پاورپوینت کامل شیوه های دیگرسازی ۵۴ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شیوه های دیگرسازی ۵۴ اسلاید در PowerPoint دارای ۵۴ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شیوه های دیگرسازی ۵۴ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شیوه های دیگرسازی ۵۴ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۰

در نوشته های پیش به روشهای
خودسازی پرداختیم. اکنون به شیوه های

دیگرسازی می پردازیم.

الف ـ بیان

یکی از ویژگیهای زیستی موجودات زنده،
اطلاع رسانی و انتقال پیام است. هر موجود
دارای حیات، چه روحانی همچون فرشتگان و
چه حیوانی با همه تنوع و کثرت آن از این
خصیصه برخوردار است.

در عالم حیوانات، موضوع انتقال احساسات
و پیام رسانی، خود از شاهکارهای خلقت و از
ظرایف آن شمرده می شود. و از معجزات علمی
قرآن کریم نیز این است که در عصر نزول خود
که به دوران جاهلیت بشر موسوم است، در این
خصوص سخن گفت و از پیام دادن مورچه ای
به مورچگان دیگر خبر داد:

حتی اذا أتو علی واد النّمل قالت نمله یا
ایّها النّمل ادخلوا مساکنکم لا یحطمنّکم
سلیمان و جنوده و هم لا یشعرون.

هنگامی که سلیمان و یارانش از منطقه
مورچگان گذر کردند، یکی از آنها به همنوعان
خود گفت: در لانه های خود داخل شوید تا
پایمال سلیمان و لشکریان او نگردید.(۱)

ولی انسان که از یک طرف موجودی
روحانی و مجرد و دارای قابلیتهای فراوان در
علم و دامنه ای بس وسیع و بی کران در فهم و
اندیشه است و ابزار محدودی که در اختیار
سایر حیوانات است، برای او کافی نیست و از
سوی دیگر به خاطر جنبه مادی و طبیعی که
دارد و روح با ابزار مادی قادر به انجام کارهای
خویش است، در اطلاع رسانی خود محتاج
وسیله ای است که قابلیت تحمل بار عظیم
تبادل تمامی مفاهیم و معانی جای گرفته در
فکر بشری را داشته باشد و در عین حال از
عالم حس و طبیعت باشد.

خداوند متعال از بین همه وسیله ها بیان را
برگزید و تعلیم و الهام آن به بشر را پس از ذکر
خلقت انسان یاد کرده(۲) که شاید بیانگر این
نکته باشد که در بین تمامی صفات و
خصوصیات بشری تنها این خصیصه است که
او را از سایر حیوانات و موجودات ممتاز ساخته
است. و جالب این است که واژه «نطق»، که به
معنای گویندگی و سخن گفتن است در تعریف
اهل منطق و فلسفه از انسان، جزئی از ذات و
ماهیت او شمرده شده و می گویند انسان
«حیوان ناطق» است، یعنی موجودی است که
می تواند تمامی آنچه در ضمیر خود دارد و همه
مقاصد و مفاهیم ذهنی خویش را در
ظریف ترین و لطیف ترین صورت آن را بازگو
کند و هیچ محدودیتی در این راه ندارد.

خداوند متعال در آیه ای دیگر این توانایی
انسان و قدرت او بر خلق لغات گوناگون و وضع
واژه های متنوع را از آیات و نشانه های قدرت
خود ذکر کرده و در ردیف آفرینش آسمان و
زمین آورده است.(۳)

انسان با وجود این قوه ای که خداوند در او
به ودیعت نهاده پس از تشکیل نهادهای
اجتماعی و مدنیت به خاطر ضرورت حیات رو
به سوی وضع لغات برد و سپس خط را که
علامتی برای لفظ و کلام است اختراع کرد و در
تحسین و تکمیل و تنظیم آن کوشید و دانش
ادبیات را به همین منظور ایجاد کرد.

هیچ ابزاری به قدر بیان در خدمت بشر
نبوده و هیچ رشدی جز در سایه آن حاصل
نگردیده است. تکامل فکر بشری نتیجه بعثت
پیامبران و انباشته شدن تجربیات و تلاش
انسان در راه کشف اسرار جهان در طول
هزاران سال بوده است. اگر بیان نبود چگونه
دعوت انبیاء به بشر می رسید و از چه راهی
حاصل فکر و اندیشه پیشینیان به دورانهای بعد
منتقل می شد؟

وظیفه عمده انبیاء بلاغ و تبلیغ و تعلیم و
تربیت است و آیا این هدف بزرگ جز با ابزار
بیان محقق می شود؟

استفاده از این ابزار در تعلیم و تربیت از دو
طریق امکان پذیر است.

الف ـ ارشاد و نصیحت

نصیحت به معنای خیرخواهی و ارشاد
ارائه راه رشد و هدایت به سوی آن است. این
عمل از وظایف بزرگ پیامبران و امامان
علیهم السلام و مطلوب اولیاء دین به شمار
می رود.

