پاورپوینت کامل زنان کویت، نخستین گامهای مشارکت سیاسی«قسمت اول» ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل زنان کویت، نخستین گامهای مشارکت سیاسی«قسمت اول» ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint دارای ۱۰۲ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل زنان کویت، نخستین گامهای مشارکت سیاسی«قسمت اول» ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

---

بخشی از متن پاورپوینت کامل زنان کویت، نخستین گامهای مشارکت سیاسی«قسمت اول» ۱۰۲ اسلاید در PowerPoint :

>

۲۶

تهیه: رایزنی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران – کویت

فضای اجتماعی و فرهنگی زنان در کویت

در کویت، بیش از هر جای دیگر در میان
کشورهای شورای همکاری خلیج فارس، زنان
نقشهای برجسته ای را در زندگی حرفه ای
ایجاد می کنند و از موقعیت بهتری برخوردارند
به طوری که زنان در این جامعه سنتی، در
کنار مردان، به عنوان حقوقدان، دانشجو،
دیپلمات، پزشک، معلم، استاد دانشگاه،
مهندس، سرمایه گذار، رییس دانشگاه، معاون
وزیر و غیره فعالیت می کنند. ولی با این حال
زنان کویت از بارزترین حقوق خود یعنی
حق رأی دادن و نمایندگی مجلس
محروم می باشند.

بر اساس ماده ۴۱ قانون اساسی کویت،
زنان و مردان کویتی حق دارند در زمینه ای که
مورد علاقه و تخصص آنان می باشد، مشغول
به کار شوند، دولت هم موظف است که
زمینه های فعالیت و اشتغال را به طور برابر
برای همه شهروندان، اعم از زنان و مردان
فراهم نماید.

در میان حداقل ۳۵۰۰۰۰ زن کویتی،
اکثریت هنوز به ارزشهای سنتی و دینی
پای بند هستند. این بخش از زنان با پوشش
اسلامی، پوشاندن مو، بدن و گاهی چهره های
خود، در جامعه و محل کار حضور می یابند و
بدین طریق خود را با تعبیرهای سنتی از
اسلام همراه و همگام نشان می دهند. در
عین حال، امروزه بخش دیگری از زنان
کویت به ویژه در مناطق شهری آزادانه
رانندگی می کنند، به تنهایی به خارج از کشور
مسافرت می کنند، در خانواده و خارج از
خانواده تا حدودی در تعیین سرنوشت و
انتخابهای شخصی خودمختار هستند، و به
هر صورتی که بخواهند می توانند لباس
بپوشند، در تمامی ادارات و مراکز دولتی و
خصوصی، دانشگاهها و اماکن عمومی، زنان با
لباسهای غربی در کنار زنان با لباسهای
سنتی و اسلامی، کار می کنند و همکاری
خوبی دارند.

زنان شهری از آزادی و استقلال بیشتری
در زندگی اجتماعی و شغلی برخوردارند و
حتی در برخی موارد بر خانواده (شوهر) خود
مسلط اند و این در حالی است که در مناطق
بادیه نشین، این گونه نیست. به دنبال
آزادسازی کویت از اشغال نیروهای عراقی و
گسترش دایره مشارکتهای مردمی، زنان
بادیه نشین هم وارد محیطهای کاری و
تحصیلی شدند و اکنون در مدارج بالای
دانشگاهها مشغول تحصیل هستند و در
برخی ادارات دولتی شاغل می باشند. اما به
طور کلی، با وجود این مسایل، تحصیلات بالا
و اشتغال در بازار کار، گرایش به شیوه های
سنتی و قبیلگی زندگی در میان زنان
بادیه نشین وجود دارد. در نواحی بادیه نشین،

جدایی اجتماعی زنان و مردان، معمولاً با
شدت تمام اعمال می شود و هنجارهای
سنتی و ارزشهای قبیله ای همچنان حاکم
است، لذا زنان آموزش دیده برای مشغول
شدن در بازار کار، علاقه و تخصص خود را در
نظر نمی گیرند، بلکه دنبال کاری می روند که با
هنجارهای سنتی و ارزشهای قبیله ای آنان در
تضاد نباشد.

