پاورپوینت کامل زن و خانواده پاکستان; قسمت سوم ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زن و خانواده پاکستان; قسمت سوم ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زن و خانواده پاکستان; قسمت سوم ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل زن و خانواده پاکستان; قسمت سوم ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۶

اشاره:

۲۳ تیرماه، سالروز استقلال
پاکستان، بهانه ای بود برای
پرداختن به مسائل زنان و خانواده
در این کشور همسایه مسلمان.
آنچه در سومین بخش می خوانید
نخست نگاهی به وضعیت آموزش
و تحصیلات دختران و زنان در
پاکستان است و سپس نگاهی
کوتاه به حضور سیاسی زنان، و آن
گاه سالشماری از وقایع تاریخی
مربوط به زنان آن دیار. هنوز یک
بخش دیگر از این پژوهش مانده
است که در فرصت بعدی تقدیم
خواهد شد. ان شاءاللّه .

* * *

زنان و دایره بسته

آموزش در پاکستان

در مقیاس گسترده، جامعه
پاکستان، جامعه ای سنتی است و
بسیاری از طبقات اجتماعی به
آموزش و مدرسه به عنوان بدعتی
که ره آورد بیگانگان کافرمسلک
است می نگرند. ریشه این طرز
تلقی را از جمله می توان در
مخالفت برخی عالمان دینی با
مدارس جدید دانست. چون شیوه
تعلیم و تربیت وارداتی غربی مورد
پسند آنان واقع نشد لذا با آن به
مخالفت برخاستند. چنان که ناشی
از برخی برداشتهای ناصحیح از
دین است که در نتیجه تحصیلات
دختران امری نامطلوب و یا غیر
لازم به شمار می رود. این نگرش
بعدها در اعتقادات سنتی مردمان
بومی خود را نشان داد و تأثیر منفی
خود را در آموزش دختران بر جای
گذاشت و با زمینه مساعد فقر و
تعصب جاهلانه در روستاها و
بعضی از شهرها، شرایط خاصی را
برای زنان ایجاب کرد. به طوری که
هم اکنون بیشتر زنان پاکستانی در
جنبه های مختلف زندگی، خود را
وابسته یک مرد و یا فرد دیگری که
با او خویشاوندند می بینند. بنابراین
طبیعی است هر دختر جوان در
محیطی کاملاً از پیش تعیین شده
و در عین حال محدود و حفاظت
شده پرورش یابد، روش خانه داری
را فرا گیرد و احتمالاً والدین او
مراقبت از خواهران و برادران
کوچکتر را بر عهده اش بگذارند.
این دختران در سنین ۱۶ یا ۱۷

سالگی ازدواج می کنند و بعد از آن،
نقش آنها تنها در نگهداری از
بچه ها، مراقبت از خانه و مساعدت
به مرد در اداره امور زندگی مشترک
خلاصه می شود. چنین وضعیتی
جایگاه و اهمیت دختران را در
جامعه بسته روستایی نشان
می دهد.

آموزش ابتدایی و اصولاً هر
نقش اجتماعی دیگری برای آنان
در این دایره بسته به سختی
می تواند وارد شود. چنین طرز تلقی
از مقام و موقعیت زن در جوامع
روستایی پاکستان و برخی مناطق
شهری مانعی بس نیرومند در
فرستادن دختران به مدارس
ابتدایی و یا مدارس وابسته به
مساجد ایجاد کرده است.

از آنجا که بر اساس سنتهای
رایج، نقش اجتماعی زنان به
تشکیل خانواده و اداره آن محدود
می شود، یادگیری و آموزش هیچ
گاه به عنوان اولویت دختران و
زنان مورد توجه قرار نگرفته است.
در نتیجه این نگرش تعداد زنان
باسواد و تحصیلکرده در پاکستان
یکی از پایین ترین ارقام در مقایسه
با سایر کشورها بوده است.

به طور کلی در سطوح ابتدایی
میزان حضور در آموزش فعال است
ولی در اواخر تحصیل میزان ترک
تحصیل با سرعت وحشت آوری
زیاد می شود؛ تا جایی که فقط ۸%
زنان به تحصیلات بالاتر و عالیه
می پردازند. و دلیل این امر تنها

تعصب فرهنگی علیه تحصیل
دختران نیست بلکه امکانات
تحصیلات عالیه را برای زنان
بسیار اندک در نظر گرفته اند.

