پاورپوینت کامل تنظیم خانواده؛ تنظیم حقوق، روابط و مناسبات ۸۸ اسلاید در PowerPoint

توجه : این فایل به صورت فایل power point (پاور پوینت) ارائه میگردد

 پاورپوینت کامل تنظیم خانواده؛ تنظیم حقوق، روابط و مناسبات ۸۸ اسلاید در PowerPoint دارای ۸۸ اسلاید می باشد و دارای تنظیمات کامل در PowerPoint می باشد و آماده ارائه یا چاپ است

شما با استفاده ازاین پاورپوینت میتوانید یک ارائه بسیارعالی و با شکوهی داشته باشید و همه حاضرین با اشتیاق به مطالب شما گوش خواهند داد.

لطفا نگران مطالب داخل پاورپوینت نباشید، مطالب داخل اسلاید ها بسیار ساده و قابل درک برای شما می باشد، ما عالی بودن این فایل رو تضمین می کنیم.

توجه : در صورت  مشاهده  بهم ریختگی احتمالی در متون زیر ،دلیل ان کپی کردن این مطالب از داخل فایل می باشد و در فایل اصلی پاورپوینت کامل تنظیم خانواده؛ تنظیم حقوق، روابط و مناسبات ۸۸ اسلاید در PowerPoint،به هیچ وجه بهم ریختگی وجود ندارد

بخشی از متن پاورپوینت کامل تنظیم خانواده؛ تنظیم حقوق، روابط و مناسبات ۸۸ اسلاید در PowerPoint :

>

۸

سیاسی اجتماعی / نگاه

گفتگو با خانم دکتر معصومه راغبی مدیرعامل انجمن تنظیم خانواده جمهوری اسلامی ایران

«وقتی از تنظیم خانواده صحبت می کنیم به عکس آن چیزی که در اذهان عموم یا حتی برخی از مسئولان وجود دارد، منظور داشتن فقط دو
بچه نیست، بلکه هدف، نظم بخشیدن و تنظیم کلیه امور و مسائلی است که به زندگی افراد زیر یک سقف تحت عنوان خانواده مربوط می شود.
یک خانواده در شکل امروزی و هسته ای آن متشکل از زن، شوهر، فرزندان آنها و احتمالاً پدربزرگ و مادربزرگ هاست. نظم درونی این خانواده
بستگی به تنظیم حقوق، روابط و مناسبات، سلامت جسمانی، عاطفی، فکری و روانی، امنیت اقتصادی و اجتماعی تک تک اعضای خانواده دارد.»

این مطلب، جان کلام گفتگو با خانم دکتر
«معصومه راغبی» مدیرعامل انجمن تنظیم
خانواده است.

انجمن تنظیم خانواده جمهوری اسلامی
ایران از سازمان های غیر دولتی باسابقه ای
است که در زمینه بهداشت جسمی و روانی
خانواده در کشور فعالیت می کند. نیازی به
بیان اهمیت خانواده در جامعه ایرانی نیست؛
موضوعی که به مناسبت های مختلف مورد
تأکید قرار می گیرد تا جایی که متأسفانه گاه
دچار شعارزدگی شده و کاربرد و تأثیرگذاری
خود را از دست می دهد. به همین دلیل بیان
آن از جنبه های مختلف از زبان افراد یا
نهادهایی که مدعی حرکتی همسو با تقویت
نهاد خانواده هستند می تواند مفید واقع شود.

ایجاد یا تقویت و گسترش نهادهایی که
در زمینه مسائل خانواده تلاش می کنند
یا مؤسساتی که این موضوع را به اهداف
خود اضافه کرده اند در سال های پس از
انقلاب اسلامی روند رو به رشدی
داشته است. اما به رغم این توجه، مسائل
مربوط به خانواده همواره با
چالش هایی روبه رو بوده و طیف های فکری
مختلف هر یک از زاویه دید خود نسبت به
مشکلات عدیده ای در این زمینه هشدار
داده اند.