بر اساس آمار وزارت برنامه ریزی و
بودجه کویت، تعداد افراد دانشگاهی و فارغ
التحصیل، تا آخر سال ۱۹۹۸م، در حدود
۴۸۳۰۷ نفر بوده است که از این تعداد
۲۷۴۴۷ نفر را زنان تشکیل می دادند.
همچنین کل بی سوادان بر اساس این آمار
۴۶۳۳۲ نفر می باشند که از این تعداد ۳۷۱۰۷
نفر را زنان تشکیل می دهند.

مشارکت زنان پس از اشغال

کویت

به دنبال اشغال کویت در اوت ۱۹۹۰م
(۱۳۶۹ش) و تشکیل دولت در تبعید در
عربستان سعودی، اولین اعتراض داخلی را
زنان کویتی، با انجام تظاهرات در کویت، دو

روز پس از اشغال انجام دادند. آنان خواستار
بازگشت حکومت قانونی کویت و خروج
متجاوزین از کشور خود بودند. متعاقبا، چندین
تظاهرات زنانه دیگر در کویت صورت گرفت
که در آخرین آنها، نیروهای عراقی به سوی
جمعیت، جهت متفرق کردن آنها، آتش
گشودند و چند کشته به جای ماند. علاوه بر
این، در این دوران، زنان کویتی مورد تعرض،
اسارت، اذیت و آزار، تعقیب، شکنجه و تجاوز
قرار گرفتند. همچنین زنان کویتی با
ایجاد گروههای مقاومت شهری و شرکت
در آن، شروع به توزیع کمکهای نقدی و
غذایی بین خانواده ها و نقل و انتقال اخبار،
اطلاعات و تسلیحات نمودند که خود و
خانواده شان را در معرض خطرات جانی
قرار می داد.

در خارج از کشور، زنان کویتی با حضور
در محافل بین المللی، شرکت در کنفرانسها و
سمینارها، از طریق فعالیتهای تبلیغاتی،
کمیته های کمک رسانی، انجام راهپیمایی های
اعتراض آمیز در کشورهای مختلف، تشکیل
نشستهای تنظیم استراتژی (لندن ۱۹۹۰م)
افکار جهانی را علیه این تجاوز بسیج نموده
و از هیچ کمکی برای آزادی کشورش
دریغ نورزیدند.

پس از آزادسازی کویت، برخی از
کویتی ها که در طول اشغال کویت در خارج،
خصوصا در کشورهای اروپای غربی بودند،
انتظار داشتند که آزادسازی کشورشان سرآغاز
تشکیل یک دولت دمکراتیک تر باشد، حتی
بسیاری که اشغال را تحمل کرده بودند،
درخواستشان برای گسترش مفهوم آزادسازی
کویت، شدیدتر بود، به طوری که خواستار
تسری حقوق اجتماعی ـ سیاسی به زنان،
اعطای شهروندی به افراد فاقد تابعیت
(بدون) و آزاد کردن جامعه داخلی از فشارها و
محدودیتهای اقتدارگرایانه بودند.

خاندان حاکم آل صباح، پس از آزادی
کویت، مجددا به عنوان حاکم وارد کویت
شدند. البته این خاندان با انتقاد از سوی
لیبرالها، اسلام گرایان و حتی نمایندگان
قبیله ای و نیز با فشارهای بسیار داخلی و
خارجی، جهت انجام اصلاحات سیاسی و
افزایش مشارکتهای مردمی در روند
تصمیم گیری های سیاسی روبه رو بود. لذا در
قدم اول، اکثریت فشارهای داخلی و خارجی،
متوجه ایجاد ساختارهای مشورتی و بازگشایی
مجدد مجلس امت بود که قبل از اشغال
کویت در ۱۳۶۸ به وسیله امیر کویت، منحل
شده بود. متحدان غربی کویت در آزادسازی
این کشور هم، وعده امیر این کشور در طول
دوران تبعید (به ویژه کنفرانس جده) در مورد
افزایش دایره مشارکتها و آزادی های عمومی
و حقوق سیاسی زنان را یادآوری می کردند.

مشارکت سیاسی زنان از دیدگاه

قانون اساسی و قانون انتخابات

از سال ۱۳۴۱ش که اولین قانون اساسی
در کویت، مطرح شد تاکنون قانونگذاران و
نمایندگان لیبرال مجلس، که موافق حضور
سیاسی زنان می باشند، چندین بار طرح
اعطای حقوق سیاسی به زنان را برای بسط
مشارکت سیاسی آنان پیشنهاد کرده اند، اما
هرگز موفق به کسب اکثریت آرای نمایندگان
مجلس برای تصویب آن نشده اند.

