بارید که اگر بر روز روشن
فرو می ریخت به شب تیره مبدّل می گردید.»

البته نوحه گری به سخنان باطل برای
فرد از دست رفته حرام است. منع عبارت
است از بازگویی خصلت هایی که در فرد متوفا
نبوده است، نیز مردان بیگانه از صدای شیون
زنان بهره جویند یا آنکه بر چهره با اسبابی
ضربه زنند و زخم و زار کنند،
گریبان چاک نمایند، موی بر کنند و امثال
آنها که نارواست.^(۱۰)

البته لازم است کسی که عزیزی را از
دست داده و به شدت به او وابستگی داشته،
غم و غصّه های خود را بروز دهد و درد جانکاه
را در مسیر طبیعی خود، به پایان رساند. اگر از
ابراز ناراحتی ها و اندوه وی جلوگیری شود
امکان دارد سوگوار در ماجرای مذکور به سوی
اموری یأس آور و خطرناک سوق داده شود. به
عبارت دیگر، عدم احساس حادثه فقدان
نزدیکان و به تعویق انداختن آن، وضع
دردناکی به دنبال دارد. آنان که اندوه خویش را
انکار می کنند، دیر یا زود با نوعی افسردگی از
پای در می آیند. همخوانی با محیط جدید با
توجه به رابطه بازمانده با متوفا و نقش هایی
که او ایفا می کرده است، برای افراد معانی
متفاوتی پیدا می کند. برای اشخاصی که
همسر خود را از دست داده اند این وظیفه
مستلزم مواجه شدن با تنهایی، بزرگ کردن
فرزندان بدون همسر و اداره امور مالی است؛
نقش هایی که احتمالاً تا قبل از فقدان متوفا،
قبلا با آنها چندان آشنا نبوده اند. گسترش
مهارت های تازه و تقابل این نقش ها باعث
اکراه و رنجش بسیاری از بازمانده ها می شود
که آنان را باید در کاهش ناگواری های نگران
کننده، یاری داد. کناره گیری عاطفی از متوفا و
سرمایه گذاری دوباره انرژی روانی برای
اوضاع جدید به طوری که این نیرو بتواند در
وضع جدیدی ترمیم کننده خلل های پیش
آمده باشد، از دیگر دشواری های افراد بازمانده
است، زیرا باید در اوضاع جدید امیدها و
خاطرات خود را از فرد فوت شده، جدا کند و
تعلقات و عواطف خویش را در جای دیگری
به کار گیرد. چسبیدن به وابستگی گذشته و
ممانعت از علاقه های جدید این وضع را
دردناک تر می کند چنان که برخی این فقدان را
چنان دردناک می یابند که با خود پیمان
می بندند هرگز دوباره به کسی عشق نورزند
زیرا امکان دارد او هم به سرنوشت فقید از
دست رفته دچار شود. چنین شیوه ای برای
فرزندان مشکلات عاطفی و رفتاری به وجود
می آورد و آنان را در حالتی تعارض آمیز قرار
می دهد. مشاوران می توانند در این موارد به
کمک خانواده فرد از دست رفته بشتابند و
کانون آشفته را به ساحل آرامش برسانند. در

هر حال پیشگیری از پیچیده شدن اندوه و
فراهم ساختن زمینه برای جلوگیری از
متلاشی شدن شخصیت روحی و روانی
بازماندگان با بازسازی مناطق آسیب دیده،
اهمیت افزون تری دارد و نباید این ضرورت
اجتناب ناپذیر، فراموش شود.^(۱۱)

برای کسی که مبتلا به مصایب و
بلاهایی گردد پاداش های خوبی در جهان
ابدی در نظر گرفته شده است. اصولاً در خور
کمال ذات و جمال صفات خداوند نیست
آسیبی را متوجه بنده ای کند مگر