پاورپوینت کامل دنیای جوان; گفتگویی مبسوط با آیت اللّه سید محمدحسین فضل اللّه ۵۵ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل دنیای جوان; گفتگویی مبسوط با آیت اللّه سید محمدحسین فضل اللّه ۵۵ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۵ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل دنیای جوان; گفتگویی مبسوط با آیت اللّه سید محمدحسین فضل اللّه ۵۵ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل دنیای جوان; گفتگویی مبسوط با آیت اللّه سید محمدحسین فضل اللّه ۵۵ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۰

قسمت پنجم

نیکی به پدر و مادر

در قرآن کریم آمده است: «وَ اِنْ جاهَداکَ
عَلی اَنْ تُشْرِکَ بی مَا لَیْسَ لک به عِلمٌ فَلا
تُطِعْهُمَا و صَاحِبْهُما فی الدّنیا مَعْرُوفا»(۱) «و اگر
آن دو بکوشش از تو بخواهند تا چیزی را که
بدان آگاه نیستی شریک من قرار دهی
اطاعتشان مکن و در دنیا با آنان به وجهی
پسندیده زندگی کن.»

چگونه ممکن است فرزند مؤمن بتواند با
پدر و مادر بی ایمان خود خوش رفتار باشد؟

آیت اللّه فضل اللّه: هنگامی که شیوه
اسلامی رابطه فرزند با والدین را بررسی
می کنیم، می بینیم که خداوند، انسان را به
اطاعت از والدینش تکلیف نفرموده است، زیرا
طبیعت رابطه ای که والدین را به فرزند پیوند
می دهد، نیکی (احسان) آنها به فرزند است. این
رشته رابطه، فرزند را مجبور نمی کند تا در برابر
خواست پدر و مادر، شخصیتش محو و نابود
شود.

عکس العملی که در مقابل احسان پدر و
مادرش مقبول و معقول است این است که
فرزند نیز به پدر و مادرش احسان کند، نه اینکه
از آنان اطاعت محض نماید. در قرآن کریم نیز
از این موضوع (احسان) سخن می گوید: و
قَضَی ربُّک ألاّ تَعْبُدوا الاّ ایّاه وَ بِالوالدینِ
اِحْسانا،(۲) «پروردگارت مقرر داشت که جز او را
نپرستید و به پدر و مادر نیکی کنید.»

قرآن کریم پیش از سفارش به احسان به
والدین از رابطه انسان با خدایش بر اساس
پرستش سخن می گوید. چرا که این رابطه،
رابطه پرورش یافته با پروردگار، بنده با مالک، و
هستی یافته با سرچشمه هستی است. بنابراین
وجود چنین رابطه ای، پرستش و خضوع را
ایجاب می کند چرا که وجود تو تابع خواست او
است و حال که چنین است باید حرکت و تلاش
تو نیز تابع خواست و دستور او باشد.

خدمات بزرگ والدین

رابطه با «والدین» دارای ویژگیهایی
متفاوت با «رابطه با خدا»ست. اینان نه
هستی بخش که واسطه در هستی تو (فرزند)
هستند. خداست که راز حیات را در نطفه به
ودیعت می نهد و تمامی اسباب را برای رشد
این نطفه فراهم می آورد تا «خون بسته»
(عَلَقَه) و آنگاه پاره گوشت (مُضْغَه) و سپس
استخوان (عظام) شود و بعد از آن در پوششی
از گوشت قرار گیرد و پس از آن به آفرینشی
دیگر آراسته گردد. پس از زادن فرزند نیز،
خداست که شیر را در پستان مادر می دواند.
بنابراین نقش پدر و مادر، نقش واسطه است و

نه نقش صاحب اراده ای که وجود را محقق
می کند. و خلاصه سخن، مقام آنان مقام کسی
است که به تو احسان نموده اند. در اینجا است
که با آیه شریفی روبه رو می شویم که
می فرماید: هَلْ جَزَاءُ الاحِسانِ اِلا الاِحْسَانِ(۳)
«آیا پاداش نیکی جز نیکی است؟»

