پاورپوینت کامل شاعران معاصر;قسمت شانزدهم ۵۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شاعران معاصر;قسمت شانزدهم ۵۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شاعران معاصر;قسمت شانزدهم ۵۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل شاعران معاصر;قسمت شانزدهم ۵۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۰

تا کنون با نظرهای بسیاری از شاعران و
ادیبان برجسته قدیم و معاصر فارسی گوی
آشنا شدیم و در این بخش با نظر شاعر سترگ
ادب پارسی، شهریار و چند شاعر دیگر آشنا

خواهیم شد.

زن در شعر «شهریار»

سید محمدحسین بهجت تبریزی متخلص
به «شهریار»، شاعر بزرگ معاصر، برای همه
شعردوستان سرزمین ما نامی آشنا است.
شهریار در مسیر زندگی اش از پیچ و خمهای
فراوانی گذشته است و شخصیت او حالات و
تمایلات مختلفی را تجربه کرده است. آنچه
غیر قابل انکار است اینکه استاد در بخش
اعظم عمرش با اندیشه و رفتاری مطلوب و
مذهبی زیسته است و اگر لغزشهایی فکری در
جوانی از او سر زده، بعدها جبران شده است. با
این حال وجود چند شعر با مضامین مخالفت با
حجاب که در آن روزگار سروده است با توجه به
ندامت شاعر از سرودن آنها قابل توجیه و
اغماض است.

شهریار در قطعه ای مردان را به ازدواج
ترغیب می کند و حیا و سادگی و عصمت و
مهربانی را از ویژگیهای یک زن خوب
برمی شمرد:

رسول گفت که آیین من بود تزویج

کسی که منکر آیین من شد از من نیست

از این رسوم که مرسوم دین اسلام است

خداپسندتر از رسم زن گرفتن نیست

تو نصف خانه ایمان کنی به زن محصور

حصار نیم دگر کن که بیم دشمن نیست

به دوزخ، اکثر اهل عذاب عُزّابند

جهنمی بتر از جان مردِ بی زن نیست

بدوز چشم و به ناموس دیگرانش مدوز

که چشم هرزه مرض، جز چراغ رهزن نیست

به خانه ای که نه در وی زن است زندان است

چه دخمه ای که صدش رخنه هست و روزن نیست

چراغ خانه مرد خدا، زن و بچه است

تو را که نیست زن و بچه خانه روشن نیست

برو که خانه به رخسار زن بیارایی

چنان زنی که خودآرای بام و برزن نیست

به خانه داری خود هرگز انتخاب مکن

زنی که خانه نگهدار و پاکدامن نیست

ولی شرایط پیوندها سبکتر به

که ساقه ریشه کن و میوه شاخه بشکن نیست

مکن که ترک شریعت اشاعه فحشاست

دگر به عصمت و ایمان خود کس ایمن نیست(۱)

در شعری دیگر ترجمه بیتی منسوب به
علی(ع) را به دُرّ نظم می کشد و از بی وفایی زن
سخن می گوید و اینکه نباید به سوگند زنان
اعتماد کرد:

به عهد بستن و سوگند زن مرو زنهار

نیامده است به جنس لطیف سوگندی

بود که هم به نگاهی به دام غیر افتد

چنان که مایل روی تو شد به لبخندی

اگر به مهر تو دیری است تا دلش بند است

نیافته است به دلجویی تو دلبندی

به هیچ شرطی و عهدی نمی شود پابند

مگر به قید نکاحی و مهر فرزندی

به عقد کام دلش گیر و دل به عشق مبند

که عشق زیر دلش می زند پس از چند(۲)

البته شنیدن چنین ادعایی آن هم از زبان
کسی مثل شهریار مایه شگفتی است ولی تأثیر
فرهنگ جمعی را در اندیشه اندیشمندان

نمی توان منکر شد. در شعری دیگر که گویی
توضیح شعری منسوب به علی(ع) است، باز از
بی وفایی زنان سخن به میان می آورد:

