پاورپوینت کامل قشقرق، جزء طبیعی رشد کودک است! ۴۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل قشقرق، جزء طبیعی رشد کودک است! ۴۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل قشقرق، جزء طبیعی رشد کودک است! ۴۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل قشقرق، جزء طبیعی رشد کودک است! ۴۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۸۴

رهنمودهایی برای پدران و مادران

منبع: American Academy of Pediatrics

قشقرق^(۱) یا حمله های پرخاشگری کودک،
شیوه ای است که او درماندگی یا خشمش را با
گریه، جیغ یا گُرُپ گُرُپ بالا و پایین رفتن
می نمایاند. وقتی که بچه شما بدخُلقی می کند،
ممکن است سرخورده، درمانده، خشمگین،
هراسان یا حتی آشفته شوید. از آن گذشته،
امکان دارد به فکر بیفتید که مبادا مرتکب
اشتباهی شده اید. احتمال دارد اطمینان
حاصل کنید که گرچه قشقرق (اوقات تلخی)
جزء طبیعی رشد کودک به حساب می آید، ولی
خوشایند نیست. تقریبا تمام کودکان بین ۱ تا
۳ سال دچار چنین حالتی هستند. اما در ۴
سالگی از این وضع رهایی می یابند.

«انجمن متخصصان کودکان امریکا» از
طریق اندرزهای زیر به شما می آموزند که طی
این مرحله دشوار و اغلب گیج کننده چه سان
می توانید به یاری فرزندتان بشتابید.

از چه رو بچه ها بدعُنق

می شوند؟

در مدت زمان بسیار کوتاه، کودکان
چیزهای زیادی یاد می گیرند که امکان دارد
بزرگترها آنها را بدیهی بپندارند؛ همچون:

چرا نمی توانند همیشه اختیاردار خود
باشند؟

چگونه آرزوهایشان را با سایران در
میان گذارند؟

به چه کسانی می توانند اطمینان کنند؟

کِی باید بخوابند؟

فراگیری بعضی چیزها، آسانتر از دیگر
چیزها است. یادگیری درسهای اجتماعی
همانند تسلط بر خلق و خوی، غالبا
دشوارترین کار برای بچه ها به شمار می آید.

خردسالان مشتاق اند که بر همه چیز
مسلط شوند. می خواهند مستقل باشند و
می کوشند بیش از اندازه مهارتها و ایمنی شان،
به اقدامی مبادرت ورزند. در ضمن مایلند
دست به انتخاب زنند و اغلب به طرز
رضایت بخشی به هدف خود نمی رسند و یا از
انجام کارها باز داشته می شوند.

بیشتر اوقات بچه ها بدخُلقی می کنند، زیرا
بدین وسیله احساساتشان را بیان می دارند.
ممکن است این ناکامی طبیعی و گاه خشم را
به حالات زیر نمایان سازند:

گریستن و جیغ و داد زدن

خود را زدن یا سر را به اینجا و آنجا
کوبیدن

نفس در سینه حبس کردن

شکستن اشیاء

با دیگران بدرفتاری نمودن

الم شنگه و قشقرق، دریچه های
اطمینانی هستند که کودک، هنگام افزایش
فشار آنها را می گشاید. شما باید جار و
جنجالهای او را به منزله بخش عادی و لازمه
رشدش بپذیرید و بدانید که آنها به راستی
پیامد چالشهای درونی فرزندتان برای رشد و
بالندگی است.

گه گاه خردسالان نمی توانند سخنان پدر
و مادر خویش و سایر بزرگسالان را کاملاً
بفهمند و بیشتر اوقات که حرفهای آنان را
خوب ملتفت نمی شوند، آزرده می گردند.

شاید آنها تمامی واژه های ضروری جهت
توصیف احساسات و نیازهایشان را ندانند.
همین طور، هنوز یاد نگرفته باشند که
مشکلاتشان را به تنهایی حل کنند. بچه ها
شکست و نامرادی، رنج و درد، بیم و هراس یا
عذاب و ناراحتی خویش را با اوقات تلخی
نشان می دهند.

بیشتر بچه ها در ۳ سالگی از
احساساتشان سخن می گویند، بنابراین
قشقرق راه انداختن در این سن، کاهش
می یابد. به هر حال، بچه هایی که قادر نیستند
احساساتشان را به نحو بسیار رضایت بخشی
بر زبان آورند، احتمال دارد کماکان در بدعنقی
بسر برند.