در مناطق روستایی، دختران
برای تحصیلات بالاتر از ابتدایی
شانس بسیار کمی دارند، زیرا در
بعضی از روستاها امکانات
تحصیلی در سطح ابتدایی هم گاه
وجود ندارد و همچنین به ندرت
دیده می شود که دختران را برای
ادامه تحصیل به روستاهای مجاور
که از امکانات آموزشی برخوردار
هستند بفرستند.

علاوه بر امکانات بسیار کم
تحصیل، به درس خواندن دختران
اهمیت بسیار کمی داده می شود
زیرا:

۱ـ به کار آنها در خانه احتیاج
است.

۲ـ مردم از این بیم دارند که
دخترانشان پس از تحصیل، افکار
جدیدی که خود به آن علاقه
ندارند، پیدا کنند.

۳ـ وقتی دختران بالغ
می شوند، والدین هم در مناطق
شهری و هم در مناطق روستایی،
آنها را از مدرسه بیرون می آورند.

تعصب را می توان در
ارجحیت پسران بر دختران دید.
تبعیض بین دختر و پسر این مسأله
را حادتر می کند. در کل، سرمایه کم
برای تحصیل به این معناست که

باید بین تحصیل دختران و پسران
یکی را انتخاب کرد. در این
انتخاب، خواه ناخواه پسران انتخاب
می شوند. برخلاف این امر،
تحصیل دینی زنان اغلب
طولانی تر از تحصیل دینی مردان
است. در حالی که کمبود مدارس
دخترانه و معلم زن، عامل مهمی
در جلوگیری از رشد تحصیلی زنها
می باشد، نگرش والدین نسبت به
تحصیل دختران و سطوح
تحصیل، عامل مهمی در ورود
دختران به مدارس است. والدین در
پاسخ به این سؤال که آیا تحصیل
برای کودکان لازم است یا خیر؟
پاسخ مثبت می دهند ولی زمانی که
مسأله جنسیت کودکان مطرح شد،
در پاسخهای آنان تفاوتهای زیادی
مشاهده می شود.

عده ای از والدین معتقدند که
پسران بیشتر از دختران به تحصیل
رسمی احتیاج دارند. ۲۷% از زنان
شهری و ۴۶% از زنان روستایی
(طبق آمار رسمی کشور) معتقدند
که برای دختران تحصیل مذهبی
یا حدود یک سال تحصیل رسمی
کافی است.

دلایل نرفتن دختران

پاکستانی به مدرسه

زمانی که از دختران پرسیده
شد چرا به مدرسه نمی روند؟ ۳۱ آنها
گفتند که تعداد مدرسه دخترانه
بسیار کم است. ۵% بقیه بیان
داشتند که این امر به دلیل کمبود
معلم زن است، بنابراین می توان
گفت که حداقل ۳۸% دختران به
دلیل نبودن امکانات تحصیل به
مدرسه نمی روند و ۶۲% نیز به
دلیل نگرش والدین و جامعه نسبت
به تحصیل دختر بستگی دارد.

ورود به مدرسه فقط اولین
مرحله در تحصیل کودکان است.
پاکستان با میزان ترک تحصیل
بالایی روبه رو است. بر اساس
تحقیقات دفتر برنامه ریزی و
مدیریت تحصیلی، ترک تحصیل و
نرفتن دختران به مدرسه در ۴۱۶
روستای پاکستان به دو دلیل فقر و
دید منفی والدین نسبت به
تحصیل دختران صورت می گیرد.

پاکستان با نرخ رشد ۲/۳
درصد و جمعیت کنونی که بیش از
۱۱۲ میلیون نفر برآورد می شود در
۲۰ سال آینده به جمعیتی برابر با
۲۰۰ میلیون نفر خواهد رسید که با
افزایش جمعیت، زنان بی سواد نیز
فزونی می گیرند و همین امر با
توجه به کمبود منابع و امکانات،
خطرساز و مشکل آفرین است.