در قانون اساسی کویت در مورد حق
انتخاب کردن، نامزد شدن، رسیدن به مقام

وزارت و شرایط هر کدام از اینها اشاره
مستقیمی نشده است و در این مورد به قانون
انتخابات کویت استناد می شود. بر اساس
قانون انتخابات شماره ۳۵، مورخ ۱۳۴۱، زنان
از سه حق اصلی و سیاسی خود محروم
شده اند. این در حالی است که در ماده ۶ قانون
اساسی کویت، تصریح شده است که نظام
حکومت در کویت دمکراسی است و امت
(مردم) منشأ همه قوا و حاکمیت می باشند. در
ماده ۷ قانون اساسی کویت هم بر مسأله
عدالت، آزادی و مساوات در بین همه مردم
جامعه تأکید شده و انتخابات به عنوان یک
مسأله اساسی در دمکراسی کویت ذکر
می گردد. در ماده ۲۹ قانون اساسی کویت هم
آمده است:

«انسانها در بعد کرامت انسانی برابر
هستند و از لحاظ قانون و حقوق و وظایف
عمومی مساوی می باشند. هیچ تمیزی بین
آنها به دلیل جنس، اصل و نسب، زبان و دین
وجود ندارد.»

در قانون انتخابات کویت، صرفا مردان
حق شرکت در انتخابات را دارند. بر این
اساس در ماده ۱ قانون انتخابات کویت، آمده
است که هر مرد کویتی دارای ۲۱ سال کامل
میلادی، حق شرکت در انتخابات را دارد. لذا
کلمه «مرد» باعث شده که زنان از شرکت در
انتخابات منع شوند و تلاش طرفداران حقوق
زنان هم در جهت اصلاح قانون انتخابات و
حذف کلمه مرد از این قانون می باشد. از
سوی دیگر، در ماده ۱۲۵ قانون اساسی کویت
در مورد شرایط احراز پست وزارت آمده است
که برای وزیر شدن و احراز پست وزارت،
بایستی شرایط مندرج در ماده ۸۲ قانون
اساسی رعایت گردد. در ماده ۸۲ قانون
اساسی شرایط کاندیداتوری برای نمایندگی
مجلس امت کویت به شرح زیر مشخص
شده است:

۱ـ تابعیت کویت ۲ـ داشتن ۳۰ سال
تمام ۳ـ نوشتن و خواندن عربی ۴ـ داشتن
شرایط مربوط به نامزد شدن جهت مجلس
که در قانون انتخابات آمده است و لذا
ملاحظه می شود که در این مورد هم قانون
اساسی به قانون انتخابات و شرایط نامزد
شدن، که در ماده ۱ قانون انتخابات مطرح
است اشاره دارد که باز هم کلمه مرد مانع از
احراز این سمت توسط زنان می گردد، لذا
می توان گفت قانون انتخابات مغایر با مواد ۶،
۷ و ۲۹ قانون اساسی کویت است.

دیدگاههای مختلف در رابطه با

مشارکت سیاسی زنان در کویت

در رابطه با مشارکت سیاسی زنان کویت
و ایفای نقش فعال توسط آنان در زمینه ها و
عرصه های گوناگون جامعه، سه دیدگاه وجود
دارد که به طور خلاصه در ذیل، به این سه
دیدگاه اشاره می شود:

الف ـ دیدگاه اول، دیدگاه سنتی

مخالف مشارکت زنان

بر اساس یک دیدگاه سنتی، زنان از
لحاظ عقلی و جسمی موجوداتی ضعیف
می باشند و وظیفه آنان صرفا همسری، در
مفهوم مطیع شوهر بودن و مادری در مفهوم
زایمان کردن می باشد. این دیدگاه که نظرات
خود را به استناد دستورات دین و ارزشهای
سنتی جامعه مطرح می کند، اختلاط زن و مرد
و شغل زنان در خارج از خانه را بسیار زشت،
مذموم و ناپسند می داند که باعث ایجاد فساد
اخلاقی در جامعه می گردد. البته اینان به
مشارکت و کار زنان شاغل در مزارع و
صحراها با وجود شدت و سختی آن، اعتراض
ندارند و این نشان می دهد که دیدگاه اینان نه
بر اساس دستورات دینی، بلکه بر اساس
رسوم و سنتهای نادرست است که همواره
می خواهند بر زنان مسلط باشند و زن را تحت
سلطه و سیطره قرار دهند.