گاهی بچه ها بیماری یا دیگر ناراحتیهای
جسمی دارند که مانع می شود ایشان آنچه را
که در دلشان می گذرد، بر زبان جاری سازند.

سایر حالتهایی که امکان دارد بچه را
ناامید یا غضبناک کرده ـ و احتمالاً به
بدعنقی اش بیانجامد ـ عبارتند از گرسنگی،
خستگی و یا آشفتگی. وانگهی، بچه های
نگران و بیمار، که خیلی کم استراحت می کنند
یا در محیط خانوادگیِ بسیار تنش زا زندگی
می کنند، تعداد دفعات بدخلقی شان محتملاً
بسی فزون تر است.

ضعف جسمی نیز سبب می شود که
کودکان کم سن و سال ناراحت شوند، به ویژه
اگر نتوانند:

راه بروند یا بدوند بی آنکه بیفتند

از پلکان بالا و پایین بروند

روی صندلی بنشینند یا برخیزند

اشیاء یا اسباب بازیهای بزرگ را در
دست گیرند

چیزی را روی هم سوار کرده جدا کنند

شیوه پیشگیری از جنجال

به پا کردن

شما به عنوان یک پدر و مادر اغلب
می توانید زمان بداخلاقی فرزندتان را
پیش بینی کنید. امکان دارد بچه شما
دمدمی مزاج تر، نق نقوتر و کژخوتر به نظر آید.
گریه و ناله سر دهد. گاهی هیچ عاملی ذهن او
را از موضوعی خاص منحرف نساخته و یا
راحتش نمی گذارد. سرانجام چه بسا گریه آغاز
کند و حتی دست و پا زند، جیغ بکشد، به
زمین بیفتد یا نفسش را در سینه حبس کند.
نباید تعجب کنید که فرزندتان در حضور شما
بدخلقی می کند چرا که با اخلاقتان آشنایی
دارد و حد و حدودتان را می شناسد در صورتی
که ممکن نیست پیش کس دیگری چنین
کند. بسیاری از بچه ها احساسات خویش را
نزد دیگران بروز نمی دهند و در حضور
غریبه ها بیشتر مواظب رفتار و گفتار خود
هستند. موقعی که والدین در کنار آنان به سر
برده و یاری شان می کنند، خویشتن را بیشتر
به خطر می افکنند. به راستی بداخلاقی، نشانه
اعتمادی است که فرزندتان به شما دارد.

شما قادر نخواهید بود که از بروز
بدعُنقی ها جلوگیری کنید، ولی شاید بتوانید از
پیدایش شماری از آنها به این شرط ممانعت
به عمل آورید که اطمینان یابید، بچه بیش از
اندازه خسته یا دلواپس نیست. سعی کنید:

از اوضاع و احوالی که فرزندتان را
درمانده می سازد، بپرهیزید.

محدودیتهای معقولانه ای قایل شوید
و انتظار نداشته باشید که بچه شما بی عیب و
نقص باشد.

از سیر و سفرهای طولانی یا دیدار از
جاهایی که بچه را از آرامش و بازی باز
می دارد، خودداری ورزید.

اگر غذا دیر آماده می شود، به وی
غذاهای سرپایی (سبک) و سالم بدهید.

موقعی که بچه خسته نیست، او را به
فعالیتهای سخت و زمان بر وادارید.

بعضی وقتها فرزندتان خواسته ای از شما
دارد که شدنی است، ولی در آن لحظه
امکان پذیر نیست. بلافاصله جواب «منفی»
دادن ممکن است وی را آماده کج خلقی کند.
وقتی مسأله ای پیش پا افتاده باشد، بچه را به
حال خود واگذارید ـ مثل اینکه بخواهد به
جای بعد از صبحانه، قبل از آن لباس بپوشد.
چنانچه مدام به او «نه» بگویید، این
بازداشتن، مفهوم واقعی اش را از دست
می دهد. لختی مکث کنید و بیندیشید که آیا
درخواست فرزندتان حقیقتا ناشدنی است و
ارزش دارد که موضع تان را مشخص سازید.

احتمال دارد بچه ها از این سبب
اوقات تلخی کنند که پیوسته علت ناتوانی در
انجام اعمال مورد نظرشان را در نمی یابید.
می توانید بدانان بیاموزید که با عنایت به
موارد زیر، همکاری نمایند:

کمک به آنها در جمع و جور کردن
بازیچه های شان؛ بازیهای توأم با تفریح و
تفنن غالبا در این زمینه، چاره سازند.

نشان دادن جاهایی که می توانند در
آنها بازی کنند نه محلهایی که جای بازی
نیستند.