تشکیل مدارس در

مساجد و نقش آنها در
توسعه آموزش ابتدایی

در سال ۱۳۵۸ (۱۹۷۹م)،
دولت پاکستان، با توجه به لزوم
گسترش تحصیلات ابتدایی و
توسعه آن در سراسر کشور، طرح
گشایش مدارس در مساجد را اجرا
نمود. برنامه مذکور، اگر چه در عمل
اجرا شد ولی به علت کمبود فضا و
امکانات آموزشی در مساجد، عدم
توجه معلمین به مسأله آموزش و
رشد سریع و بی رویه جمعیت،
بازدهی مطلوبی نداشت. در سال
۱۳۵۸ (۱۹۷۹م)، دولت ژنرال ضیاء
تصمیم گرفت با ایجاد کردن
مدارس در مساجد، آموزش مرحله
ابتدایی را توسعه دهد تا بلکه مردم
دختران خود را نیز به مدارس
مساجد که مکان مقدسی است
بفرستند. ابتدا اجرای تصمیم دولت
با استقبال گرم مردم روبه رو شد.
پس از آن دولت تصمیم گرفت
برنامه مذکور را ادامه دهد. ولی
توسعه برنامه مذکور در سالهای
اخیر با جدیت دنبال نشد و برنامه ۵
ساله ششم به کندی صورت گرفت.

با این حال مجریان برنامه توانستند
بین سالهای ۱۳۶۸ـ ۱۳۶۵ (۱۹۸۶
ـ ۱۹۸۳م) تعداد ۶۶۹۹ مدرسه دایر
کنند. طبق تحقیق آکادمی
برنامه ریزی آموزشی و مدیریت
بیش از ۵/۸۲% از دانش آموزان این
مدارس (۹۳/۵۳% پسر و ۷۵/۲۸%
دختر) ۶ ساله هستند. طبیعی است
که اگر در مساجد چنین مدارسی
تشکیل نمی شد، این تعداد
دانش آموز نیز به آمار بی سوادان
کشور اضافه می گشت.

عده ای از مردم مخالف فعالیت
مدرسه ها در مساجد هستند. آنها
معتقدند که آموزش مختلط برای
کودکان از سنین ۸ تا ۱۲ سالگی
مانعی نداشته، اما پس از آن باید
دختران و پسران در مدارس
جداگانه به تحصیل ادامه دهند.
عده ای دیگر نسبت به فعالیت
آموزشی مدارس در مساجد
خوشبین هستند، زیرا که منزلشان
به مساجد نزدیک بوده و آمد و
رفت فرزندانشان به مدرسه، به
آسانی صورت می گیرد. صرف نظر
از دیدگاههای مردم، اگر مرحله
آموزش ابتدایی در مساجد با

برنامه ریزی درست و اصولی دنبال
شود، طرح فوق با توجه به
هزینه های اقتصادی پایین آن، در
پیشبرد سطح آموزش ابتدایی کشور
مفید خواهد بود.

مؤسسات دخترانه و

معلمان زن در استانهای
مختلف

به دلیل دستور حجاب و
نامحرم بودن مردها، مدارس
دخترانه با معلم زن اداره شدند و
رشد تعداد معلم زن در سطح
دبستان در ۳۰ ساله اخیر از ۲۴۰۳
نفر به ۳۸۱۰۰ نفر افزایش قابل
توجهی را نشان داد. افزایش
معلمان زن و نسبت آن با
مؤسسات آموزشی زنانه، ارتباط
نسبتا نزدیکی است. اما این ارتباط
بین نسبت معلمان زن و نسبت
مؤسسات آموزشی زنانه در مورد
دبیرستانها و هنرستانها یا در
کالجهای هنر و علوم، زیاد قابل
درک و تشخیص نیست.

این نتیجه گیری منطقی است
که نسبت معلم زن در هر سطحی
از تحصیل نسبت به مؤسسات
آموزشی نزدیک است. ولی این
استنتاج بیشتر در مورد مدارس
ابتدایی، راهنمایی و دبیرستان
صدق می کند تا در مورد سطوح
عالی.

در خصوص تفاوت نسبت
مؤسسات زنانه و معلمان زن در
استانهای مختلف می توان گفت در
سطح ابتدایی، استان پنجاب دارای
بیشترین مدارس دخترانه است. در
این استان ۳۷% از کل مدارس،
دخترانه است. درصد مدارس
دخترانه در استان بلوچستان ۱۸،
در استان سند ۱۶ و در مناطق
شمالی و روستایی ۴ تا ۹ درصد
است.

در سطح متوسطه نیز پنجاب
بیشترین مدارس دخترانه را دارد و
تعداد معلمان زن نیز در این سطح
زیاد است ولی علی رغم این مسأله
تعداد ثبت نام کنندگان بسیار کم
است.