ب ـ دیدگاه دوم: دیدگاه سنتی

موافق مشارکت زنان

این دیدگاه تفکر اکثریت زنان و مردان را
در جوامع عرب تشکیل می دهد و یک دید
نسبتا آزادتری نسبت به دیدگاه اول، در قبال
زنان دارد بدون اینکه مخالف سنت و رسوم
جامعه باشد. بر اساس این دیدگاه زن وابسته
به مرد و نیاز به توجه و حمایت مرد تحت
عنوان پدر، برادر یا شوهر دارد. طرفداران این
دیدگاه، حق کار کردن زنان را قبول دارند ولی
معتقد به انجام کارهای معین و مشخصی
برای زنان می باشند. کارهایی که مطابق با
طبیعت خاص زنان است مانند خیاطی،
تدریس، پرستاری و غیره.

ج ـ دیدگاه سوم: دیدگاه موافق

مشارکت زنان

این دیدگاه با یک تفکر و نگرش باز،
نسبت به نقش و موقعیت زنان، همراه است و
معتقد به تساوی و برابری کامل در حقوق و
وظایف، بین زن و مرد، در همه زمینه های
فعالیتی، اعم از اقتصادی، سیاسی، اجتماعی،
نظامی و غیره در جامعه است. بر اساس این
دیدگاه، زن یک انسان است، مثل مرد و
آزادی کامل دارد، حقوق دارد، هر شغلی در هر
زمینه ای بخواهد می تواند انتخاب کند،
مسؤولیت پذیر است، و خلاق و نوآور می باشد.
اینان خواهان گسترش آزادی زنان و باز شدن
فضای جامعه جهت مشارکت کامل زنان در
همه زمینه ها، خصوصا در مسأله تحصیلات و
اشتغال در همه اشکال و مراحل آن می باشند.

به هر حال این سه دیدگاه در جامعه
سنتی کویت، در مورد مشارکت سیاسی زنان
مطرح می باشد و نمودهای این سه دیدگاه در
کویت، بر اساس شدت و ضعف خاص خود
وجود دارند. به نظر می آید که بیشترین
برخوردها در جامعه کویت بین دیدگاه اول و
سوم است و بیشترین نفوذ را دیدگاه اول و
دوم داشته باشند. زیرا حتی کسانی که مخالف
مشارکت سیاسی زنان می باشند، نه از دید
سنتی و قانونی که از دید شرعی با این امر
مخالفت می کنند در حالی که انگیزه اصلی
آنان، دلایل سیاسی است.

نتایج کلیه مطالعات میدانی نشان می دهد
که مخالفت با مشارکت سیاسی زنان در
مناطق قبیله ای، به دلیل نفوذ رسوم و
سنتهای قبیله ای، بیشتر از مناطق شهری
است. در مناطق قبیله ای علت رسوم و سنتها
است ولی در مناطق شهری، علت مخالفت،
بنیادگرایی اسلامی است. همچنین مردان
بیش از زنان با حضور سیاسی زنان مخالفت
کرده اند، هر چند برخی از زنان هم تحت
نفوذ و تأثیر مردان خود، با این امر
مخالفت نموده اند.

مسأله دیگر این است که حتی در
دانشگاه کویت، پسران تحصیلکرده هم تحت
تأثیر اندیشه های برتری مرد بر زن معتقدند
که زنان نبایستی وارد مسایل و فعالیتهای
سیاسی شوند، لذا به نظر می آید، تحصیلات
که باعث افزایش آگاهی دختران کویتی
گردیده، در مورد پسران نتوانسته است در
برابر رسوم و سنتها عامل برتر باشد.

از سوی دیگر، نتایج این مطالعات نشان
می دهد که به تدریج از دهه ۱۹۸۰م به این
طرف، تا اواخر دهه ۱۹۹۰م میانگین موافقین
مشارکت سیاسی زنان افزایش یافته است. هر
چند این تعداد، بسیار زیاد نبود اما به هر حال،
با این رشد می توان گفت که در سالهای آینده
اواسط دهه اول قرن ۲۱ میلادی، نسبت
موافقین و مخالفین مشارکت سیاسی زنان در
یک سطح قرار گیرد.

