پاورپوینت کامل گفتگو با دکتر حبیبه سرابی، وزیر امور زنان افغانستان ۴۶ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل گفتگو با دکتر حبیبه سرابی، وزیر امور زنان افغانستان ۴۶ اسلاید در PowerPoint دارای ۴۶ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل گفتگو با دکتر حبیبه سرابی، وزیر امور زنان افغانستان ۴۶ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل گفتگو با دکتر حبیبه سرابی، وزیر امور زنان افغانستان ۴۶ اسلاید در PowerPoint :

>

۱۴

در سرزمینی همین نزدیکی ها
سال هاست تنها واژه هایی چون فقر، ویرانی،
جنگ، آوارگی و مظلومیت معنی می شود؛ در
برگ برگ لغت نامه تلخ و گزنده ای که
«افغانستان» نام دارد … و «زن افغان» با
چهره ای آزرده و بغضی فرو خورده در بُهت
سرنوشت سیاه خویش، تلخ ترین واژگان این

سرزمین غریب را معنی می کند.

با این حال باید زن افغانی را در عین
مظلومیت مظهر مقاومت، در عین فقر
مظهر سخاوت و در عین سکوت مظهر
فریاد دانست.

این واقعیتی انکارناپذیر است که بار گران
دو دهه اشغال، جنگ، خونریزی و جهل را
بیش از همه زنان افغانی بر دوش کشیده اند؛ و
امروز تنها بخشی از فاجعه بیش از ۸۰۰ هزار
زن بیوه و سرپرست خانوار است که مسئول
میلیون ها کودک یتیم، گرسنه، بیمار و
بی سرپناه هستند.

ابعاد وسیع این فاجعه انسانی، دولت
جدید افغانستان را بر آن داشت تا به تشکیل
وزارت امور زنان مبادرت ورزد. اما بدون شک
این وزارتخانه به تنهایی قادر به رفع
مشکلات زنان افغانی نبوده و می بایست
مسائل آنان در برنامه ریزی های کلان و با
نگرشی فرابخشی توسط همه دستگاهها و
نهادهای اجرایی مد نظر و مورد حمایت
قرار گیرد.

خانم دکتر حبیبه سرابی، امروز وزیر امور
زنان افغانستان است. او چندی پیش به
دعوت خانم دکتر زهرا شجاعی مشاور
رئیس جمهور و رئیس مرکز امور مشارکت
زنان در رأس هیئتی به ایران سفر کرده و
ضمن امضای یک تفاهم نامه همکاری در
زمینه های آموزشی، فرهنگی و اجتماعی با
تعدادی از مسئولین کشور دیدار و
گفتگو داشت.

در آخرین ساعات دومین روز این سفر
امکان ملاقات و گفتگویی برای ما با خانم
دکتر سرابی در محل اقامت وی فراهم شد.
پیام زن لازم می داند از معاونت بین الملل
مرکز امور مشارکت زنان به ویژه، خانم شیده
شادلو به خاطر تلاش صمیمانه وی برای
برگزاری این گفتگو تشکر نماید.

حاصل این گفتگو را می خوانید:

ـ خانم دکتر سرابی، چطور شد وزیر امور

زنان افغانستان شدید؟ به عبارت روشن تر
زندگی شما چه مسیری را طی کرد که در
کشوری با ویژگی های افغانستان، امروز بر
این مسند نشسته اید؟

ـ در پاسخ به سؤال شما فکر می کنم اگر
بخواهم از «خود» شروع کنم یا از اینکه چطور
شد به موضوع حقوق زنان حساس شدم و
چگونه در مورد زن فکر می کنم، شاید صحبت
به درازا بکشد. پس، از این نکته آغاز می کنم
که چنانچه شما هم می دانید در بسیاری از
جوامع شرقی حقوق زن به صورت عموم
پایمال می شود و از همان اول دختری که در
یک خانواده به دنیا می آید موجود درجه دوم
است. در حالی که با به دنیا آمدن یک پسر،
شادمانی به آن خانه راه می یابد.

من از اوان طفولیت این موضوع را درک
کردم و فهمیدم. در واقع از همان کودکی با
این سؤال روبه رو شدم که چرا بسیاری از
خانواده ها این گونه فکر می کنند؟ چرا زنان
نباید ممتاز باشند و خانواده به آنها افتخار
نکند؟ بنابراین تلاش کردم یک شاگرد ممتاز
باشم و بالاخره پدرم و فامیلم به این اعتقاد

رسیدند که دختر هم می تواند در خانواده نقش
ممتازی داشته باشد و سبب افتخار آنها شود.
البته متأسفانه پدرم یک سال پس از اینکه
من به چنین موقعیتی دست یافتم، با زندگی
وداع کرد و در واقع بسیار دیر به این
حقیقت رسید.

ـ اشاره نکردید که متولد چه سالی

هستید و در چه رشته ای تحصیل کردید؟

ـ من متولد سال ۱۳۳۷ هجری شمسی
هستم و در رشته داروسازی ادامه تحصیل
دادم. البته مایلم در اینجا به این نکته هم
اشاره کنم در خیلی از جوامع شرقی انتخاب
رشته بنا بر ذوق فرزندان صورت نمی گیرد و
خانواده ها تعیین کننده آن هستند.