ملاحظه می شود که عنوان رابطه فرزند با
پدر و مادر عنوان «احسان» است که خداوند
نمونه اش را به ما نشان داده است: امّا یَبْلُغَنَّ
عندک الکبَرِ احدُهما او کِلاهُما فلا تقل لهما
اُفٍّ و لا تنهَرهُما و قل لهما قولاً کریما و
اخْفِضْ لهما جناحَ الذُّل من الرّحمه و قُلْ ربّ
ارْحمهما کما ربَّیانی صغیرا(۴) هر گاه تا تو زنده
هستی، هر دو یا یکی از آن دو سالخورده شوند
آنان را میازار و به درشتی خطاب مکن و با آنان
به اکرام سخن بگوی. در برابرشان از روی
مهربانی سر تواضع فرود آور و بگو: ای
پروردگار من، همچنان که آنان مرا در خردی
پرورش دادند، بر آنان رحمت آور.»

خداوند سبحان نمونه بارز احسان را در این
می داند که انسان تمام بداخلاقیهای پدر و
مادرش را که گاه به سبب پیری یا سوء مزاج یا
برخی عارضه هایی که ایجاب می کند بر فرزند،
سخت بگیرند، تحمل کند. برای همین است
که خداوند به فرزند سفارش می کند که
موضعش در برابر پدر و مادرش باید موضع
فروتنی و خواری باشد. این خواری، خواری
شخصیت انسانی او نیست، خواری ارج و مقام
او نیست، بلکه خواری از روی رحمت و
مهربانی است. درست همانند خواری ای که
انسان ـ از روی مهر و محبت ـ در برابر کودکش
به جان می پذیرد.

همچنین می بینیم که خداوند سبحان در
قرآن کریم از رنجها و زحمتهای مادران یاد
می کند: حَمَلَتْهُ اُمَّهُ وهنا علیَ وهنٍ(۵) «مادرش
به او حامله شد و هر روز ناتوان تر می شد.»

و تذکر می دهد که: حَمَلَتْهُ اُمَّمُهُ کَرْها و
وضعتْهُ اُمُّه کَرْها(۶) «مادرش بار او را به
دشواری برداشت و به دشواری بر زمین نهاد.»
خداوند بزرگ با یادآوری این زحمتها،
می خواهد به فرزند بگوید، همچنان که آنان
(پدر و مادرت) برای زندگی تو متحمل زحمات
و صدمات شدند تو نیز زحمتها و مرارتهایشان
را در زندگی تحمل کن.

مسؤولیت در برابر پدر و مادر

از لابه لای بحثهای گذشته بویژه آیات یاد
شده دریافته ایم که رابطه فرزند و والدین، رابطه
«احسان» است. یعنی پدر و مادر به کار نیک و
زیبایی اقدام کرده اند، بر فرزند نیز واجب است
جواب آن را به نیکی و زیبایی بدهد، اگر چه پدر
و مادرش کافر یا گناه پیشه باشند. در هر حال،
فرزند باید در همین خط «احسان» حرکت کند:
وَ اِنْ جاهَداکَ علی اَنْ تُشرک بی ما لیسَ لک
به علمٌ فلا تطعهما(۷) «و اگر آن دو به کوشش
از تو بخواهند تا چیزی را که بدان آگاه نیستی
شریک من گردانی، اطاعتشان مکن.» زیرا
جایز نیست که انسان مؤمن از کافری اطاعت
بپذیرد اگر چه پدر و مادرش باشند، اما با این
حال کفر و شرکشان نیز نباید فرزند را از
استمرار رابطه انسانی ای که خداوند او را بدان
مکلف نموده است باز دارد. این تکلیف همانا
«خوش رفتاری» با آنها است: فَلا تَقُلْ لَهُما اُفٍّ
وَ لا تَنْهَرْهُما(۸) «آنان را میازار و به درشتی
خطاب مکن.» این دستور یکی از شیوه های
خوش رفتاری را بیان می کند. خوش رفتاری
شیوه های دیگری هم دارد مثل خرجی دادن به
آنان، فراهم آوردن وسایل آسایش اشان، تبسم
و خوشرویی با آنان، بوسیدن و در آغوش
گرفتن اشان، معالجه و مداوای آنان، و دیگر
شؤون انسانی ….

