پاورپوینت کامل گفتگو با دکتر سیما فردوسی ۶۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتگو با دکتر سیما فردوسی ۶۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتگو با دکتر سیما فردوسی ۶۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتگو با دکتر سیما فردوسی ۶۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۴

کارشناس مسائل تربیتی و مدیر گروه روانشناسی دانشگاه شهید بهشتی

برنامه گفتگوی خانواده در سیما، نامی
آشنا، و صحبتهای مفید کارشناسان این
برنامه، راهگشایی برای تمام خانواده هاست.
خانم دکتر فردوسی بیش از ۳ سال است که با
این برنامه همکاری دارد و تقریبا چهره
شناخته شده برای مردم است. جذابیت خاص
این برنامه باعث شده تا گفتگوی خانواده از

پربیننده ترین برنامه های سیما باشد.

آشنایی بیشتر با خانم فردوسی و طرح
برخی پرسشها در باره مسائل تربیتی،
خانوادگی و اجتماعی دختران و پسران و زنان
انگیزه ای بود که درخواست گفتگو با ایشان را
مطرح کنیم. با هماهنگی قبلی و پس از طی
مسیرهای سربالایی دانشگاه شهید بهشتی،
دانشکده روانشناسی را پیدا کردیم. نام دکتر
فردوسی جزء اعضاء هیأت علمی این
دانشکده بود و ما ایشان را در طبقه دوم
ساختمان این دانشکده ملاقات کردیم. و حالا
با سپاسگزاری از ایشان که این فرصت را در
اختیار ما و خوانندگان محترم گذاشتند از
ایشان می خواهیم که در آغاز ما و خوانندگان را
بیشتر با خودشان آشنا کنند.

ـ سیما فردوسی هستم، متأهل و دارای دو
فرزند دختر، یکی ۱۰ ساله و دیگری ۲ ساله.
تحصیلات خودم در مقطع لیسانس را در
دانشگاه شهید بهشتی به پایان رساندم. پس از
آن برای تحصیل در مقطع فوق لیسانس و
دکترا به انگلستان رفتم و سال ۱۳۶۲ پس از
پایان تحصیلاتم به ایران برگشتم و در جاهای
مختلف از جمله مرکز روانپزشکی رازی،
دانشکده علوم توانبخشی مشغول به کار شدم.
سپس در دانشکده شهید بهشتی به استخدام
رسمی درآمدم و به عنوان استاد دانشگاه، عضو
هیأت علمی و مدیر گروه روانشناسی و
روانشناس مرکز مشاوره دانشگاه شهید بهشتی
کار کردم. در حال حاضر نیز با صدا و سیما،
دانشگاه علوم بهزیستی، انجمن اولیاء و مربیان
و آموزش و پرورش همکاری دارم.

ـ ظاهرا شما ساعات زیادی را خارج از

منزل و دور از فرزندان به سر می برید. شما که
معمولاً راهنما و راهگشای مردم هستید
خودتان چگونه عمل می کنید که در زمینه
نگهداری و تربیت فرزندان دچار
مشکل نشوید؟

ـ به نظر من در کنار فرزندان بودن از نظر
کیفیت مهم است نه کمیت، و من حتی اگر دو
ساعت در کنار فرزندانم باشم تمام آن دو
ساعت را به آنها اختصاص می دهم و به
کارهای دیگر نمی پردازم. سعی می کنم همیشه
به کیفیت رابطه ام توجه کنم، چرا که چگونگی
برخورد با بچه ها مهم است. حتی اگر چند
ساعت با آنها باشیم که خیلی کم است، باید در
آن ساعت با آنها بنا بر مقتضیاتشان و
نیازهایشان برخورد کنیم. من به جرأت
می توانم بگویم هیچ وقت بچه ها را کتک
نزده ام و کوچکترین عملی که به عنوان تنبیه
جسمی باشد روی آنها پیاده نکرده ام. چرا که ما
باید تکنیک داشته باشیم که چطور کارهای
خلاف آنها را دفع کنیم. در این مواقع مادر باید
با فرزندش قهر کند یا به او بی اعتنا باشد. البته
باید برای او کاملاً توضیح دهیم که اگر مادر
قهر کرده، علتش چیست و چه باید بکند تا مادر
با فرزندش آشتی کند.