دع ذکرهن فمالهنّ وفاء

ریح الصبا و عهودهن سواء

رها کن کز اینان نبینی وفایی

کجا وعده زن که باد هوایی

فرحبخش و دلکش، چه حاصل گریزان

صلای صبوحی، نسیم صبایی

چه عمر عزیزی که یک دم نپاید

مگر باد را می توان بست پایی

به یک لحظه رام و به یک عمر وحشی

چه دیر الفتی و چه زود آشنایی

به هر درد دارد دوایی ولی خود

چه دردی که هرگز ندارد دوایی

من این گفت مولا علی با تو گفتم

که والاتر از وی ندیدم ولایی

ولی هیچ کلیتی در جهان نیست

که مستثنیاتش نجویند جایی

زنانی هم این چشم آفاق دیده است

درخشنده با جاودانی جلایی

علی هم نه این گفته با هر زنی گفت

وگرنه بنالم که زهرا کجایی(۳)

در قطعه ای دیگر، برای زن بد، حصاری به
جز گور نمی شناسد و مرد را از امین دانستن
مردان بیگانه بر ناموس خود برحذر می دارد:

امین زن نسازی هیچ مردی

که اینجا نقل زنبور است و انگور

هزارش مرد اگر زهد است و تقوا

ز یک دیدن نپرهیزد مگر کور

حصار گور درمان دارد اما

زن بد را حصاری نیست جز گور(۴)

زن در شعر «دانش»

محمد بزرگ نیا متخلص به «دانش» در
منظومه ای که در بهمن ماه سال ۱۳۱۴ به
مناسبت روز جنبش بانوان ایران! سروده است،
به چند مطلب می پردازد. او اعلام ممنوعیت
پوشش را برای زنان که رضاخان قلدر بی سواد
اقدام بدان کرده بود نمادی از نور تمدن دانسته
و تمام خرافات رایج در بین زنان را نشأت
گرفته از چادر و پوشش اسلامی می داند و رفع
حجاب را دروازه ای برای هنرور شدن همه
زنان و بروز استعدادهای آنان خوانده است!
مضحک تر آنکه شاعر برای اثبات حقانیت
حرکت استعماری کشف حجاب به قرآن کریم
استناد می کند و مدعی می شود که در اسلام
لباس ویژه و مخصوصی وجود ندارد و تنها
لباس تقوا در قرآن ذکر شده است و نه لباسی
دیگر!! او با آنکه زن را به پوشیدن جامه تقوا
دعوت می کند از پوشش جسمانی نهی می کند.
گویا شاعر آیات صریح سوره نور را قرائت
نکرده است که زنان و مردان به فروپوشی
چشمان از یکدیگر و زنان به آشکار نکردن
زیور و زینت خود امر شده اند.

روشن است که «دانش» بر اثر تبلیغات
ضد اسلامی رژیم پهلوی و موج تبلیغات
مسموم ضد حجاب، با آنان همنوا شده و چون
تعالیم دین به صورت سنتی در ضمیر او جای
گرفته، او سعی می کند این دو فرهنگ متعارض
را هماهنگ جلوه دهد:

