پاورپوینت کامل گفتگو با خانم منیره گرجی ۷۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتگو با خانم منیره گرجی ۷۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۷۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتگو با خانم منیره گرجی ۷۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتگو با خانم منیره گرجی ۷۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۳۱

خوانندگان گرامی با نام سرکار خانم گرجی
آشنا هستند و حضور ایشان در کرسی نمایندگان
مجلس خبرگان بررسی نهایی قانون اساسی را به یاد
دارند. خواهر گرجی که فعالیتهای اجتماعی خویش
را از سنین جوانی و همزمان با پانزده خرداد سال ۴۲
آغاز کرده است، اینک در سنگر تدریس و تربیت
مشتاقان، به ارایه خدمات دینی و فرهنگی خویش
ادامه می دهند. ایشان در گفتگویی با پیام زن
نقطه نظرات خویش را در باره مسایل مطروحه بیان
داشته اند. ضمن سپاسگزاری از ایشان، توجه شما را

به این گفتگو جلب می کنیم.

* * *

خانم گرجی! با تشکر از شما به عنوان اولین

سؤال، دوست داریم با محیط تربیتی شما در دوران
کودکی و جوانی آشنا شویم، لطفا در این مورد
توضیح دهید.

ـ بسم اللّه الرحمن الرحیم. با سلام و درود به
ارواح پاک همه انسانهای والامقام از انبیا و اولیا و
صدیقین و شهدا و تمام کسانی که راه آنها را طی
می کنند. در باره این سؤال باید بگویم که مسایل
شخصی افراد معمولی در این زمینه تأثیری ندارد.
محیطی که ما در آن زندگی می کردیم مانند زندگی
همه مسلمانان یک محیط سنتی و عادی بود؛ یک
محیط سالم، پر از صفا و یکرنگی و عطوفت. ما
هشت فرزند بودیم و در چنین محیطی که سرشار از
پاکی و صمیمیت بود، بزرگ شدیم و چیز خاصی در
زندگی ما نبود، تحصیلاتی در حد معمول داشتیم،
البته پسرها می توانستند تحصیل کنند، ولی برا ی
دخترها محدود بود.

میزان تحصیلات شما اعم از حوزه و دانشگاه

تا چه حدی است؟

ـ مطالبی که تا کنون خوانده ام نه به روش
کلاسیک و دانشگاهی بوده و نه به روش معمول
حوزه ها، بلکه دروسی که لازم می دیدم بخوانم، به
صورت تک درس نزد استاد می خواندم، از قبیل
منطق، فلسفه، اصول، فقه و غیره. این روش به خاطر
این بود که ضرورتی برای آن احساس نمی کردم.

لطف کنید در مورد زندگی شخصی خودتان

صحبت کنید؛ آیا در این خصوص، خود را موفق
می دانید؟

ـ زندگی من از اول مثل زندگی افراد معمولی
بوده و هیچ چیز خاصی نداشته است. البته در زندگی
تمام انسانها حوادثی چه مثبت و چه منفی رخ
می دهد. ما باید حوادثی را که در ظاهر، شکل منفی
دارد، با دید مثبت بنگریم. منظور من از چنین
حوادث، مصیبتها، فقر، بیماری و شکستهاست. من
ـ چه اکنون و چه در دوران جوانی ـ معتقد بوده و
هستم که این حوادث یک پیام و یک راز است و
باید از اینها خوب استفاده کنیم. برای مثال، مرض،
غربت، ناکامیها و غیره نباید باعث نابودی ما شود،
بلکه باید باعث رشد استعدادهای ما گردد، که اگر به
این مانع برخورد نمی کردیم، هرگز آن استعداد را
نمی یافتیم.

من در زندگی ام کم و بیش با این مسایل روبه رو
شدم. به نظرم توضیح بیشتر این قسمت برای
خواهران مفید است. به عنوان نمونه، من با یک
مریضی سخت روبه رو شدم و آن را یک پیام خدا و
یک رمز دانستم و به عقیده خودم بعضی از
استعدادهای ناشناخته ام را آنجا یافتم. می خواهم
این واقعیت را بگویم که این طور نیست که یک نفر
بیاید و مستقیما دستمان را بگیرد و بالا ببرد یا
پدری دانشمند داشته باشیم یا برادری با فلان شغل
داشته باشیم تا بتوانیم به جایی برسیم. همان جایی
که سدی در جلویمان ایجاد می شود، باید به خودمان
برگردیم و توان حرکتمان را برای عبور از این سد
بررسی کنیم، چرا که ما آن توان را داریم. باید در
زندگی از این فرصتهای بسیار عالی استفاده کنیم. ما
وقتی در باره زندگی کسانی که مورد لطف قرار
گرفتند، مطالعه می کنیم، می بینیم که آنها در فقر،
مرض، مشکل و غیره خدا را یافتند. وقتی خدا را
یافتند آن وقت حرکت کردند.