امام سجاد علیه السلام در فرازی از دعای
مکارم الاخلاق در مناجات خود با خداوند عرض
می کند: «واجعلنی من أهل السّداد من أدله
الرشاد» بارپروردگارا! مرا از اهل صواب
و ملازمان حق و از راهنمایان به سوی رشد و
فضایل اخلاقی قرار ده.(۴)

و نیز در دعای افتتاح، بنده سالک از خدا
این چنین طلب می کند: «اللّهم انّا نرغب الیک
فی دوله کریمه تعزّ بها الاسلام و اهله و تذل
بها النّفاق و اهله و تجعلنا فیها من الدّعاه الی
طاعتک و القاده الی سبیلک …»

«پروردگارا! دولت کریمه ای که اسلام و
اهلش را به وسیله آن عزت بخشی و نفاق و
منافقان را به خاک مذلت نشانی از تو
می طلبیم. و در آن حکومت ما را از داعیان
هدایت گران به طاعت خویش و از پیشوایان
دعوت کننده به راه خود قرار ده».(۵)

هدف از ارشاد و نصیحت، ارتقای سطح
تربیت و فرهنگ و ترویج فضایل اخلاقی و
تعظیم شعائر است. گرچه برخاسته از ترک
واجب یا ارتکاب کار حرامی نباشد یعنی برای
انجام این عمل لازم نیست حتما از شخصی
گناه یا ترک واجبی سر زند تا به خاطر جلوگیری
از آن این کار واجب شود. بلکه بیشترین هدف
از این عمل، پیشگیری و ایجاد مصونیت در
جامعه، نسبت به جرم و سرپیچی از وظیفه،
محسوب می شود. و همین نیز تفاوت آن با امر
به معروف و نهی از منکر است.

و این کاری است بس شریف که هم شکر
زبان است و هم زکات دانش.

امام راحل(ره) در این باره می گویند:
«نصیحت از واجبات است، ترکش شاید از
کبائر باشد، از شاه گرفته تا این آقایان تا آخر
مملکت، همه را باید علماء نصیحت کنند.»(۶)

باز همین رادمرد بزرگ می نویسد: «… خدا
از سخن گویی و بیان و قلم و نگارش تجلیل
کرده و در سوره «الرحمن» می فرماید: «علّمه
البیان». بیان برای نشر احکام خدا و تعالیم و
عقاید اسلام است. با بیان و نطق است که
می توانیم دین را به مردم بیاموزیم و مصداق
«و یعلّمونها النّاس» شویم».(۷)

امام امت(ره) ضرورت ارشاد و موعظه را
منحصر به صورت فساد و عدم صلاح امت
ندانسته، بلکه در هر صورت بر لزوم آن پای
می فشارد: «ارشاد مردم ولو اینکه خوب باشند
یک امر راجح است. خدای تبارک و تعالی
پیغمبر را نصیحت می کند و امر به تقوا
می کند…»(۸)

ب ـ امر به معروف و نهی از منکر

اهمیت امر به معروف و نهی از منکر در
فرهنگ قرآنی و فقه اسلامی و نقش بی بدیل
آن در سالم سازی و تأمین امنیت جامعه و
تحکیم عدالت اجتماعی و تهذیب و تربیت
دینی مردم، بر کسی پوشیده نیست.

ارشاد و نصیحت، گرچه در رشد و حرکت
جامعه به سوی ارزشهای انسانی و دینی نقشی
بزرگ دارد ولی سنگینی و اهمیت آن به پایه
امر به معروف و نهی از منکر نمی رسد، زیرا
غالبا مقام موعظه و نصیحت، مقام برخورد و
مقابله رو در رو با عوامل انحراف نیست و
همان طور که پیش از این گفتیم غرض از آن،
تعلیم و ارشاد جاهل و بالا بردن سطح فرهنگ
دینی و اخلاقی جامعه است. برخلاف امر به
معروف و نهی از منکر که تکلیفی است که در
مواجه با ارتکاب گناه و یا ترک واجب از سوی
شخصی بر دیگران واجب می شود و با مراحلی
که فقهای بزرگوار دین برای آن تعیین کرده اند
برخورد مستقیم با جرم و عامل آن است.

حسّاسیت و سنگینی کار نیز در همین
نقطه است و ارزش والای آن را نیز در همین
جا باید جستجو کرد. و نیز بدین خاطر است که
بسیاری از انجام دادن آن شانه خالی می کنند و
رفته رفته آن را به دست فراموشی و نسیان
می سپارند و بسیاری نیز به شدت با آن دشمنی
می ورزند و آن را مخالف با آزادی قلمداد
می کنند.

امروزه برخی مبنای دین را بر تساهل و
تسامح معرفی می کنند و این از خطاهای بزرگ
و از اشتباه بین سهولت و تساهل است. اینکه
دین و احکام شریعت، «سهله و سمحه» است
و قوانین شاقّ و حرجی ندارد؛ امری است و
سهل انگاشتن و ترک مقابله با گناه و عوامل
انحراف و مسامحه در آن امر دیگری است و
اساسا با امر به معروف و نهی از منکر که از
محکمات اسلام است در تضاد است. اینکه
کسی بخواهد تسامح و تساهل را به نام سهل
بودن شریعت معرفی کند مغالطه ای بیش
نیست.

کار خداوند در تشریع و تکوین یکسان
است. قانون گذاری او در تشریع همچون
قانون گذاریش در طبیعت است، زیرا قانون گذار
واحد است و آهنگ تمامی مظاهر هستی از
انسان و جهان به سوی او است و این وحدت
مقصد، نظامی هماهنگ و ساختاری واحد
می طلبد؛ گرچه در عالم طبیعت به صورت
غریزی و فطری و در عالم انسانی به گونه
تشریع و اعتبار و به اراده بشر نهاده شده است.

بر این اساس، وقتی به دل طبیعت
می نگرید مشاهده می کنید که اصل و قاعده در
آن بر صلاح و اتقان و عدل است. اگر موجود
مزاحمی بخواهد درون آن راه پیدا کند
مجموعه اجزاء طبیعت بسیج می شوند تا آن را
از ساحت خود دور کنند و اگر غیر از این بود کار
جهان پس از مدتی به اختلال و فساد
می کشید.

برای نمونه، تنها کافی است نگاهی به
کیفیت مقابله بدن با میکربها و ویروسهای
مضرّ بیندازید که چگونه با ورود یک عنصر
مزاحم کار عادی و طبیعی بدن، سرباز