پاورپوینت کامل چرا حضرت زهرا(ع) این گونه خطبه خواند؟ ۶۹ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل چرا حضرت زهرا(ع) این گونه خطبه خواند؟ ۶۹ اسلاید در PowerPoint دارای ۶۹ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل چرا حضرت زهرا(ع) این گونه خطبه خواند؟ ۶۹ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل چرا حضرت زهرا(ع) این گونه خطبه خواند؟ ۶۹ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۸

در استقبال از هشتم یا نهم ربیع الاول، سالروز سخنرانی تاریخی حضرت زهرا(س) در مسجد پیامبر(ص)

پیامبر اکرم(ص) از دنیا رفت و اولین خلیفه
پس از وی با مشورت و صلاح دید اطرافیان
تصمیم گرفت فدک، قریه آباد و پر محصول را
از حضرت زهرا(ع) بگیرد تا به گفته خودشان
آن را در راه تأمین مخارج جنگ مصرف کنند
زیرا پیامبر اکرم(ص) تا آخرین لحظه حیات بر
اعزام لشکریان به سرحدّات اصرار داشته و
علاوه بر آن، گروه هایی از داخل نیز سر به
شورش برداشته اند و باید هزینه این لشکریان
فراهم شود و فدک مال چشمگیری برای این

اهداف است.

اما در واقع و در باطن امر هدف آنان خالی
کردن دست حضرت زهرا(ع) و حضرت علی(ع)
از مال و اموال دنیایی بود تا با فقر مالی کاملاً
خلع سلاح شوند و هیچ خطری برای حکومت
نوپای آنان نداشته باشند و حکومت بتواند با
صبر و تأمل پایه های خود را مستحکم کند.

مردم نیز، خبر از باطن امور ندارند و آنچه
را که در ظاهر می بینند، حکومت نوبنیادی
است که با مشکلات بسیاری مواجه است و نیاز
به کمک مالی دارد و از طرفی خانواده
کوچک حضرت زهرا(ع) و حضرت علی(ع)
را خانواده ای زاهد، کم هزینه و
پرتلاش می بینند که نه تنها نیازی به مال
دنیا و پر کردن جیب ندارند که کاملاً از آن
بیزار بوده اند.

حضرت زهرا(ع) در بین توده مردم از
خانواده ای است که بیشترین فداکاری را در راه
اسلام کرده اند و طبعا مردم انتظار دارند که باز
همان فداکاریها را و بیشتر از آن را انجام دهند
و نه تنها از حکومت نوپای اسلام مالی طلب
نکنند بلکه اموال خود را همچون گذشته و
حتی بیشتر از آن در اختیار حکومت اسلامی
قرار دهند و خلیفه را به جهت حفظ نظام
اسلامی از انحطاط و هجوم دولتهای مستکبر
و پرتوان به مدینه را یاری دهند، در چنین
جوّی اگر او بخواهد انحرافات را بیان کند،
گوش شنوایی وجود ندارد و سخنان او را بر
امور دیگری حمل می کنند. خصوصا اگر وسایل
تبلیغاتی در اختیار طرف مقابل باشد.

در چنین جوّی بیان انحرافات خلیفه از
مسیر اسلام بسیار سخت است و با شدیدترین
وجه پاسخ داده می شود و مردم نه تنها مسیر
حکومت و خلافت را منحرف شده تشخیص
نمی دهند بلکه مخالفت با خلیفه را انحراف از
خط صحیح و ناشی از درک نکردن اوضاع و
شرایط جدید و توجه نداشتن به توطئه های
روم و ایران و تازه مسلمانانِ منتظر فرصت، و
منافقان داخلی، می دانند.

به همین جهت حضرت زهرا(ع) که
می خواهد جوّشکنی کند اول باید مقام علمی،
ادراکی، عقل و درایت، تسلط کامل خویش بر
احساسات خود را بر همگان ثابت کند. شرایط
موجود و شرایط گذشته را با عقل و درایت
برای مردم بیان کند تا به ناآگاهی از شرایط
متهم نشود. توحید و نبوت و … را توضیح دهد
و هدف را بیان کند تا دنیاخواه معرفی نشود و
در ضمن این امور انحرافات خلیفه را مطرح
کند و بر انحرافی بودن آنها اصرار بورزد تا مردم
متوجه انحراف بشوند. لذا کیفیت به مسجد
رفتنش به گونه خاص بود. طرز لباس پوشیدن،
طرز ورود، گریه و ناله اش، و نحوه خطبه اش،
همه و همه خاص بود تا بتواند با یک خطبه به
هدف والایی که در نظر داشت برسد. اگرچه در
آن زمان به آن اهداف نایل نشد ولی با مرور
زمان حقانیت زهرا(ع) و انحرافات آنان
روشن شد.