… لباس مخصوص در اسلام نیست

چادر و روبند سیه فام نیست

لباس تقواست که فرموده حق

برده ز هر گونه لباسی سبق

جامه تقوا و فضیلت بپوش

به پاکی و سادگی جامه کوش

زینت زن فضل و کمال زن است

خوی پسندیده جمال زن است

زنی که در خانه ویرانه است

اگر نکوسیرت و فرزانه است

خانه ویرانه گلستان کند

تازه تر از ساحت بستان کند

اگر بود باهنر و صرفه جو

صاحب عزت شود و آبرو

خانه او خانه رحمت شود

مرکز آسایش و نعمت شود

تربیت طفل به دوش زن است

هر دو جهان حلقه به گوش زن است

زمزمه طفل چو بگشود لب

بهتر از موسیقی نیم شب

ناپلئون گفت به دستور خویش

چیست که قدرش بود از هر چه بیش

بین که خردمند وزیرش چه گفت

درّ گرانمایه چگونه بسفت

گفت وجودی که به گیتی سراست

مادر و فرزانگی مادر است

مادر بامعرفت هوشیار

هست مقدم به صد آموزگار …

بهشت زیر قدم مادر است

راستی این گفته پیغمبر است

سود و زیانی که به میهن رسد

تمام از تربیت زن رسد

نمونه هر کژی و کاستی

مصدر هر مردمی و راستی

در نظر طفل همان مادر است

مادر سرچشمه خیر و شر است

تو ای زن باهنر هوشمند

که در دو گیتی است مقامت بلند

نمونه قابل تقلید باش

درخور تقدیر و تمجید باش

حب وطن پیشه کن و مردمی

میهن خود دار گرامی همی

به کار با مردان همدوش باش

با هنر و فضل هماغوش باش

همیشه ات عزت و اکرام باد

مذهب تو مذهب اسلام باد(۵)

زن در شعر «نادرپور»

نادر نادرپور از چهره های مشهور شعر
معاصر است. شعرهای او بیشتر در موضوعات
عاشقانه و توصیفی است. «نادرپور شاعر نسل
خود است، نسلی که فقر، تنهایی و هراس بر او
غالب آمده و سیلاب حوادث او را از جای کنده و
به بیراهه اش افکنده است و از همه مهمتر
نسلی که خواسته است تا فساد روحی و
جسمی را براندازد اما خود به دام آن گرفتار
آمده است.»

از نظرگاه اخلاق، انحطاط روحی و روانی
شخصیت نادرپور و دیگر همانندان او جای
کمترین تردید نیست. اینان تنها از منظری
حیوانی به زن نگریسته اند و موجودیت زن را
تنها در راستای برآوردن نیازهای حیوانی و
شهوانی خود در نظر گرفته اند. بر این اساس
هرگاه انتظارشان برآورده شد زبان به مدح و
ثنای زن می گشایند و آن گاه که آنچه
می خواهند نمی یابند زن را «شعر شیطان» و
نماد فریبکاری او می دانند. و چون گرایشهای
عاشقانه اشان کاذب و مجازی و بلکه بی شکل
است حتی لحن ملایم و شکوه آمیز مرسوم در
غزل را به کار نمی برند و زبان به دشنام و
اهانتهای مبتذل می گشایند.

نادرپور در شعری به نام «شعر خدا» زن را
شعر شیطان می داند. فریبکاری و شورآفرینی
او را به حساب شیطان می گذارد. شاعر، شادی
و نشاط و گناه و نگاه و مستی و قمار و آواز را
آفریده ابلیس می داند و معتقد است تنها غم و
رنج آفریده خدا است:

«شعر خدا»

ابلیس ای خدای بدیها تو شاعری

من بارها به شاعری ات رشک برده ام

شاعر تویی که این همه شعر آفریده ای

غافل منم که این همه افسوس خورده ام

عشق و قمار شعر خدا نیست شعر توست

هرگز کسی به شعر تو بی اعتنا نماند

غیر از خدا که هیچ یک از این دو را نخواست

در عشق و در قمار کسی پارسا نماند

زن شعر توست با همه مردم فریبی اش

زن شعر توست با همه شورآفریدنش

آواز و می که زاده طبع خدا نبود

این خوردنش حرام شد آن یک شنیدنش

در بوسه و نگاه تو شادی نهفته ای

در مستی و گناه تو لذت نهاده ای

بر هر که در بهشت خدایی طمع نبست

دروازه بهشت زمین را گشاده ای

اما اگر تو شعر فراوان سروده ای

شعر خدا یکی است ولی شاهکار اوست

شعر خدا غم است، غم دلنشین و بس

آری غمی که معجزه آشکار اوست(۶)

در شعری به نام «کینه» همان برخورد
زشت و دور از ادب را نسبت به زن دارد و به
سبب برآورده نشدن توقعاتش او را به
انتقام گیری تهدید می کند:

«کینه»

ای که با مردن من زنده شدی

چه از این زنده شدن حاصل توست

کینه تلخ مرا کم مشمار

که به خونخواهی من