فعالیتهای اجتماعی شما قبل از پیروزی

انقلاب چگونه بود و چطور به مجلس خبرگان قانون
اساسی راه یافتید؟

ـ شروع فعالیتهای ما حوادث پانزده خرداد ۴۲
بود. در آن روزها ما در حوالی میدان شهدا ساکن
بودیم و شاهد حضور مردم و آن کشت و کشتارهای
بی رحمانه بودیم. با وجود این حوادث ما برای
خانمها جلساتی داشتیم و من با دیدن این صحنه ها،
در آن جلسات تصمیم قطعی گرفتم که باید بلند شد؛
نباید همین طور نشست و شاهد قلع و قمع مردم
باشیم. حتی شاهد این باشیم که آنها نگذارند ما به
احساسات دینی مان جواب مثبت بدهیم و این طور
بی رحمانه ما را تاراج کنند. شروع تصمیم من همان
روز پانزده خرداد ۴۲ بود. با اینکه من خیلی جوان
بودم و بچه کوچک داشتم، مصمم شدم که در این
جلسات با شناخت کامل شرکت کنم و واقعا کلام
خدا را بفهمم. تصمیم گرفتم که به طور عمیق درس
بخوانم و متوجه مسایل اصلی باشم. این بود که به
تدریج جلسات را خودمان تشکیل و اداره کردیم.
این جلسات هر چند در قالب جلسات اجتماعی،
تفسیر و احکام تشکیل می شد، ولی شکل سیاسی به
خود گرفته بود.

در مورد راه یافتن به مجلس نیز، من هیچ وقت
برای خودم قدمی برنداشتم. الان هم نه با کسی آشنا
هستم و نه در خانه ای رفت و آمد دارم، بلکه سعی
دارم بنده خدا باشم و اگر مسؤولیتی احساس کنم
حاضرم انجام وظیفه نمایم.

وقتی جریان مجلس خبرگان مطرح شد، چند
نفر از آقایان مرتب تلفن می زدند و اصرار داشتند
که من در انتخابات شرکت کنم. من هم خودم تعجب
می کردم، چون نه همسرم در این جریانات حضور
داشت و نه پسر یا دامادی داشتم و نه خودم اهل این
بودم و هستم که بخواهم خودم را مطرح کنم.

اگر کار برای خدا باشد خدا خودش وسایل را
جور می کند.

«یَا مَنْ اَظْهَرَ الجَمیلَ و سَتَرَ القبیح» در باره من
قضیه این طور پیش آمد. من اول نمی پذیرفتم،
چون مریض بودم. یک روز از رادیو یا تلویزیون
شنیدم که با خانمهایی از مجاهدین (منافقین) و
فداییان آن زمان مصاحبه می کردند و می خواستند با
آن نظرات غیر اسلامی خود به مجلس بروند. من با
خودم گفتم اگر بناست مجلس تشکیل شود و اینها
بخواهند کاندید شوند، من باید بروم و لااقل جلوی
یکی از اینها را بگیرم.

وقتی دیدم پیشنهاد زیاد است و این مسایل نیز
در جامعه وجود دارد، بعد از مدتی به این برادران
جواب مثبت دادم. البته این برادران از جمله آقای
خزعلی، آن موقع در جلساتی مرا آزمایش کردند.
همچنین در مسافرتهایی که داشتیم در داخل یا
خارج از کشور مثل خاور دور، آفریقا و کنیا در
کنفرانس بین المللی زن، بدین طریق مرا به مجلس
بردند! چون خودم حتی قدمی را در راه مجلس رفتن
و انتخاب شدن برنداشتم. نظرم این بود که اگر لایق
باشیم، خدا ما را انتخاب خواهد کرد.

فعالیتهای کنونی شما در چه زمینه ای است؟

ـ فعالیت خاصی ندارم جز در مکانهایی که
درس می دهم. البته خیلی محدود است، جلساتی هم
به عنوان تدریس هفتگی به عهده دارم.

شما به عنوان کسی که بین وظایف شخصی و

فعالیتهای اجتماعی جمع کرده و در این زمینه تجربه
دارید، آیا در این خصوص خود را موفق می دانید؟

ـ من نمی دانم از چه زمانی جامعه را قشربندی
کردند و بین خانه و اجتماع فاصله و دوگانگی برقرار
کردند، ولی اگر با یک دید وسیع بنگریم، می بینیم
که هیچ فاصله ای بین خانه و اجتماع نیست. خانه
واحد حقیقی اجتماع است و این دو از یکدیگر
تفکیک ناپذیرند.

اگر ارتباط بین این دو قطع شود، دیگر نه
خانواده، خانواده است و نه اجتماع، اجتماع است.
نمی دانم این فرهنگها از چه زمان آغاز شد.

