پاورپوینت کامل لزوم توسعه صنایع کوچک،کارآفرینی خود بیکاران، و رفع موانع ۹۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل لزوم توسعه صنایع کوچک،کارآفرینی خود بیکاران، و رفع موانع ۹۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۹۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل لزوم توسعه صنایع کوچک،کارآفرینی خود بیکاران، و رفع موانع ۹۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل لزوم توسعه صنایع کوچک،کارآفرینی خود بیکاران، و رفع موانع ۹۶ اسلاید در PowerPoint :

>

چنان که در سه بخش گذشته اشاره شد،
حضرت آیت اللّه امینی، چندی است موضوع
ازدواج و موانع آن در جامعه را به صورت عام
و گسترده، در خطبه های نماز جمعه مورد
توجه قرار داده اند. برخی از محورهای بحث
مستقیما مربوط به ازدواج است و برخی چنین
نیست ولی در ریشه یابی مشکلات و موانع،
مورد توجه ایشان قرار گرفته است. از جمله
مسئله فراگیر و مهم، اشتغال و بیکاری
جوانان است. پرداختن به مباحث کشاورزی
در گذشته، صنعت و لزوم جدیت و تلاش
بیکاران، نیز عدالت در اشتغال در همین
راستاست. مجله با انگیزه گسترش فرهنگ
ازدواج و ساده زیستی، این مباحث را چاپ
می کند، هر چند بخشی از گفته ها دست کم به
این گستردگی تناسب چندانی با فضای مجله
ندارد. در این شماره، گزیده ویرایش شده
سه خطبه دیگر ایشان را تقدیم علاقه مندان
کرده ایم.

تهیه: محمد رضایی

جمعه ۱۲/۱/۸۴

در خطبه های گذشته عرض شد متأسفانه
در اثر آنکه به توصیه های حضرت امام(ره) در
مورد توسعه کشاورزی، خوب عمل نکردیم و
آن گونه که منظور ایشان بود، خواسته هایشان
محقق نشد، کشاورزان با مشکلات فراوانی
روبه رو بوده و هستند. در خطبه های گذشته به
دو مشکل اشاره شد. در نامه های رسیده و
تماس های تلفنی مختلفی که توسط
کشاورزان زحمتکش صورت گرفته، مشکلات
دیگرشان را مطرح کرده اند که اگر فرصت بود،
به آنها اشاره می کردم، ولی اکنون از ذکر آنها
صرف نظر می کنم؛ چون ممکن است طولانی
شدن بحث، خسته کننده و ملال آور باشد.

اگر دولت توجه بهتر و بیشتری به
کشاورزی داشته باشد، به مشکلات پی برده و
راه حل ها را پیدا خواهد کرد. به امید آن روز!

توسعه صنعت و بخش صنعتی

اما امروز، به یکی دیگر از راهکارهای
ایجاد اشتغال اشاره می کنم که دولت در این
باره سعی و کوشش کرده و آن سرمایه گذاری
بیشتر در توسعه صنعت و بخش صنعتی
است.

دولت بیشترین همتش را صرف رونق
این بخش کرده است. بیشتر تشویقات دولت
و سرمایه گذاری بانک ها در این بخش صورت
گرفته، در بسیاری از صنایع موفقیت هایی پیدا
کرده و به خودکفایی رسیده ایم؛ حتی بعضی از
تولیدات صنعتی ما قابل صادرات است و باید
از مسئولان محترم تشکر کرد، ولی نکته ای را
در همین باره عرض می کنم و آن اینکه
سرمایه گذاری در صنعت را می توان به دو
صورت انجام داد:

گاهی اولویت را به صنایعی می دهند که
سود بیشتری عاید سرمایه گذار می کند.
تسهیلات بانکی، تشویقات و امکانات دولتی
به سوی صنایعی که سود بیشتری می دهند
سرازیر شده و برای آنها اولویت پیدا می کند.

