پاورپوینت کامل شوخی و مزاح ۴۱ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل شوخی و مزاح ۴۱ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۱ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل شوخی و مزاح ۴۱ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل شوخی و مزاح ۴۱ اسلاید در PowerPoint :

>

۵۸

کمتر جامعه و ملتی را می توان یافت که در
ارتباطات مردم، چیزی به نام «شوخی» وجود
نداشته باشد. لازمه زندگی اجتماعی و داشتن
ارتباطهای سالم و فرح بخش، مزاح است.
البته گاهی هم مزاح، به کدورت و کینه
می انجامد و نتیجه معکوس می دهد که اشاره

خواهد شد.

بعضیها خصلت پاورپوینت کامل شوخی و مزاح ۴۱ اسلاید در PowerPoint را چه با
گفتار و چه رفتار، به عنوان شاخصه خود قرار
داده اند. برخی هم میانه خوشی با آن ندارند و
اهل شوخی نیستند.

از آنجا که این نوع برخورد، در میان مردم
متداول است و نه می توان به کلی آن را مردود
دانست و نه می توان بی حد و مرز طرفدار آن
بود، در این بخش به بیان آثار، حدّ و مرز و
شیوه و شرایط آن بر اساس تعالیم دینی
می پردازیم.

مزاح، خصلتی مؤمنانه

خستگی جسم و روح، با تفریحات سالم و
مزاح و لطیفه گویی برطرف می شود. پرداختن
به نشاط روحی و شادابی روان، در سایه لطایف
و ظرایف، امری طبیعی و مقبول و مورد
حمایت شرع و دین است، البته با مراعاتهایی
خاص.

برخلاف تصور یا القاء آنان که می کوشند
چهره ای خشن و عبوس از اسلام ارایه دهند،
در فرهنگ دینی مسأله خوشحالی و شادی و
خرسندسازی و «ادخال سرور» و شاد کردن
دیگران، جزء خصلتهای مثبت و پسندیده به
شمار آمده است. از مزاح و شوخ طبعی به
عنوان یک خصلت مؤمنانه یاد شده است.
اولیای دین و بزرگان مکتب نیز در عمل، این
گونه بوده اند.

امام صادق(ع) فرمود: هیچ مؤمنی نیست
مگر اینکه در او «دعابه» است. راوی از امام
پرسید: دعابه چیست؟ حضرت فرمود: یعنی
مزاح و شوخی.(۱)

شوخی کردن، اگر در حد و مرز مجاز و
معقول باشد، شادی آور است و شادکردن مردم
به فرموده حضرت رسول، کاری پسندیده است
و در روایات، از ادخال سرور در دل اهل ایمان
تمجید شده است: «اِنّ مِن اَحبِّ الأعمالِ اِلیَ
اللّه عزّ و جلّ اِدخالُ السّرور علی المؤمنین»(۲)

از محبوبترین کارها نزد خدای متعال، وارد
ساختن شادمانی بر دل مؤمنان است.

یونس شیبانی از امام صادق(ع) نقل کرده
که آن حضرت پرسید: چگونه است شوخی و
مزاح کردن شمابا یکدیگر؟ گفتم: اندک است.
حضرت با لحنی عتاب آمیز فرمود: چرا با هم
مزاح و شوخی ندارید؟ «فاِنّ المداعبه مِن
حُسنِ الخلق»، پاورپوینت کامل شوخی و مزاح ۴۱ اسلاید در PowerPoint، بخشی و جزیی
از خوشرفتاری و حسن خلق است و تو
می خواهی از این طریق، سرور و شادی بر دل
برادرت وارد کنی، پیامبر هم با افراد
شوخی می کرد، می خواست که آنها را شادمان
سازد.(۳)

در سیره رهبران الهی

نمونه هایی که از مزاحها و رفتارهای
لطیفه آمیز و سخنان مطایبه انگیز حضرت
رسول روایت شده است، نشان می دهد که آن
حضرت، در عین حال که خوشرفتاری و
گشاده رویی و بذله گویی داشت، از مرز حق و
سخن درست فراتر نمی رفت و شوخیهایش
باطل و لغو و ناروا نبود. در روایت است که
پیامبر(ص) فرمود:

«اِنّی َلأمْزَحُ و لا اَقُولُ الاّ حَقّا»(۴)

من مزاح می کنم، ولی جز حق نمی گویم.

این سخن، هم نشان دهنده مزاح در سیره
رسول خداست، هم رعایت حد و مرز آن.