ـ خانم دکتر فردوسی، همان طور که

می دانید انسانها در هر سنینی که باشند معمولاً
با مشکلات خاص همان سن مواجهند. پس
سؤالات در مورد مشکلات خانواده را از اطفال
شروع می کنیم. به نظر شما با کودکان چطور
باید برخورد کنیم تا دچار مشکل نشویم؟

ـ نکته مهم در اینجا این است که بچه ها
همه چیز را درک می کنند و اگر ما درست
توضیح دهیم، آنان خوب خواهند فهمید. ما
کودکان زیر ۴ سال را هرگز نباید از چیزی
بترسانیم حتی از پرتگاه و آتش. باید خطر را
برای کودک توضیح دهیم که اگر به آتش
نزدیک شوی و یا از پرتگاه بیفتی چه می شود.
بنابراین بیشترین مشکل بچه ها از اینجا است
که مادر برای دوری از خطر، کودک را
می ترساند. یعنی اگر کودک کار اشتباهی کند
مثلاً می گوید دستت را با قاشق داغ می سوزانم؛
این کار اشتباه است. همچنین در سن ۳ تا

۴ سالگی که بچه ها لجبازند و دوران بسیار
سختی است، مادر باید با صبر و حوصله
برخورد کند نه اینکه عصبانی و تندخو باشد.

ـ در مورد کودکان ۶ ساله که تازه وارد

دبستان شده اند چه نظری دارید و با آنان
چگونه باید برخورد کرد؟

ـ در این سنین بچه ها نیاز به توجه
بیشتری دارند، چون تازه وارد دبستان شده اند و
اوایل، محیط دبستان برایشان کاملاً غریب
است. به همین دلیل است که مادر نباید فرزند
بعدی خود را در سن ۶ سالگی فرزند اولش به
دنیا آورد. البته این مسأله را نمی شود به طور
مطلق عملی کرد چرا که بسیاری از مادران
زمانی که فرزندشان کلاس اول دبستان است
فرزند دوم خود را به دنیا می آورند.

ـ به نظر شما تفاوت رفتاری دختران و

پسران تا زمان نوجوانی چیست؟

ـ معمولاً دخترها در سن ۱۰ سالگی و به
بعد، به طرف بلوغ می روند و حتی اگر علائم
جسمی بلوغ را نشان ندهند، علائم رفتاری را
دارند. مثلاً خیلی به حرف پدر و مادر گوش
نمی دهند و در واقع دوست دارند مستقل باشند.
در این سن والدین باید با دختر خود در کارها
مشورت کنند. باید از او در کارهای منزل کمک
بگیرند. مثلاً دختر سالاد را درست کند. در این
سنین باید به آنان احترام گذاشت و کارهای ما
حالت آمرانه و دستوری نداشته باشد و از همه
مهمتر اینکه به انسجام شخصیتی آنها قوت
ببخشیم. این سن، بهترین سن است که دختر
حرکتهای مهارتی و ذهنی را با هم انجام دهد.
مثلاً وقتی سیب زمینی پوست می کند مراقب
باشد که کلفت پوست نکند و بعد هم دستش را
نبرد. در انجام این کار دختر نمی تواند به جایی
نگاه کند و در واقع قوه تمرکز او تقویت می شود.

مسأله جشن تکلیف در این سن برای
دخترها بسیار مهم است و خانواده باید دختر را
در زمینه انجام اعمال مذهبی حمایت کند. در
این هنگام است که بچه ها می خواهند نقش
بزرگسالان را انجام دهند. خانواده نباید کاری
کند که تضاد در ذهن فرزند ایجاد شود. مثلاً
مدرسه می گوید نماز را اول وقت بخوانید اما در
خانه به این مسأله توجه نمی شود. پس در
سنین ۹ سالگی به بعد از دخترها در منزل باید
بیشتر کمک بگیرند ولی پسرها بیشتر دوست
دارند در گرفتن نان و … به خانواده کمک کنند.

ـ به نظر شما برپایی جشن عبادت برای

پسرها چه تأثیری در روحیه آنان دارد؟

ـ فرزندان پسر خانواده که از سن ۱۳
سالگی به بعد، به دوران بلوغ نزدیک می شوند
نیز مثل دخترها روحیه استقلال طلبی دارند و
لجبازی می کنند. والدین در این مواقع باید به
پسر مسؤولیت دهند، از او نظرخواهی کنند، از
او در کارها کمک بخواهند. اما برپایی جشن
عبادت به این معناست که به او بفهمانند اگر تا
امروز به برخی از اعمال زیاد پای بند نبودی از
الآن باید پای بند باشی. و در واقع با انجام این
کار، پسرها احساس مسؤولیت می کنند و چون

بزرگ شده اند از حالت لجبازی و یکدندگی آنها
کاسته می شود.