این کار یک فکر و سیاست مخصوصی
است، ولی معمولاً این سیاست سبب می شود
اشتغال کمتری ایجاد شود؛ چون وقتی هدفِ
بزرگ و اصلی، سود بیشتر باشد، صنایع بزرگی
احداث می شود که تا حد ممکن اتوماتیک
بوده و به کارگر کمتری نیاز داشته باشد. چون
مهم ترین هدف، سود بیشتر بوده و صاحب
سرمایه باید سود بیشتری ببرد، کارگر کمتری
به کار گرفته می شود. این کار راهی برای
توسعه صنایع است و دولت در ایجاد صنایع،
این سیاست را به خرج می دهد، نیز از کسانی
که این سیاست را تعقیب کرده و در آن موارد
سرمایه گذاری می کنند، حمایت می کند. در
سرمایه گذاری های خارجی هم به این نکته
عنایت بیشتری می شود.

این کار از آن جهت که توسعه خوبی در
صنعت پیدا می کنیم و تولیدات صنعتی زیادتر
می شود، خوب است، اما با این کار، مسئله
اشتغال حل نمی شود. مسئله اشتغال و
مشکلات فراوانی که در مورد اشتغال داریم،
به این شکل کمتر حل می شود؛ چون نیروی
کار کمتری به کار گرفته می شود. این سیاست
برای کشورهایی خوب است که با کمبود
نیروی کار مواجه هستند و به دلیل نداشتن
نیروی کافی، ترجیح می دهند این روش را
انتخاب کنند، اما ظاهرا برای کشوری مثل
ایران که نیروی کار فراوان و ارزان در اختیار
دارد و به طور جدی با مشکل بیکاری روبه رو
است، این روش و شیوه سیاستگذاری مناسب
نیست.

راه اندازی صنایع کوچک

اما روش دیگر سرمایه گذاری در بخش
صنعت، این است که علاوه بر آنکه سود
اقتصادی را منظور می دارند، ایجاد اشتغال را
هم مدّ نظر قرار می دهند و روی آن عنایت
دارند؛ یعنی اگر بانکی بخواهد به کسی که
قصد دارد کارخانه ای احداث کند، وام بدهد،
علاوه بر مدّ نظر قرار دادن سود اقتصادی، به
تعداد کارگران شاغل در آن نیز توجه می کند؛
به عبارت دیگر، علاوه بر مقدار تولید، به
مقدار اشتغال زایی نیز توجه می کند.

این نگرش و راهکار خیلی مهم است! اگر
این جور شد، این قبیل صنایع در استفاده از
تسهیلات و تشویقات دولتی و تسهیلات
بانکی اولویت پیدا می کنند. نتیجه این روش،
آن است که باید صنایع کوچک و واحدهای
اقتصادی و قطعه ساز کوچک را ترویج کرد؛
یعنی در آینده نباید از کارخانه ها و واحدهای
بزرگ صنعتی حمایت زیادی کرد و باید
بیشترین حمایت از صنایع کوچک و
قطعه سازی ها صورت گیرد. در نتیجه، اگر قرار
باشد تسهیلات دولتی یا بانکی برای کارهای
صنعتی در اختیار کسی قرار گیرد، به مقدار
اشتغال زایی آن نیز توجه می شود؛ چون
اشتغال زایی جنبه اصالتی پیدا می کند.

لازمه این سیاست، آن است که صنایع
کوچک را ترویج کنیم و به سمت ایجاد صنایع
کوچک، واحدها و بنیادهای قطعه سازی و
امثال آن برویم.

این هم روشی است که در آن، سود
اقتصادی هم منظور است؛ چون باید در
صنعت، سود منظور باشد، اما تنها هدف، آن
نیست؛ بلکه تولید و اشتغال و امثال آن هم
مهم به حساب می آیند.