در مورد علی بن ابی طالب(ع) نقل شده که
وی شوخ طبع بود و همین شوخ طبعی نیز بهانه
مخالفان او گشت تا حضرت را از گردونه
خلافت کنار بزنند و چنین وانمود کنند که یک
فرد خوش مشرب و شوخ طبع، نمی تواند رهبری
مسلمین را عهده دار شود. اهل مزاح بودن و
بذله گویی آن حضرت، حتی از زبان مخالفان او
هم نقل شده است. عمروعاص، معاویه و عمر،
سخنانی دارند که گویای این ویژگی در آن
حضرت است. خود حضرت با شگفتی یاد
می کند که عمروعاص در منطقه شام، چنین
وانمود و تبلیغات می کند که فرزند ابوطالب،
مزاح گر و بذله گو و بازیگر است!(۵) تا چهره
ناخوشایندی از وی در اذهان شامیان ترسیم
کند.

معاویه گفته است: خدا اباالحسن (علی
بن ابیطالب) را رحمت کند، که خندان و گشاده رو
و اهل فکاهی بود!(۶) او می خواست این را به
عنوان نقطه ضعف حضرت قلمداد کند.

در باره امام صادق(ع) نقل شده که آن
حضرت، بسیار خنده رو و شوخ طبع بود: «وَ کانَ
کثیر الدّعابه وَ التبسّم».(۷)

در برخی روایات هم توصیه شده که در
مسافرت با یک جمع، برای سرور و رفع
خستگی از مزاح و شوخیهای سالم استفاده
شود و این از آداب سفر بیان شده است.

همچنان که گذشت، شوخی و تفریحات
سالم و مزاحهای بدون آزار و دور از تحقیر
دیگران و پرهیز از استهزاء مردم، به زندگی
فردی و اجتماعی نشاط می بخشد و موضوع
مهم «طنز» نیز به نحوی در قلمرو شوخی و
مزاح قرار می گیرد، به شرط آنکه نگاه جدی به
زندگی، آسیب نبیند و حیات بشری به بازیچه و
لودگی و هرزگی کشیده نشود.

عاقلان، در هر شوخی و هزل هم، یک
سخن جدی می یابند و از ورای مزاح، به حقایق
می رسند، اما غافلان، جدی ترین مسایل حیات
را هم به بازی می گیرند.

شوخی در گفتار و مطایبه در رفتار، نباید
فلسفه حیات را به پوچی و خامی مبدل سازد و
نگاه آدمی را در قشر نازکی از حقایق هستی
متوقف سازد. اساسا مرز شوخی و جدی
پنداشتن زندگی در همین نگرش و زاویه دید
نهفته است. زنده یاد، علامه محمدتقی جعفری
در تعریف «شوخی» می نویسد:

«فروغ جهان افروز روح را خاموش
ساختن و به قشر نازکی از نفت که روی آب
می سوزد خیره شدن و لذت بردن، شوخی
نامیده می شود.»(۸)

باز هم به تعبیر استاد علامه جعفری: «با
این فرض که همه عقلای عالم به وجود یک
عده امور جدی معتقدند، بایستی شوخیهای ما
به صورت استراحتهایی باشد که برای تکاپو
در کار و فعالیت لازم می دانیم. آری، بایست
شوخی کنیم، اما ضمنا باید بدانیم که این
شوخی در حقیقت مانند بیرون آمدن از کشتی
است که در سطح اقیانوس زندگی در حرکت
است و گام گذاشتن به صندوق مقوایی است
که در روی امواج اقیانوس بی اختیار جست و
خیز می کند. ممکن است این کار خنده آور،
تلخی یکنواخت بودن حرکت کشتی و تماشا به
دستگاه و ساکنین کشتی را به دست فراموشی
بسپارد، اما نباید فراموش کرد که درنوردیدن
پهنه بیکران دریا، احتیاج به همان کشتی
مجهز دارد که حتی کوچکترین پیچ و مهره اش
هم به طور جدی منظور شده است.»(۹)

حد و مرز شوخی

انسانها از نظر تحمل شوخی یکسان
نیستند. بعضیها ظرفیت لازم برای مزاح ندارند،
در نتیجه شوخی به جای دلشادکردن، کینه و
کدورت می آورد و به جای غم زدایی، اندوه زا
می شود.

از سوی دیگر، افراط در هر چیز، حتی
خندیدن و خنداندن و شوخی و لطیفه گویی
ناپسند است و آثار سوء و عوارض تلخ دارد. اگر
در تعالیم دینی از «مزاح» نهی شده یا از
«کثرت مزاح» مذمت شده است، برای
پیشگیری از همین عوارض است. مولوی گوید:

گوش سر بربند از هزل و دروغ

تا ببینی شهر جان را با فروغ

البته که نگاه جدی به حیات و شناخت ناب
از فلسفه زیستن و توجه به عقبه ها و گردنه های
پر پیچ و