اگر چه گفتگوی ما با خانم دکتر «راغبی»
برای آشنایی و اطلاع از اقدامات یکی از
تشکل های غیر دولتی فعال در کشور بوده
است، اما همین ملاقات انگیزه ای شد تا
ان شاءاللّه در فرصت های آینده با نهادها،
سازمان ها و تشکل هایی که «خانواده» در
عنوان یا اهداف آنها اصل قرار گرفته وارد
حوزه پرسش هایی شویم که ذهن بسیاری از
علاقه مندان به این موضوع را اشغال کرده
است.

و اما گفتگوی ما با خانم دکتر «معصومه
راغبی» که از فعالان امور زنان و خانواده در
سه دهه اخیر است، با توضیحاتی در مورد
تعریف تنظیم خانواده ادامه یافت.

خانم دکتر، اشاره کردید به اینکه نظم
درونی خانواده دارای الزاماتی از جمله تنظیم
حقوق، روابط و مناسبات، سلامت جسمانی،
عاطفی و فکری و امنیت اقتصادی و اجتماعی
همه اعضای آن است.

چگونه تاب تحمل نوجوانان فراری و مستأصل، مردان متجاوز و زورگیر، جوانان آزرده و سرکش،
دختران بی پناه و انگ خورده را داریم و همچنان به نصایح کلیشه ای و بسیاری از

کارهایی که تاریخ مصرف گذشته اند، بسنده کرده ایم.

بله. تنظیم خانواده به معنای: اول
شناخت الزامات خانواده، دوم آشنایی با
محدودیت ها و معذورات و سوم توانمندسازی
افراد برای ارتقای سطح زندگی خود و مقابله
با چالش ها و محدودیت هاست.

با این تعریف، حیطه فعالیت های
انجمن تنظیم خانواده چیست و تا چه حد
امکان پرداختن و تلاش برای تحقق این
الزامات را دارد؟

این انجمن قدیمی ترین، قوی ترین و
تنها سازمان غیر دولتی است که در موضوع
بهداشت باروری و جنسی در جمهوری
اسلامی ایران فعالیت می کند. در حقیقت
وقتی از بهداشت باروری صحبت می کنیم،
طیف بسیار وسیعی از موضوعات را مد نظر
داریم که از بدو تولد تا دوران کهنسالی آحاد
جامعه را در بر می گیرد. یک تشکل غیر
دولتی یا «NGO» بهداشتی درمانگاه نیست،
داروخانه نیست، مطب خصوصی یا
بیمارستان هم نیست بلکه نهادی است که بر
حق دسترسی مردم به چارچوب های
بهداشتی و سلامت جسم و روان تأکید دارد و
از تمام توان آموزشی، تخصصی و ترویجی
خود برای آنکه مردم با حقوق خود آشنا شوند
و اینکه دولت ها نیازمندی های مردم را
بشناسند و پاسخگوی مناسب تری به این
نیازها داشته باشند، فعالیت می کند.

شاید بهتر بود ابتدا این سؤال را
مطرح می کردیم که مبانی نظری و فکری شما
در ارتباط با خانواده چیست تا بعد به حوزه
عمل برسیم.