جایگاه زن در ساختار سنتی

جامعه کویت

بر اساس ارزشهای سنتی در جامعه
کویت، زنان در خانواده جایگاه فرعی و ثانوی
دارند و اصولاً موجوداتی منزوی، مطیع و
ضعیف تلقی می گردند که وظیفه آنان صرفا
در محدوده خانه و خانواده است که عبارت از
اطاعت شوهر، ماندن در منزل، انجام امور
خانه، بچه داری، تربیت فرزندان و از این قبیل
موارد می باشد.

از سوی دیگر از آنجا که در خانواده های
سنتی حرف اول و آخر را مرد (پدر خانواده)
مطرح می کند، این امر باعث شکل گیری تفکر
برتری مرد بر زن در میان فرزندان می شود.
لذا می توان ساختار سنتی و وجود تفکر سنتی
در خانواده های کویتی را به عنوان یکی از
موانع مشارکت سیاسی زنان در این کشور
مطرح کرد.

جامعه کویت به رغم وجود ظواهر غربی
بسیار، همچنان تحت تأثیر ارزشهای قبیله ای
و سنتی می باشد. نفوذ این امر بدان حد است
که در انتخابات مجلس کویت، نامزدهای
نمایندگی از چادرهای بزرگ (خیمه) که دقیقا
به همان شکل بادیه نشینی مرتب شده اند، به
عنوان ستادهای انتخاباتی و تبلیغاتی خود
استفاده می کنند. جدا از این، به غیر از ایام
مبارزات انتخاباتی هم اکثریت کویتی ها در
محوطه اطراف یا مقابل منازل مجلل خود،
چادرهایی به سبک بادیه نشین ها تهیه کرده و
اغلب از میهمانهای خود در این چادرها
پذیرایی می کنند. این چادرها و دیوانیه ها
صرفا محل تجمع مردان است و زنان حق
ورود به این اماکن را ندارند. نفوذ اندیشه و
تفکر سنتی ـ قبیله ای در جامعه کویت که
همواره زنان را منزوی نگاه داشته است، به
عنوان یک مانع مشارکت زنان در زمینه های
گوناگون جامعه مطرح می گردد.

نکته جالب در مورد نفوذ ارزشهای
قبیله ای و سنتی در جامعه کویت این است که
آنچه به زنان شاغل، حتی در پستهای بالا،
موقعیت و اعتبار اجتماعی می دهد شغل و
موقعیت شغلی و نوع آن نیست بلکه وابستگی
به شوهر و پدر که از یک قبیله خاص
می باشند، به آنان اعتبار می دهد، لذا قبیله و
ارزشهای قبیله ای در تمام ساختها و
زیرساختهای جامعه کویت نفوذ دارد به طوری
که تشکیل احزاب، گروهها، سندیکاها،
انجمنها و شوراها، فعالیتهای اجتماعی،
سیاسی، اقتصادی و فرهنگی همگی در
جامعه کویت مبتنی بر یک گرایش سنتی
می باشند که همان گرایش قبیله ای است. و
نفوذ این قبایل در جامعه کویت به حدی است
که هر قبیله برای خود نمایندگان مشخصی را
در مجلس دارند، و در اکثر انتخابات مجلس
در حدود نیمی از کرسی های پارلمان را در
اختیار دارند و آرای مشخصی دارند و جدا از
سایر فعالیتهای دولت و انتخابات مجلس امت
کویت، اغلب خود اقدام به برگزاری انتخابات
فرعی در درون قبایل خود می نماید. در بعضی
از موارد مهم، حتی امنیتی، اگر پای قبایل
بزرگ در میان باشد، دولت ترجیح می دهد به
نحوی عمل نماید تا با قبایل و رؤسای آنان
مشکلی ایجاد نشود.

اصولاً در رابطه با موضوع زنان، جامعه
کویت به دو قسمت تقسیم می شود:

۱ـ بَدْو یا قبیله ای یا مناطق خارجی

۲ـ مناطق داخلی، شهری و متمدن

در کویت از این دو حوزه به عنوان مناطق
داخلی و مناطق خارجی نام می برند. در
مناطق خارجی یا قبیله ای رسوم و سنتهای
قبیله ای با شدت بیشتری حاکم است و در این
مناطق در واقع زنان نقش فرعی و ثانوی
دارند و معتقدند کار و شغل زنان در داخل
منزل است و نه در خارج از خانه و زنان
نبایستی از منزل خارج شوند.

اما در مناطق داخل و شهری، رسوم و
سنتهای کهن و دیرین جایگاه خود را تا
حدودی از دست داده اند و عامل دیگری به
جای آن قرار گرفته است و آن