به هر حال در همان سال ها ازدواج کردم
و اکنون دارای سه فرزند هستم. دخترم
۱۸ سال دارد و دو پسرم ۱۵ ساله و
۹ ساله هستند.

اوج فعالیت های اجتماعی من پس از
مهاجرت به پاکستان در سال ۱۳۷۵ بود.

ـ چرا به پاکستان مهاجرت کردید؟

ـ علت مهاجرتم تسلط طالبان بر کابل و
در واقع افغانستان بود. آن شرایط را دیگر
نمی توانستم به خاطر بچه هایم تحمل کنم.
یعنی حتی اگر خودم به هر دلیلی تحمل
می کردم، نمی توانستم فرزندانم را از نعمت
تعلیم و تحصیل محروم سازم. به همین
خاطر مجبور شدم به پاکستان بروم و در آنجا
فعالیت های اجتماعی را نیز از سر گیرم و
شدت بخشم.

این فعالیت ها در اردوگاههای مهاجرین
افغان برای ارتقای تعلیم و تربیت آنها صورت
می گرفت. همچنین برگزاری کارگاههای
مختلف آموزشی به ویژه در مورد حقوق زنان
از جمله فعالیت های من بود. در افغانستان
هم دوره های سوادآموزی البته به صورت
مخفی و دور از چشم طالبان در خانه ها
برگزار می کردیم.

بر اساس همین تجربیات وقتی در دوره
جدید خواستند برای وزارت امور زنان کسی را
انتخاب کنند، به سراغ من آمدند. به علاوه
خانواده ما سابقه حضور در عرصه های
سیاسی را نیز داشت و عموی من مدت
زیادی پست وزارت را عهده دار بود.

ـ خانم وزیر، وضعیت زنان در افغانستان

طی دو دهه اخیر فراز و نشیب ها یا به عبارت
صحیح تر تغییرات قابل توجهی داشته است.
لطفا به طور مشخص به تشریح این وضعیت
در دوره اشغال روس ها و حکومت
طالبان بپردازید.

ـ زن در جوامع مختلف به گونه های
گوناگون استثمار می شود. گاهی به نام آزادی،
گاهی به نام تعصب و گاهی در اشکال دیگر.
در یک سری جوامع به نام آزادی از زن در حد
یک عروسک بهره برداری می شود و مورد
سوء استفاده قرار می گیرد. متأسفانه در دوران
روس ها با همین نام قصد رواج بی بند و باری
را در زندگی زنان داشتند. این یک نگاه
تجارتی به زنان بود. نگاهی بسیار رنج آور، در
حالی که زن دارای شخصیت و حیثیت
مستقلی است و نباید مثل یک عروسک در
دست مرد قرار گیرد. این شیوه نگاه، ویژه
دوران اشغال روس ها بود.

ـ این نحوه نگرش آیا با جامعه سنتی و

مذهبی افغانستان تضاد پیدا نمی کرد؟

ـ چرا، در بعضی جهات تضاد پیدا می کرد.
چنانچه در روستاها بر اثر همین تضادها
جنبش ها و تحرکاتی صورت گرفت. در واقع
ارائه شیوه ها و فرمان هایی که با ویژگی های
اجتماعی و اقتصادی جامعه بیگانه بود، سبب
عکس العمل ها و واکنش هایی در مردم شد، به
طوری که شاهد قیام هایی علیه صادرکنندگان
این فرمان ها بودیم.

در زمان طالبان، عکس این وضعیت رخ
داد و یک دوره خفقان که در آن همه حقوق
زنان پایمال شد. یک انسان، آزاد به دنیا
می آید و باید آزاد زندگی کند. البته منظور از
این آزادی لطمه زدن به حیثیت دیگران و
حذف آزادی سایرین نیست. یک افغانی باید
بتواند به عنوان عضوی فعال در جامعه زندگی
کند. اما این حق در دوره طالبان از زنان گرفته
شد. آنها حق تحصیل نداشتند. حق بیرون
آمدن از خانه بدون حجاب مکمل ـ که ما به
آن چادری می گوییم ـ نداشتند. از این مهم تر
هویت زن از او گرفته شد و اصلاً «انسان» به
حساب نمی آمد.

ـ با این توصیفات شما و با توجه به اینکه

در اثر سال ها جنگ داخلی تعداد زنان
سرپرست خانوار در افغانستان افزایش
یافته بود، این دسته از خانواده ها چگونه
زندگی خود را می گذراندند؟

ـ بسیار مشکل بود. بیان دردها و
رنج هایی که بر افغانستان رفته است کار
ساده ای نیست. زنان بسیاری در آن شرایط به
گدایی روی آوردند و برخی نیز به فحشاء. آنها
به انواع کارها تن در می دادند. اگر چه هنوز
هم فقر در کشور ما بیداد می کند، اما می دانیم
که ان شاءاللّه همه چیز آهسته آهسته