پاورپوینت کامل تکرار و تلقین ۳۷ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تکرار و تلقین ۳۷ اسلاید در PowerPoint دارای ۳۷ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تکرار و تلقین ۳۷ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تکرار و تلقین ۳۷ اسلاید در PowerPoint :

>

۷۲

در بحثهای پیش، سخن از روشهایی رفت که در دو عرصه خودسازی و دیگرسازی به کار می آیند و
اینک در این گفتار به یکی دیگر از آنها پرداخته و با این بحث به این سلسله از مباحث پایان
می دهیم.

در روانشناسی ثابت شده است که روح
انسان دارای دو لایه است؛ یکی خودآگاه و
دیگری ناخودآگاه. تمامی افکار و اندیشه ها،
احساسات و عواطف زودگذر و ناپایدار که با
اراده آدمی در صفحه دل پدیدار می شوند و با
اراده او نیز رخت برمی بندند و یا در محدوده
تعقل و استدلال عقلی جای می گیرند و در
عمق جان آدمی ریشه نگرفته اند، در لایه
سطحی و خودآگاه روان او ظهور و بروز دارند.
ولی آنچه از آن دست که گفتیم به باطن روح
رسیده و در آن قسمت قرار گرفته باشند،
محتویات ضمیر پنهان و ناخودآگاه بشر را
تشکیل می دهد. روح باطن از ضمیر ظاهر
تغذیه می کند و هیچ یک از یافته های ضمیر
خودآگاه به کلی نابود نگشته بلکه منزل عوض
کرده و در ضمیر ناخودآگاه مأوا می گزینند.

قرآن کریم می فرماید: «و ان تجهر بالقول
فانّه یعلم السّرّ و أخفی». اگر گفته آشکاری
بگویی او به اسرار و آنچه پنهان می شود آگاه
است.(۱)

از معصومان(ع) این چنین در تفسیر این
آیه شریفه آمده است: «السّرّ ما اخفیته فی
نفسک و أخفی ما خطر ببالک ثمّ أنسیته».
«سرّ»، چیزی است که در نفس خود پوشیده
می داری و «اخفی»، موضوعی است که به
ذهنت آمده سپس آن را به فراموشی
سپرده ای.(۲)

شاید مقصود آیه، اشاره به همین دو گونه
امور پنهانی روان بشری باشد که در روانشناسی
جدید معروف است.

مکنونات ضمیر باطن، در صورتی که در
نفس، نهادینه و راسخ شوند به طور خودکار
عمل می کنند و آنچنان قدرتی می یابند که
تمامی افکار و احساسات بشر را تحت شعاع
خویش می گیرند، تا جایی که نیروی اراده نیز از
تأثیرات آن بر کنار نمی ماند.

جایگاه ایمان

از موضوعاتی که قرآن کریم با صراحت به
آن پرداخته است درجه بندی و مراتبی است که
انسان سالک طی می کند. کسی که خود را در
دایره حاکمیت دین قرار می دهد باید مراحلی را
بپیماید تا به کمال حقیقی برسد و بدون آن،
نتیجه مطلوب حاصل نمی شود که منزل اول
آن اسلام است.

گاهی مقصود از «اسلام» مجموعه قوانین
و دستورات و معارف دینی است(۳) و زمانی به
عنوان پله ای از نردبان صعود و مرحله نخستین
سیر معنوی و حرکت به سوی پیاده کردن
آموزه ها و یافته های دینی در خویش است.