ببینید، خداوند موجودات را به صورت
حیاتِ دارای توان تولیدمثل آفریده است. این
توان مانند هر یک از نعمات دیگر الهی
نیازمند نظم و آشنایی با چگونگی استفاده
صحیح است و نیمی از آن در اختیار نوع
مؤنث قرار دارد؛ اگر نگوییم بخش بزرگ تر،
مهم تر و پرزحمت تر آن. این اصل در طبیعت
بین موجودات اعم از گیاه، حیوان و انسان
مشترک است. در طبیعت به دلیل پیروی از
نظم غریزی و خدادادی که بدون دخالت
تداوم یافته، ساختار طبیعی تولیدمثل دارای
روندی منطقی، قابل پیش بینی و پیرو نظم و
تعادلی حیرت انگیز بوده و اگر موردی غیر از
این دیده شده حتما رد پای دخالت بی جای
انسان در آن یافت می شود. اما در مورد
انسان ها به رغم نوع خلقت و خصوصیات
منحصر به فردی که ذات اقدس الهی به ما
داده است و آن قدرت انتخاب است، با
دستکاری ها یا تحمیل سلیقه ها و عقاید
فردی و گروهی و فرقه ای و با استفاده از زور
و تحمیل و فشار، غالب اوقات نظام روابط
انسانی را در هم شکسته ایم. خشونت خانگی
علیه زنان، کودک آزاری، روابط نامشروع، سلب
آزادی های فردی و شرعی از زنان، جلوه هایی
از این نوع مسائل است که بخصوص در
خانواده ها به چشم می خورد.

طبق تعالیم مقدس اسلام زن و مرد
آفریده شده از نفس واحده هستند و خلق
شده اند تا در کنار یکدیگر آرامش گیرند و
فرزندان صالح بپرورانند. یک سازمان غیر
دولتی تا زمانی که خانواده این کارکرد خود را
به سلامت و با صحت انجام می دهد کاری
ندارد و کارش از آنجا آغاز می شود که
معضلاتی رخ می دهد و نیاز به تنظیم خانواده
پیش می آید. قصد من این نیست که تصویر
تاریکی از وجود معضلات بی پایان در
خانواده های ایرانی ارائه دهم. امید ما آن است
که اکثر خانواده های ایرانی با مودت و حفظ
اصول انسانی در کنار هم زندگی کنند. آنچه در
اینجا از آن سخن می گویم، درصدی از
خانواده هایی هستند که نتوانسته اند «خانواده»
باشند و متأسفانه در اکثر اوقات بار
طاقت فرسای مشکلات این نوع خانواده ها بر
دوش زنان، کودکان و جوانان آنهاست. من
نمی توانم بفهمم چگونه یک جامعه مدعی
عشق به ولایت و شیعه علی(ع)، یک مورد
خشونت علیه زن را برمی تابد. من نمی فهمم
چگونه تاب تحمل نوجوانان فراری و
مستأصل، مردان متجاوز و زورگیر، جوانان
آزرده و سرکش، دختران بی پناه و انگ خورده
را آن چنان که بخش بسیار کوچکی از آنها در
صفحه حوادث روزنامه ها به چاپ می رسد
داریم و همچنان به نصایح کلیشه ای و
بسیاری از کارهایی که تاریخ مصرف
گذشته اند، بسنده کرده ایم.

در نظامی که خالق و آفریدگار پیش روی
ما قرار داده است تشکیل خانواده به عنوان
چتر مودت، عشق، آرامش و حمایت است
ولی متأسفانه ما بندگان گاه ره گم کرده ایم و
وضعیتی به وجود آورده ایم که خانواده های ما
یا تشکیل نمی شوند و جوانان قدرت ازدواج
ندارند و یا در بسیاری موارد آنقدر غلط و
نابخردانه تشکیل می شوند که علاوه بر
ناپایداری و از هم پاشیدگی سریع، سبب
انحراف و صدمات فرهنگی ـ اجتماعی و
فردی جبران ناپذیری نیز می شوند. بنابراین
«ازدواج» که در اصل به معنای زوج شدن و
یکی شدن دو نفر در تفاهم و بر مبنای مودت
و محبت است تا زیر یک سقف بخش
کوچکی از جامعه را حمایت، کنترل و تأمین
کند، امروزه به صورت معادله پیچیده ای از
بایدها و نبایدها در آمده و راه حل هایی هم که
به صورت مسکن های مقطعی و متأسفانه
کاملاً بلااثر در غالب برنامه های تشویقی
برای ازدواج ارائه می شوند چون فقط بُعد
اقتصادی موضوع را هدف قرار داده اند و از
ابعاد بسیار مهم دیگر غافلند با شکست مواجه

بچه های امروز در دنیای کاملاً متمایز و درونی خود زندگی می کنند

و تغذیه فکری آنها از منابعی کاملاً بی مرز و کنترل و اکثرا غیر متناسب با

زمینه های تربیتی و فرهنگی ماست.