معلوم است با ادامه این روش، می توانیم
در طول مدت نسبتا کمی، مشکل بیکاری را
تا حدی حل کرده و به تدریج، به طور کامل
آن را از بین ببریم. بعضی کشورها در حال
حاضر از این سیاست پیروی می کنند، حتی
کشورهای بزرگ و سرمایه دار. از باب نمونه به
یک کشور اشاره می کنم:

اخیرا در نوشته ای خواندم که در کشور
ژاپن، کمپانی «تویوتا» (که همه شما با اسم
آن آشنا هستید و ماشین های تولیدی آن در
همه دنیا یافت می شود و در ایران هم
محصولات آن فراوان وجود دارد و شرکت
ماشین سازی بزرگی به حساب می آید) این
روش را پیش گرفته است. این شرکت بزرگ
با یکصد هزار کارگاه کوچک قطعه سازی
پیمان بسته که هر یک از آنها قطعات خاصی
را برای شرکت تولید می کنند.

یکصد هزار کارگاه، رقم زیادی است!
نتیجه کار آنها را در تولید محصولات خود
استفاده کرده و ماشین «تویوتا» تولید می کند.
با این روش توانسته است با شرکت های
بزرگ جهانی در همه کشورها رقابت کند.

وقتی به کشورهای مختلف بروید، ماشین
«تویوتا» فراوان می بینید. این توانایی برای
آن است که این روش را پیش گرفته است. به
نظر می آید این، روش خوبی است؛ حداقل به
اندازه ای که بنده می فهمم، این، روش خوبی
است؛ چون اولاً، یک کارخانه بزرگ، صدهزار
کارگاه کوچک ایجاد کرده است که هر کارگاهی
تعدادی کارگر دارد. مجموع اینها از این راه
سود برده و کارگران زندگی خود را می گذرانند.
به نظر می آید سرمایه گذاری کردن در این
قبیل کارها، برای کشور ما، بهتر است.

مزایای ایجاد صنایع کوچک

این نوع تولید، یعنی ایجاد و احداث
واحدهای کوچک صنعتی و قطعه سازی ها،
چند مزیت دارد که به آنها اشاره می کنم:

جذب افراد بیشتر

یکی از مزیت های این روش آن است که
کارگر بیشتری مشغول به کار شده و برای
کشورهایی نظیر ایران که نیروی کار فراوان
دارند، مناسب است.

نیاز نداشتن به سرمایه بسیار

دوم، راه انداختن این واحدهای صنعتی،
احتیاج به سرمایه های کلان نداشته، بلکه با
سرمایه های جزئی و کوچک می توان چنین
واحدهایی را تأسیس کرد. بر پا کردن
واحدهای صنعتی کوچک به سرمایه های
کلان احتیاج ندارد تا بگوییم باید خارجی ها
بیایند و سرمایه گذاری کنند. برای حل مشکل
اشتغال، باید به فکر این نباشیم آنها بیایند
سرمایه گذاری کنند. آنها به مشکل اشتغال ما
فکر نمی کنند، بلکه به فکر این هستند که در
جایی سرمایه گذاری کنند که سود بیشتری
داشته باشد. پس باید دولت عنایت بیشتری
به این بخش داشته باشد.

نمی توان به کسی که از خارج برای
سرمایه گذاری می آید، گفت با این کار چقدر
اشتغال برای ما ایجاد می کنی؟ او فقط دنبال
آن است که مقدار سودش را بداند!

واحدهای صنعتی کوچک می تواند
پول های سرگردانی را که الان در کشور ما
فراوان است و معمولاً اینها را در بانک ها
نگهداری می کنند و سود آنها را بانک ها
می برند، جذب کند. فعال شدن این واحدها
می تواند سرمایه های جزئی را جذب کند، مثلاً
اگر کشاورزی، زمین کشاورزی و یا مِلک خود
را به چند میلیون تومان بفروشد و به جای
آنکه پول آن را در بانک بگذارد و سودش را
بگیرد و بخورد، در یکی از واحدهای صنعتی
کوچک سرمایه گذاری کند، علاوه بر آنکه سود
برده، تعدادی از افراد جامعه را نیز مشغول
کرده و برای آنها شغل ایجاد نموده است.