در استان سند تعداد معلم زن
و دانش آموز دختر زیاد است ولی
تعداد مدارس دخترانه کمتر است.
در استان بلوچستان نسبت بین
معلمان زن، دانش آموزان دختر و
تعداد مدارس تقریبا ثابت است. در
سطوح دانشگاهی در استان سند،
تعداد ثبت نام کنندگان از دیگر
مناطق بیشتر است و در این استان
کالجهای تخصصی و دانشگاهها
مختلط هستند.

نظری در خصوص

تدریس معلمان زن در
پاکستان

علاوه بر تعداد آموزشگاههای
زنانه و معلمان زن، کیفیت تدریس
نیز در تحصیل کردن یا نکردن
دختران عامل مهمی بشمار می آید.
بر اساس عقیده برخی از محققین
پاکستانی، اکثر معلمان زن به این
جهت که شغل دیگری را
نمی توانند انتخاب کنند، به معلمی
رو می آورند و عقیده بر این است
که اکثر معلمان زن علاقه ای به
تدریس یا کار با کودکان را ندارند.
بدین سبب دانش آموزان هم علاقه
خود را به تحصیل از دست
می دهند.

اگر این مسأله که محققین به
آن عقیده دارند، درست باشد،
برنامه ریزان آموزشی برای پدید
آوردن نگرشی عمیق تر به شغل
معلمی، به منابع تشویق کننده و کار
بیشتر در این زمینه احتیاج دارند.

کمیسیون برنامه ریزی، دلایل
ضعف تربیت معلم زن را به این
عوامل وابسته می داند:

۱ـ معلمان زن در مناطق
روستایی بسیار محدود هستند و
غیبت معلم بسیار شایع و رایج
است. در اکثر موارد، آموزگاران
بویژه آموزگاران زن، حقوق تدریس
در مناطق روستایی را دریافت
می کنند، بدون اینکه حتی در آنجا
حضور داشته باشند. قابل ذکر است
اکثر معلمان زن در مناطق
روستایی احساس امنیت نمی کنند،
زیرا ساختمان مدارس نامناسب
است. بعضی از مدارس دیوار ندارند
و حتی بعضی از آنها فاقد سقف
هستند. بدین ترتیب، تعداد زیادی
از مدارس بدون معلم می مانند و
فقط از نظر اداری وجود دارند.

۲ـ ضعف دیگری که در تربیت
معلم مؤثر است، محتوای روش
تربیت معلم می باشد. پیشرفتهایی
که در این زمینه بوجود آمده است،
در محتوای و روش کار هیچ
تأثیری نگذاشته است. در سطح
کلی، تسهیلاتی مانند کتابخانه،
تجیهزات عملی، کتاب و … در
مؤسسات تربیتی بسیار کم است.
علاوه بر این در مؤسسات تربیتی،
پستهای کارمندان بسیار نامناسب
است و برخی از اعضا دانشگاهها
هیچ گونه تخصصی در زمینه تربیت
معلم ندارند.

سیاست جدید آموزشی در
دوران ضیاءالحق این دو هدف را
در بخش آموزش ابتدایی دنبال
می کرد:

۱ـ ثبت نام و آموزش دختران
تا سال ۱۳۷۱ (۱۹۹۲م) به طور
فراگیری حاصل شده باشد.

۲ـ تعداد کافی واحدهای
مسکونی، مخصوصا برای معلمان
زن در مناطق روستایی ساخته
شود.

قوانین موجود در

مدارس دخترانه پاکستان

در دوره ابتدایی، متوسطه و
کالج، دختران حق استفاده از لوازم
آرایش، زیورآلات و کفشهای
پاشنه دار را ندارند. لباس مخصوص
دانشجویان دختر در دانشگاهها
همان «قمیص و شلوار» لباس ملی
پاکستان است که هر دانشکده رنگ
مخصوص آن را خودش تعیین
می کند. در خوابگاههای دخترانه،
دختران اجازه ندارند از ساعت ۳
بعدازظهر به بعد از خوابگاه خارج
شوند. در حالی که دانشجویان پسر
از نظر رفت و آمد به خوابگاهها
محدودیتی ندارند. دانشجویان
دختر می توانند در هر هفته یک بار
و به مدت ۳ ساعت با اجازه
مسؤول خوابگاه برای خرید به بازار
بروند.