تحول «محبت» به «هدایت»

در این میان انسان مؤمن می تواند از اهرم
احسان به والدین به عنوان ابزاری جهت
هدایت آنان بهره جوید. چنان که در داستانی
آمده است: شخصی نصرانی به حضور امام
صادق(ع) رسید و با ارشاد ایشان، اسلام آورد
آنگاه عرض کرد: مادری دارم که همچنان بر
دین مسیحیت باقی است، با او چگونه رفتار
کنم؟

امام فرمود: با او بهتر از آن رفتار کن که در
زمانی که مسیحی بودی، رفتار می کردی. او
رفت و به سفارش امام(ع) عمل کرد به گونه ای
که بیشتر از پیش در رسیدگی به وضع مادر و
رفع نیازهایش می کوشید. مادرش از مشاهده
سعی روزافزون فرزندش شگفت زده شد و
روزی از او پرسید: رفتار تو با من پیش از این
هم خوب بود اما مدتی است که توجه خود را به
من بیشتر کرده ای؛ چه چیزی سبب تغییر
رفتارت شده است؟ او در جواب گفت: من به
دین اسلام گرویده ام. رئیس این دین به من
آموخته است که چنین کنم. مادرش پرسید: آیا
او پیامبر است؟ گفت: نه، ولی او فرزند پیامبر
است. مادر گفت: این از اخلاق انبیاء است،
فرزندم! دین خود را بر من عرضه کن. جوان
دین خود را بر مادرش عرضه داشت. آنگاه
مادرش دین اسلام را به جان پذیرفت. از این
روایت استفاده می کنیم که وقتی فرزند
مسلمان، تمام احساسات و عواطف و توجه خود
را به پدر و مادر کافر یا فاسق معطوف می کند،
می تواند با این کار خود، اندیشه و گرایششان را
تحول بخشد و آنها را به راه راست هدایت کند.

مرزهای رضایت والدین

در پرتو افاضات حضرت عالی، این
حدیث را چگونه تفسیر کنیم که می گوید: رضا
اللّه من رضا الوالدین. رضایت خدا در رضایت
والدین است.

آیت اللّه فضل اللّه: این جمله را شنیده ام
ولی نمی دانم آیا حدیث است یا خیر. شاید این
سخن کنایه از آن باشد که خداوند سبحان از
انسان خواسته است تا پدر و مادرش را از خود
راضی بدارد. مقصود از این رضایت قطعا
رضایت در محدوده اطاعت خداوند سبحان
است، نه اینکه تحصیل رضایت آنان به هر
بهایی مطلوب بوده باشد. مثلاً پدر و مادر
فرزندشان را به چیزی که خلاف مصلحت او
است وادارند یا به کاری مفسده آمیز اجبارش
کنند یا تکلیفی بر او بنهند که او را از اطاعت
خدا ـ ولو در امور مستحب ـ مانع شوند زیرا
خداوند سبحان نخواسته است کسی را که از
دین عقده ای به دل دارد و راضی به انجام
شدن مستحبات و ترک مکروهات نیست بر
انسان دیگری تسلط ببخشد.

از اینجا در می یابیم که منظور از جمله
«رضایت خدا در رضایت پدر و مادر است» این
است که رضایت پدر و مادر در محدوده والدینی
است که خداوند در این محدوده برای پدر حقی
بر فرزند قرار داده است. از این رو فرزند باید در
مسیری خداپسندانه گام بردارد زیرا در غیر این
صورت خداوند از او خرسند نخواهد بود مگر
اینکه پدر و مادرش از او راضی شوند. زیرا
وقتی فرزند با انحراف از مسیر مورد رضای
اله