چگونگی راه رفتن حضرت زهرا(ع)

او چنان با ابهت راه رفت که گفتند: «ما
تخرم مشیتها مشیه رسول اللّه ؛^(۱)راه رفتن او
از راه رفتن رسول خدا هیچ کم نداشت». گویی
پیامبر اکرم(ص) است که چنان باوقار، بدون
اضطراب، بااطمینان و آرام گام برمی دارد.

وقتی بر ابوبکر وارد شد که او در جمع
مهاجران و انصار و سایر مسلمانان قرار گرفته
بود، حضرت زهرا(ع) به صورت فردی و تکی
وارد نشد تا حکایت از عاطفی بودن و
احساساتی بودن حرکت وی کند بلکه «فی
حفدتها و نساء قومها». در میان جماعتی از
یاران و اعوان و خویشان خود وارد مسجد شد،
و با لباسی بلند که تا روی پایش را گرفته بود به
طوری که هنگام راه رفتن گاهی پایش را روی
لباسش می گذاشت (تطأ ذیولها).

این گونه راه رفتن بیشتر برای این بود که
نشان دهد حرکتش و ورودش به مسجد ناشی
از احساسات و هیجان و عواطف فقدان پدر
نیست بلکه حرکتی است از روی شعور و آگاهی
بر اساس تصمیم قبلی و برای بیان هدفی
بسیار مهم.

طبعا مردم داغدار و عزادار وقتی زهرا(ع) و
گروه زنان را دیدند که به مسجد می آیند برای
آنان مکانی را اختصاص دادند و پرده ای
کشیدند تا آنان نیز به نوبه خود برای
پیامبر(ص) عزاداری کنند: «فضربت بینها و
بینهم ریطه بیضاء» پرده ای سفید برای آنان
زده شد. ولی در ذهن مسلمانان پرسشی
خلجان کرد که این وقت چه وقت آمدن
زهرا(ع) به مسجد است؟ آیا مصیبت فوت پدر
او را به مسجد کشانده است؟ آیا خاطره و
سخنی از پدرش را به یاد آورده است؟ چرا او
آرام و بی سر و صدا و حتی بدون گریه و
احساسات شدید که با تمامی زنان همراه است
بلکه همراه با آرامش کامل و وقار وارد شد؟
چرا چنین باوقار همانند پدر بزرگوارش
گام برداشت؟

گریه و سکوت حضرت زهرا(ع)

پس از زدن پرده و نشستن حضرت
زهرا(ع) یک مرتبه سکوت را شکست و ناله ای
جانسوز سر داد که یک مرتبه همه مسجد به
گریه در آمدند: «انّت انّهً اجهش لها
القوم بالبکاء».

مجلس منقلب شد و همه گریه سر دادند.
سپس مهلت داد تا همهمه ها تمام شد و فریاد
مردم ساکت شد و سپس شروع به خطبه کرد.
«ثم امهلت طویلاً حتی سکنوا من فورتهم
ثم قالت».

نکته مهم این است که بدانیم چرا حضرت
در هنگام آمدن به مسجد گریه نکرد؟ چرا
هنگام زدن پرده آرام بود؟ و چرا پس از آن ناله
سوزناک ناگهان آرام شد؟ در حالی که مهاجران
و انصار هنوز گریه می کردند و روشن است که
طبیعت زنان رقیق تر است و طبعا باید او بیش
از دیگران به گریه ادامه می داد و چون دختر
پیامبر(ص) بود باید گریه اش شدیدتر و بادوام تر
از تمامی گریه ها بود اما چرا یک مرتبه گریه را
تمام کرد و زمان زیادی منتظر ماند تا دیگران
نیز سکوت کنند و از گریه دست بردارند؟ این
کارها برای چه بود؟

به نظر می رسد که حضرت می خواست با
همین راه رفتن به گریه و سکوت به موقع،
تسلط خویش را بر احساسات و عواطف خود
نشان دهد و بیان کند اگرچه پدری عظیم الشأن
را از دست داده که همه عالم را داغدار کرده
است به گونه ای که خود او در جای دیگر
فرموده است:

«صُبَّت علیَّ الدَّهر مصائبَ لو صبّت علی
الایام صرن لیالیا؛

آنقدر مصیبتهای زیاد و شدیدی روزگار بر
من فرود آورد که اگر بر روز این گونه مصیبت
وارد می شد تار می گشت.»

و اگرچه او زن است و برای زن تاب
تحمل مشکلات و مصائب مشکل تر است و
اگرچه فغان اختیاری نیست ولی او می خواهد
شجاعت، شهامت، تسلط بر خویش را کاملاً به
نمایش بگذارد و بگوید در حالی که همه
مصیبت زده اید، من می توانم لحظه ای گریان و
لحظه ای ساکت باشم، می توانم باوقار و باابهّت
راه روم و می توانم در اوج گریه همگان
آرام گیرم.