به نظر می آید که این موقعیت خوبی
است. به علاوه، اجناسی که در این صنایع
کوچک ایجاد می شود، ارزان تر تمام شده و
می توانیم صادرات داشته باشیم و با اجناس
خارجی رقابت کنیم.

نیاز نداشتن به تخصص

از مزایای دیگر این طرح، آن است که
احتیاج به مدیریت قوی و عالی و تخصص
بالایی ندارد و با داشتن مدیریت محدود و
تخصص تکنیسین های معمولی هم می توان
چنین قطعه سازی هایی را بر پا کرده و اداره
نمود. همه اینها شغل ایجاد کرده و افراد
شاغل در این کارگاهها تخصص پیدا می کنند
و با مسائلِ کاری آشنا می شوند.

راه اندازی در روستاها

مسئله دیگر، به دلیل اینکه می توان
چنین صنایع کوچکی را در روستاها به وجود
آورد، می توانیم با راه اندازی این واحدها در
روستاها، از مهاجرت روستاییان به شهرها
جلوگیری کنیم و از مشکلات فراوانی که
مهاجرت روستاییان به شهرها به وجود آورده،
بکاهیم. چه اشکالی دارد که این واحدها، مثلاً
در یکی از روستاهای نائین باشد؟ لازم نیست
حتما در تهران یا اصفهان باشد!

این کار عده ای را مشغول می کند و به
این وسیله می توان جلوی مهاجرت را گرفت.
چین به همین وسیله و با به کار بردن همین
سیاست، موفق شده است. چون برای
کشاورزان کار و اشتغال تولید کرده، توانسته
است جلوی مهاجرت ها را بگیرد. بیش از
نصف کارگاههای تولیدی و واحدهای کوچک
صنعتی را در روستاها ایجاد کرده است. این
کارِ راحتی است! به نظر من، این سیاست
بهتری است، البته باید مسئولان در این باره
تصمیم بگیرند، ولی این مطلب، پیشنهادی
است که اگر روی آن دقت کنند و آن را قابل
عمل بدانند، به نظر می آید بهتر است به آن
عمل کنند. اگر بخواهیم در این سیاست موفق
باشیم، باید همه همکاری کنند، هم مردم و

هم روستاییان و سایر ارگان ها و سازمان های
دولتی، مثل سازمان زمین شهری،
شهرداری ها، سازمان آب و برق، دولت و
بانک ها.

به نظر می آید اگر همه همکاری کنند،
بتوانیم سیاست صنایع کوچک را ترویج کنیم
و موفق بشویم بحرانی را که با آن مواجه
هستیم، حل کنیم.

پروردگارا، به ذات خودت سوگند!
مسئولان ما را در حل مشکل اشتغال، موفق
بدار!

در حل مشکل اشتغال به
تصمیم گیری های کلان نیاز داریم. خدایا به
آنها توفیق بده که تصمیم های کلان و بزرگ
بگیرند و به این مشکل، به طور جدّی
بیندیشند!

جمعه ۲/۲/۸۴

موضوع سخن ما، مشکل اشتغال و راه
حل های آن بود. در خطبه های گذشته به دو
راه حل اشاره کردیم: یکی توسعه کشاورزی و
دیگری توسعه صنعت. در این باره تذکرات و
مطالبی به عرض رسید. امیدوارم سخنان ما
بی اثر نبوده و ان شاءاللّه بتواند کمکی به حل
این مشکل کند.

کارآفرینی

امروز می خواهم به مسئله دیگری اشاره
کنم و آن توصیه ای به افراد بیکار و یا جویای
کار است. به آنها عرض می کنم در عین حالی
که دولت تلاش کرده و می کند که اشتغال
ایجاد کند (و تا حدی در این راه موفق بوده)
اما با توجه به کثرت بیکاران و افزایش
روزافزون آنها، هر چه دولت اشتغال ایجاد
کند، عاقبت کمبود کار وجود دارد. با این
حساب، خدمت کسانی که جویای کار هستند،
تذکری عرض می کنم:

برادران! منتظر نباشید که دولت برای
شما کار ایجاد کند. آنها تلاش خودشان را
می کنند. خودتان کارآفرین باشید و به
اصطلاح، کاری برای خود دست و پا کنید! در
پی کار بوده، خودتان هم به فکر باشید! نه
آنکه فقط بنشینید و نامه بنویسید؛ به اداره کار
نامه بنویسید، به ریاست جمهوری، به دفتر
رهبری و یا به ادارات دیگر، که ما کار
می خواهیم. خودتان بروید دنبال کار تا کاری
پیدا کنید. تنها دنبال کار اداری یا استخدام در
یک کارخانه بزرگ نباشید! دنبال کارهایی
بروید که می توانید خو برای خودتان تهیه
کنید؛ مثل انجام دادن یک سری کارهای
کوچک حرفه ای و صنایع دستی که این کارها
کم هم نیستند.

صنایع دستی

بسیاری از کارهای دستی هست که
می توانید انجام دهید و به وسیله آن، درآمدی
داشته باشید، البته مقداری دشواری دارد و
مثل کار اداری نیست که پشت میز بنشینید،
ولی به هر حال، امکان دارد شغل و درآمدی
پیدا کنید. کارهای صنایع دستی، صنایع
کوچک و این هنرها را فراموش نکنید. از این
نمونه کارها زیاد داریم که می توانیم آنها را
توسعه بدهیم.

از باب نمونه به بعضی اشاره می کنم: از
صنایعی که می توان انجام داد، قالیبافی،
گلیم بافی، جاجیم بافی، عبابافی، سبدبافی،
زنبیل بافی، خیاطی، گلدوزی، گلسازی،
تابلوسازی و ساخت انواع کیف های چرمی
است. این جور کارها شاید از دویست مورد
تجاوز کند. این کارها بسیار زیاد است.

بروید دنبال این کارها! پیدا کردن این
قبیل کارها عیب نیست، اشتغال به این کارها
عیب نیست؛ هنر است، کمال است.
مخصوصا بعضی از اینها که جنبه هنری هم
دارد. دنبال اینها بروید! ننشینید و فقط بگویید
که کی دولت برایمان کار ایجاد می کند!

بعضی از دولت ها، مثل دولت چین با
ایجاد کارهای دستی موفق شدند بیکاری را
کنترل کرده و بر این مشکل چیره بیایند.
آثارش را هم می بینید، آثار صنایع دستی آنها
همه بازارها را پُر کرده است. اگر به خارج
بروید یا به سفر حج مشرف شوید، می بینید
بازارها پُر از انواع و اقسام صنایع دستی
چینی ها است. متأسفانه در بازار خودمان هم
هست. چیزهایی که می توانیم خودمان به
صورت دستی درست کنیم، نمی کنیم و آنها
درست می کنند و به بازارهای ما می فرستند.
با این کارشان موفق شدند بازارهای جهان را
اشغال کنند. چرا ما این کار را نمی کنیم؟!

اگر در این قسمت ها، با دولت همکاری
نکنیم، هر چه دولت شغل ایجاد کند، باز
مشکل اشتغال باقی است.

بعضی صنایع غذایی هم کار خوبی است.
صنایع غذایی را کاملاً به آنها احتیاج داریم و
می توانیم آنها را در کشور توسعه داده و یا
صنایع غذایی جدید ایجاد کنیم، مثل سوهان.
چه کسی گفته است سوهان فقط باید در قم
درست شود؟! در شهرهای دیگر هم می توان
آن را درست کرد. سوهان چیز خیلی مهمی
نیست. شهرهای دیگر هم می توانند سوهان
تولید کنند.

گز و پولکی و آب نبات، چه ضرورتی دارد
که فقط در اصفهان تهیه شود؟! در شهرهای
دیگر هم می توانند آن را تولید کنند، قم هم
می تواند این کار را بکند، یا مثلاً کلوچه
لاهیجان. کلوچه تخصصی است، فقط برای
آنها؟ در همین جا هم می توان آن را ساخت.
چرا باید از آنجا بیاورند اینجا بفروشند؟! یا
باقلوای یزد و ا