از زمانی که زن را به جامعه کشاندند، نه به
خاطر کار و نه برای اینکه نقش حیاتی داشته باشد،
بلکه به خاطر منافع سودجویانه سودپرستان و
کسانی که می خواستند استفاده های کلان از کار و
توان مردم بگیرند، بین خانه و خانواده جدایی افتاد
و شخص را از خانواده بریدند و به کارخانه بردند،
زن را از خانه جدا کردند؛ در نتیجه محیط لطف و
صفا برای شوهر بیرون خانه بود. یعنی در این میان
آنچه که عنصر تشکیل دهنده اصیل اجتماع بود،
نابود شد. اجتماعی را ساختند که خود می خواستند
بسازند. عنصر صفا، صمیمیت و یکرنگی و جایگاه
عرضه کردن غرایز طبیعی و سالم را نابود کردند و به
شکل ناسالم در جامعه در آوردند.

وقتی به قرآن را نگاه می کنیم می بینیم هر جا
مسائل سیاسی اقتصادی مهم مطرح می شود، بحث
اولش تربیت و خانه است. تمام ما یک ارتباط
مستقیم و تنگاتنگ بین خانواده و آن مرد سیاسی یا
زن سیاسی، اجتماعی، فرهنگی احساس می کنیم
یعنی این خانه است که زمینه حضور سیاسی
فرهنگی، اجتماعی زن می شود.

«فی بیوتِ اذن اللّه أن تُرْفَعَ و یُذکر فیها اسمه»

این دو در تعارض با یکدیگر نیستند. این صفا
و صمیمیت خانه است که افراد را برای حضور
سازنده در اجتماع می سازد. نمی دانم چه شد که ما به
این روز افتادیم؟ خانه و اجتماع در طول یکدیگر و
باعث تکامل یکدیگرند. همان خانمی که چند تا
بچه دارد، همان زن در جبهه حضور دارد؛ همان زن
در سفرهای تاریخی، نقش و حضور داشته، اصلاً
خانواده امام حسین(ع) است که تکمیل کننده آن
نظام و آن حرکت و آن قیام است. نمی دانم کی
فریب این حرکت را خوردیم که یا خانه یا اجتماع؟
بعضی فکر می کنند که این دو قابل جمع نیست، ولی
این طور نیست.

زندگی ما در حد متوسط بود. بنابراین، تمام
مشکلات زندگی در حد متوسط برای ما هم وجود
داشت. شما خوب می دانید که خانه ای که متوسط
باشد کار زیاد دارد. من مرتب کار داشتم، چون با
مادرشوهرم زندگی می کردم و رفت و آمد خانه زیاد
بود. هیچ کس در خانه به من کمک نکرده، حتی
سیسمونی و جهیزیه را نیز خودم تهیه می کردم. من
الان هم سالی چهار، پنج سیسمونی با پارچه های
اضافی خانه، درست می کنم. فعالیتهای اجتماعی من
زیاد بوده، ولی هیچ کدامش با زندگی شخصی من
تغایری نداشته است. اگر خانه نظم داشته باشد، اینها
با هم تعارض پیدا نمی کند.

درس خواندن، مسؤول شدن و تبلیغ رفتن به
خانه ضرر نمی زند. زن یک توان چند بعدی دارد و
در هر بعدش می تواند کار کند. من یک موقع ساعت
دوازده شب به خانه می آمدم و بیشتر کارهایم را
شب انجام می دادم؛ حتی غذای فردا ظهر من آماده
بود. آن وقتی که درس می خواندم و تبلیغ هم
می رفتم از رفاه و استراحت خودم می زدم تا به
کارهایم برسم.

آن زمانی که مسایل بالاتر و مشکلتر از اینها
بود و یک زمان استثنایی به حساب می آمد، ما
دیگر به خانه و زندگی شخصی خود فکر
نمی کردیم؛ خانه ما ایران بود، خانه ما اسلام بود،
خانه مان بزرگ شده بود، نه اینکه خانه مان رها شده
بود. من فکر می کردم که یک خانه دارم به پهنای
ایران، شاید فردا خانه ای داشته باشیم به پهنای تمام
زمین. اینها منافاتی ندارد.

فاصله های بین خانه و اجتماع را باید برداشت.
باید اسلامی فکر کرد. زن همان خانه ای که
موسی(ع) را به دنیا آورده، همان زن منتظر رسالت
موسی(ع) نشسته بوده است، همان زنی که در خانه
فرعون همسر فرعون است، همان زن دوشادوش
موسی(ع) حرکت می کند.

به هر حال، این مشکلات و این فعالیتها هیچ
تأثیری در زندگی شخصی ام نگذاشت و خانواده ما
نه از نظر اقتصادی ضربه خورد و نه از نظر عاطفی یا
جنبه های دیگر. البته باید تلاش بیشتر و برنامه
دقیق وجود داشته باشد تا انسان بتواند موفق شود.

لطفا نظر خود را در باره نقاط مثبت و منفی

وضعیت بانوان ایران بیان کنید.

ـ با سفرهایی که به خارج از کشور داشتم و زنان
کشورهای دیگر را با زن ایرانی، مقایسه کردم یک
سری پاکیها، صفا، ایثار، از خودگذشتگی در مقابل
همسر، یکرنگی، یکدلی، متعهد بودن نسبت به دین
و پای بندی به اصول، همه، ارزشهای بسی