مدارس محله در

پاکستان

مدرسه محله کار خود را با
آموزش قرآن برای دختران جوان
در هر محله ای شروع می کند. این
مدارس در مناطق روستایی کاربرد
وسیعی دارد. هر مدرسه محله ای
به طور معمول توسط یک زن
خانه دار و مسن و در منزل
مسکونی او سامان می یابد و این
منزل باید دارای حداقل امکانات
مناسب باشد؛ از قبیل، فضای
سرپوشیده، آب آشامیدنی،
دستشویی و … که اغلب یکی، دو تا
از این امکانات موجود نیست و
نادیده گرفته می شود. پدران و
مادران از این گونه مدارس احساس
امنیت و رضایت خاطر بیشتری
داشته و برای فرستادن دختران و
زنان خود به این مدارس اشتیاق
بیشتری نشان می دهند. البته
ناگفته نماند که در بعضی مناطق
بخصوص مناطق روستایی، زنان
حتی از حضور در مجامع، مساجد و
بازارها محرومند. و چنین تلقی از
مقام و موقعیت زن در جوامع
روستایی، مانعی بس نیرومند در
فرستادن دختران به مدارس
ابتدایی و یا مدارس وابسته به
مساجد ایجاد کرده است. و این طرز
نگرش و دیدگاه تحت تأثیر آیین
هندوئیسم نسبت به زن در جامعه
بوجود آمده است. همجواری
مسلمانان با هندوان در طول زمان
خواه ناخواه باعث پیدایش چنین
دیدگاههایی انحرافی در جامعه
مسلمانان شده است.

آینده تحصیل و

آموزش زنان در پاکستان

یکی از سیاستهای دولت این
است که تفاوت زیاد بین تسهیلات
تحصیل دختران و پسران را با
توسعه سریع تحصیل دختران
کاهش دهد. دولت همچنین
برنامه ریزی می کند تا نظام تدریس
رسمی را به وسیله معرفی کردن
برنامه های خاص طرح شده برای
تحصیل غیر رسمی تأمین کند تا
بدین وسیله بتواند نیازهای
گروههای خاص سنی را برآورده
سازد. چنین برنامه هایی را می توان
از طریق رادیو پخش کرد. همچنین
بر برنامه های سوادآموزی که بویژه
نیازهای دختران و زنان را برآورده
می کند تأکید شده است.

اینکه آیا دولت در رسیدن به
اهداف خود موفق می شود یا نه؟ به
در دسترس بودن آموزشگاههای
زنانه و معلمان زن و نیز درخواست
والدین برای تحصیل دختران
بستگی دارد. بسیاری از خانواده ها
نسبت به تحصیل فرزندان مؤنث
خود دید مثبتی ندارند. یکی دیگر
از دیدهای منفی مردان روستایی
نسبت به تحصیل زنان این است
که وقتی زنان تحصیل می کنند
دیگر حاضر به کار کردن در مزرعه
نیستند. فقر که هنوز در زندگی اکثر
خانواده های پاکستانی مؤثر است،
دلیل اصلی تحصیل نکردن و ترک
تحصیل می باشد. در مورد تحصیل
دختران در پاکستان، عوامل دیگری
نیز دخالت دارند. عواملی چون،
نگرش منفی والدین و وابستگان
نسبت به تحصیل دختران، قانون
حجاب و محرمات، و فاصله زیاد
بین مدرسه و خانه.

آنچه که طبق آمار و بررسی در
پاکستان پیش بینی می شود این
است که سطوح تحصیل زنان در
مناطق روستایی به دلیل پیشرفت
نکردن روستاها همچنین پایین
خواهد ماند. ولی در مناطق شهری
احتمالاً گسترش سوادآموزی و
تحصیل زنان به دلیل امکانات
بیشتر و تقاضای بیشتر برای
تحصیل زنان، افزایش خواهد
داشت.

در اینجا قسمتی از نوشته
روزنامه مرکز اسلام آباد ـ نوامبر
۱۹۹۳ را جهت روشن شدن
وضعیت فعلی کلی آموزش و
پرورش در پاکستان با عنوان
خواسته های ما، نقل می کنیم.

«خواسته های ما»

از سال ۱۳۲۶ (۱۹۴۷م) پس
از کسب آزادی و استقلال
(پاکستان)، مشکلات فرهنگی و
اجتماعی زیادتر شده است. آداب و
رسومی که مغایر آداب و رسوم
اسلامی هستند، رشد کرده اند.
بیکاری و عدم امکانات اقتصادی،
مردم را به سوی پیدا کردن
راههای نامشروع و غیر قانونی
امرار معاش سوق داده است. (خرید
و فروش زن