ـ به نظر شما مشکل اصلی و عمده جوانان

در جامعه ما چیست و شما چه راه حلی برای
آنها ارائه می دهید.

ـ مشکل جوانان در جامعه ما به یک مورد
خلاصه نمی شود بلکه متعدد است که عبارتند
از مشکلی که خود جوان دارد، خانواده، اجتماع،
ازدواج، کار، هویت.

مشکل خود جوان، یعنی شناخت خودش و
باور کردن خودش.

مشکل خانواده و جوان، یعنی رفتار و
برخورد خانواده با جوان، هدایت او، انتقال
تجربه به او و در کل، ایجاد زمینه ای که جوان
بتواند روی پای خودش بایستد و مستقل باشد.
خانواده باید در همه کارها جوان را حمایت کند
نه دخالت؛ در تحصیل، انتخاب رشته، کار،
ازدواج و … یعنی تجربیات مفید خود را در
اختیار جوان بگذارند و مثلاً به او بگویند که به
نظر ما اگر این کار را بکنی بعدا این مشکل
برای تو پیش می آید و از این طریق آگاهی و
شناخت جوان را بالا ببرند.

از دیگر وظایف خانواده این است که جوان
را حمایت کنند بخصوص در مورد مشکلات
مادی، مسکن و … اگر بشود پسر بعد از ازدواج
در منزل پدری ساکن شود تا وقتی که خودش
بتواند مسکنی تهیه کند و بعد از خانواده جدا
شود خوب است.

مشکل هویت جوان، یعنی اینکه جوان
بتواند هویت مستقل را بیابد و مرامش را
بدست آورد. اما اگر جوانی هنوز نداند که چه
باید بکند. به چه سمتی رود و هدف و خط
مشی او چیست؛ این جوان هویت خود را نیافته
و موفق نخواهد شد.

ـ به نظر شما مشکلات همسران با

یکدیگر از کجا شروع می شود و علت آن
چیست؟

ـ این مشکلات معمولاً از انتخاب بد
شروع می شود. یعنی زن یا شوهر دیگری را
مطابق معیارهای خود نمی داند. گاهی ازدواج
عجولانه و شناخت کم باعث این مشکلات
است. برای اینکه این مشکلات حل شود اولاً
خانمهای جوان باید توقعات خود را پایین آورند.
مثلاً امروز سالروز آشنایی است، روز دیگر
سالگرد ازدواج، تولد و … اگر بخواهند همه این
روزها همراه با یک هدیه گران قیمت باشد و
شوهر از عهده آنها برنیاید اختلاف پیش
می آید. زن، شوهرش را بی احساس می داند و
مرد، همسرش را متوقع.

مسأله بعدی در ازدواجهایی است که خانم
هم شاغل است و پس از آغاز زندگی مشترک
مسأله حقوق خانم پیش می آید. اگر خانم بگوید
حقوقم مال خودم هست خیلی اشتباه کرده
است. هر چند یک مرد باید اقتصاد خانواده را
تأمین کند، اما مردی که همسرش شاغل است
در مقایسه با مردی که همسرش خانه دار است
خیلی از کاستیها را تحمل می کند. پس زن
نباید حقوق را متعلق به خود بداند. نکته مهم
این است که در ازدواج باید اشتراک حاکم باشد.
یعنی از اول پول هر دو صرف امور خانه شود.
حالا برای آینده اگر پس انداز شود که اتومبیل
بخرند یا خانه بخرند، فرقی نمی کند. مشکل
سوم در این بین این است که عموما زنان
تقاضا می کنند که مرد، خانه را به اسم آنان کند
یا ماشین، به نام آنان باشد. البته اینها همه
ناشی از عدم امنیت زنان است. یعنی زن فکر
می کند اگر بعد از چندین سال زندگی، شوهرش
او را طلاق دهد چه خواهد کرد. اما برای رفع
این مشکل عمده و مهم باید اجتماع امنیت را
برای زنان ایجاد کند و قوانینی به نفع زنان
تصویب شود. حتی اگر زنان مطلقه راه درآمدی
داشته باشند و مقرری بگیر