شده و حتی در مواردی به بی سامانی و عدم
تنظیم خانواده دامن زده اند.

بیماری هایی مانند ایدز چطور؟ آیا این
موارد نیز با تنظیم خانواده مرتبط است؟

البته که چنین ارتباطی وجود دارد. اگر
چه پاسخ این سؤال توضیح و تحلیل موضوع
را می طلبد و اگر بخواهم راجع به عواقب
ناخوشایند وضعیتی که در این مورد پیش
روی ما قرار گرفته سخن بگویم، ساعت ها
وقت لازم باشد. اما بگذارید روی یک موضوع
بیشتر تأکید کنم. جامعه ما از لحاظ تاریخی و
سنتی، جامعه ای مبتنی بر اخلاق بوده و
ان شاءاللّه خواهد بود در حالی که امروزه دیگر
همین جامعه محصور، محدود و در امان
نیست. دیگر خانواده ـ نه در ایران که در هیچ
جای دنیا ـ تنها مربی و اثرگذار بر افکار و
روش زندگی نسل آینده نبوده و حتی
نهادهای رسمی آموزشی هم جز ارائه
محفوظات علمی و تئوریک، نقش بیشتری
در پرورش نسل های آتی ندارند.

پیچیدگی روابط که گاه با تأثیرات
تصاعدی، فرد را به یک سمت هدایت و یا از
صراط دیگری منحرف می کند، مستلزم
شناخت و درک عمیق و تخصصی است.
متأسفانه در جامعه ما آن طور که باید،
تخصص در علوم انسانی ارزش نداشته و
اهمیت آن نادیده گرفته و یا انکار شده است.
یعنی در شرایطی که در تربیت نیروی انسانی
چون پزشک و یا محصولاتی چون تولید
گندم به فکر خودکفایی بوده ایم، از تربیت
متخصصان کار با مردم محلات و کوچه و
پس کوچه ها غافل مانده ایم؛ متخصصانی مثل
مددکاران اجتماعی، مشاوران، جامعه شناسان،
رفتاردرمان گرها و امثال آن.

در گذشته نه چندان دور نظم طبیعی
حاکم بر روابط انسانی خود بسیاری از این
نقش ها را به درستی اما بسیار ساده ایفا
می کرد. وقت غروب مادران یک محله دمِ
درب می نشستند و با هم درددل می کردند.
احیانا تولید اقتصادی کوچکی هم داشتند و در
همان زمان فرزندان زیر چشم آنها در همان
کوچه و در فضایی شاد و پرتحرک و سالم با
هم بازی می کردند. اما امروز کمتر همسایه ای
حتی همسایه دیوار به دیوار خود را می شناسد.
بچه های امروز در دنیای کاملاً متمایز و
درونی خود زندگی می کنند و تغذیه فکری آنها
از منابعی کاملاً بی مرز و کنترل و اکثرا غیر
متناسب با زمینه های تربیتی و فرهنگی
ماست. جدید و غیر عادی بودن این اطلاعات
غیر بومی، آنها را ترغیب می کند دوستانی را
که موفق به دریافت مستقیم آن نیستند، در
جریان آنچه دیده و شنیده اند قرار دهند و
تحلیل های خاص سن خود را هم چاشنی آن
کنند. پیامد این پدیده که در سطح خرد در
واحدهای کوچک اجتماع یعنی خانواده ها رخ
می دهد می تواند ناگهان به صورت پدیده های
افسارگسیخته اجتماعی و در قالب اعتیاد،
استفاده از قرص های روان گردان، رفتارهای
پرخطر و لجام گسیختگی ارتباطی، تجاوز به
حقوق و ناموس دیگران و … جلوه گر شود و
متأسفانه با ظهور بلیه جدیدی به نام ایدز، آثار
و تبعات این مشکلات فقط به یک گروه
خاص و یا سن خاصی محدود نشده و ما
امروز با اپیدمی به نام ایدز مواجهیم. بیماری
که تا چندی پیش تصور می کردیم و دل مان
خوش بود که به ما نخواهد رسید چون ما
جامعه ای مبتنی بر اخلاق هستیم. اما به
عنوان مدیر یک سازمان غیر دولتی که مرکز
عالی مبارزه با ایدز در جنوب آسیا نیز هست و
نیز کار نزدیک با مردم کوچه و بازار به عنوان
مددکار اجتماعی و مدیریت رده های مختلف
خدمات اجتماعی که آشنایی کامل با این
پدیده و روند تصاعدی گسترش آن دارم،
اخطار می کنم. مقابله با معضل ایدز فقط
مربوط به دستگاه بهداشتی کشور نیست،
چون ایدز پدیده ای فرهنگی، اجتماعی و
زیستی است که مستلزم تغییر در نگرش های
اجتماعی و سیاسی کشور نسبت به موضوعات
دخیل در گسترش این بیماری است.