فلسفه انتخاب کلماتی خاص و

حماسی در ابتدای خطبه اش

آنگاه شروع به خطبه می کند اما خطبه ای
که با ناله و اشک همراه نیست، خطبه ای که با
لرزش صدا و اضطراب همراه نیست بلکه
کوبنده و محکم است. آهنگ کلمات به کار
گرفته شده برای حالات حماسی قرار داده شده
است. زیرا معمولاً وقتی کسی بخواهد همراه با
سوز و گداز خطبه بخواند کلماتی را انتخاب
می کند که به حروف قابل مدّ مانند «ین» و
«اون» ختم شود نظیر «الحمد اللّه رب
العالمین، باری ء الخلائق اجمعین. مالک یوم
الدین، مبیر الظالمین» تا اگر صدایش گرفت و
گریه گلویش را فشرد با کشیدن حروف مدّ آن
ضعف را جبران کند و باز کسی که نمی داند
سرانجام، حالش چگونه خواهد شد باز برای
رعایت احتیاط همین گونه کلمات را انتخاب
می کند ولی زهرای مرضیه(ع) کلمات دیگری
را انتخاب کرد که کوچکترین لرزش، اضطراب و
تغییر حالت کاملاً در آن کلمات رخ می نمود. با
صدای رسا گفت:

«الحمد للّه علی ما الهم، و له الشکر علی ما
انعم، و الثّناء بما قدّم، من عموم نعمه ابتدأها، و
سبوغ آلاء اسداها، و تمام مِنَن اولاها، جمّ عن
الاحصاء عددها و نأی عن الجزاء امدها و
تفاوت عن الإدراک ابدُها، و ندبهم لاِستزادتها
بالشکر لإتصالها و استحمد الی الخلائق
باجزالها و ثنی بالندب الی امثالها …»^(۲)

عمق کلمات و معانی آن را در وقت دیگر
باید مورد بررسی قرار داد و می توان به
شرحهای خطبه آن حضرت مراجعه کرد. فعلاً
هدف بیان آهنگ کلمات، چینش آنها و حروفی
است که کلمات به آنها ختم می شود که هر
خواننده ای می تواند تمرین کند و با حالت گریه
و زاری و فشار گریه بر گلو این کلمات را بخواند
تا متوجه شود این کلمات برای آن حالتها
نیست و مسلما حضرت زهرا(ع) در آن حال که
خطبه می خوانده گریه و زاری نمی کرده، بلکه
خطیبی قوی، حماسی و فصیح بوده که کلمات
را و فرازها را یکی پس از دیگری با آهنگی رسا
انشا می کرده است.

اثرپذیری بزرگان اهل ادب از

مقدمه خطبه حضرت زهرا(ع)

به زودی سران قوم و اهل علم و فرزانگان
و کسانی که در امور اجتماعی و روحی دستی
داشتند فهمیدند که او یک شخص معمولی
نیست؛ او بانویی داغدار و مصیبت زده نیست که
مصیبت فقدان پدر، او را آشفته کرده باشد و
نتواند بر خود مسلط باشد و نتواند جلوی گریه
خود را بگیرد بلکه آگاهانه کلماتی را انتخاب
می کند که با حالت حرارت و فوران، از وجود
انسانی نشأت می گیرد. و باید سخنان او را
سخنان حکیمی فرزانه دانست و به آنها گوش
دل سپرد.

حضرت زهرا(ع) با این حرکات و سکنات و
پیمودن این فراز و نشیبها، در همین مراحل
آغازین ثابت کرد که احساسات و عواطف
خانوادگی و فامیلی نیست که او را به مسجد
کشانده و او را به خطبه خوانی وادار کرده است
بلکه مطالب مهم دیگری در میان است که باید
بیان کند. نحوه ورود به مسجد و شروع خطبه و
کلمات ابتدایی آنچنان همگان را مجذوب خود
ساخت که ابن ابی الحدید معتزلی در شرح
نهج البلاغه اش در توضیح نامه ۴۵ حضرت
علی(ع) به عثمان بن حنیف که حضرت نامی از
فدک به میان آورده به نقل قسمتهایی از خطبه
حضرت زهرا(ع) می پردازد و قبل از آن حالت
ورود و هیأت وارد شدن حضرت زهرا و گریه و
سکوت او و اولین کلماتی که زهرا(ع) خطبه را
با آنها شروع کرد را ذکر می کند و سپس به
کلمات حضرت پیرامون مسأله فدک می پردازد.

از اینکه ابن ابی الحدید به بیان حالت ورود
زهرا(ع) سکوت و گریه او و جملات اول خطبه
آن حضرت می پردازد معلوم می شود که این
امور در نظر او نیز بسیار مهم بوده است و الا
همه این مقدمات را رها می کرد و همان
قسمت مربوط به فدک را نقل می کرد.

از اینجا معلوم می شود که قصد حضرت
زهرا(ع) از سکنات و حرکاتش بر بزرگان اهل
ادب و فضل مخفی نمانده است اگرچه توده
مردم ممکن است در آن لحظات متوجه
مقصود آن حضرت نشده باشند. بنابراین
حضرت زهرا