قرآن کریم می فرماید: «قالت الاعراب آمنّا
قل لم تؤمنوا و لکن قولوا أسلمنا و لمّا یدخل
الایمان فی قلوبکم». عربهای بادیه نشین ادعا
می کنند که ما ایمان آورده ایم؛ به آنها بگو شما
به مرتبه ایمان نرسیده اید، ولی بگویید ما
اسلام آورده ایم. و هنوز ایمان در دلهای شما
وارد نشده است.(۴)

در روایات نیز به تفصیل در این باب سخن
رفته(۵) و در برخی از آنها گفتگو از درجات
ده گانه است که هر کسی سهمی از آن را
داراست.(۶) و در برخی دیگر به طور کلی چهار
مرتبه ذکر شده است که عبارتند از: ۱ـ اسلام
۲ـ ایمان ۳ـ تقوا ۴ـ یقین.(۷)

امام خمینی می گویند: «گاهی می بینی
[انسان [به این واقعیات علم دارد، لکن ایمان
ندارد. مرده شوی از مرده نمی ترسد، زیرا یقین
دارد که مرده قدرت اذیت و آزار ندارد، آن وقت
که زنده بود و روح در بدن داشت کاری از او
ساخته نبود، چه رسد اکنون که قالب، تهی کرده
است. ولی آنان که از مرده می ترسند، برای
این است که به این حقیقت ایمان ندارند، فقط
علم دارند، به خدا و روز جزا عالم اند، ولی یقین
ندارند، از آنچه عقل درک کرده، قلب بی خبر
است …».(۸)

قرآن کریم تنها به دارندگان و حافظان
مقام تقوا وعده قطعی بهشت را داده است(۹)،
و این بیانگر این حقیقت است که حتی واجدان
درجه ایمان نیز بدون دستیابی به مرتبه تقوا
از احتمال ورود به آتش و عذاب الهی
مصون نیستند و فقط تقواست که شخص را
بیمه کرده و از دخول در جهنم
مصونیت می بخشد.

خودتلقینی و خودسازی

از مؤثرترین راههای ورود حقایق و معارف
به قلب، تلقین و تکرار آن و تلاش در جای
انداختن و مستقر کردن آن در دل است. نقش
تلقین در این خصوص بی بدیل است و شاید
راز تکرار بسیاری از ذکرها نیز همین باشد و
گرنه اقرار به وحدانیت خداوند مثلاً، با یک
مرتبه گفتن ذکر «لا اله الاّ اللّه » در صورتی که
از روی اعتقاد و باور عقلی باشد، حاصل
می شود و همین طور سایر ذکرها.

امام خمینی خطاب به فرزند گرامی اش
حاج سیداحمد می نویسند: «کوشش کن کلمه
توحید را که بزرگترین کلمه است و والاترین
جمله است از عقلت به قلبت برسانی، که حظّ
عقل، همان اعتقاد جازم برهانی است و این
حاصل برهان اگر با مجاهدت و تلقین به قلب
نرسد فایده و اثرش ناچیز است.»(۱۰)

و باز می فرمایند: «پسرم! چه خوب است
به خود تلقین کنی و به باور خود بیاوری یک
واقعیت را که مدح مداحان و ثنای ثناگویان،
چه بسا که انسان را به هلاکت برساند و از
تهذیب دور و دورتر سازد».(۱۱)

روانشناسان، تلقین را یکی از مؤثرترین
راهها برای مبارزه و تضعیف یک صفت
ناهنجار و جایگزینی خلقی پسندیده در روان
آدمی می دانند و با این روش به مداوای
بیماران روحی و حتی جسمی خویش
می پردازند.

امیل کوئه (۱۸۵۷ ـ ۱۹۲۶) از روانشناسانی
بود که برای نخستین بار از تجربه خودتلقینی
بهره گرفت. پیرداکو، در این باره می نویسد:

«کوئه) حق داشت که می گفت: هنگامی که
نیروی تخیل با اراده رؤیایی و پیکار برمی خیزد
این نیروی تخیل است که با هیچ برو، برگردی
پیروزی را نصیب خود می سازد به این ترتیب
«کوئه» برای نفسانیات و ضمیر باطن و کلاً
برای نیروی تخیل نقش مهمی قایل می شد. او
می کوشید تا تلقین بیمارگونه را با ضد آنکه
پایه صحیح و سالم داشته باشد، از بین ببرد.

«کوئه» از بیماران خود می خواست
گفته های تلقینی را روزی چند بار تکرار کن