یعنی چه توصیه هایی دارید؟

قویا اعتقاد دارم زمان موعظه، نصایح
کلیشه ای، آموزش های مبتنی بر محفوظات و
بی اثر در حل معضل ایدز گذشته است. هر
کس در هر سن، موقعیت و با هر سطحی از
تحصیلات و اعتقادات ممکن است به بیماری
ایدز دچار شود. متأسفانه این بیماری ای
نیست که مانند سرطان یا دیابت فقط خودِ
فرد را از بین ببرد، بلکه آنقدر قابلیت
سرایت پذیری آن بالاست و تبعات اجتماعی و
خانوادگی دارد که با وجود محدود بودن
راههای سرایت، باز بسیار مشکل آفرین
خواهد بود. از طرفی بیماری کاملاً قابل
پیشگیری و کنترل است اما راه کنترل آن
ارائه آموزش ها و زدن حرف هایی به مردم
است که هنوز بسیاری از سیاستگذاران و
برنامه ریزان آموزشی و فرهنگی ما، آنها را
قبول ندارند و کسی جرئت مطرح کردن شان
را لااقل در رسانه های جمعی و فراگیر
نمی یابد. در حالی که رساله های عملیه ما به
حق و بر اساس آموزه های دینی، جزئی ترین
مسائل را پاسخگو هستند، چرا وضعیتی در
جامعه حاکم شده که گویی سخن گفتن از این
گونه مسائل آن هم در قالب کارگاههای
آموزشی یا مقاله و در روزنامه ها خلاف اخلاق
و هتک حرمت اجتماعی است. آیا حرمت را
رشد روزافزون ایدز در یک جامعه اسلامی
هتک می کند یا شناخت دقیق، صحیح و
رویکرد مناسب آموزشی و پیشگیری از رواج

مقابله با معضل ایدز فقط مربوط به دستگاه بهداشتی کشور نیست، چون ایدز پدیده ای فرهنگی،

اجتماعی و زیستی است که مستلزم تغییر در نگرش های اجتماعی و سیاسی کشور

نسبت به موضوعات دخیل در گسترش این بیماری است.

و گسترش بیماری های مقاربتی و ایدز؟!

چرا نباید ما در زمینه مقابله با ایدز به
جهان و بخصوص جهان اسلام الگو ارائه
دهیم. چرا نباید به عنوان تنها نظام دینی به
اثبات برسانیم که دین می تواند و باید
پاسخگوی معضلات روز جوامع باشد. ما باید
متناسب با سن، جنس و موقعیت اجتماعی،
ابزار مناسب آموزشی و اطلاع رسانی را به کار
گیریم و از کودکی نسل ها را در مقابل این
قبیل پدیده