پاورپوینت کامل خوشرویی و خوشخویی ۳۳ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل خوشرویی و خوشخویی ۳۳ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۳ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل خوشرویی و خوشخویی ۳۳ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل خوشرویی و خوشخویی ۳۳ اسلاید در PowerPoint :

>

۶۶

شاید گیراتر از «حُسن خلق»، واژه ای
نباشد که ترسیم کننده روحی زلال و طبعی
بلند و رفتاری جاذبه دار باشد. چیزی که عنوان
برجسته رفتار یک مسلمان است و معیار کمالِ
ایمان یک مؤمن، آنگونه که رسول خدا(ص)

نیز، به این فضیلت متعالی آراسته بود.

بخشی از اخلاق نیکو، در «خوشرویی»
متجلّی است، بخشی در «خوشخویی» و
بخشی هم در «خوشگویی». و چه خوش است
که به این سه «خوش» مبارک و مقدس،
بپردازیم و از آنها کلیدی برای گشودن قلعه دلها
و عاملی برای تحکیم رابطه ها بسازیم.

خوشرویی

در مواجهه دو نفر با یکدیگر، پیش از هر
سخن و عمل، دو صورت با هم روبه رو
می شود. مواجهه دو انسان با هم و کیفیت این
رویارویی چهره ها، نقش عمده در نحوه گفتار و
رفتار دارد و رمز گشایش قفل دلهاست.

«خوشرویی»، هم در نگاه مطرح است،
هم در لبخند.

هم در گفتار آشکار می شود، هم در رفتار.

چه بسا رابطه ها و دوستیهایی که با
«ترشرویی» و «اخم کردن» و «عبوس شدن»
به هم خورده است. از سوی دیگر مبدأ بسیاری
از آشناییها هم یک «تبسّم» بوده است.

وقتی با چهره شکفته و باز با کسی روبه رو
می شوید، در واقع کلید محبت و دوستی را به
دستِ او داده اید. برعکس، چهره اخمو و
ابروهای گره خورده و صورتِ درهم و بسته،
دریچه ارتباط و صمیمیّت را می بندد.

اگر این خوشرویی و خنده رویی با نیّت پاک
و الهی انجام گیرد، علاوه بر تأثیر محبّت آفرین،
«حسنه» و «عبادت» به حساب می آید.

از امام باقر(ع) سخن بیاوریم که فرمود:

تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فی وَجْهِ اخیهِ حَسَنَهٌ.(۱)

«لبخند انسان به چهره برادر دینی اش
«حسنه» است!»

تبسّم، مبدأ بسیاری از آشناییها و زداینده
بسیاری از غمها و کدورتهاست. شگفت از
کسانی است که از این کار بی زحمت و رنج و
خرج، که برکات فراوان دارد، طفره می روند و به
سختی حاضرند «گُلخنده» مسرّت را بر لبان
خود و چهره دیگران بیافرینند.

برخورد با چهره باز با دیگران، آنان را
آماده تر می سازد تا دل به دوستی با شما
بسپارند. خنده رویی و بشّاش بودن، دیگران را
دل و جرأت می بخشد، تا بی هیچ هراس و
نگرانی، با شما باب آشنایی را باز کنند و سفره
دلشان را پیشتان بگشایند.

اگر با خوشرویی، بتوانید بار سنگین غم
دوستان را سبک کنید، کارتان عبادت است و
اگر با یک تبسّم، بتوانید خاطری را شاد سازید،
به خدا نزدیک تر شده اید. به قول حافظ:

دایم گل این بستان، شاداب نمی ماند

دریاب ضعیفان را، در وقت توانایی

غم زدایی

وقتی یک چهره گشاده و لبخند صمیمی،
غمی را از دل می زداید، چرا باید از این
«احسان»، دریغ کرد؟

بعضیها حضوری غم آفرین دارند، برخی
هم محضری غم زدا. گروه اخیر، آیت لطف
الهی اند که قدرشان ناشناخته است.

انسانها نیازمند محبّت اند.

این تشنگی، جز با ملاطفت و خوشرویی
برطرف نمی شود.

اگر اولین برخورد ما با کسی، به گونه ای
باشد که غم او را به شادی و نگرانی اش را به
اطمینان مبدّل سازد، دریچه ای به دنیای صفا و
سرور به رویش گشوده ایم. این نیز نزد خداوند،
حسنه و عبادت است.

باز هم حدیثی از حضرت صادق(ع):

مَنْ اَخَذَ مِنْ وَجْهِ اَخیه المؤمِنِ قَذاهً کَتَبَ
اللّه ُ لَهُ عَشْرَ حَسَناتٍ.(۲)

«کسی که از چهره برادر دینی اش، رنج و
اندوهی را بزداید، خداوند به پاداش آن، ده
«حسنه» در نامه اعمالش می نویسد.»

مگر این کار نیک، چه اندازه زحمت دارد؟

البته این رفتار، نوعی هنرمندی در
معاشرت است، قلبی مهربان می خواهد و
عاطفه ای سرشار و خصلتی نوعدوستانه. شاد
کردن دیگران، چهره دیگری از همین
«غمزدایی» است. گاهی با توجّهی، نگاهی،
محبتی، کلامی، هدیه ای و … می توان انسانی
را مسرور ساخت و در نتیجه خدا را از خود
راضی ساخت.

در این زمینه، باز هم سخنی از پیشوای
صادق شیعه بیاوریم که فرمود:

اَیُّما مُسْلِمٍ لَقِیَ مُسلِما فَسَرَّهُ سَرَّهُ اللّه ُ عزَّ و
جَلّ(۳)

«هر مسلمانی که با مسلمانی دیدار کند و
در برخورد، او را شادمان سازد، خدای متعال
نیز او را خوشحال و مسرور خواهد ساخت.»

وقتی می توان با کلماتی و چهره و
برخوردی خوش و دلپذیر، خاطری را خرسند
ساخت، چرا باید با گفتن کلماتی ناخوشایند و
اندوه آفرین، غم بر چهره دیگری نشاند و او را
به یاد روزهای تلخش انداخت و او را مأیوس و
دلسرد ساخت؟

هنرمند کسی است که بتواند غبار غم از
خاطرها بزداید. باز به قول حضرت لسان الغیب:

خوشگویی

از شاخه های دیگر «حسن خلق»، که
رابطه ها را استوارتر و پیوندها را صمیمی تر
می سازد، گفتار دلپذیر و شادی بخش است.
متانت در سخن و ادب در گفتار و زیبایی در
کلام، خصلت پاکدلانِ بی کینه است و خلق و
خوی اولیاء دین.

ارزش انسان و جوهره وجودی اش را زبان
و بیان روشن می سازد:

یکی تحقیر می کند، یکی تشویق.

یکی عیبجویی می کند، دیگری تحسین و
تقدیر.

یکی ملامت می کند، دیگری پر و بال
می دهد و امید می آفریند.

ک